Guðbjörn Axelsson vélstjóri fæddist 12. febrúar 1934 á Hjalteyri við Eyjafjörð. Hann andaðist 14. júni 2018 á Borgarspítalanum.

Hann var kvæntur Önnu Lísu Kristjánsdóttur, f. í Vamdrup á Austur-Jótlandi 16. maí 1935, d. 17. október 2016.

Foreldrar hans voru Axel Sæmann Sigurbjörnsson sjómaður og Guðmunda Karen Guðjónsdóttir húsfreyja.

Anna Lísa og Guðbjörn eignuðust tvö börn. Þau eru 1) Elísabet, f. 2.6. 1956, lögmaður, maki Björn Jónasson útgefandi. Börn þeirra eru a) Anna Lísa, maki Ásmundur Tryggvason, börn Örlygur (lést í fæðingu), Björn og Áslaug Dagmar, b) Ingibjörg, c) Jónas Bergmann, maki Brittany Solar Björnsson. 2) Axel Sæmann, f. 19.2. 1960, umsjónarmaður fasteigna, maki Ólöf Stefánsdóttir, löggiltur bókari. Fyrri kona Axels var Elín Rósa Guðmundsdóttir, börn þeirra eru: a) Óskar Sæmann, maki Inga Hrund Arnardóttir, börn Sólborg (með fyrri sambýliskonu), Óliver Sæmann og Brynar Tumi, b) Guðbjörn, maki Matthildur Fanney Jónsdóttir, börn Axel Máni og Aron Kári. Matthildur á tvö börn, Flemming Jón og Selmu Karen, c) (uppeldisdóttir) María Kristinsdóttir, maki Daníel Jakobsson, börn Anita Nótt (Sigurgeirsdóttir) og Ólöf Emelía.

Útför Guðbjörns fer fram frá Langholtskirkju í dag, 21. júní 2018, og hefst athöfnin kl. 13.

Guðbjörn Axelsson vélstjóri, tengdafaðir minn, er borinn til grafar í dag. Hann fæddist og ólst upp á Hjalteyri við Eyjafjörð. Sem ungur drengur ólst hann upp við sjómennsku og var hún honum í blóð borin. Hann undi sér hvergi betur en úti á sjó, úti á firði, við veiðar, í náttúrunni. Ég átti þess kost að fá að upplifa manninn Guðbjörn Axelsson á sjó, í sínu elementi. Það var sjórinn, fuglinn, veðrið, klókindin við að stýra bátnum en ekki síst þekkingin á því hvar fiskinn var að finna.

Hann var til sjós sem ungur maður og sigldi til Danmerkur, þar sem hann kynnist konu sinni Önnu Lísu. Þar kviknaði ást sem sigraði allar fjarlægðir, og kom hún til Íslands, þar sem þau giftu sig og stofnuðu fjölskyldu. Guðbjörn og Anna Lísa voru samhent í sínu lífi og fannst öllum þau vera einsog einn maður.

Eitt sinn bauð Guðbjörn okkur föður mínum, Jónasi B. Jónssyni, embættismanni úr Reykjavík, norður í Eyjafjörðinn í ufsa. Þá var nýbúið að færa einkarétt á þorskinum til ólígarka framtíðarinnar, útá ótraust vísindi. Við pabbi keyrðum norður á vit ævintýra, enda við báðir þurrskóa landkrabbar sem engan þekktum sjóinn. En við vorum viljugir hásetar. Sváfum á gólfinu í gamla Knútshúsinu á Hjalteyri, og vorum vaktir klukkan fjögur af Guðbirni, sem hafði þá þegar eldað hafragrautinn. Og það var kalt þótt sumar héti og gufaði úr munninum þegar við vöknuðum. Og það var spenningur í loftinu þegar Guðbjörn leysti landfestar og sigldi með okkur útá Eyjafjörðinn. Ufsaveiðarnar fóru þannig fram að lögð var út lína með fjölda króka. Síðan var skimað eftir fugli og þar sem var ger, var síld eða annar smáfiskur og í kjölfarið kom ufsinn. Þá var gefið allt í botn og sveigt fyrir ufsann, þannig að línan lenti í miðri torfunni. Þetta bragð útfærði Guðbjörn snilldarlega og við hásetarnir höfðum ekki við að draga inn línuna og slægja í kjölfarið.

Faðir minn var bóndasonur úr Húnavatnssýslu, fæddur í torfbæ og tengdafaðir minn sjómannssonur úr Eyjafirði, báðir þessir menn þekktu lífsbaráttu íslensku þjóðarinnar. Menn fárra orða, dugnaðar og æðruleysis. Það er mér heilög minning að hafa séð þessa tvo menn, sem komu úr ólíkri átt, vinna saman sem einn maður.

Guðbjörn var einstaklega vinnusamur og atorkumikill. Eftir að hafa verið vélstjóri á togurum settist hann í helgan stein, sem fólst í því að hann keypti sér trillu og gerði hana út. Þá var vaknað fyrir allar aldir og stímt á miðin og verið að fram eftir degi, alla daga sem fært var.

En einsog þetta væri ekki nóg, þáákváðu þau hjónin að byggja kaffihús á Hjalteyri. Þá var hann að nálgast sjötugt. Þegar það var fullbyggt, ráku þau hjónin Kaffi Lísu í tíu ár.

Guðbjörn var tengdur systkinum sínum sterkum vináttuböndum sem héldust alla tíð. Hann var hlýr maður og kærleiksríkur og var ávallt reiðubúinn að taka undir horn með öðrum þegar á þurfti að halda. Hann ávann sér virðingu og traust allra sem komust í snertingu við hann og er sárt saknað af fjölskyldu og vinum.

Björn Jónasson.

Afi minn var sterkasti maður í heimi. Hann var eins og pabbi Línu og Stjáni blái í einum manni. Afi var með einstaklega hlýja nærveru. Hann var mikið á sjó þegar ég var barn, en nærvera hans var samt áþreifanleg á heimili þeirra ömmu þar sem ég dvaldi stundum sem barn. Á sumrin fórum við norður á Hjalteyri þar sem við afi og amma áttum okkar annað heimili og hamingjan fólst í pönnukökum, nýveiddum fiski, að dorga á bryggjunni eða fara út á trillunni hans afa. Dýr og börn hændust að honum, stundum um of. Fræg var gæsin sem var orðin svo hænd að honum að hún hleypti ekki ömmu út á pall á Kaffi Lísu.

Á fullorðinsárunum kynntist ég afa betur og fékk að heyra sögubrot úr lífi hans. Hann var ósérhlífinn vinnuþjarkur og þegar í land var komið var ekki slegið slöku við. Hann kunni margar stórbrotnar sögur frá sjómennskunni sem ég fékk stundum að heyra brot úr. Hann var alltaf sterkur og ég man vel þegar hann var á spítalanum að jafna sig eftir heilablóðfall, þá hjálpaði hann sjúkraliðanum að ýta niður annarri hliðinni á rúminu sem var orðin stíf. Afi var líka tónelskur, spilaði á harmonikku fyrir barnabörnin sín og var stoltur af þeim.

Afi var hlýr og vinmargur, var elskaður og elskaði sitt fólk. Það er óraunverulegt að eiga hann ekki lengur að. Skömmu fyrir andlátið minnti hann mig á hve margar fallegar minningar við ættum saman. Þær eru nú dýrmætar minningar. Ég veit að amma tekur vel á móti honum í sumarlandinu.

Undir háu hamrabelti

höfði drúpir lítil rós.

Þráir lífsins vængja víddir

vorsins yl og sólarljós.

Ég held ég skynji hug þinn allan

hjartasláttinn, rósin mín.

Er kristalstærir daggardropar

drjúpa milt á blöðin þín.

Æsku minnar leiðir lágu

lengi vel um þennan stað,

krjúpa niður kyssa blómið

hversu dýrðlegt fannst mér það.

Finna hjá þér ást og unað,

yndislega rósin mín.

Eitt er það sem aldrei gleymist,

aldrei, það er minning þín.

(Guðmundur G. Halldórsson.)

Anna Lísa Björnsdóttir.

Mig langar að minnast föðurbróður míns með nokkrum orðum. Guðbjörn Axelsson ólst upp í Knútshúsi á Hjalteyri við Eyjafjörð með sjö systkinum. Faðir hans var sjómaður á Hjalteyri og gerðist Guðbjörn einnig sjómaður. Hann var vélstjóri á nokkrum togurum í gegnum ævina. Í einni af siglingum sínum til Esbjerg í Danmörku kynntist hann danskri konu og „sjanghæjaði“ hana með sér til Íslands, hún hét Anna Lísa Pedersen og varð eiginkona Guðbjörns. Anna Lísa lést 17. október 2016. Ég var í pössun hjá Guðbirni og Önnu Lísu þegar ég var barn og þegar hann kom úr siglingu að utan þá fékk ég gjafir eins og hans börn. Einnig er ríkt í minningunni að Anna Lísa var oft að spila danska dægurlagamúsík á grammófón. Á níunda áratugnum byggðu foreldrar mínir og Guðbjörn og Anna Lísa sumarbústaði hlið við hlið á Hjalteyri og man ég eftir einstaklega skemmtilegum tíma þegar ég var að hjálpa til við að byggja sumarbústaðina í 22 stiga hita og glampandi sól. Anna Lísa ætlaði þá að vera verulega góð við eiginmann sinn og bakaði handa honum kleinur og kom með þær til hans en heldur brá henni þegar Guðbjörn hvessti sig og sagði: „Kemurðu með kleinur, hvar er vatnið!“ Enda vorum við allir orðnir mjög þyrstir af að hamast við smíðina í hitanum og sólinni og pabbi fór í næsta hús og náði í vatn handa okkur en kleinurnar voru góðar. Annars var Guðbjörn mikill húmoristi og þegar pabbi var með óstöðvandi hlátur í símanum heima þá spurði ég mömmu eitt sinn hvort hann væri að tala við Guðbjörn. Guðbjörn var alla tíð orkumikill maður og yfirleitt lítil lognmolla í kringum hann. Haustið 2003 þegar Guðbjörn er að nálgast sjötugt þá opna hann og Anna Lísa kaffihús á Hjalteyri sem þau skíra Kaffi Lísa. Þegar ég kom á Hjalteyri á sumrin eftir það þá var það eitt af mínum fyrstu verkum að kíkja á Kaffi Lísu og heilsa þeim og fá mér danskt smörrebröd. Oft var Guðbjörn þá að spila á harmóníkuna úti á veröndinni á Kaffi Lísu. Guðbjörn var ákaflega músíkalskur og spilaði á harmóníkuna eftir eyranu og einu sinni spilaði ég á gítarinn með honum á útiskemmtun um verslunarmannahelgina fyrir fólkið á Hjalteyri og þá var bæði sungið og dansað í þúfunum á eyrinni. Við Guðbjörn áttum gott samtal um lífið og tilveruna í Kaffi Lísu sumarið 2016 og kvaddi ég hann og Önnu Lísu innilega þá. Við hittumst síðast á ættarmóti síðastliðið sumar.

Guð blessi minningu Guðbjörns Axelssonar.

Eyþór Rafn Gissurarson.

Já, við náðum að brúa kynslóðabilið, ég og Guðbjörn og við áttum eftir að tengjast órjúfanlegum vináttuböndum, ekki bara á Hjalteyri heldur líka þegar þau hjónin voru búin að selja Kaffi Lísu og komu sjaldnar til Hjalteyrar. Leið mín lá oft í Sóltúnið til þeirra heiðurshjóna og þar var ávallt tekið vel á móti mér. Nú eru ekki nema tæp tvö ár síðan Guðbjörn missti eiginkonu sína hana Önnu Lísu en hún lést í október 2016 eftir skammvinn veikindi. Þetta reyndist mikið áfall fyrir Guðbjörn og mér fannst hann ekki verða samur eftir þetta, hún var hans stoð og stytta og setti hann ávallt í fyrsta sæti. Við Guðbjörn hittumst fyrst á Hjalteyri fyrir allmörgum árum en þar byggðu þau sér sælureit í húsinu við sæinn, þar leið þeim best og þar vildu þau alltaf vera. Það tókst strax með okkur Guðbirni mikil og góð vinátta, vinátta sem aldrei gleymist. Ekki löngu eftir að Anna Lísa dó þá fluttist Guðbjörn úr Sóltúninu á Hrafnistu í Hafnarfirði, þar fékk hann snotra íbúð til afnota og þar leið honum ágætlega. Það var fyrir nokkrum dögum að ég heimsótti Guðbjörn en þá var ég á leið norður á Hjalteyri, ekki grunaði mig að þetta yrði í síðasta skipti sem okkar leiðir lægju saman, hann var hress og kátur og spurði innilega frétta að norðan. Hann var iðulega með hugann fyrir norðan á fallegu eyrinni, Hjalteyri, staðnum sem hann átti svo ljúfar minningar um. Í minningu geymi ég mynd af traustum og hugljúfum manni sem klappaði mér á bakið og óskaði mér góðs gengis með það sem ég var að gera hvert sinn, ég er þakklátur fyrir að hafa notið þess að að kynnast Guðbirni og vera hluti af lífi hans, hann var vel gerður maður og vandaður til orðs og æðis. Fjölhæfur var hann og vann að margbreytilegum verkefnum um ævina hvort heldur var til sjós eða lands. Hann var ekki alltaf margmáll og flíkaði tilfinningum sínum lítt en gat verið manna skemmtilegastur þegar hann naut sín sem best og eðli sagnamannsins var honum áskapað. Hann var með hugann fyrir norðan fram á síðasta dag og þegar ég hringdi í hann að norðan þá var hann mjög áhugasamur um tíðindi þaðan. Minn trausti vinur er nú farinn til móts við hana Önnu Lísu sem var eina ástin hans í lífinu, hún mun taka vel á móti honum þar sem hún er. Minningin lifir um einstakan vin. Fjölskyldu Guðbjörns sendum við Alma okkar innilegustu samúðarkveðjur með þakklæti fyrir allt og allt. Guð veri með ykkur öllum.

Björgvin og Alma Björk.