Sigurlína Þorsteinsdóttir

Ég ólst upp að miklu leyti á heimili Línu og Gulla frænda. Við bjuggum hlið við hlið og ég var alltaf velkominn á þeirra heimili. Ég og Þór sonur þeirra vorum mjög mikið saman. Lína ól mig því upp að hluta, hjálpaði okkur Þór með lærdóminn, sagði sögur og gaf okkur að borða. Hún á frábæra syni og ég veit að hún lagði mikið upp úr því að sinna börnunum og skapaði heimili þar sem mér leið alltaf svo vel.

Ég á ótal góðar minningar um Línu, ljúfan og skemmtilegan hversdagsleika þar sem var spjallað, hlustað á tónlist og horft á sjónvarp. Mér fannst Lína og fjölskylda líka alltaf vera að gera eitthvað saman. Eitt skipti buðu þau mér með sér í berjamó út á land þar sem við gistum. Af einhverri ástæðu fékk ég heimþrá, og man ennþá hvernig hún huggaði mig. Þetta var svo hlýr og góður móðurfaðmur sem lét allt verða betra. Við höfum reyndar alltaf faðmast þegar við hittumst, hún lét mér líða eins og ég skipti hana miklu máli. Okkar tengsl voru alltaf sterk og góð sama hvað langt leið á milli þess að við hittumst.

Ég hef alltaf leitað til bræðra mömmu þegar ég hef þurft að taka stórar ákvarðanir. Á síðasta ári hafði Lína líka samband við bróður sinn til að hjálpa mér, aftur eins og önnur móðir. Það er stutt síðan þau Gulli komu í heimsókn til mín með heimagerðar sultur og sína góðu nærveru. Það er erfitt að hugsa sér lífið án Línu. Það hefur verið ómetanlegt að eiga hana að í gegnum alla mína ævi.

Stundum finnst okkur lífið ekki réttlátt og í dag finnst mér það óréttlátt, því í dag kveðjum við Línu frænku.

Lína var stór partur af minni æsku, hún fór t.d. með okkur systkinin fyrstu bíóferðirnar okkar og var næstum daglegur gestur á æskuheimilinu eftir að hún og Gulli fluttu í Árbæinn.

Áður en hún flutti í hverfið og Nonni var kominn til sögunnar komu þau Gulli oft um helgar í heimsókn, og ef eitthvert okkar sá bílinn þeirra renna í hlað var hrópað: „Lína og Gulli eru að koma.“ Þá var stokkið til og allt lauslegt fjarlægt af borðum því Nonni var lítill og gat látið hendur sópa. Nonni og Tóti voru fallegustu drengir sem ég hafði augum litið fyrir utan hvað mér fannst þeir bráðgáfaðir enda móðir þeirra kennari. Ég elskaði að fá þau í heimsókn.

Þær voru ófáar skíðaferðirnar sem ég fór með Línu og Gulla í Skálafell á unglingsárunum og verð ég ævinlega þakklát fyrir þær frábæru stundir.

Heimilið lifnaði við þegar Lína birtist. Einu sinni sem oftar kom hún blaðskellandi, glennti sig framan í mig og spurði hvort ég tæki ekki eftir neinu. Nei, ég sá enga breytingu, mér fannst hún alltaf sæt. Jú, hún hafði fengið sér augnhárapermanent. Ég man hvað við hlógum. Nú gat Lína maskarað sig án þess að löng augnahárin smituðu maskarann á gleraugun. Lína frænka var alltaf svo „smört“.

Alltaf hafði hún frá einhverju skemmtilegu að segja. Henni þótti einstaklega vænt um nemendur sína og talaði alltaf svo fallega um þá og var örugglega ákveðinn og góður kennari. Ein sagan úr kennslustund hjá Línu er í algjöru uppáhaldi hjá mér og var um það þegar hún bað nemendur sína um að nefna einn hlut sem þeim þætti vera nauðsynlegur í kennslustofum. Krakkarnir nefndu alla mögulega hluti, svo kom að einum sem svaraði smámæltur vegna þess að hann hafði misst báðar framtennurnar í einu: „Það væði nú þgðítin kennþluþtofa ef það væði enginn kennaði...“ Svo spyr Lína aftur og bað þau þá um að segja sér hvaða ríki, jurta- eða dýraríki, hluturinn tilheyrði sem þau höfðu nefnt áður sem þann nauðsynlegasta. Þá kom aftur að þeim smámælta og Lína spyr: „Jæja, hvaða ríki tilheyri ég, eða kennarinn?“ Þá svarar sá stutti aftur „Þú hlýtuð baða að veða úð himnaðíki!“

Ég kem til með að sakna Línu frænku og hlakka til að hitta hana aftur í „himnaðíki“.

Elsku Gulli, Nonni, Tóti og fjölskylda, ég votta ykkur öllum mína dýpstu samúð.

Okkur í fjölskyldunni á Kleppsvegi er minnisstætt vorið 1971 þegar Gunnlaugur kom heim að loknu fimm ára háskólanámi í Bretlandi. Hann tilkynnti okkur að hann hefði kynnst stúlku frá Akureyri þegar hann var í heimsókn á landinu um jólin. „Við eigum von á barni,“ bætti hann við stoltur. Þessi yfirlýsing vakti þvílíka hrifningu, fyrsta barnabarnið á leiðinni.

Stúlkan að norðan hét Sigurlína, kölluð Lína. Við þurftum að bíða fram í september eftir að sjá heitkonuna. Þá flaug Gunnlaugur norður og dvaldi þar fram yfir fæðingu Jóns.

Við biðum fyrir sunnan full eftirvæntingar þar til þau birtust með lítinn, greindarlegan og fallegan dreng í fanginu sem átti eftir að reynast eftirlæti allrar fjölskyldunnar. Jón var augasteinn foreldra sinna og allra systkina Gulla, fimm að tölu, sem dýrkuðu hann og dáðu.

Fyrir átti Lína soninn Björn sem ólst að mestu upp hjá móðurömmu sinni á Akureyri.

Rúmum sjö árum síðar fæddist Þór. Ekki vakti hann minni aðdáun með sín greindarlegu, dökku og geislandi augu.

Árið 1977 keyptum við þrjú systkinin raðhúsalóðir í Melbæ. Árið eftir hófust byggingarframkvæmdir. Á einu ári tókst bræðrunum Gulla og Gísla Geir ásamt Jóni Grétari, manni mínum, að gera öll húsin fokheld. Unnið var dag og nótt ásamt fullri vinnu annars staðar, hvergi var slegið af og engin vinna aðkeypt. Næstu 20 árin bjuggum við Lína hlið við hlið.

Einn af kostum Línu er hvað hún var almennileg. Ef hún var beðin um eitthvað var það sjálfsagt, svo sjálfsagt að manni fannst jafnvel að verið væri að gera henni greiða með því að biðja hana.

Mér er ofarlega í huga hjálpsemi og hugulsemi Línu á erfiðu tímabili í mínu lífi. Ég missti manninn minn Jón Grétar 1985. Sá er vinur er í raun reynist. Það átti sannarlega við um Línu. Hún var mér ómetanleg stoð og stytta. Alltaf að rétta hjálparhönd, styðja og styrkja. Hún kíkti við daglega til að kanna hvort hún gæti gert eitthvað.

Þór og Örvar sonur minn voru á sama aldri og algjörar samlokur. Þeir sátu saman allan grunnskólann og voru hvor öðrum ómetanleg stoð og stytta. Mér er minnisstætt þegar við fjölskyldan komum til baka frá Bretlandi eftir ársdvöl. Fagnaðarfundirnir voru slíkir að Þór og Örvar slepptu ekki hendinni hvor af öðrum næstu daga.

Að skóla loknum tók Lína á móti drengjunum, gaf þeim að borða, síðan voru skólabækurnar teknar upp og lært fyrir næsta dag. Þessi umhyggjusemi var Örvari ómetanlegur stuðningur. Og hvað veitir foreldri meiri öryggiskennd en að vita af barni sínu í góðum höndum að skóla loknum. Engin voru frístundaheimilin á þessum árum.

Lína og Gulli voru samhent hjón. Þau ferðuðust mikið um landið, meðal annars á húsbíl sem þau höfðu keypt sér. Þau ferðuðust einnig mikið um heiminn, voru alltaf að koma eða fara úr einhverri ævintýraferðinni.

Ég votta Gunnlaugi, Jóni, Þór og öðrum ættingjum og vinum, sem nú eiga um sárt að binda, mínar innilegustu samúðarkveðjur. Ekki síst sendi ég kveðjur til Bjössa sonar Línu. Sorg hans er mikil þar sem ekki er langt síðan hann missti föður sinn.

Enn er höggvið skarð í þann glaða hóp sem átti langa samleið á kennarastofu Árbæjarskóla. Nú hefur Lína kvatt og lagt af stað í þá ferð sem öllum er ætluð. Þegar Lína hóf störf við Árbæjarskóla um 1980, var hún á líkum aldri og stærstur hluti kennaranna sem þar var fyrir. Hún var lífsglöð ung kona sem strax tók fullan þátt í fjölbreyttu félagslífi starfsfólks skólans. Lína var samviskusamur kennari, hafði metnað fyrir hönd nemenda sinna og hvatti þá til dáða. Hún hafði einlægan áhuga á íslenskri tungu, talaði vandað mál, var skýrmælt og hélt ætíð sínum norðlenska framburði. Hún átti til að gera góðlátlegt grín að sjálfri sér og segja að vel heyrðist til sín.

Lína var hispurslaus og lét skoðanir sínar í ljósi, var drífandi í því sem hún tók sér fyrir hendur, skjót að hugsa og oft hnyttin í tilsvörum. Hún sinnti ýmsum trúnaðarstörfum innan skólans, var meðal annars trúnaðarmaður kennara í erfiðu verkfalli á þeim tíma. Lína og Gunnlaugur komu bæði úr stórum systkinahópum og áttu því stórar fjölskyldur. Lína sinnti sínu fólki vel. Hún var stolt af sonum sínum og efnilegum hópi barnabarna og bar hag þeirra allra mjög fyrir brjósti. Þau Lína og Gulli voru einstaklega samhent hjón. Þau voru félagslynd, höfðu gaman af að dansa og spila brids. Þau höfðu yndi af ferðalögum og ferðuðust mikið bæði innan lands og utan, ekki síst þegar drengirnir hleyptu heimdraganum og þau bæði hætt störfum. Þau áttu bókaða ferð til Portúgal þegar örlögin gripu í taumana og hún óvænt kölluð í annað og lengra ferðalag.

Þegar við samstarfskonurnar smám saman létum af störfum, stofnuðum við Árynjuhópinn, sem hittist í hverjum mánuði og hefur starfað um árabil. Lína lét sig sjaldan vanta á þær samkomur og verður hennar nú sárt saknað. Við sendum Gunnlaugi, sonum hennar og fjölskyldum þeirra innilegar samúðarkveðjur. Línu kveðjum við með söknuði og þökk fyrir löng og góð kynni. Blessuð sé minning hennar. Fyrir hönd Árynjanna.

„Enginn veit fyrr en allt í einu,“ þannig hljómaði málshátturinn sem varð til í sumarbústaðaferð saumaklúbbsins með fjölskyldum sínum fyrir um fjörutíu árum. Við lékum hann og skemmtum okkur vel yfir mismunandi túlkun hans – en hann er nú allt í einu kominn með annað inntak og öllu alvarlegra en þá því nú fáum við þær fréttir að ein úr hópnum, hún Lína okkar, sé látin. Það er þó aðeins rúmur hálfur mánuður síðan hópurinn hittist glaður og hress í mánaðarlegum göngutúr.

Við vinkonurnar eigum það flestar sameiginlegt að við vorum saman í bekk í Menntaskólanum á Akureyri. Akureyrarstelpurnar höfðu verið saman frá því í barnaskóla en aðrar komu utan af landi í skólann. Fyrsta liðið sem við vorum saman í var blaklið bekkjarins þar sem við skemmtum okkur konunglega við að spila við miklu sterkari lið úr eldri bekkjum og töldum engar líkur á sigri en enduðum samt með því að komast á toppinn í úrslitum, líklega fyrir einhverja tilviljun. Lína var í framlínunni og við getum enn heyrt hennar glaðlega, lítið eitt hása en dillandi hlátur þegar eitthvað fór úrskeiðis í samspilinu. Enn meira hlógum við þegar úrslitin urðu ljós!

Næsta lið okkar var saumaklúbburinn sem myndaðist eftir stúdentspróf þegar við bekkjarsystur að norðan og nokkrar vinkonur héldum hópinn í höfuðborginni. Árin liðu og við héldum áfram að hittast eins og kostur var á næstu árin eftir að við stofnuðum fjölskyldur okkar þó stundum væri það stopult vegna búsetubreytinga og utanlandsdvalar. Lína var þá dugleg að kalla okkur saman. Að hennar frumkvæði fórum við nokkrar ferðir í sumarbústaði með fjölskyldurnar og áttum saman fræðandi, stundum ævintýralegar en alltaf stórskemmtilegar stundir.

Í rúmlega fimmtíu ár höfum við haldið hópinn og alltaf var Lína ein af staðföstum félögum sem sjaldan létu sig vanta. Á seinni árum kölluðum við hópinn gönguklúbb og hittumst á sunnudagsmorgnum ásamt mökum, gengum saman og fengum okkur svo hádegishressingu. Þetta hafa verið dýrmætar stundir þar sem við hjálpuðumst að við að greina samfélagið og nútímann, rifja upp gamlar minningar og eldast og þroskast saman. Málshátturinn okkar „enginn veit fyrr en allt í einu“ hefur iðulega verið rifjaður upp þegar hópurinn hittist og skemmtir sér við að rifja upp gömlu dagana þegar við vorum ung og dauðinn víðs fjarri hugarheimi okkar.

Það var gott að eiga Línu að vini. Hún var staðföst í tryggð sinni við hópinn og tók alltaf virkan þátt í því sem við tókum okkur fyrir hendur. Samkennd, hjálpsemi og ósérhlífni einkenndu viðmót hennar. Hennar verður sárt saknað nú þegar við kveðjum hana hinstu kveðju. Blessuð sé minning hennar.

Okkar innilegustu samúðarkveðjur sendum við Gulla og fjölskyldunni.

Saumaklúbburinn/gönguhópurinn,