Kristrún Inga Valdimarsdóttir

Í dag þegar ég fylgi minni elskulegu móður seinasta spölinn í hennar vegferð hér meðal okkar birtast ýmsar minningar hjá mér um ástríka og duglega móður. Mamma ólst upp í Breiðafjarðareyjum, þar var æska hennar á margan hátt erfið sem hefur mótað hana og gert að þeirri persónu sem ég kynntist.

Mamma var einstaklega nægjusöm kona sem nýtti það sem til var á hverjum tíma og má segja að hún hafi haft einstakt lag á því að búa til allt sem á þurfti að halda úr nánast engu. Þegar við systkinin vorum að alast upp var oft margt í heimili á Gunnlaugsstöðum og því í mörg horn að líta hjá mömmu. Við bræðurnir vorum líflegir sem börn og unglingar sem hefur trúlega reynt töluvert á þolinmæði mömmu en ég minnist þess ekki að þolinmæðin hjá henni hafi brostið nema kannski einu sinni þegar við Valdi bróðir komum trúlega í fjórða skiptið drullugir uppfyrir haus inná mitt nýskúrað eldhúsgólfið, þá fengum við gólftuskuna í afturendann þegar við vorum reknir út í mjólkurhús þar sem skolað var af okkur.

Mamma hafði mikið yndi af því að rækta blóm og var það hennar aðaláhugamál. Í blómaræktuninni var hún alltaf að kíkja eftir fallegum blómum til að taka afleggjara eða fræ sem hún síðan kom til heima hjá sér. Eftir að systur mínar settust að í Svíþjóð fór mamma oft í heimsókn til þeirra, við heimkomuna var mamma með fulla vasa af allskonar blómafræjum og einsgott að tollverðirnir stoppuðu hana aldrei. Þessum fræjum og afleggjurum kom hún til af mikilli alúð og upp úr moldinni komu stæðilegar plöntur sem verðlaunuðu góða umhirðu með fallegum blómum.

Jafnaðargeð mömmu var einstakt og hún var ávallt sátt við sitt hlutskipti og þá sem í kringum hana voru. Þegar heilsan fór að versna fyrir þremur árum og hún þurfti á aðstoð að halda við daglegt líf, þá tók hún hlutskipti sínu með jafnaðargeði og brosi á vör. Það var því einstaklega ánægjulegt fyrir mig að geta rétt henni hjálparhönd þegar á þurfti að halda og fá bros, hlátur og þakklæti í staðinn.

En allt hefur sinn enda og það hafði vera þín hjá okkur einnig. Um leið og ég fylgi þér seinustu sporin þá vil ég þakka fyrir ómetanlegar stundir og stuðning sem þú hefur gefið mér. Hvíl í friði, elsku mamma.

Þinn sonur,

Mamma mín sem átti svo mörg nöfn, Rúna, mamma, amma, amma Rúna, amma Lúna, tengdó, mormor, svärmor og langamma. Maður getur líka bætt við þúsundþjalasmiður. Þegar ég var 7 ára gömul og varð alvarlega veik og var burtu í mánuð á spítala, bjó mamma til dúkkuvagn handa mér sem ég fékk þegar ég kom heim, meira segja hjólin hafði hún sagað út úr krossviðarplötu. Þetta var mamma í hnotskurn, oft við kröpp kjör þá var það nýtt sem var til, og gert það besta með þann efnivið. Mamma var alltaf nýtin og fór vel með sitt og var langt á undan sinni samtíð hvað varðar endurvinnslu. „Opnið nú jólapakkana varlega, krakkar, svo pappírinn skemmist ekki“, og svo notuðum við pappírinn aftur næstu jól, ekki af því það væri ekki hægt að kaupa nýja heldur af því að það er sóun að bara henda heilum og fínum pappír. Mamma var mikil hannyrðakona og á ég mörg plöggin sem hún prjónaði á dætur mínar, þessar flíkur höldum við mikið uppá. Mamma var líka algjör blómálfur, þegar hún flutti úr sveitinni var það algeng sjón að sjá mömmu í garðinum sínum að hlúa að blómunum áður en hún fór í vinnuna klukkan átta. Enda hef ég aldrei séð eins fallegt steinbeð og í garðinum hennar, hún var sérstaklega ánægð þegar Sæunnargatan var seld að nýju eigendurnir hafa gaman af garðrækt.

Mig langar að þakka starfsfólkinu á Brákarhlíð fyrir þá frábæru umönnun sem þið gáfuð mömmu, sú starfsemi sem fer fram á Dvalarheimilinu í Borgarnesi er í heimsklassa! Mig langar líka til að þakka Sigga og Sossu fyrir hversu vel þið sáuð um mömmu, þið voruð öryggi hennar og gleði síðustu árin.

Elsku mamma mín, takk fyrir allt og hvíl í friði!

Í dag kveð ég móður mína Kristrúnu Ingu Valdimarsdóttir eða Rúnu eins og hún alltaf var kölluð.

Betri mömmu hefði ég ekki getað fengið. Hún var svo þolinmóð, góð, heiðarleg og harðdugleg. Ég man t.d. bara eftir að hafa séð hana reiða einu sinni öll árin sem við áttum saman. Ætli ég hafi ekki verið u.þ.b. 7 - 8 ára og var heima frá skóla því ég hafði verið veik. Þá hringir kennarinn minn til að heyra hvernig ég hafi það. Ég svara í símann og kemur mamma akkúrat inn úr fjósinu á sama tíma og heyrir að ég lýg að kennaranum mínum að ég sé enn þá veik. Þegar samtalinu lauk skammaði hún mig aðeins fyrir að ljúga svona og var það alveg rétt af henni. En skapskessan ég var ekki alveg ánægð með það og reifst á móti og kastaði einhverju dóti í hana og þá loksins fauk í mömmu. Nú þegar ég á ansi skapmikla dóttur sjálf sem mamma hefur einmitt sagt að líkist því hvernig ég var þá skil ég ekki hvernig hún mamma gat alltaf verið svona þolinmóð og róleg.

Mamma var alveg ótrúlega nýtin kona og var langt á undan sinni samtíð með endurvinnslu og endurnýtingu. Til dæmis ólst ég upp við að opna jólapakkana varlega svo hægt væri að nota jólapappírinn aftur. Hún gat líka búið til allt sem henni datt í hug. Hún bjó t.d. til svakalega flott dúkkuhús handa okkur úr pappakössum. Það var á þriðju hæðum og með veggfóðri (sem voru gamlir afgangar af alvöru veggfóðri) og ef ég man rétt voru líka gardínur fyrir gluggunum. Eins smíðaði hún rúmið mitt úr gömlu rúmi og afgangstimbri.

Mamma var almennt mjög fróð kona þó hún hafi ekki haft langa skólagöngu. Það var t.d. rosalega gaman að horfa á Gettu Betur og aðra spurningaþætti með henni. Hún vissi yfirleitt svarið við flestum spurningunum á undan svarendunum. Nú seinustu árin glímdi hún við Alzheimer og það var mjög erfitt að sjá hvernig sá sjúkdómur tók hægt og bítandi allt sem henni hafði fundist gaman að gera frá henni. Erfiðast fannst mér að sjá þegar hún hætti að geta ráðið krossgátur, séð um blómin, prjónað, lagt kapal og allt hitt sem henni hafði alltaf fundist gaman að gera. En eins og með allt sem mamma hefur tekist á við í gegnum lífið þá tókst hún á við þennan sjúkdóm með alveg ótrúlegu jafnaðargeði. Hún kvartaði aldrei yfir að hafa veikst. Það sem komst næst því var það sem hún sagði í einu af okkar seinustu samtölum: „ég óska ekki neinum að fá þennan sjúkdóm“ .

Takk, elsku mamma, fyrir tímann sem við fengum með þér. Þín verður sárt saknað. Hvíl í friði!