Sigurveig Georgsdóttir

Ég hélt að hún mamma yrði eilíf. Hún var alla tíð svo sterk og örugg, skynsöm og klár. Hún var harðgerð, góð blanda úr Önundarfirðinum og Reykjavík. Hún var eins og klettur. Hún ólst upp í Vesturbænum. Afi var togarasjómaður og amma og langamma voru heima með krakkana. Uppeldið var í nánum tengslum við lífið, tilveruna, sjóinn og fiskinn og frændfólkið að vestan, uppi á Skaga og í Reykjavík. Mamma var eins og aðrir krakkar send í sveit, m.a. til frændfólksins og Maju Jóhanns vestur á Flateyri. Það var því kannski ekki svo skrítið að mamma og pabbi, sem er fæddur og uppalinn á Ísafirði, skyldu flytjast vestur í Önundarfjörð árið 1963. Þetta var langt ferðalag með Esjunni um vetur, komið til Flateyrar í snjó og myrkri. Ninna frænka og Greipur tóku vel á móti okkur. Með leiðbeiningu tókst að finna leiðina heim í Holt. Það hlýtur að hafa verið allnokkuð fyrir rétt rúmlega þrítuga Reykjavíkurstúlku að flytjast að Holti þar sem ekki var einu sinni rafmagn en reyndar mjög góð gljákolavél og símanúmerið var tvær langar og tvær stuttar. Þetta eins og annað leysti hún mamma vel. Það var þó ekki þannig að henni líkaði allt sem fylgdi þessum nýja raunveruleika og er þá fyrst fyrir ferðalögin í ófærð og hættur bæði á sjó og landi í snjó og ís.

Mamma var hjúkrunarkona, sérmenntuð í skurðstofuhjúkrun og sú reynsla var ekki látin liggja ónotuð í þessari sveit. Fljótlega var hún farin að gera að sárum og leggja lið dýrum og mönnum og komin í fasta vinnu á Sjúkraskýlinu á Flateyri. Við systkinin þrjú vorum þá bráðung. Á þessum árum var oft læknislaust og samgöngur verulega frábrugðnar því sem nú er. Til að komast til vinnu þurfti að fara fyrir fjörð en það var um 25 km leið. Á þeim árum lokaði Vegagerðin aldrei þessum vegi og opnaði hann reyndar heldur ekki. Þegar skoðuð eru orðin „að sinna sínu starfi, rækja sínar skyldur“ kemur þessi aðstaða oft upp í hugann. Mamma fór nánast í öllum veðrum til að sinna sínum skyldum. Hún vissi að hennar var þörf og oft á tíðum engum öðrum til að dreifa. Hún var ekki alltaf hrifin af ferðunum, sérstaklega á bátnum þar sem þurfti að miða á bryggjuljósið, ef það sást, og taka mið af fallinu þegar lagt var inn í íshrönglið til að ná að hitta á Eyrina. Svo komu vélsleðarnir en annars var það Landroverinn, snjóflóðin, snjómoksturinn og kófið. Henni þótti huggulegast að ferðast með varðskipunum sem oft voru hjálpleg á milli fjarða. Hún mamma var sumarkona sem naut vestfirska vorsins og þá var hún í æðarvarpinu, hún þekkti kollurnar með nafni og reyndar alla fugla og plöntur. Mamma var eins og náttúran fyrir vestan; stundum svolítið hrjúf, alltaf í raunveruleikanum og með báða fæturna á jörðinni en líka svo ljúf og mild. Hún var rífandi klár, hún las sagnfræði, amerísk leikrit og ljóð í frístundum. Hún var okkar internet, sem var flett upp í við öll tækifæri, og það nýttist í námi og starfi. Hún mamma gaf sig ekki fyrr en í fulla hnefana, hún var baráttukona og það staðfesti hún nú í vikunni.

Systa og Lárus bjuggu megnið af sínum búskaparárum í Holti í Önundarfirði. Systa starfaði þar sem hjúkrunarfræðingur og síðar hjúkrunarforstjóri á heilsugæslustöðinni á Flateyri, eftir að hún lauk mastersprófi sínu í hjúkrun. Starf hennar fyrir vestan var ansi fjölbreytt enda þurfti hún oft að fylla í skarðið þar sem læknir var ekki alltaf til staðar. Þannig var hún oft einnig í hlutverki ljósmóður þar sem hún þurfti oft að ferðast í vondu veðri í sveitinni til að sinna sjúklingum og taka á móti börnum.

Eftir tæplega 30 ára farsælt starf fyrir vestan fluttu Systa og Lárus til Danmerkur þar sem þau bjuggu sér fallegt heimili í Jónshúsi í Kaupmannahöfn. Það fór ekki á milli mála að hún naut þess að búa í Kaupmannahöfn. Hún talaði stundum um að sér hefði nú þótt snjórinn fullmikill þarna fyrir vestan enda sjálf uppalin í Reykjavík og fyrir vestan voru oft allar leiðir lokaðar, jafnvel í allt að þrjár vikur sem gerði vinnuna oft erfiða.

Þegar þau voru flutt út til Kaupmannahafnar kynntist ég syni þeirra Özuri, það hefur verið lán mitt að eignast þau sem tengdaforeldra. Við Özur bjuggum við nám í Danmörku og áttum við tvö mjög skemmtileg ár úti með Systu og Lárusi. Þótt söknuður fylli hjarta mitt þá er ég fyrst og fremst þakklát fyrir þann tíma sem við áttum saman. Systa var sérstaklega orðheppin, gáfuð og með yndislegan húmor. Hún var fyrirmynd mín í lífinu. Þau hjónin áttu góðan tíma í Kaupmannahöfn þar sem Lárus starfaði sem sendiráðsprestur og hún aðstoðaði hann. Systa var meistarakokkur og hún hafði unun af að elda góðan mat fyrir vini sína og fjölskyldu. Í Kaupmannahöfn hún gat hún valið úr úrvalshráefni og eldað alls kyns lystisemdir. Ég ylja mér við minningar úr eldhúsinu þar sem ég lærði af henni að búa til góðan mat og við skáluðum saman í sérríglasi yfir pottunum. Hún naut sín best ef hún hafði allt fólkið sitt hjá sér. Í Jónshúsi var alltaf gestkvæmt og man ég að hún hélt veislur fyrir kirkjukórinn eftir hverja kóræfingu. Við matarborðið skapaðist iðulega skemmtileg stemning yfir höfðinglegum kræsingum þar sem spjallað var um allt milli himins og jarðar.

Eftir 10 ára starf í Danmörku fluttu þau heim í faðm fjölskyldunnar. Þegar þau komu heim fengum við að njóta þess að ferðast um allt landið með þeim.

Síðustu árin hafa Systa og Lárus búið á Eir þar sem Systa sofnaði sínum hinsta svefni sátt við alla hér á jörð. Við varðveitum dýrmætar minningar og þökkum samfylgdina.

Guð geymi Systu.

Ég er langyngst af barnabörnunum hennar ömmu. Ég man alltaf eftir henni þegar ég fæ mér ís.