Skemmtilegur limruleikur hófst á Boðnarmiði með þessari limru Sigrúnar Haraldsdóttur:
Hér segir af Sólmundi Breka
er sigraði mörur og dreka
hann bölvaði og hló
en bugaðist þó
er brúðan hans fór að leka.
Sigurlín Hermannsdóttir var með á nótunum:
Sólmundi sagði upp í hasti
hún Salka í geðvonskukasti
þótt hann væri sætur
nú syrgir um nætur
með elskhuga úr örtrefja-plasti.
Helgi Ingólfsson er praktískur:
Nú heyrist oft hósti og stuna
og hverfið er farið að gruna
að svo rosalegt plast,
sem rifnaði og brast,
ei rati í endurvinnsluna.
Magnús Geir Guðmundsson fylgdist vel með:
Þegar skurðsár skilnaðar greri
og Skúla bráðnaði freri,
sér fljótlega fann,
fríðleiks með sann
píu úr pleksigleri!
Hallmundur Guðmundsson yrkir. Það er skemmtilegt nýyrði í þriðju hendingunni, auðskilið og lyftir limrunni, – gerir hana lifandi:
Hann Guðvarður Skúla frá Skarði,
skundar oft fullur hjá garði.
Eitt -skund- honum hjá,
þá hinkraði smá,
og Þórhildi barnað' á barði.
Guðmundur Beck sagði þessa minna á aðra:
Hann elskar dalanna dís,
hún er draumfögur yndisleg skvís,
en það er einn galli
á Þórði frá Fjalli.
Það er ekkert lengur sem rís.
Þetta kallar auðvitað fram í hugann eina þekktustu limru Kristjáns Karlssonar:
„Skammist yðar, ó, skvísa“
mælti skakki turninn í Písa.
„Ég er einungis bákn
og alls ekkert tákn
um eitthvað sem vildi ekki rísa.“
Guðmundur Arnfinnsson yrkir:
„Allt er á hverfanda hveli,
æ, hvar er minn brennivínspeli?
hann léttir mér lund
á líðandi stund,“
segir hinn kófdrukkni Keli.
Magnús Halldórsson skrifaði í Boðnarmjöð á föstudag: „stíf austanátt með 22 stiga hita, hlýjasti dagur ársins, enn sem komið er“:
Í austri rísa tignir tveir,
tindar skrýddir höklum
og hitabólginn hnúkaþeyr,
hellist af þeim jöklum.
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is