Þórhallur Páll Halldórsson

Rellinn strákur rauðhærður

reyndar mesti fjörkálfur.

Heldur þykir handóður

heitir Páll og Þórhallur.

(H.Þ.)

Þannig orti pabbi okkar um bróður minn. Ég hef áreiðanlegar heimildir fyrir því að hann var ekki rellinn og alls ekki rauðhærður, sagði mamma, hann var með gyllt hár. Hverjum dettur í hug að þræta við mömmur? Í æsku var stóri bróðir mikil fyrirmynd, í flestu. Ég hefði aldrei komist upp með öll þau prakkarastrik sem hann framkvæmdi, að vísu öll meinlaus. Ef hann náðist þurfti hann bara að brosa út að eyrum og sýna fallegu spékoppana, allir bráðnuðu. Sjarmatröll Halli Palli. Þegar hann óx úr grasi breyttust bernskubrekin í endalausa greiðvikni. Seinna þegar hann hitti Guggu sína sannaðist máltækið að „oft verður góður hestur úr göldum fola“. Hann var fyrirmyndarfaðir og góður eiginmaður. Mitt lán í lífinu var að Gugga átti margar systur og ein þeirra varð lífsförunautur minn. Fljótlega eftir að við fórum að búa keyptu Halli og Gugga hæð og við Jóna kjallara í litlu húsi, Sólarhól á Seltjarnarnesi. Seinna fluttum við í Fossvoginn, Halli og Gugga í Kópavog og við Jóna í Reykjavík. Á þessum árum myndaðist, auk fjölskyldukærleikans, einstök og ævilöng vinátta milli okkar fjögurra og strákarnir okkar gengu um á báðum stöðum eins og heima hjá sér. Seinna þegar systir okkar Halla giftist eina bróður þeirra systra fjölgaði í „klíkunni“, við urðum sex gömlu brýnin. Vinátta og kærleikur okkar systkina ríkir líka á milli barnanna okkar. Alla ævi höfum við bræður verið að gera eitthvað saman utan vinnu, leggja flísar, parket, teppi, mála og gera við bíla. Þ.e. Halli gerði við bílana, hafði endalausa þolinmæði, og ég handlangaði. Samband okkar var það náið að oft var okkur nóg að horfast í augu til að við skildum hvor annan.

Við höfum sungið saman í Strætókórnum í tæp 40 ár. Farið í fjölda ferða með kórnum, um öll Norðurlönd, víða um Þýskaland og til Mæjorka og Tenerife. Halli hafði fallega rödd og var ótrúlega fljótur að læra. Ég sakna þess að hafa hann ekki við hlið mér lengur, í leik og starfi.

Halli var alltaf heilsuhraustur þar til fyrir rúmum tveimur árum að nýrun gáfu sig. Hann varð ekki samur eftir það. Hann fór þrisvar í viku í blóðskilju og verður starfsfólki þar og á 12E seint fullþökkuð fagmennska, alúð og umhyggja sem þau sýndu honum þar til yfir lauk.

Gugga og Halli hafa lifað í ást og samlyndi í tæp 60 ár og hefur hún stutt hann sem klettur í gegnum veikindin. Hún og synirnir vöktu yfir honum dag og nótt í stuttri en snarpri banalegu. Bræðurnir hafa umvafið mömmu sína ástúð þennan erfiða tíma. Bróðir minn var alltaf einstaklega greiðvikinn og glaðlyndur. Hann gat verið fastur fyrir en alltaf var hann sama sjarmatröllið.

Ég bið Guð að geyma ástvini hans alla, hafðu þökk fyrir allt, bróðir.

Hann var einn af kærleiksríkustu mönnum sem við hjónin höfum kynnst í gegnum ævina. Að sama skapi var hann svo ótrúlega kíminn að þegar ég skrifa þessi orð sjáum við fyrir okkur glettnina og blikið sem var svo einkennandi fyrir hann. Hann var einn af okkar bestu vinum og samferðamönnum í gegnum tíðina, þannig að minningarnar hrannast upp. Halli Palli að halda ræður innan hópsins okkar eins og enginn væri morgundagurinn, ljúfur, kíminn, fyndinn, fylginn sér en samt eins og hugleiðsla að hlusta á hann. Hækkaði aldrei róminn, mildur, sannfærandi eins og sefandi faðir. Svona er hann í minningu okkar.

Hvergi hef ég kynnst eins samheldinni og elskulegri stórfjölskyldu og þessum systkinahópi hans og Guggu sem hafa svo ruglað reytum meira og minna við systkini maka sinna, svona þvers og kruss.

Löngu áður en ég kynntist þessum hóp fylgdumst við krakkarnir á Möðruvöllum með árlegri tjaldahelgi fjölskylduhóps sem tjaldaði alltaf á sama stað austur við Trönudalsá ár eftir ár. Vorum við krakkarnir svolítið eftirvæntingarfull að fylgjast með þessum glaðværa hóp en þorðum aldrei að gefa okkur neitt að þeim. Forvitin gengum við, riðum eða rákum kýrnar framhjá. Þannig var nú hlédrægni sveitabarna þá. Gegnum kórastarf SVR 1979 kynnumst við svo og rekjum okkur saman við tjaldafólkið á eyrinni. Fjölmörgum árum síðar koma Ómar sonur Halla Palla og seinna Þröstur í sveit að Möðruvöllum. Oft kom hann í heyskap á þessum árum, hjálpaði til við viðgerðir á vögnum ásamt öðru sem til féll og hafði gaman af.

Eitt sinn vorum við Halli Palli sett í að moka heyi í blásarann, þurftum við þá oft að bíða á milli vagna. Var þá ekkert fyrir okkur að gera nema hlaupa inn í bæ í kaffi sem eru um það bil 200 metrar frá hlöðu. Eitt sinn segi ég við Halla Palla: Eigum við að koma í kapp heim? Hann verður hálf tregur en segir svo: Jú ókei. Við rjúkum af stað hnífjöfn og mátti ekki á milli sjá hvort var á undan að bæjardyrunum. En eftir á, í gegnum árin, þegar hann rifjaði þetta upp sagði hann „þarna ég hélt ég hún dræpi mig“ en síðan þá höfum við margan sjeníverinn sopið í ferðalögum, söng og gleði, haft gaman af bæði hér heima og erlendis.

Elsku Gugga mín, við söknum hans. Minning um góðan dreng mun lifa. Við sendum ykkur öllum okkar dýpstu samúðarkveðjur. Guð veri með ykkur.

Þær voru ófáar Narfastaðaferðirnar með ykkur bræðrum – þér og Ella ásamt okkur strákunum – alltaf á síðustu stundu. Allar vallarferðirnar á sumrin með ykkur kaffibrúsaköllunum – þér, pabba og Ella. Það voru alls konar trix notuð til að koma okkur strákunum frítt inn á völlinn. Þú hélst með Akranesliðinu af öllu hjarta. Það leið ekki sumar án þess að við færum í heimsókn til þín og Guggu í hjólhýsið á Laugarvatni, grilluðum, færum í gufu og stundum var gist í tjaldi. Mín fyrsta launaða vinna var hjá þér – sumarið 1977 þegar ég var sendill í nokkrar vikur að keyra út Dagblaðið með þér í Hafnarfjörðinn – þær stundir áttu eftir að verða fleiri næstu árin, bæði við sendlastörf og að keyra út fyrir þig og Guggu í afleysingum. Þú varst einstakur maður, elsku Halli Palli, alltaf tilbúinn að hjálpa ef þess þurfti og þá sérstaklega á þínu sérsviði sem voru bílaviðgerðir. Þeir eru ófáir í fjölskyldunni sem hafa notið þinnar aðstoðar á því sviði og er ég einn af þeim.

Mér er alltaf minnisstætt kvöldið sem við vörðum saman á verkstæði Bílaleigu Arnarflugs – í gömlu skemmunum við Flugvallarveg – að skipta um bremsuklossa á VW Golf sem ég átti. Þetta gekk ekki alveg eins og það átti að ganga og eitthvað stóðu boltarnir á sér. Ekkert haggaði þó ró þinni og þú flautaðir eins og konsertmeistari þegar á móti blés – flautið hækkaði bara því meiri sem vandinn varð! Ég gleymi þessu kvöldi aldrei því ég hefði fyrir löngu gefist upp gargandi og bölvandi – en ekki þú. Þú flautaðir þig bara í gegnum þetta og að lokum tókst þetta og ég keyrði heim seint um kvöldið með splunkunýja bremsuklossa.

En það eru tvær minningar sem standa mér næst sem eru dýrmætari en aðrar á svona stundu. Önnur er um einlægt og gott samtal sem við áttum á afmælisdaginn minn 28. nóvember síðastliðinn. Þar ræddum við um lífið og tilveruna og rifjuðum upp gamla og góða tíma á Nesinu – þegar þú varst bílstjóri á leið 3 Nes-Háaleiti. Ég fékk stundum far með þér í skólann eða fór með þér í kringum Nesið og fékk að standa fram í og sturta peningunum í bauknum niður – það var stór stund fyrir lítinn strák á Nesinu á þeim tíma. Það var alltaf svo gott að tala við þig, elsku Halli Palli, rólegur, yfirvegaður og einlægur – og aldrei var langt í glettnina og hláturinn. Hin minningin og sú síðasta sem við áttum saman var þegar ég var á landinu í byrjun janúar og bauð ykkur – systkinum mömmu og pabba – ásamt Vigga, á Jómfrúna. Sú stund var dýrmæt og enn dýrmætari nú eftir að þú hefur kvatt okkur fyrir fullt og allt. Þegar við kvöddumst þann dag óraði mig ekki fyrir því að það væri okkar síðasta kveðjustund – þó að þú hafir ekki verið upp á þitt besta þá. Einlægt og traust faðmlagið finn ég enn – eins og verið hafi í gær.

Elsku Halli Palli, ég kveð þig með miklum söknuði og skarðið sem þú skilur eftir í fjölskyldunni er stórt. En minningarnar eiga eftir að ylja mér um hjartarætur um ókomna tíð. Þú varst einstakur maður og frændi.

Elsku Gugga, Halldór, Ómar, Nonni, Þröstur og fjölskyldur, ég bið góðan Guð að gefa ykkur allan sinn styrk til að takast á við þessa erfiðu stund.

Takk fyrir allt.

Þinn einlægur systursonur,