Það er stundum lýjandi að vera svo óheppilega af guði (eða mögulega öðrum öflum) gerður að eiga sér mörg áhugamál. Nefnt skal dæmi.
Margt forvitnilegt er sýnt beint í sjónvarpi utan úr hinum stóra heimi. Enginn stjórnar því hvenær eldgos hefst eða stríð brýst út; að minnsta kosti reikna ég ekki með því að sjónvarpsáhorfendur, jafnvel þótt þeir væru miklir áhugamenn um stríð, gætu beðið stríðsmenn að hefja bardaga á heppilegum tíma sólarhrings svo hægt yrði að fylgjast með í beinni.
Aftur á móti er stjórnendum ýmissa viðburða í lófa lagið hvenær þeir fara fram. Mér dettur í hug nýliðin Óskarsverðlaunahátíð. Og Golden Globe. Margt áhugafólk um bíómyndir vill án efa geta fylgst með í rauntíma. Að ég tali ekki um úrslitaleik ameríska fótboltans, Super Bowl.
Allt er þetta á dagskrá á sunnudagskvöldum, ár eftir ár. Áhugasamir Íslendingar verja því nóttinni við skjáinn. Íbúar austar í Evrópu eru í enn verri stöðu. Nennir ekki einhver að spyrja þá fyrir vestan hvort ekki sé hægt að prófa laugardagskvöld? Ætli það séu slæm sjónvarpskvöld í Ameríku. Þau rök ættu að duga að Íslendingar þurfa að vinna á mánudögum.
Skapti Hallgrímsson