Kim í síðustu viku og Kim í þeirri næstu en hvað svo?

Ríkisútvarpið gerði furðumikla frétt úr því að forseti Bandaríkjanna ætlaði ekki að sitja út leiðtogafundinn í Quebec í Kanada.

Gott að „RÚV“ sé ekki eitt um að segja fréttir

Gefið var til kynna að mikið mætti lesa úr því að seinasti hluti fundarins fjalli um loftslagsmál og Trump væri því að koma sér undan umræðu um þau. Hvergi var minnst á hina raunverulegu ástæðu þess að forsetinn þyrfti að stytta viðveru sína. Hún er sú, að forseti Bandaríkjanna ætlar sér á fund í Singapúr strax eftir helgina og um hálfan hnöttinn að fara. Fundurinn sá er einstæður í sögunni og veltur á miklu hver útkoma hans verður. Fundir eins og sá í Quebec, sem kallaður er G7 eftir að Rússar voru útilokaðir eftir atburðina í Úkraínu, og aðrir sams konar og fjölmennari fundir, þar sem Rússar eru ekki útilokaðir, eru reglubundnir fundir. Oftast er látið nægja á slíkum fundum að samþykkja texta sem diplómatar hafa legið yfir mánuðum saman eftir mikinn þvæling höfuðborga á milli. Það helsta hefur jafnan lekið út mörgum vikum fyrir fundina og helstu atriði frétta snúast því um „fjölskyldumyndir“ og temaklæðnað, þegar það á við. Það er ekki gefið að slíkir fundar séu gagnslausir. Víst er, að óþægilega mikið er til í því að yfirlýsingar sem diplómatar koma sér saman um snúast mest um að tryggja það sem ekki megi segja, nema þá með svo miklum krúsindúllum að hver leiðtogi geti málað sína eigin mynd af niðurstöðunni. Samt er gagnlegt fyrir leiðtoga að eiga þetta návígi í þröngum hóp og skynja persónur hver annars, veikleika og styrkleika. Og einnig er hjálplegt að fara í gegnum álitaefni svo ljóst sé hvar helstu línur skerast.

Óvenjulega mörg raunveruleg fundarefni

En á þessum fundi vill svo til að full efni eru til að fara yfir það hvernig hin ríkin ætla sér að höndla að Bandaríkin hafa ógilt aðild sína að kjarnorkusamningi við Íran. Þann samning hefur Trump kallað versta samning sem Bandaríkin hafa staðið að. Og víst er að Obama treysti sér ekki til að leggja samninginn undir Bandaríkjaþing, enda andstaða við hann í báðum flokkum þess.

Leiðtogar ESB-ríkjanna komu saman stuttu eftir að ákvörðun forsetans var tilkynnt og samþykktu að þau ríki álfunnar sem áttu aðild að samningnum myndu áfram ganga út frá gildi hans. En það varð þó ljóst daginn eftir að forystumenn fyrirtækja þeirra landa sem tóku upp viðskipti við Íran á ný á grundvelli þess viðskiptaöryggis sem sagt var að samningurinn tryggði, gera ekkert með yfirlýsingu leiðtoga sinna. Þeir þora ekki að koma viðskiptum við Bandaríkin eða banka þess lands í uppnám vegna miklu minni viðskiptahagsmuna við Íran. Í annan stað ættu leiðtogarnir í Quebec að eiga þarft umræðuefni um stöðu alþjóðlegra viðskipta og þá stefnu Bandaríkjanna að láta ekki hlunnfara sig lengur, eins og leiðtogi þeirra orðar það nú tæpitungulaust, eins og sumt annað.

Parísarsamkomulagið hvergi til umræðu

Staðreyndin er hins vegar sú að eftir að Trump dró Bandaríkin út úr Parísarsamkomulaginu með einni pennastroku hefur sáralítið gerst með það. Það er satt best að segja sáralítið rætt nema meðal atvinnumanna og hugsjónafólks. Það er margt líkt um framhaldið þar eins og um Íranssamninginn. Stór orð voru uppi um að láta ekki ákvörðun Trumps trufla hið göfuga ferli. En engum dettur í hug að í þennan samning hefði verið farið án þess að Bandaríkin væru með, eins og gildir í raun um Kína og Indland, Afríku og Suður-Ameríku. Enda væri þá enn hlægilegra að tala um merkan alþjóðasamning en ella. Obama skrifaði undir þann samning eins og væri hann bréf til mömmu. Rétt eins og Bill Clinton skrifaði undir Kyoto-samninginn þótt aðeins einn öldungadeildarþingmaður af 100 hefði lýst yfir stuðningi við hann. Allir meiriháttar alþjóðasamningar verða að fá staðfestingu öldungadeildarinnar til að öðlast gildi. En vegna stöðunnar í þinginu var látið eins og um lítinn prívatsamning forsetans væri að ræða. Þess vegna stóð umræðan í Bandaríkjunum um ógildingu Trumps í aðeins fáeina klukkutíma, svona 5% af tímanum sem íslenska þingið eyddi í veiðileyfagjöld, sem ríkisstjórnin heyktist á að afgreiða, en það var veikleikamerki.

Sýndarskapur

Nú er komið á daginn að ýmis „aðildarríki“ voru fjarri því að taka samkomulagið alvarlega og standa við skuldbindingar þess og loforð um fjárveitingar. Þar með talin eru burðarríki Evrópusambandsins. Kína, sem tók þátt í að fordæma ákvörðun Trumps um að setja plaggið í körfuna við hliðina á skrifborðinu, lofaði að taka fullan þátt í samkomulaginu fyrir sitt leyti eftir árið 2030. Það voru gríðarleg fagnaðarlæti á ráðstefnunni í París við þessa „stefnmörkun“.

Það vill þannig til að bréfritari hafði nokkru áður en þetta gerðist í París tilkynnt konu sinni, að tilefnislausu, að einmitt 5 árum síðar, eða árið 2035, hefði hann niðurnjörfuð áform um að hefja undirbúning að aukinni þátttöku í almenningsíþróttum með því að klífa Öskjuhlíðina í fyrsta sinn, án aðstoðar fjallasérfræðinga úr röðum Sérpa og án alls aukasúrefnis, nema þá því aðeins að hann verði þá farinn að nota slíkt hjálparloft á jafnsléttu daglega. Og það sýnir glöggt hversu menn eru misörlátir á hrós og fagnaðarlæti að það mátti ekki merkja hvort konunni líkaði betur eða verr. Kannski var það vegna þess að tekið var fram að einungis 5 árum síðar eða árið 2040 ætlaði sami að gera samræmda atlögu að tiltekt í vinnuherbergi sínu og fallast þar með á tilmæli sem bárust fyrst að haustlagi 1970. Var engu líkara en að valdamesta manni þessa tiltekna heimilis þætti ódýrt að jafna niðurnjörfuðum og í stein höggnum fyrirheitum við það sem þegar er framkvæmt á þeim stað ekki sjaldnar en daglega af öðrum.

En það gætu fleiri fundið að slíku alvöruleysi í tali um stórmál en menn með krónískt ofnæmi fyrir léttleika tilverunnar, sem orða aldrei neitt án magaverkja og mæðu.

Rúmlega 40 þúsund fulltrúar „störfuðu“ í heila viku að Parísarályktuninni, sem truflaði verulega veisluhöld og viðburði, og samþykktu hana loks samhljóða.

Nýjar fréttir um loftslag kvenna

Í þessu sambandi er fróðlegt að skoða nýlegan pistil Páls Vilhjálmssonar: „Til að hemja hnattrænar loftslagsbreytingar þarf að valdefla konur, jafna efnahagslegt kynslóðabil og berjast fyrir ,,loftslagsréttlæti“, segir í Parísarsamkomulaginu um loftslagsmál.

Grein í Wall Street Journal vekur athygli á hversu langt riddarar réttlætisins ganga í málflutningi sínum. Um leið er bent á að loftslagsumræðan er sprungin blaðra.

Í 20 ár var loftslagsumræðan mál málanna. Viðkvæðið var að jörðin yrði óbyggileg ef við hættum ekki að nota bensín og dísil. Nú er allt loft úr umræðunni. Vandamálin sem umræðan bjó til standa þó eftir.

Götur í Reykjavík eru þrengdar til að þvinga fólk að nota aðrar samgöngur en fjölskyldubílinn. Fólk lætur ekki segjast. Göturnar hægja á umferð og bílar í lausagangi auka mengun.

Vinstririddurum réttlætisins stendur hjartanlega á sama. Enda hugsa þeir aldrei um afleiðingarnar af stefnumálum sínum. Mannkynsfrelsarar eru dómgreindarlausir í réttu hlutfalli við ragnarökin sem þeir boða.“

Litlu dæmin heima segja stóra sögu

Bréfritari verður að viðurkenna að þessi þáttur Parísarsamkomulagsins hafði farið fram hjá honum. Hins vegar sér hann sífellt fleiri dæmi um það hvernig andstæðingar borgarbúa í borgarstjórn, sem þó eru á launum hjá þeim, halda áfram að þrengja að þeim. Tugum milljóna króna var eytt í fuglahúsabrandara á Hofsvallagötu og tekið var til þess hversu illa móðguð og reið borgaryfirvöld lufsuðust til að hætta ruglinu á þeirri götu. En til þess misbjóða þeim, sem andmæltu þessum mannkynsfrelsurum á sveitarfélagsvísu, þá skildu þeir „lagfæringarnar“ eftir hálfkaraðar. Á nyrsta kafla Hofsvallagötu við Hringbraut standa enn stangir boltaðar í götuna og virðast marka braut fyrir hjólandi fólk. Það getur þó ekki verið, því að slíku fólki væri ýtt út í opinn dauða á Hringbrautinni, enda ekkert pláss fyrir hjólandi þar. En þessi hefndaraðgerð gegn mótmælum leiðir til þess að þeir sem vilja beygja til hægri austur Hringbraut, sem eru langflestir, neyðast til að fara á akrein þeirra sem ætla að beygja í vestur. En „vesturfarar“ verða að víkja fyrir umferð sem kemur suður yfir Hringbraut og má því þakka fyrir nái einn eða tveir bílar að taka vinstri beygju og stoppa því flesta þá sem þurfa að beygja til hægri austur Hringbraut. Viðurkenna má að borgaryfirvöldum tekst að auka mengun í borginni töluvert með þessari hegðun sinni.

Það eru engin skynsamleg rök á bak við þessa hefndaraðgerð borgarinnar sem nú hefur staðið yfir í mörg ár. Þessar stangir eru slysagildra og furðulegt að lögregluyfirvöld hafi ekki krafist úrbóta. En núverandi borgaryfirvöld mega eiga það, að þau hafa hvergi leynt því að þau séu almennt frábitin skynsamlegum rökum um allt sem að borgarrekstri snýr.

Ekki batnar það

Horfið á Birkimel. Þar hefur einhver fengið óáreittur að taka út andstyggð sína á þeim sem eiga leið um þá götu. Þar er verið að setja upp tvær þrengingar. Önnur er fáeina tugi metra frá Hringbrautinni. Þeir sem beygja til vinstri af Hringbraut inn á Birkimel lenda í stórhættu vegna umferðar á Hringbraut, þegar umferðin stíflast á Birkimelnum. En óvinunum virðist vera meira en sama um það. Páll nefndi mannkynsfrelsara í pistli sínum sem hafa að auki óstjórnlega þörf til þess að auglýsa gæði sín sífellt. Þeir óttast að það viti ekki allir hversu miklu betri þeir séu en annað fólk.

Boðskaparkort

Núna í síðustu viku var opnuð málverkasýning á Kjarvalsstöðum. Það var gott framtak. En gæðafólkið góða, sem rjúpan kynntist forðum, þótt hún fengi ekki að njóta þess lengi, gat ekki heldur stillt sig þá. Þeir sem fengu boðskort voru áminntir um að nota „almenningssamgöngur“ til að komast á sýninguna. Það eru um 95 prósent borgarbúa sem nota bílinn sinn að jafnaði, þótt margskattaðir séu fyrir vikið af yfirvöldum og fyrirlitnir af þeim sem stjórna borginni.

Ef eitthvað mætti kalla almenningssamgöngur þá er það fyrirbærið sem 95% almennings nota en ekki 5%.

En það var fróðlegt að sjá í aðdraganda opnunarinnar að nær öll borgarelítan sem þarna mætti kom „á bílnum“. Varla hefur nokkur úr þeim hópi þorað að koma á hjóli, því að þótt góð séu verða þau seint kölluð almenningssamgöngur. Ef treyst hefði verið á strætó hefðu margir þurft að ætla sér 2 klukkutíma í að koma sér að og frá Kjarvalsstöðum. Hefðu gestir ákveðið að bíða eftir „borgarlínunni“ þá hefðu þeir þurft að bíða í þrjátíu ár og þá gæti verið búið að loka þessari sýningu.

Fær Borgar-Lína Langsokkur prósentur?

Enn hefur enginn getað útskýrt um hvað þessi borgarlína snýst, fremur en það að setja nú Miklubrautina í stokk í stað steina sem enn er verið að setja um hana fyrir tugi milljóna króna!

Reyndar sýndu borgarbúar lítið álit sitt á Degi Eggertssyni í kosningunum á dögunum, en hvers vegna í ósköpum ætti þetta lið frekar að taka mark á þeim mótmælum en öðrum? Eða eins og Hjálmar Sveinsson, sem geymdur var í stokk undir Miklubrautarstokknum alla kosningabaráttuna, sagði svo réttilega: „Það þýðir ekki að leggja neinar nýjar akreinar því að þær fyllast jafnharðan af bílum.“

Það þýðir ekki heldur að segja neitt við núverandi meirihluta og því síður viðreistan meirihluta því að allar hlustir hans eru yfirfullar af heimagerðri réttlætiskennd, sem tekur öllu fram sem aðrir hugsa. Og ekki þýðir að fá háls, nef- og eyrnalækni til að spúla skítinn út því að réttlætiskenndin er svo yfirþyrmandi að allt fyllist jafnharðan á ný.

Vonandi heldur „RÚV“ áfram að þýða CNN

En vonandi mun „RÚV“, sem ráfar um kennd af sama réttlæti og pólitískir sálufélagar hennar í borgarstjórninni, fylgja eftir málinu um brottför Trumps frá Kanada.

Fréttahaukarnir hljóta að spyrja næst hvort ekki væri nær fyrir forsetann að taka þátt í umræðum um að valdefla konur í baráttu um ósonlagið og koltvísýringinn fremur en að svífa á Flughersfari númer eitt suður til Singapúr til fundar með Kim Jong-un í þeim tilgangi að bægja frá þeirri kjarnorkuvá sem heitast brennur á mannkyni núna.

Meira að segja Harvey Weinstein segist styðja það mál, eins og allir hinir demókratarnir í Hollywood hafa alltaf gert. Harvey gæti hugsanlega talið rétt að eyða drýgri tíma með Kim, sem hitti Trump í skrifstofu hans um daginn, en með þessum Jong-un í Singapúr. En eins og Harvey segir gjarnan, þetta er allt spurning um smekk.