Hallmundur Guðmundsson yrkir „Hor-titt“ á Boðnarmiði:
Eftir þrot og þrálátt kvef
mér þykir vera ljóst að
næsta víst að nú ég hef
nægjanlega hóstað.
Þessi staka Magnúsar Halldórssonar átti eftir að draga dilk á eftir sér:
Víkur undan veturinn
við mér teiknin blasa
og í lofti aukast finn,
angan dauðra grasa
Magnús Geir Guðmundsson svaraði:
Víkur eigi veturinn
víst á norðurhjara.
Efalítið enn um sinn,
ískaldur mun vara.
Bjarni Þorkelsson hafði eftir „angan dauðra grasa“. Öllu má nú nafn gefa:
Skrifast hér í skaflinn strik
skugginn víkur svali.
Engan verri finn ég fnyk
en fýluna af kali.
Og Jón Atli Játvarðarson:
Á næg sprek í aflinum.
Engum þrautum kvíði.
þótt skríði nú úr skaflinum
skökkust birna úr hýði.
„Tóm gleði,“ – vel get ég tekið undir með Árnmanni Þorgrímssyni þegar hann yrkir:
Aldur hækkar, orkan dvín
eitthvað þyngist straumur
ennþá samt er ævi mín
eins og ljúfur draumur.
Stundum ratast kjöftugum satt á munn og stundum ekki. Magnús Geir Guðmundsson skrifar:„Það eru nú ekki ný sannindi að alls kyns pennar og mis vel upplagðir ríða húsum víða á FB. Þetta litla vísutetur mótaðist eftir að hafa skoðað einn ágætlega „kenndan“ þráð og heldur dapran:
Stöðvum árans „stútadraf“!
Stíflum!
Á Fésbókinni fullnóg af,
fíflum!“
Baldur á Ófeigsstöðum orti um sveitunga sinn:
Náttfara ei nóttin brást,
næturdísir fagna,
dreymdi fyrstu æskuást
Íslendingasagna.
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is