Lárus Ögmundsson

Á sama tíma og það er ótrúlega erfitt að setjast niður saman og skrifa þessi orð þá er ljúfsárt að rifja upp allar dýrmætu minningarnar sem við systkinin eigum um pabba okkar. Hann var alltaf til staðar fyrir okkur og var einkar greiðvikinn, hjálpsamur og úrræðagóður. Aldrei taldi hann nokkurn hlut eftir sér heldur gekk með glöðu geði í hlutina þegjandi og hljóðalaust. Sem dæmi þá vaknaði hann með mömmu kl. 5 á morgnana, þegar hún var á leið í vinnu sem flugfreyja, til að moka planið og skafa og hita bílinn fyrir hana. Mamma kunni vel að meta þessa hugulsemi. Það leyndi sér ekki að pabbi elskaði okkur skilyrðislaust og bar ávallt velferð okkar fyrir brjósti. Við grínuðumst samt stundum með það að honum þætti ekki síður vænt um jeppann sinn og smáfuglana. Pabbi kenndi okkur að hirða alltaf vel um bílana okkar enda voru bílarnir hans alltaf hreinir og vel bónaðir. Hann hugsaði um fuglana af einskærri alúð og spurði hann stundum glettinn hvort við ætluðum nokkuð að klára matinn okkar því hann vildi gjarnan gefa fuglunum afgangana. Það var því ekki furða að þeir kæmu trítlandi á eftir honum inn í bílskúr með von um að fá eitthvað gott í gogginn. Pabbi var svolítill sveitamaður í sér enda fór hann alltaf í sveit á sumrin þegar hann var lítill drengur. Hann undi sér vel í bílskúrnum þar sem hann gat alltaf fundið sér verkefni. Hann var nægjusamur og sérlega flinkur að gera við hina ýmsu hluti og vorum við dugleg að leita til hans með hvaðeina sem krafðist skjótra viðgerða.

Pabbi var gæddur góðum gáfum, víðlesinn, ritfær og afar fróður um menn og málefni. Hann þekkti landið sitt með eindæmum vel, naut þess að ferðast um fjöll og firnindi og hafði unun af því að segja frá. Golfið var hans helsta áhugamál og var golfsettið því gjarnan með í för á ferðum hans um landið. Pabbi var ávallt mikill og sannur Valsmaður og því engin tilviljun að við öll smituðumst af því. Hann var okkar helsti stuðningsmaður í einu og öllu og sá gagnrýnandi sem við tókum mest mark á. Pabbi var skemmtilegur og hafði mjög gott skopskyn. Hann gat verið stríðinn og jafnvel eilítið kaldhæðinn. Fyrir þremur árum greindist pabbi með illvígt krabbamein. Hann mætti örlögum sínum með fádæma æðruleysi og háði hann baráttuna allt til hinstu stundar af einstöku hugrekki. Við teljum okkur óendanlega lánsöm að hafa átt flottasta og besta pabba í öllum heiminum. Hann vissi allt og gat allt og var okkur mikil fyrirmynd í einu og öllu. Skarðið sem pabbi skilur eftir sig er stórt en hjörtu okkar eru full af þakklæti fyrir þann tíma sem við fengum saman. Tíma sem var alltof stuttur.

Minning um pabba mun alltaf vera ljós í lífi okkar.

Við kveðjum nú elsku besta afa okkar með sárum söknuði. Það er svo erfitt að hugsa um lífið án hans en ótal margar hugljúfar minningar koma upp í hugann sem við yljum okkur við. Okkur eru t.d. minnisstæðar allar stundirnar sem við fengum að bardúsa með afa í bílskúrnum hans og skemmtilegu sumarbústaðaferðirnar með þeim ömmu. Stundum fengum við líka að fara með afa á golfvöllinn þar sem hann kenndi okkur ýmsa takta í þeirri íþrótt, það var mjög gaman. Einnig var afi alltaf til í að keppa við okkur í billjard þegar við heimsóttum þau ömmu og það var veisla í þau fjölmörgu skipti sem afi bauð okkur í steiktan fisk, því enginn eldar fisk eins vel og hann gerði. Afi sýndi öllum viðfangsefnum okkar systkina áhuga. Hann mætti á ótal marga fótboltaleiki, innanbæjar sem utan, til að styðja við bakið á okkur bræðrum og erum við honum þakklátir fyrir það. Eva María kættist í hvert sinn þegar hún hitti afa því henni þótti hann skemmtilegastur allra, enda stjanaði hann við litlu afastelpuna sína.

Lárus afi var allra fróðasti maður sem við þekktum og átti alltaf svör við óteljandi spurningum okkar um allt milli himins og jarðar. Enda var okkur fljótt kennt að spyrja bara afa þegar mamma og pabbi áttu ekki svör á reiðum höndum og við vorum fljót að tileinka okkur það.

Við viljum þakka elsku afa fyrir allt sem hann gerði fyrir okkur. Við munum ávallt geyma minninguna um hann sem dýrmætan fjársjóð í hjörtum okkar. Við erum full af þakklæti fyrir að hafa átt jafn umhyggjusaman, skemmtilegan og skilningsríkan afa sem var alltaf tiltækur þegar á þurfti að halda, afa sem alltaf hafði tíma fyrir okkur.

Guð geymi þig, elsku afi.

Ég hef orðið þeirrar gæfu aðnjótandi að þekkja Lárus Ögmundsson í nær 50 ár eða frá þeim tíma þegar þau Hildigunnur, systir mín, felldu hugi saman. Lárus átti alla tíð sérstakan stað í hjarta mínu og annarra í fjölskyldunni. Það birti upp þar sem hann mætti með sitt hlýja bros, hvort sem það var í fjölskylduboðum, sumarbústöðum eða golfferðum og skilur hann eftir fjársjóð minninga sem nú er gott að ylja sér við.

Lárus var yndislegur maður sem vildi leysa hvers manns vanda. Ræktarsemi hans kom vel í ljós þegar erfiðleikar steðjuðu að og ég man sérstaklega hve gott var að eiga hann að í langvarandi veikindum móður minnar.

Það var mikil gæfa fyrir systur mína að eiga þennan trausta mann sem lífsförunaut, enda var hann henni allt og gekk til allra verka af rósemi og yfirvegun. Umhyggja Lárusar fyrir Hildigunni var slík að öll þau ár sem hún var flugfreyja vaknaði hann með henni, um miðjar nætur eða árla morguns, til að gera bílinn kláran fyrir hana.

Lárus var mikill Valsari og innilega stoltur af börnum sínum í fótboltanum, Dóru Maríu og Sigurði Agli. Og sömuleiðis naut hann þess að horfa á afastrákana sína, Lárus Orra og Viktor Má, spila fótbolta þar sem þeir sýndu góða tilburði.

Lárus naut þess að spila golf og notaði hverja stund sem gafst, líka eftir að hann veiktist. Hann var ekki á því að gefast upp og nýlega keypti hann sér golfkort út sumarið, hann þráði að fá lengri tíma með fjölskyldunni í leik og starfi. En eigi má sköpum renna.

Þær eru ófáar stundirnar þegar ég kom í heimsókn í Kjalarlandið að Lárus var í bílskúrnum að dytta að hinu og þessu. Þrifalegri bílskúr hef ég ekki séð, þar var öllu einkar haganlega komið fyrir.

Lárus hafði einstaka hæfileika í samskiptum við fólk og nálgaðist alla sem jafningja, brosandi og kátur. Það var gott að vera nálægt honum og gaman að ræða við hann um lífið og tilveruna. Þá skein alltaf í gegn sterk réttlætiskennd og óréttlæti þoldi hann ekki. Aðeins þegar talið barst að einhverju slíku sá ég hann skipta skapi en Lárus var alltaf sanngjarn og rökfastur.

Starf Lárusar hjá Ríkisendurskoðun var honum mjög kært. Ég heyrði það líka hjá samstarfsfólki hans að Lárus lagði gífurlega alúð og vandvirkni í verk sín og var vel liðinn. Hann var afar fróður um stjórnsýsluna, sem hann hafði unnið við allan sinn starfsferil, bæði í fjármálaráðuneytinu og hjá Ríkisendurskoðun og í ótal nefndum og stjórnum innan stjórnkerfisins.

Það var mikið áfall þegar Lárus greindist með krabbamein fyrir þremur árum. En aldrei heyrði maður hann kvarta og hann barðist af miklu hugrekki og æðruleysi fyrir lífi sínu allt til síðustu stundar. Lárus var þó alltaf raunsær og vissi að brugðið gæti til beggja vona.

Við Jónína sendum Hildigunni og börnum þeirra Lárusar, Lilju Karítas, Dóru Maríu, Sigurði Agli og fjölskyldum þeirra, okkar innilegustu samúðarkveðjur. Guð styrki þau í sorginni.

Dyrabjallan hringir á Guðrúnargötunni. Snaggaralegur strákur er kominn að sækja mig út á Valsvöll. Við erum í 5. flokki og að fara að etja kappi við Fram, ég í markinu og hann hægri fúlbakk. Hann gefur mér Double-Bubble-gúmmí úr Sölunefndinni og er viss um að við völtum yfir Framarana. Ákefðin og bjartsýnin stappar í mig stálinu, ég kveið leiknum áður en Lalli kom en skyndilega er eins og ský hafi dregið frá sólu og birtan sem geislaði frá vini mínum fyllti mig bjartsýni. Við unnum leikinn 3-0. Þessi kraftur, að umvefja alla í kringum sig gleði, von og trú, fylgdi sómamanninum Lárusi Ögmundssyni alla tíð. Lágvaxni, glaðværi og þrautseigi strákurinn stækkaði, óx ásmegin, lék í mörg ár við góðan orðstír með meistaraflokki Vals og bætti litla samfélagið okkar á Íslandi með ómetanlegum störfum fyrir Ríkisendurskoðun. Minningarnar sækja á þegar góður vinur fellur frá, sparkið á malarvellinum á Hlíðarenda, nám og leikur í Austurbæjarskóla og Gaggó Aust og slarkið með Lalla, Bjössa, Herði og stelpunum úr Norðurmýri. Ekki síður langvinn vinátta sem aldrei bar skugga á. Eins og gengur og gerist gátu liðið nokkur ár án mikilla samskipta en vinur í hjarta er vinur alla tíð, yfir ár og vötn, haf og himin. Góða ferð kæri vinur, megi guð og góðar vættir vaka yfir þér á leið á nýjar slóðir. Við Guðbjörg vottum Hildigunni og börnunum okkar innilegustu samúð.

Lárus var drengur góður, jákvæður og lagði alltaf gott til. Ég kynntist því vel þegar við störfuðum saman í Ríkisendurskoðun hversu mikla yfirburðaþekkingu Lárus hafði á lagaflækjum stjórnsýslunnar. Hann tryggði að vandað væri til verka og í hverju máli myndu menn sýna hófstillingu og sanngirni. Lárus stóð alltaf fast á því að rétt skyldi vera rétt. Hann var aldrei með gífuryrði eða baktal. Það var stutt í brosið, glettnina og skemmtilegar vísur. Það treystu allir Lárusi og leituðu til hans með flest álitamál hjá Ríkisendurskoðun. Lárus var sérstaklega vandaður og traustur starfsmaður stjórnsýslunnar.

Lárus var alltaf kallaður Lalli meðal samstarfsmanna og vina. Hann var góður íþróttamaður, eins og aðrir munu lýsa betur en ég. Þegar ég var að stíga mín fyrstu skref í golfinu árið 2003 naut ég léttrar leiðsagnar Lalla. Leikreglur skýrar og hinn sanni íþróttaandi golfsins. Þar á aldrei að hafa rangt við. Þar sigra menn á eigin verðleikum. Það var alltaf sérstakt ánægjuefni að fá að vera með Lalla í holli. Jákvæðar ábendingar og stutt í brosið. Undanfarin ár höfum við nokkrir góðir félagar farið í vorferð til London til að opna golfsumarið.

Lalli var alltaf í góðu formi. Það kom því öllum á óvart þegar hann greindist með ristilkrabbamein árið 2015. Eftir fyrstu aðgerðina náði Lalli sér nokkuð vel á strik og kom með okkur í skemmtilega golfferð til London í maí 2016. Í þessum ferðum er mikil keppni og hægt að vinna til ýmissa verðlauna. Lalli gaf ekkert eftir og sýndi okkur hversu góður íþróttamaður hann var, með því að sigra okkur fullfríska á lokadegi í höggleiknum með forgjöf. Það voru góðar gleðistundir.

Undanfarnar vikur hittumst við reglulega og tókum saman léttar Qigong-lífsorkuæfingar og ræddum málin á jákvæðan hátt. Í síðustu heimsókninni var það mér mjög dýrmætt á kveðjustund að geta sagt Lárusi, mínum kæra vini, hversu mikils ég mæti hann og hans lífsviðhorf.

Enginn veit hversu dagar lífsins verða margir. Alltof margir falla frá fyrir aldur fram. Það er okkur sem lifum áminning um að hver dagur er dýrmæt gjöf til að njóta. Fánýtt argaþras og ergelsi smámuna taka því miður allt of oft mikinn tíma og orku. Minningin um Lárus mun lifa með þeim sem hann þekktu og vonandi tileinka sér flestir hans réttsýni, jákvæða hugarfar og glaðværðina. Ég votta Hildigunni, börnum og fjölskyldu mína dýpstu samúð. Megi góðar minningar lýsa og hugga í sorginni og veita birtu og gleði um ókomin ár.

Sagt er að sá sem er góður maður þurfi ekki að vera mikið annað. Lárus Ögmundsson var góður maður, hæglátur en rökfastur og fylginn sér. Á sama tíma bjó hann yfir hæfileikum að leiða fram þá þætti sem máli skipta í samskiptum manna á milli og við úrlausn flókinna viðfangsefna.

Samstarf til meira en tveggja áratuga hjá Ríkisendurskoðun, þar sem verkefnið var m.a. að kanna og meta starfsemi á vettvangi opinberrar stjórnsýslu. Þar skipti miklu máli formfesta og að þeir embættismenn sem komu að þeim málum hefðu yfir að búa ekki bara þekkingu og reynslu á viðfangsefninu heldur ekki síður að trúmennska og ósérhlífni einkenndu störfin. Hlutverk Lárusar við úrlausn þessara viðfangsefna var að tryggja og sjá um að þeim gildum og reglum væri fylgt eftir.

Það er þyngra en tárum taki að þurfa að viðurkenna að þegar menn hafa lokið góðum starfsdegi og unnið fyrir að njóta afraksturs þeirrar vinnu séu þeir brott kallaðir. Þrátt fyrir öll afrek læknavísindanna á liðnum árum er það ennþá svo að í sumum tilvikum eiga þau fá svör. Lárus hóf baráttu sína við krabbameinið fyrir þremur árum og var hún án hléa.

Þær orrustur voru háðar af æðruleysi og skynsemi en svo var komið að lokum eins og hann orðaði það „að berjast við að klífa brekkuna til að ná tindinum sem aldrei varð er þreytandi og sárt að sætta sig við“.

Nú þegar Lárus Ögmundsson er kvaddur og lífsgöngu hans er lokið, verður ekki annað sagt, en að máttarvöldin hafi ekki gefið honum grið í erfiðum veikindum. Þakkað er áratuga samstarf sem einkenndist, þrátt fyrir að menn væru ekki alltaf einhuga í upphafi hvaða stíga skyldi ganga, af virðingu og tillitssemi. Hann var traustur maður og velviljaður öllum sem honum kynntust. Lífsganga hans var björt og göfug.

Fjölskyldu Lárusar votta ég einlæga samúð mína. Megi minningin um farsælan og góðan mann veita þeim styrk.

Kær vinur okkar Lárus Ögmundsson er látinn eftir hetjulega baráttu við óvæginn sjúkdóm. Margs er að minnast frá margra ára vináttu. Lárus var gæfumaður í lífi og starfi. Átti yndislega eiginkonu sem stóð eins og klettur við hlið hans alla tíð í gegnum gleði og sorg. Börnin hans, barnabörn og tengdasonur voru honum óendanlega kær. Missir þeirra er mikill.

Lárus var sannur Valsmaður bæði sem leikmaður og ábyrgur stjórnarmaður í aðalstjórn í félagsins. Naut hann þess mjög að fylgjast með farsælum ferli barna sinna hjá Val svo og framgangi allrar sinnar fjölskyldu hvað sem þau tóku sér fyrir hendur.

Lárus var maður sem unni landi sínu. Við urðum þess aðnjótandi að ferðast með honum vítt og breitt um landið og nutum fróðleiks hans um fjöll og dali á okkar fagra landi. Staði sem við hefðum aldrei heimsótt án hans leiðsagnar.

Lárusar verður sárt saknað í stórum vinahópi. Ætíð hrókur alls fagnaðar.

Við viljum minnast Lárusar með þessu fallega ljóði.