Ingibjörg Árnadóttir

Ég gekk inn í virðulegan Vífilsstaðaspítala. Þar hafði ég aldrei komið inn áður þó húsið hafi sett svip á útsýnið úr herbergisglugga mínum öll uppvaxtarárin. Inga móðursystir mín var nýkomin hingað. Hún svaf vært þegar ég kom en glaðvaknaði: „Árni Brynjar minn, ert þú kominn ofan úr Borgarfirði.“ Ég settist, málrómurinn og fasið var svo líkt Helga ömmu að mér var hálfbrugðið. Hún spurði frétta af minni fjölskyldu og ég á móti um hennar. Ég fann að hún var stolt og glöð yfir afkomendum sínum. Hún varð óróleg yfir því að ég þyrfti að fá einhverja hressingu. Það var ekki við annað komandi en að fara á fætur og við fórum fram í bjarta borðstofuna. Það var fallegt útsýnið út um suðurgluggana á Vífilsstöðum og hér var hún í verknámi í hjúkrunarfræði á sínum tíma. Við fengum gott kaffi og talið barst að ættarmótinu á Brimilsvöllum 1983 til að minnast 100 ára ártíðar Hans B. Árnasonar föðurafa hennar. Hún fór fyrir samstilltum hópi afkomenda sem gerðu þessi helgi ógleymanlega. Hátíðleg messa í Brimilsvallakirkju, fallegir sálmar og Helga amma lék undir á orgelið. Sungið og dansað á bæjarhólnum á Holti um kvöldið. Haddi frændi og sumir Holtsbræðra fór á sjóinn frá Völlum um morguninn og sóttu fisk í soðið handa mannskapnum. Systkinin frá Holti voru himinglöð og brosandi alla helgina. Inga átti stóran þátt í hvað þetta var allt vel skipulegt. Við fórum lengra aftur í tímann, þegar við eldri börn þeirra systra vorum að vaxa úr grasi. Hún hafði svo miklar áhyggjur af Tómasi Árna, hann borðaði varla neitt langt fram eftir aldri. Ég var til samanburðar, sporðrenndi kúfuðum diskum og spratt eins og fífill í túni. Frændi minn fékk ágæta matarlyst fyrir mörgum áratugum svo það áhyggjuefni hvarf en alltaf ferskt í minni móðurinnar. Barnauppeldið er alltaf stóra viðfangsefni lífsins hjá foreldrunum. Við færðum okkur inn á stofuna aftur.Talið barst að fæðingu minni þar sem hún fékk að vera hjá yngri systur sinni. Erfið fæðing, fæðingalæknirinn þurfti að nota flest í verkfæratöskunni. Falleg og brosandi frænka hefur boðið lerkaðan dreng, með tangarför á stóru höfðinu, velkominn í heiminn. Mamma talaði oft um hvað það hefði verið ómetanlegt að hafa Ingu hjá sér í gengum þolraunina. Það kom svipmikil kona í dyrnar á stofunni og sagði okkur að nú væri kominn kvöldmatur á Vífilsstöðum. Inga blikkaði mig og sagðist ekki vera svöng en við ákveðum að hlýða húsaga. Hún fór í skúffuna og nestaði mig með sælgæti fyrir heimferðina. Langt og gott faðmlag og þegar ég var kominn niður á stigapall kallaði hún til mín veifandi: „Bless Árni minn, bið að heilsa öllum.“ Fallega brosið átti hún enn þrátt fyrir harða ásókn veikinda undanfarið. Ég trúi að Inga hafi fengið góðar móttökur „heima“ þegar hún kom vegmóð úr lífsgöngunni. Þau hafa beðið með góðgæti á dúkuðu borði í Litlu-stofunni, foreldrar og yngri systir eins og þeim var lagið. Hjartfólgnum ömmum, öfum og fleirum hefur verið boðið til fagnaðar. Frænku minni þakka ég samfylgdina frá minni fyrstu stundu.

Árið 1954, nánar tiltekið þ. 16. ágúst, hittist hópur ungra stúlkna í anddyri Landspítalans, allar í þeim tilgangi að hefja hjúkrunarnám. Aldursbilið á þeim var átta ár eða frá 19 ára til 27 ára. Ein sú yngsta, eða réttara sagt þriðja yngst, var Ingibjörg Árnadóttir, 19 ára gömul Kópavogsmær. Við hinar hrifumst þegar í stað af Ingibjörgu, þar sem hún var glaðvær, kát og skemmtileg og ekki síst góður félagi. Á þessum árum var nemendum skylt að búa í heimavist, sem þá var á efstu hæð Landspítalans. Þar giltu strangar reglur, einkum varðandi útivist nemenda, þeir áttu að vera komnir inn, ekki seinna en kl. 11 að kveldi, en þó voru fjögur útileyfi í mánuði og mátti þá gista utan heimavistarinnar. Ekki máttu karlmenn koma inn í herbergi nemenda, en þeim boðið að hitta heimavistarbúa í sameiginlegri setustofu. Þrátt fyrir þessar ströngu reglur, hélt það ekki aftur af ungum karlmönnum að sækjast eftir samskiptum við Ingibjörgu. Hún naut þess að skemmta sér, m.a. að fara út að dansa. Ingibjörg var vinsæl af sjúklingunum sem hún hjúkraði af nærfærni og fagmennsku. Vinkona mín sem lá á sæng, eins og það var kallað, en sængurlega var þá átta dagar, nefndi við mig að það hefði verið yndisleg hjúkrunarkona sem annaðist hana, glaðleg og skemmtileg, allar sængurkonurnar hefðu hrifist af henni, það var að sjálfsögðu Ingibjörg, ég stærði mig að því að hún væri skólasystir mín og vinkona. Ingibjörg var menningarlega sinnuð, sem kom meðal annars fram í því, að hún var ritstjóri Tímarits hjúkrunarfræðinga um árabil og fórst það vel úr hendi. Hún hafði góða söngrödd, spilaði á gítar og gladdi marga með þessum hæfileikum sínum, ekki síst okkur skólasystur sínar. Ekki fer ekki alltaf saman gæfa og gjörvileiki, Ingibjörg átti eftir að upplifa sáran hjónaskilnað og margvíslegan annars konar missi, sem vissulega fylgir lífinu, þegar háum aldri er náð. En hún átti miklu barnaláni að fagna sem hún að sjálfsögðu naut alla tíð. Við skólasystur Ingibjargar úr Hjúkrunarskóla Íslands minnumst hennar með söknuði og þökkum samfylgdina.