Elínborg Kristjánsdóttir

Við fráfall ástkærrar móður okkar leita margar minningar á huga okkar. Hún var kletturinn í okkar uppvexti þar sem pabbi var oft fjarverandi í langan tíma, sérstaklega þegar við vorum ung, hann á vertíð hjá Hval hf. eða á síld og seinna þegar hann var í siglingum á sementsflutningaskipinu Freyfaxa var mamma ávallt skipstjórinn á skútunni í landi.

Góðar minningar eigum við um útilegur um allt land eftir að foreldrar okkar eignuðust bíl. Þá var bíllinn hlaðinn, skottið fyllt og toppgrind sett á bílinn svo allt kæmist með. Tjaldað var við fallegt vatn eða á, þar sem hægt var að renna fyrir fisk og prímusinn sá um að hita tjaldið.

Mamma var mikil húsmóðir og handavinnukona. Það sást að hún lærði margt í húsmæðraskóla til viðbótar því sem hún lærði í uppvextinum af móður sinni, því ekkert vafðist fyrir henni þegar kom að eldamennsku eða handavinnu. Allt var saumað í Husquarna-vélinni og peysur prjónaðar, það var ekki hlaupið út í búð til að kaupa nýtt í þá daga. Oftar en ekki byrjaði hún að sauma þegar börnin voru farin að sofa en það var hennar næðisstund. Ekki aðeins saumaði hún og prjónaði á börnin sín og sjálfa sig, heldur nutu aðrir góðs af og eftir hana liggja lopapeysur, rósasokkar og vettlingar í flestum heimsálfum sem sendir hafa verið sem gjafir til vina og kunningja okkar barnanna.

Hún var mikil fjölskyldukona og þau pabbi fylgdust náið með hvað börnin og barnabörnin tóku sér fyrir hendur, glöddust þegar vel gekk og stóðu við bakið á þeim sem þurftu á stuðningi að halda. Mamma var líka bóngóð með eindæmum, alltaf var pláss fyrir þá sem þurftu að gista eina og eina nótt og alltaf hægt að bæta við gestum í mat. Öll langömmubörnin fengu hekluð rúmteppi frá lang-Ellu eins og þau kölluðu hana og það er ekki lítið þegar við tölum um rúmteppi í fullri stærð og langömmubörnin orðin 29 talsins.

Árið 1977 fengu foreldrar okkar afnot af landi skammt frá Akranesi þar sem þau komu sér upp sumarbústað og átti það hug þeirra alla tíð eftir það. Í byrjun var gömlu veiðihúsi sem þau keypu breytt í sumarbústað, byggt var við hann a.m.k. í tvígang og að lokum reistur nýr bústaður 1999 þegar ljóst var að þar rúmaðist ekki lengur ört vaxandi fjölskylda. Í Sjávarholti var tíminn notaður til að planta trjám sem orðin eru vísir að skógi í dag. Vorið var heillandi tími í bústaðnum, þar sem fylgst var með fuglum í tilhugalífinu, hreiðurgerð og hve margir ungar komust á legg. Einnig nutu þau þess að ferðast saman og fóru í nokkrar utanlandsferðir til Kanarí og svo seinna að heimsækja yngstu dóttur sína sem búsett er í Danmörku.

Eftir að pabbi dó 2014 fór að halla undan fæti og heilsan að gefa sig, hún flutti í Höfða, hjúkrunar- og dvalarheimili fyrir réttu ári, þar leið henni vel og fannst gott að búa við öryggið sem þar var. Nú mun pabbi taka á móti henni í sumarlandinu þar sem þau ganga saman hönd í hönd eins og ávallt áður.

Að leiðarlokum viljum við kveðja ástkæra móður með bænum sem hún kenndi okkur í æsku: