Erna Arnar

Það er svo margt sem ég get sagt um ömmu mína. Hún hafði óviðjafnanlegan styrk. Hún var svo falleg og greind. Ávallt tignarleg og umhyggjusöm. Hún var matríarkur fjölskyldunnar, leiðtogi í samfélaginu, og var full af lífskrafti. Jafnvel eftir að hún varð líkamlega veikburða, þá sýndi hún mikinn styrk. Hún miðlaði vísdómi til nánast allra sem urðu á vegi hennar og lærði ég mikið af henni og því fordæmi sem hún setti. Ég á erfitt með að lýsa því hversu þakklát ég er fyrir það stóra hlutverk sem hún lék í mínu lífi. Ég get kannski best útskýrt þakklæti mitt með því að deila bréfi sem ég byrjaði að skrifa til hennar tveimur dögum eftir að hún féll frá. Bréfið var mín tilraun til að takast á við þá erfiðu staðreynd að ég gat ekki hitt hana áður en hún hvarf á braut.

Elsku amma, þú hjálpaðir að móta mig að þeirri manneskju sem ég er í dag og ég vil þakka þér fyrir allt sem þú gerðir fyrir mig og fjölskyldu okkar. Mér þykir það sárt að ég gat ekki verið hjá þér þegar þú yfirgafst þennan heim vegna þess að þú varst alltaf til staðar fyrir mig þegar á reyndi. Ég velti því fyrir mér hvort tilfinningar þínar í lokin hefðu verið svipaðar þeim sem ég upplifði þegar ég beið eftir að fæða síðari son minn. Ég var hrædd við hið óþekkta, en ég vissi að fæðing var óhjákvæmileg, og henni fylgdi sársauki og óvissa, en að ég myndi finna til innri friðar að fæðingu lokinni. Þú hvarfst á braut í sömu viku og Troy Arnar fæddist. Ég upplifði hringrás lífsins á fáeinum dögum, og að þrátt fyrir þá ólgu sem henni fylgdi, þá fylgdi líka innri friður.

Þú sýndir okkur hvernig á að lifa með reisn og virðingu, jafnvel við erfiðustu aðstæður. Þú kenndir okkur öllum hvað skilyrðislaus ást er. Nærvera þín geislaði ávallt hlýju, jákvæðum bylgjum, og engum leið sem óvelkomnum í návist þinni. Ást sú sem þú barst til afa setti fullkomið fordæmi um þann grunn sem ber uppi hamingjusamt hjónaband. Það var mikill heiður að geta verið vitni að bæði þeirri djúpu ást og vináttu sem þið báru hvort til annars. Það hjálpar til við að létta þeirri sorg sem fylgir fráfalli þínu að vita af því að afi bíður þín hinum megin.

Ást sú sem þú barst til barna þinna setti fullkomið fordæmi fyrir því hvað er að vera frábær móðir. Sú endalausa ást sem þú sýndir barnabörnum þínum setti annað fordæmi um mikilvægi ástar og umhyggju í hamingjusamri tilveru.

Takk fyrir að vera þú sjálf. Þakka þér fyrir að setja okkur öllum fordæmi um hvað það þýðir að vera óhrædd við að sýna óhefðbundið og sjálfstætt hugarfar. Þú ferðaðist út um allan heim með hamingjusömum anda óvæntra ævintýra. Andi sem var ávallt með þér, jafnvel þegar þú heimsóttir mig í Kaliforníu í fyrrahaust á háum aldri. Þú varst hugrökk, óhrædd. Hæfileikar og náð geisluðu frá þér á hverri stundu, sem vekur undrun mína enn til þessa dags. Ég mun hitta þig og afa á ný og þangað til er ég þakklát þér fyrir allar þær stundir sem við áttum saman.

Ég elska þig meira en allar stjörnur himinsins. Þar til við hittumst á ný.

Ást og hlýja,

Elsku amma, það voru dapurlegar fréttir sem mamma færði mér um miðnætti 20. september er hún tilkynnti mér andlát þitt.

Það var alltaf svo notalegt og gaman að heimsækja þig, hvort sem það var nú undir það síðasta eða í Sjálandið og að sjálfsögðu í Aratúnið. Það er mér mjög minnisstætt hversu spennt við systkin vorum sem börn þegar planað var að heimsækja ykkur afa í Aratúnið. Það var ekki að ástæðulausu þar sem hjá þér var allt til alls fyrir okkur krakkana. Betri gestgjafa er ekki hægt að hugsa sér.

Ég á margar góðar minningar um samveru okkar, hvort sem það voru ferðir á golfvöll eða gestrisni ykkar afa þegar ég fékk að búa hjá ykkur í Aratúninu eða síðar þegar ég var við nám í Svíþjóð og ég fór að hitta ykkur afa í Kaupmannahöfn. Þar fórst þú með okkur bræður í Jónshús, út að borða og í skemmtilegan göngutúr þar sem þú fræddir okkur um töfra borgarinnar.

Ég á ótal fleiri góðar minningar um þig, elsku amma mín. Ég þakka þér fyrir allan þann tíma sem við áttum saman. Guð veri með þér og varðveiti þig.

Þinn dóttursonur,

Þegar ég, stráksnáði að vestan, flutti í Silfurtúnið í Garðabæ var stór frændgarður, fæddur upp úr 1930, búsettur á höfuðborgarsvæðinu. Nágrannar okkar í Aratúninu, þau Páll frændi Vígkonarson og Erna, bárust eilítið meira á en aðrir. Dæmigerð um ameríska drauminn, byggðu upp fyrirtæki sitt, Myndamót, af dugnaði og framsýni.

Um miðjan aldur gaf frændi mér kost á að ganga í Oddfellow-regluna sem var mitt gæfuspor. Hann átti þar glæstan feril og vann okkar mannúðarstarf af kostgæfni. Erna valdi sér annan vettvang, Kvenfélagið Hringinn, og lagði þar stóran skerf til Barnaspítalans. Í seinni tíð umgengumst við Ásdís þau töluvert og kynntumst þar hinni einlægu og ráðdeildarsömu konu. Hún var ekki einungis veitandi, heldur kunni hún að þiggja, en það er ekki síður mikilsverður eiginleiki. Vissulega stjórnsöm, en bar virðingu fyrir öðrum, en ekki síst sjálfri sér. Ávallt vel tilhöfð og til þess var tekið að alla tíð, einnig þau mörgu ár sem þau bjuggu tvö, lagði hún ávallt á borð í stofu. Á golfmótum hafði hún skipt um föt áður en sest var til borðs að kvöldi.

Það er sjónarsviptir að þessum heiðurshjónum. Það má segja að hún hafi lokað golfhringnum, þegar hún dvaldi fáeina daga undir lokin á Ísafold, í hlaðvarpanum að heimili þeirra.

Við sjáum fyrir okkur þegar Páll tekur á móti henni. Allt skal með myndarbrag, hann víkur sér að Sankti Pétri og fær lánaðan hjá honum stóran búkett til að gleðja Ernu sína. Saman leiðast þau í átt að sólarlaginu.

Hafið þökk fyrir allar góðu stundirnar, fjölskyldu og vinum vottum við hluttekningu okkar.

Elsku Erna.

Í dag kveð ég þig hinstu kveðju. Við höfum þekkst í hartnær 50 ár og verið nágrannar í Aratúninu í 40 ár. Það er langur tími. Nágrennið í Aratúninu var gott, margt gott fólk í kringum okkur.

Eftir að Erna flutti sig um set í Garðabæ varð samband okkar ennþá nánara. Við töluðum saman í síma nánast daglega. Fórum í bæinn saman, á kaffihús eða út að borða.

Erna var höfðingi heim að sækja, veisluborðin hennar voru rómuð og vel tekið á móti manni þegar maður rak inn höfuðið

Erna var sátt við lífið og hún sagði stundum að nú væri komið nóg.

Ég þakka þér, Erna mín, fyrir allar góðu stundirnar.

Þín vinkona,

Mér þykir vænt um að geta með nokkrum orðum, minnst góðrar vinkonu sem ég hef aðstæðna minna vegna, því miður ekki getað sinnt eins og ég hefði óskað, nú undanfarið.

Kynni okkar Ernu spanna nokkuð langan tíma en eiginmenn okkar, Páll Vígkonarson, sem nú er látinn, og Ásgrímur Jónasson, áttu góða tengingu gegnum bræðralag Oddfellowreglunnar. Árið 1996 bauðst Erna til að mæla með mér til starfa í kvenfélaginu Hringnum þar sem við höfum síðan átt margar góðar stundir saman við störf og félagslíf og styrkti það enn betur vináttu okkar. Skömmu fyrir aldamótin keyptum við Ásgrímur hús í smíðum. Seljandi hússins stóð ekki við samninga um afhendingu, en það varð til þess að við urðum húsnæðislaus um tíma. Páll og Erna brugðust heldur betur vel við þessum aðstæðum okkar og buðu okkur að brúa þetta bil í lítilli íbúð í húsi sínu. Þessi tími sem þarna tók við var gefandi og skemmtilegur. Þarna bjuggum við saman, rétt eins og ein samhent fjölskylda. Málsverðir voru sameiginlegir og sá Erna að mestu um þá. Kvöldstundirnar liðu oftast við létt rabb um daginn og veginn. Við lékum saman golf á hinum nýja fallega golfvelli Oddfellowreglunnar í Urriðavatnsdölum, en þar höfðum við öll örlítið lagt hönd á plóginn við undirbúning. Erna mín. Nú er lífsganga þín á enda. Ég þakka þér innilega fyrir þær stundir sem við nutum saman. Far þú í friði.