Guðlaug Sæmundsdóttir

Elsku amma, mamma og tengdamamma, við söknum þín svo mikið. Við trúum því að nú sértu komin til himna, laus við þrautir og njótir þess að vera með afa Yngva og öðrum góðum englum. Við trúum því líka að þið vakið yfir okkur og verndið. En allar góðu minningarnar um þig eigum við eftir og geymum þær í hjörtum okkar. Við erum dugleg að tala um þig og rifja upp allar frábæru stundirnar sem við áttum saman. Við höfum fengið að njóta lífsins með þér, þú hefur kennt okkur svo margt og kynni við þig hafa gert okkur að betri manneskjum. Gunnlaugur Yngvi og Guðný Björg voru svo heppin að fá að eiga þig að og þegar Guðný Björg var lítil lést þú ekki þitt eftir liggja og bjargaðir okkur með pössun. Þetta átti nú að vera millibilsástand en svo fór að þú varst dagmamma hennar í hálft ár. Þá léstu það ekki á þig fá að búa hjá okkur og skreppa bara stundum heim um helgar. Þú varst alltaf svo dugleg að ferðast með okkur, fara í ferðalög og ekki var hægt að skreppa í bústað nema þú kæmir með, það gaf okkur svo mikið. Spilin voru aldrei langt undan og einhvern veginn fór það svo að börnin unnu oftast þegar spilað var við ömmu. Ófáar eru sauma- og prjónavörurnar sem hafa klætt okkur og yljað og munu gera það áfram. Þú varst alltaf með á prjónunum og fengum við öll að njóta góðs af því auk þess sem þú varst ólöt við að reyna að kenna okkur handbragðið þó að við munum sennilega aldrei komast í hálfkvisti við þig.

Öllum leið okkur vel með þér og aldrei var nokkur maður svangur í kringum þig. Myndarlegt heimili þitt stóð okkur alltaf opið og við höldum að þér hafi líka liðið vel hjá okkur, þannig var samgangurinn. Þú varst hjartahlý með eindæmum, úrræðagóð, drífandi, ósérhlífin, gefandi og skemmtileg kona.

Það er erfitt að kveðja en þú verður áfram með okkur í anda. Hvíldu í friði, elsku amma, mamma og tengdamamma.

Ég hef átt gott líf, sagði mamma stundum þessa síðustu mánuði, ég held til þess að sannfæra sig um að hún væri tilbúin að fara yfir móðuna miklu frá okkur og til að hitta pabba. Hún hafði alltaf mikla trú á getu lækna og taldi víst að þeir gætu hjálpað sér en svo var ekki í þetta sinn. Það var því mikið áfall þegar í ljós kom að meinvörp frá vélindakrabbameininu, sem hún glímdi við fyrir þremur árum, hefðu nú tekið sig upp í kviðarholinu og þeir hefðu engin ráð til þess að hjálpa henni.

Hún var ótrúleg kona hún mamma, algjör nagli eins og við sögðum oft í vetur, alveg sama hvað bjátaði á þá var alltaf stutt í jákvæðni og léttleika. Hún fékk fyrir þessa ljúfu lund og sterka lífsvilja endalaust hrós frá umönnunaraðilum sem hjálpuðu okkur að annast hana þessa síðustu mánuði.

Í gegnum tíðina tók hún oft undir sinn væng þá sem minna máttu sín og voru yfirleitt allir velkomnir á hennar heimili. Það var alla tíð best að koma til hennar svangur því það var ómögulegt annað en að þiggja eitthvað að borða. Hún hristi veislur fram úr erminni með brauð- og rjómatertum svo ekki sé minnst á pönnukökustaflana.

Hannyrðir léku í höndum hennar og óteljandi eru peysur, heimferðasettin og allt hitt sem hún framleiddi gegnum árin. Hún nýtti hverja stund sem gafst síðustu vikurnar til að klára sjal sem hún ætlaði tengdadótturinni og garnið í sokka á öll barna- og barnabarnabörnin var búið að sækja fyrir hana því það var næst á verkefnalistanum, enda bjartsýn kona með eindæmum.

Við mamma vorum alltaf góðar vinkonur, henni mátti treysta og hún sagði það sem henni fannst um val á fatnaði og annað slíkt. Hún var alltaf tilbúin að hlusta og gefa ráð en tengdasonunum mátti ekki hallmæla og helst var hún hrædd um að við hugsuðum ekki nógu vel um þá dæturnar, þó var algjör tilviljun að síðasta matarboðið í Hvassaleitinu var fyrir þá, þó að við fengjum að koma með því þeir þáðu glaðir að borða með henni sviðakjamma.

Mamma helgaði sig okkur systrunum og heimilinu alla tíð, var alltaf til staðar fyrir okkur og vildi helst hafa alla í kringum sig sem oftast. Hún elskaði það þegar við fórum öll saman í bústað og vorum saman, án þess að vera að flækja dagskrána neitt frekar nema auðvitað með mat og tertum. Hún útdeildi til okkar systra hlutverkum og verkefnum á sinn hátt af ótrúlegri lagni og minnti mig stundum á að „lífið væri ekki bara saltfiskur“. Við áttum margt sameiginlegt og deildum oft sömu skoðunum á mönnum og málefnum, það verður mér mikill missir að geta ekki leitað ráða hjá henni mömmu með hitt og þetta eða bara rausa aðeins með henni, það skarð fyllir enginn.

Við áttum líka eftir að fara í utanlandsferðina margumtöluðu og svo var bara svo gaman að fara aðeins á kaffihús og kíkja saman í búðir en þetta gerðum við alltof sjaldan.

Ég bið algóðan guð að geyma þig, elsku mamma, og styrkja okkur í sorginni og tómleikanum sem eftir situr, en hjá guði þarftu ekki á neinum læknum að halda og ég sé fyrir mér að pabbi hefur tekið á móti þér opnum örmum tilbúinn í að draga þig með sér í ferðalag.

Elsku mamma, þú varst besta vinkona mín, ég gat sagt þér allt. Þú ólst okkur systurnar vel upp, allt sem þú kenndir okkur held ég að hafi skilað sér. Það var alltaf hægt að hringja í þig þegar vantaði upplýsingar um matargerð, prjónaskap, saumaskap, barnauppeldi, garðrækt og bara allt. Að koma fram við aðra, eins og þú vilt að það sér komið fram við þig. Það er erfitt að skrifa um allt sem þú kenndir okkur.

Allt sem við ætluðum að gera og ekki vannst tími til. Þú sagðir að þú hefðir átt góða ævi og værir sátt og sagðist vita að þú ættir góðar dætur, en ekki svona góðar.

Hella, besti uppvaxtarstaður sem hægt er að hugsa sér og mann skorti aldrei neitt. Þið pabbi fóruð með okkur í útilegur og kennduð okkur að ganga vel um landið. Þú lifðir fyrir dætur þínar, þú saumaðir á okkur föt, gerðir allt með okkur, hvattir og stóðst með okkur í öllu. Þú gerðir líka mikið fyrir aðra og margir eiga hannyrðir eftir þig.

Prinsinn „okkar“ hann Magnús Yngvi fæddist, það var ekki bara ég sem eignaðist barn, heldur líka þú, pabbi og systur mínar. Magnús Yngvi bjó hjá ykkur þegar hann var í skóla í Reykjavík og það var sko stjanað við hann. Alltaf var amma (þú) önnur mamma hans, þú gerðir allt fyrir hann og svo hann fyrir þig þegar þar að kom.

Það var nú ekkert leiðinlega þegar Rebekka Sif fór að tala og kallaði þig löngu og þið áttuð margar góðar stundir saman þegar Magnús Yngvi kom til þín og eldaði fyrir ykkur. Fanndís Mist gladdi þig líka.

„Amma Gulla“ kölluðu allir á Hellu þig, það áttu allir ömmu á leikskólanum en Magnúsi Yngva fannst þetta nú eitthvað skrítið og sagði: amma, ert þú virkilega amma allra þessara barna?

Síðustu árin voru ekki alltaf auðveld fyrir þig, þú lést það ekki aftra þér og dröslaðist með okkur systrum í ýmislegt. Þú varst líka alltaf að prjóna, hekla og taka á móti gestum. Ef þú komst ekki með varðst þú samt að fá að fylgjast með og elskaðir að fá snapp eða myndir á Facebook frá okkur.

Já, heimili þitt var líka opið fyrir öllum, systrum þínum, systrabörnum og bara öllum. Það var ýmislegt brallað í eldhúsinu á Laufskálum, saumaskapur, klippingar, litun, lagningar, permó svo má ekki gleyma allri matargerðinni, bakstur, slátur, bjúgu, kæfugerð, sultur, saft og fleira.

Þið pabbi leigðuð einn vetur í Kópavogi og keyptuð svo í Hvassaleitinu. Það sumarið voruð þið hjá okkur Steinari í Mosó og líkaði vel. Hvassó var svo griðastaður fjölskyldunnar.

Öll matarboðin og kaffisamsætin, elsku mamma, þú vildir hafa alla saman. Þú áttir líka góðar vinkonur sem komu og hringdu í þig, sumar daglega.

Við dætur þínar eyddum löngum stundum með þér síðustu mánuðina, spiluðum rommí og lögðum á þér hárið svo að þú litir vel út, svo ekki sé minnst á varalitinn.

Ég gæti skrifað endalausar minningar um þig, elsku mamma, þú kletturinn minn, fyrirmyndin mín.

Besta mamma, tengdamamma, amma og langamma í heimi og eins og ég sagði alltaf við þig, mamma þú ert mér allt.

Nú ertu komin á betri stað þar sem allir þínir taka á móti þér opnum örmum.

Elska þig, elsku besta mamma í heimi. Þín

Þegar ég kveð þig, amma mín, reyni ég að horfa í gegnum tárin og sorgina en um leið rifja ég upp allar þær frábæru stundir sem við áttum saman. Þessar stundir voru gríðarlega margar og skemmtilegar. Ég hef alla tíð litið mikið upp til þín, t.d. á uppvaxtarárum mínum þegar við vorum að fara eitthvað fínt út varð ég að setja upp varalit alveg eins og þú. Í gegnum tíðina hefur þú verið mér mikill kennari enda full af fróðleik. Þú kenndir mér allt frá því að spila á spil upp í það að taka eins og tíu slátur. Við höfum gert ansi margt saman í gegnum tíðina og er ég gríðarlega þakklátur fyrir allar þær stundir.

Ég mun alltaf muna eftir þér, amma mín, og þú munt alltaf eiga góðan stað í hjarta mínu. Ég ætla að biðja guð að taka þér opnum örmum og leyfa þér að hvíla í friði með afa gamla þér við hlið.

Þinn ömmustrákur,

Þegar náfrænka mín og vinkona er öll langar mig að minnast hennar með nokkrum orðum eins hlýlegum og mér er mögulegt. Við höfum þekkst frá því við munum fyrst eftir okkur og erum systkinadætur. Hún er ein af sjö dætrum Sæmundar Úlfarssonar frá Fljótsdal í Fljótshlíð og konu hans Guðlaugar Einarsdóttur. Ég er dóttir Ingunnar Úlfarsdóttur frá Fljótsdal, systur Sæmundar á Heylæk, og Sigurðar Sigurðssonar skipasmiðs.

Ég hefi ekki verið nema fimm eða sex ára þegar ég fékk fyrst að fara með foreldrum mínum í sumarferðalag upp á „fastalandið“. Þá var farið með bæjum í Fljótshlíð og undir Eyjafjöllum og systkini móður minnar heimsótt. Það var alltaf jafngaman að koma, fyrst að Fljótsdal og síðan að Heylæk, hitta systurnar og leika sér með þeim. Þessar ógleymanlegu sumarferðir voru farnar þar til móðir mín lést tæplega sextug 1957. Um það leyti höfðum við vinkonurnar eignast menn og vorum að byrja búskap. Gulla frænka og Yngvi Þorsteinsson trésmiður frá Drangshlíðardal byggðu sér hús á Hellu en ég og minn maður byggðum okkur hús á Selfossi. Árið 2004 fluttu þau Gulla og Yngvi til Reykjavíkur, en heilsu Yngva var þá svo komið að hann varð að fara í nýrnavél þrisvar í viku á Landspítalanum.

Á þessum tíma voru börnin okkar beggja löngu flogin úr hreiðrinu. Þá tókum við upp nýjan þátt í vinskapnum, en það var að fara í helgarferðir bæði um Suður- og Vesturland. Þá fengum við okkur gistingu, eina eða tvær nætur eftir aðstæðum. Þessar ferðir eru dýrmæt minning eins og öll samvera með Gullu og Yngva. Eftir að Yngvi lést 2010 bjó Gulla ein í íbúð þeirra við Hvassaleiti, með dyggri aðstoð dætra sinna. Í hverri Reykjavíkurferð var komið við hjá Gullu í Hvassaleitinu og að auki var það föst venja okkar að tala saman í síma tvisvar á dag. Síðasta heimsókn til hennar var á líknardeildina í Kópavogi og nú er komið að leikslokum. Gulla trúði fastlega að hún myndi hitta aftur Yngva sinn og aðra þá nánustu sem farnir voru.

Veri hún kært kvödd með þakklæti fyrir órofa vináttu alla ævi.