Kristín Magnúsdóttir

Kynni okkar Kristínar, eða Stínu eins og hún var yfirleitt kölluð, hófust 1972 þegar ég kynntist Lindu, dóttur hennar. Ég var ekki nema nítján ára en hún tók mér opnum örmum og mér leið strax eins og ég væri hluti af fjölskyldunni.

Eggert, sonur þeirra, var þá tveggja ára og hann átti síðar eftir að verða góður vinur barna okkar Lindu, Kristins Arnars og Telmu Lindar.

Stína og Ingólfur Eggertsson eiginmaður hennar bjuggu í Breiðholti eins og við og samgangur var mikill. Þeim þótti vænt um landið og náttúruna og nýttu hvert tækifæri til að ferðast, keyrðu þá um landið á Lada Sport-jeppanum sínum með tjaldvagn eða hjólhýsi í eftirdragi. Börn okkar ferðuðust oft með þeim og nutu stundanna með ömmu og afa.

Veiði var ástríða hjá Stínu og Ingólfi og sjaldan komu þau fisklaus heim. Eggert og Kristinn Arnar lærðu ungir að bera sig að við veiðina, veiðiáhugi þeirra kviknaði í þessum ferðum og fylgdi þeim til fullorðinsára.

Ein veiðiferðin var sérstaklega eftirminnileg. Vor eitt í Norðurá í Munaðarnesi óðu bæði Stína og Ingólfur yfir ána, full eftirvæntingar fyrir komandi veiði. Stína klifraði upp í hlíð og skyggndi ána á meðan Ingólfur renndi í. Skyndilega beit fiskur á og hann var stór. Stína varð spennt en gáði ekki að sér, féll við og fótbrotnaði. Þá voru góð ráð dýr, Ingólfur stóð úti í ánni með stöngina á meðan Stína lá kvalin á bakkanum. Hringt var á sjúkrabíl og þegar sjúkraflutningamennirnir komu óðu þeir yfir ána til hennar. Þeir treystu sér hins vegar ekki til að vaða ána til baka með Stínu í börunum svo hringt var á þyrlu sem kom og flutti hana yfir bakkann að sjúkrabílnum. Í öllum hamaganginum tókst Ingólfi einhvern veginn að landa laxinum. Fiskurinn var ekki vigtaður uppi í veiðihúsi að þessu sinni en seinna frétti hann að þetta hefði verið stærsti fluguveiðifiskur sumarsins og að hann ætti inni verðlaun. Laxinn tók víst rauðan Francis.

Stína var alltaf andlega sterk og sá ýmislegt sem okkur hinum var hulið, hún las í bolla, spáði í spil og var berdreymin. Hún var næm á lífið og fólkið í kring. Stína var vel liðin af öllum sem kynntust henni. Hún vann lengi hjá búningadeild Sjónvarpsins og í mötuneytinu hjá Reykjavíkurhöfn og var vinmörg og vinsæl enda einstök kona.

Stína hafði yndi af ferðalögum og að heimsækja nýja staði og fórum við í margar eftirminnilegar ferðir saman. Stendur þar upp úr ferð okkar til Miami til að vera við útskrift Telmu Lindar. Fórum við þá líka í siglingu til Bahamaeyja og þar naut hún sín vel, á siglingu undir hlýrri sólinni.

Ingólfur lést árið 2001 eftir erfið veikindi. Heilsu hans fór að hraka um svipað og leyti og Stína hætti að vinna. Hún saknaði hans sárt, þau höfðu hlakkað til að ferðast saman nú þegar meiri tími gæfist til þess. Stína bjó síðustu árin á hjúkrunarheimilinu Seljahlíð, þar sem hún bjó sér hlýlegt heimili. Þar leið henni vel.

Að lokum vil ég kveðja þig með þessum orðum, elsku Stína mín. Margs er að minnast og mikils að sakna.

Elsku amma mín, nú ert þú farin frá okkur. Mig langar að kveðja þig með nokkrum orðum og þakka þér fyrir allan þann tíma sem við höfum átt saman. Það sem fær mig til þess að brosa mest er tíminn sem þú og Nói Stefán, sonur minn, áttuð saman. Þegar ég sagði honum að langamma væri farin þá sagði þessi elska: „Mamma, er langamma farin til tunglsins til Adda frænda, ég elska Adda og langömmu svo mikið, ég er leiður.“ Ég veit að Addi bróðir er að passa vel upp á þig núna enda mikill ömmustrákur en eitt vil ég biðja ykkur um. Verndið Nóa Stefán í hans erfiðu veikindum, sendið honum ljós og orku. Verið hans verndarenglar.

Bless, elsku amma.