Gátan er sem endranær eftir Guðmund Arnfinnsson:
Í fjárhúskrónni finna má.
Fjalla milli liggja sá.
Úr þeim slettir illyrmið.
Opnar síður höfum við.
Helgi Seljan svarar:
Ég klaufir finn í hverri fjárhúskró
í fjalli skarð við stundum nefnum klauf.
Menn sletta bara úr klaufum býsna nóg,
við buxnaklaufir dugar ekkert gauf.
Helgi R. Einarsson á þessa lausn:
Kind og fjöllum finnst hún á,
við fagnað úr þeim sletta má
og á pilsum eins og rauf.
ég ætla' að giska hér á klauf.
Sjálfur skýrir Guðmundur gátuna þannig:
Í krónni finna klaufir má.
Klaufir milli fjalla sá.
Úr klaufum slettir karlfólið.
Klaufum buxna lokum við.
Þá er limra:
Tveir lagsmenn úr skorpnu skaufunum
skvettu' út úr buxnaklaufunum,
þeir migu' upp í vindinn
og mændu á tindinn
með skrínukost nógan í skaufunum.
Síðan kemur ný gáta eftir Guðmund:
Nú er úti regn og rok,
rís ég mínu bóli frá,
vísnagátu í vikulok
venju samkvæmt yrkja má:
Hryggur þrátt ver hana skaða.
Hún vínanda færir þér.
Gera þeir, sem heyi hlaða.
Hálfgerð rola þetta er.
Gísli Jónsson orti:
Já, víst eru limrurnar liðugar
en löngum þær bestu ósiðugar.
Þau orð sem þar henta
má bara alls ekki prenta
og aðrar bara ekki neitt sniðugar.
Hér er limra eftir Jóhann S. Hannesson:
Það er ekki andskotalaust
hvað undarlegt fólk er í haust;
jafnvel biskupinn kvað
sjást með klámmyndablað
og kyrjaði popplög við raust.
Hér er vel kveðið en höfundinn þekki ég ekki:
Lifnar hagur, hækkar brá,
ýrnar bragagjörðin;
ó, hve fagurt er að sjá
ofan í Skagafjörðinn.
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is