Heimur Teits

Síðustu eina og hálfa viku hef ég orðið þeirrar gæfu aðnjótandi að fá að vinna að sjómannadagssérblaðinu sem kom út með Morgunblaðinu í gær. Verkefnið var nokkuð krefjandi þar sem mín mesta tenging við sjóinn hefur hingað til verið rauðspretta í raspi með miklu remúlaði. Það þýddi þó ekki að láta verkefnið sitja á hakanum því á stuttum tíma var ég kominn með nokkrar greinar og viðtöl sem skila átti degi seinna. Á einum degi var ég því orðinn sérfræðingur í fiskeldi á Íslandi, byggðaþróun í Bíldudal og orðinn svo gott sem starfandi sigmaður hjá Landhelgisgæslunni. Að minnsta kosti þótti mér það.

Þannig leið svo vikan. Ég fékk á borðið ný viðfangsefni sem tengdust sjómennskunni á einhvern hátt og á hverjum degi fann ég hvernig sjómanninum innra með mér óx ásmegin. Mér varð hugsað til atriðanna sem sýnd voru í sjónvarpsþættinum Hásetar og fljótlega var ég farinn að lifa og hrærast sem togarasjómaður, ennþá við skrifborðið í Hádegismóum. Á nóttunni dreymdi mig káetuna og útsýnið út um kýraugað.

Eins og áður segir kom blaðið út í gærmorgun og sjómaðurinn á ennþá hug minn og hjarta allt. Nú klæðist ég eingöngu kaðlapeysum og sjóstökkum og á eftir ætla ég að kaupa mér pípu og Fisherman's Friend- hálsbrjóstsykur. Á morgun, þegar sjálfur sjómannadagurinn gengur í garð, mun ég sennilega láta slag standa og fara niður á höfn. Það er aldrei að vita nema ég stígi jafnvel upp í skip og fái einhvern til að kenna mér að slá úr pönnum. Þá lýkur þessu nú samt.

Næst kemur bílablaðið út og þá kaupi ég mér grifflur og reykspóla á Corvettu. Síðan kemur jólablaðið og áður en ég veit af verður forfallni dellukallinn ég farinn að reykja pípu og slægja ýsu aftur, þó bara í huganum.