Þorvaldur Jónsson fæddist á Hólmum í Reyðarfirði 4. júní 1944. Hann lést á Fjórðungssjúkrahúsinu í Neskaupstað 30. maí 2018.

Þorvaldur var sonur hjónanna Jóns Kristins Guðjónssonar frá Kolmúla, Kolfreyjustaðarsókn, f. 5. júní 1906, d. 6. desember 1987, og Þóru Guðnýjar Snædal Jónsdóttir frá Vopnafirði, f. 5. október 1910, d. 12. ágúst 1994. Þorvaldur átti níu systkini, þau eru: Ragnhildur, f. 1929, d. 2017, Guðjón Einar, f. 1931, d. 2015, Kristinn Illugi, f. 1932, d. 1939, Jón Snædal, f. 1933, d. 2011, Gísli, f. 1935, d. 1998, Helga Ósk, f. 1949, d. 2018, eftirlifandi eru Guðni Þór, f. 1936, Kristín Selma, f. 1938, og Auðbergur, f. 1943.

Þorvaldur kvæntist eftirlifandi eiginkonu sinni Fjólu Jónsdóttur, f. 30. júlí 1947 frá Auðsbergi á Fáskrúðsfirði, 31. desember 1970. Börn þeirra eru: 1) Guðni Kristinn Þorvaldsson, f. 23.6. 1967, giftur Þórdísi Björk Björnsdóttur og eiga þau tvær dætur Maríönnu Rögnu og Bergdísi Fjólu. 2) Margrét, f. 11.6. 1968, í sambúð með Elíasi Jónssyni og eiga þau þrjú börn; Víking Trausta, Þorvald Má og Henný Marín, barnabarn Salka Dröfn. 3) Guðbjörg Harpa, f. 6.8. 1971, gift Sævari Inga Sverrissyni og eiga þau tvö börn; Fjölni Frey og Emblu Dögg. 4) Hólmar Karl Þorvaldsson, f. 15.4. 1978, í sambúð með Heiðu Steingrímsdóttir. Barnsmóðir Hólmars er Gunnþóra Valdís Gunnarsdóttir, börn þeirra eru Kristín Ilmur og Dagur Karl. Stjúpdætur Hólmars eru Unnur Þóra Sigurðardóttir og Sigrún Eir Sigurðardóttir.

Útförin fer fram frá Reyðarfjarðarkirkju í dag, 9. júní 2018, klukkan 14.

Okkur langar að minnast elsku pabba okkar. Nú er komið að síðustu kveðjustund margs er að minnast og hugurinn leitar aftur í tímann. Allar útilegurnar sem við fórum í á rauða Saabinum með toppgrindina hlaðna af dóti, appelsínugult plast yfir og toppgrindateygju. Þannig var brunað af stað í ferðalög og útilegur með stóra Tjaldborgartjaldið, dásamlegar minningar. Pabbi var ansi lunkinn á harmonikkuna og settist hann oft niður og spilaði á nikkuna, okkur og sér til skemmtunar, hann kunni orðið lagið á okkur krökkunum, þegar allt var í háalofti hjá okkur systkinunum átti hann til að setjast niður og byrja að spila og alltaf náði hann að róa okkur niður með tónlistinni, mamma segir nú að hann hafi byrjað að spila til að heyra ekki lætin í okkur. Oft settumst við niður hjá honum og fengum að ýta á eina og eina nótu, hjálpa aðeins til við spilamennskuna ekki þótti okkur það leiðinlegt, fannst næstum eins og við kynnum að spila smá. Pabba féll sjaldan verk úr hendi og vann hann alltaf mikið til að sjá fyrir fjölskyldunni, og ýmsir vinir og kunningjar leituðu alltaf til hans til að fá aðstoð við viðgerð á bílum og fleiri. Hann var mjög handlaginn maður og gat gert allt. Foreldar okkar byggðu húsið sem við fluttum í 1978 og má segja að þau hafi að mestu byggt það allt sjálf. Eftir fullan vinnudag fóru kvöld og helgar í það að brasa í nýja húsinu og fengum við systkinin alltaf að hjálpa til og var pabbi duglegur við að setja okkur fyrir verkefni og kenna okkur hvernig ætti að vinna hlutina og hefur það verið gott veganesti fyrir okkur út í lífið.

Húsið þeirra pabba og mömmu ber vott um það hversu dugleg þau voru hvort sem það var viðhald á húsinu eða að rækta garðinn og mega þau vera stolt af því, enda var það erfið ákvörðun þegar þau ákváðu að selja húsið. Það var eins og þau hefðu verið að gefa frá sér barnið sitt. Síðustu þrjú ár hafa verið pabba erfið, eftir að hann fékk krabbamein og missti heilsuna er það búið að taka á hjá honum. Erum við þakklát fyrir ferðina sem næstum öll fjölskyldan fórum saman í júní 2017 í, tilefni 70 ára afmæli mömmu er við fórum í tveggja vikna ferð til Austurríkis, Ítalíu og Þýskalands og áttum við góðan tíma saman þó að ferðin hafi verið pabba erfið var hann mjög ánægður með þessa ferð. Hann sagði fyrir mánuði að líklega færum við ekki í aðra ferð í sumar en elsku pabbi er farinn í annað ferðalag.

Erum við þakklát mömmu fyrir hvað hún hugsaði vel um pabba í veikindum hans og sagði pabbi fyrir nokkrum vikum að Fjóla væri besta hjúkrunarkonan. Missir mömmu er mikill og biðjum við góða guð að styrkja hana og styðja í sorginni.

Guðni, Margrét (Magga), Guðbjörg og Hólmar.

Elsku afi við kveðjum þig í síðasta sinn með þessum fátæklegu orðum og þökkum fyrir allt sem þú gerði fyrir okkur og þær stundir sem við áttum saman.

Umhyggju og ástúð þína

okkur veittir hverja stund.

Ætíð gastu öðrum gefið

yl frá þinni hlýju lund.

Gáfur prýddu fagurt hjarta,

gleðin bjó í hreinni sál.

Í orði og verki að vera sannur

var þitt dýpsta hjartans mál.

(Ingibjörg Sigurðardóttir.)

Blessuð sé minning þín, afi okkar. Elsku amma, missir þinn er mikill guð gefi þér styrk og styðji í sorginni.

Fjölnir Freyr og

Embla Dögg.

Enn er höggvið skarð í hóp sveitunga og vina, enn einu sinni hefur sami vágestur lagt að velli enn eitt Hólmasystkinanna, sem ég kýs að kalla svo. Þar og á Eskifirði áttu þau svo langa veru, barnahópurinn hressi og bráðvel greindi. Foreldrar þeirra áttu einkar farsæla ævigöngu, þar sem dugnaðurinn skilaði þeim svo vel á veg fram, stefnufestunni fékk ég heldur betur vel kynnst, félagshyggjufólk vel til vinstri, sem alltaf mátti treysta á og þessi stefnufesta skilaði sér svo sannarlega áfram til ljómandi afkomenda.

Í dag kveðjum við Þorvald Jónsson, þann mæta dugnaðardreng hinna ágætustu hæfileika, sem bæði var vinsæll og vel látinn. Mér verður hugsað til ársins 1978, en þá hélt Alþýðubandalagið heima forval með mikilli og góðri þátttöku. Úrslit voru ótvíræð, þar fóru tveir ungir og vaskir menn fremst: Þorvaldur Jónsson og Árni Ragnarsson og unnu glæsilegan sigur, urðu svo langhæsta framboðið og fjórum árum seinna varð Alþýðubandalagið aftur sigurvegari og enn frekar raunar, því nú flaug hún Nína inn ásamt þeim. Hlutur Þorvaldar í þessum sigrum var geysilega mikill, ótrúlegasta fólk fylkti sér um listann, fann þar einmitt sína fulltrúa til að fylgja og Þorvaldur aflaði fylgis á ótrúlegustu miðum. Hann var enda góður málafylgjumaður þó ekki færi hátt og náði ýmsu mætu fram með þeirri elskulegu ýtni sem oft dugar bezt til margra góðra verka. Hann sat lengi í sveitarstjórninni heima á Reyðarfirði, jafnhliða því að vera verkstjóri allra framkvæmda heima og þar var að mörgu að hyggja. Þetta fórst honum einkar vel úr hendi enda forsjáll og verkhagur og einstaklega vel liðinn af samstarfsmönnum. Hann var samvizkusamur og sanngjarn vel, enda í þannig starfi í nærumhverfi sveitunganna þar sem vandalaust var ýmsum að finna að. Þorvald var alltaf jafngott að hitta, glaðsinna og ekki má ég gleyma því hversu góður dansmaður hann var, það var yndi að sjá þau Fjólu á dansgólfinu í Félagslundi. Honum var falinn mikill trúnaður auk sveitarstjórnarmálanna heima, því hann var lengi formaður FOSA, Félags opinberra starfsmanna á Austurlandi og rækti það af þeirri miklu trúmennsku sem honum var ætíð huga næst.

Það gladdi alltaf geð okkar Hönnu að hitta þau Þorvald og Fjólu, enda var hún systir albeztu vinkonu Hönnu, hennar Dubbu sem dó svo langt fyrir aldur fram. Lífslán hans Þorvaldar okkar var innsiglað af hans indælu og dugmiklu eiginkonu, sem stóð við hlið hans til hinztu stundar.

Svo alltof fljótt er að kveðjustund komið, en kallið mikla varð ekki umflúið eftir harða baráttu við illvíga meinsemd.

Við Hanna sendum henni Fjólu, börnum þeirra hjóna og aðstandendum öðrum okkar saknaðar- og samúðarkveðjur.

Dugmikill drengur kveður eftir dáðríkt starf þar sem margir eiga mikla þökk að gjalda. Hans er sannlega saknað í heimabyggð.

Blessuð sé vorbjört minning Þorvaldar Jónssonar.

Helgi Seljan.