Haukur Tryggvason fæddist á Laugabóli í Reykjadal 20. ágúst 1941. Hann lést á lyflækningadeild Sjúkrahússins á Akureyri 14. október 2018.

Foreldrar hans voru Tryggvi Sigtryggsson frá Hallbjarnarstöðum í Reykjadal, f. 1894, d. 1986, bóndi á Laugabóli í Reykjadal, og eiginkona hans Unnur Sigurjónsdóttir frá Sandi í Aðaldal, f. 1896, d. 1993.

Systkini Hauks: Ingi, f. 1921, d. 2018, Haukur, f. 1922, d. 1940, Eysteinn, f. 1924, Ásgrímur, f. 1926, Kristín, f. 1928, d. 2017, Helga, f. 1930, d. 2013, Hjörtur, f. 1932, d. 2013, Ingunn, f. 1933, d. 2009, Dagur, f. 1937, d. 2009, og Sveinn, f. 1939, d. 2003.

Haukur kvæntist 17. júní 1971 eftirlifandi eiginkonu sinni Hjördísi Stefánsdóttur frá Húsavík, f. 30. mars 1948, hússtjórnarkennara, skólastjóra og hótelstjóra á Laugum í Reykjadal og síðar brautarstjóra matvælagreina við Verkmenntaskólann á Akureyri. Foreldrar hennar voru Stefán P. Sigurjónsson bifreiðastjóri, f. 1918, d. 1999, og Kristbjörg Héðinsdóttir, f. 1922, d. 2012.

Haukur og Hjördís eignuðust fjögur börn, þau eru: 1) Heiðrún flugfreyja, Kópavogi, f. 1971. Börn hennar eru Almar Jónsson, f. 2003, og Eygló María Jónsdóttir, f. 2006. Fyrrverandi maki Jón Egill Bragason, f. 1968, þau skildu. 2) Hilmar, tölvunarfræðingur, Reykjavík, f. 1972, maki Kristín I. Hannesdóttir PhD í taugasálfræði, f. 1976. Sonur þeirra er Hannes Tryggvi, f. 2012. 3) Unnur Björk, kennari og flugfreyja, Reykjavik, f. 1978, maki Sigurður Helgi Pálmason, safnvörður Seðlabanka Íslands, f. 1974. Þau eiga tvo syni, Hauk Helga, f. 2011, og Friðrik Bjarka, f. 2013. 4) Hugrún læknir, Akureyri, f. 1979, maki Pálmi Gauti Hjörleifsson, skipstjóri hjá Samherja, f. 1979. Þau eiga þrjá syni, Hilmar Gauta, f. 2011, Hákon Gauta, f. 2013, og Hjörvar Gauta, f. 2017.

Haukur lauk gagnfræðaprófi frá Héraðsskólanum á Laugum 1959. Næstu árin starfaði hann víða meðfram því að aðstoða foreldra sína við bústörfin heima á Laugabóli. Hann var háseti á bát og á vertíð í Vestmannaeyjum 1961 og í Ólafsvík 1963 og 1964. Einnig starfaði Haukur hjá Sparisjóði Reykdælinga um tíma sem og við bústörf hjá Inga bróður sínum á Kárhóli og frændum sínum á Brún í Reykjadal. Haukur vann við Laxárvirkjun veturinn 1970-1971 en sumarið 1971 keyptu Haukur og Hjördís Laugaból af foreldrum hans og tóku við búi. Þau byggðu sér einbýlishúsið Laugaból II og fluttu þar inn í desember 1974 ásamt tveimur elstu börnum sínum og bjuggu þar æ síðan. Haukur hélt kýr og kindur auk þess að feta í fótspor föður síns og halda áfram skógrækt í landi Laugabóls. Hann var einnig mikill áhugamaður um matjurtarækt og sinnti því áhugamáli alla tíð. Haukur hætti mjólkurbúskap 2008 en hélt kindur allt til dauðadags.

Útför Hauks verður gerð frá Einarsstaðakirkju í dag, 20. október 2018, og hefst athöfnin klukkan 14.

Elsku Haukur.

Þó að fölni fögur rós og ferskur þagni blær,

þó að slökkni lífsins ljós

leiftrar ætíð skær,

heilög minning helguð þér

á harðri lífsins braut,

geymd í huga og hjarta mér

um horfinn förunaut.

Við tengdum okkar traustu bönd

með trú á sterkan þátt.

Þú gafst mér bæði hjarta og hönd

og hamingjunnar mátt.

Hin sæla minning sefar mig

er sorgin leitar að.

Nú bið ég guð að blessa þig

og búa nýjan stað.

(Hákon Aðalsteinsson)

Þín eiginkona,

Hjördís Stefánsdóttir.

Ég stend í miðjum stormi, mig stara stjörnur á

og þó að stytti upp á stundum, er það vart að sjá.

Ég á svo margt að þakka, svo margt sem gafst þú mér

það geymi ég í demantsboxi, djúpt í hjarta mér.

Ég sakna þess að fá ekki hringingu, hlátur og hlýjan róminn.

Að ræða um veðrið og vorverkin, skógræktina og blómin.

Heyra af litlum lömbum, sem fæðast falleg og hlý

og spenntum afabörnum, sem mæta í sveit á ný.

Heyra blístur og munnhörpuhljóma

í bakgrunni gufuna enduróma.

Stússa með þér úti og inni,

sæl og glöð með sól í sinni

Minningar um þig og mig

og alla mína æsku.

Mín gæfa var að eiga þig

og þína hjarta gæsku.

Elsku hjartans pabbi minn, takk fyrir að vera besti pabbi og afi sem hægt er að hugsa sér. Takk fyrir allt.

Þín,

Unnur Björk.

Lífið getur breyst mikið á stuttum tíma. Það fékk ég svo sannarlega að reyna í sumar þegar faðir minn greindist með illvígt heilaæxli.

Það eru snögg umskipti frá því að vera hraustur bóndi í útiverkum alla daga yfir í að þurfa að játa sig sigraðan í vonlausri baráttu við ólæknandi krabbamein tæpum þremur mánuðum síðar. Þetta haust er það kuldalegasta sem ég hef upplifað.

Ég er yngst minna systkina og alltaf verið mikil pabbastelpa. Ég var svo heppin að fá að alast upp á sveitabæ og það tel ég vera algjör forréttindi. Ég varð líka þeirrar gæfu aðnjótandi að eiga einstakan föður sem var alltaf til í að hafa mann með sér við hvað sem hann sýslaði.

Eftir menntaskóla fluttist ég suður og bjó þar meðan ég lauk háskólanámi. Ég ákvað svo að flytja aftur norður því ég gat ekki hugsað mér að vera fleiri ár að heiman þar sem rætur mínar liggja.

Þá tóku við mjög dýrmæt ár þar sem ég fékk aftur að búa í nálægð við pabba minn og vera í sveitinni í frístundum, fyrir það verð ég ævinlega þakklát.

Ég á þrjá unga syni sem náðu allir að kynnast afa sínum og upplifa sveitalífið.

Það er hrikalega sárt og erfitt að missa föður sinn, líka þótt maður teljist fullorðinn. Maður er aldrei tilbúinn í slíkt og ég sit eftir með mikið tómarúm í hjartanu.

Ég er heppin að vera dóttir pabba míns og fyrir allt sem hann leyfði mér að upplifa. Mannkostir föður míns finnst mér aðdáunarverðir. Hann var einstaklega jákvæður maður með jafnaðargeð. Hann kvartaði aldrei né tuðaði og var þakklátur fyrir það sem hann hafði.

Hann tengdist jörðinni sinni sterkum böndum. Alltaf var hann reiðubúinn að rétta hjálparhönd eða leiðbeina öðrum í kringum sig. Það sem stendur mest upp úr er einstök hlýja gagnvart barnabörnum sínum. Í nútímaþjóðfélagi er orðið svo sorglega algengt að fólk gefi sér ekki tíma í samverustundir með börnum.

Faðir minn lést 77 ára en nánast fram á síðasta dag sinnti hann börnum mínum eins og þeirra annar faðir. Í heimsóknum var kubbað, lesið og gantast auk þess sem munnharpan var ekki langt undan.

Í sveitinni urðu synir mínir strax vinnumenn og fengu að taka þátt í sveitalífinu. Þeir fylgdu afa sínum að gefa kindum og hænum, fengu að ferðast á sexhjólinu, raka hey af túnum, tína rifsber, skoða skógarþrastarunga, smakka góðgæti úr matjurtagarðinum, láta draga sig á leikfangatraktorum og svo mætti lengi telja. Það eru forréttindi að hafa átt föður og afa sem sýndi jafn mikla ást og umhyggju og pabbi minn gerði. Fyrir það verð ég að eilífu þakklát og full auðmýktar því ég veit að slíkt er svo engan veginn sjálfsagt að fá að upplifa.

Góða ferð til himna og takk fyrir allt elsku pabbi minn.

Þín

Hugrún.

Elsku afi minn. Ég veit að það er erfitt að deyja en við erum bara svona. Maður deyr alltaf en það góða við að deyja er að guð og englarnir passa þig. Þú ert besti afi í heimi og ég mun aldrei gleyma þér. Þú varst svo góður við mig afi minn. Þinn

Hilmar Gauti.

Elsku afi minn ég elska þig. Bless elsku afi minn, þú ert besti afi í heimi. Þinn

Hákon Gauti.

Haukur bróðir mömmu er farinn, stuttu en hörðu stríði er lokið. Það var gott að það varð ekki lengra úr því sem komið var, hann hefði ekki kært sig um það, en ein sterkasta tilfinningin sem eftir situr er sú hvað þetta var ótímabært. Ég hélt að hann ætti a.m.k. 20 ár eftir, yrði háaldraður eins og svo margir í hans nánustu fjölskyldu. En enginn veit hvað framtíðin ber í skauti sér og nú er hann farinn, of snemma, og eftir sitjum við hnípin.

Haukur var yngstur systkinanna á Laugabóli, og þar bjó hann alla tíð. Hann bjó á hluta jarðarinnar á móti Degi bróður sínum en þeir bræður tóku við búskapnum af foreldrum sínum.

Kona Hauks er Hjördís Stefánsdóttir frá Húsavík, en þau byggðu sér fallegt hús á jörðinni þar sem þau bjuggu síðan og ólu upp börnin sín fjögur.

Haukur bjó með kýr og kindur en síðustu árin aðeins með kindur. Hann var áhugamaður um alla ræktun og eru þær ófáar plönturnar sem ég hef fengið úr garðinum þeirra í gegnum tíðina.

Hann var barnelskur og öll börn hændust að honum og þótti honum afar vænt um barnabörnin sín sem nutu þess að koma í sveitina til afa og ömmu. Þeirra missir er mikill.

Ég var mikið á Laugabóli hjá afa og ömmu sem barn og er Haukur órjúfanlega tengdur þeim dýrmætu minningum sem ég á þaðan. Mér finnst að í þá daga hafi alltaf verið sól og blíða.

Við krakkarnir með í heyskapnum, í fjósinu, á leið í útibúið á flotta bílnum, alltaf eitthvað skemmtilegt að gerast.

Einnig var mikið samband okkar á milli eftir að við fjölskyldan fluttum norður og þótt Haukur væri heimakær hafði hann gaman af að hitta fólk og spjalla og leit oft inn í kaffi til frænku sinnar.

Alltaf þótti mér gott að koma til þeirra og þau eru ófá skiptin sem ég hef sótt ráð og leiðbeiningar varðandi heimilishald til Hjördísar.

Eftir að ég flutti úr Reykjadalnum hittumst við ekki eins oft og áður en alltaf var eins og við hefðum hist í gær. Það er ótrúlegt að Haukur sé ekki á Laugabóli lengur og ekkert verður eins og áður, en ég er þakklát fyrir allar góðu minningarnar.

Missir fjölskyldunnar er mikill og ég sendi Hjördísi og fjölskyldunni allri mínar innilegustu samúðarkveðjur.

Unnur Harðardóttir.

Mér finnst að alltaf hafi verið sól og blíða í Reykjadal þegar ég var að alast þar upp. Leikir glens og gaman. En þannig var það auðvitað ekki. Við frændsystkinin á Laugabæjunum, í gamla túninu þeirra afa Sigurjóns og ömmu Kristínar, höfðum skyldum að gegna allt eftir getu og aðstæðum, en fengum samt svigrúm til að hittast og leika okkur saman. Þetta voru tveir hópar – stóru krakkarnir og litlu krakkarnir. Við Haukur vorum litlu krakkarnir, hann var yngstur.

Sveitin var góð fóstra. Þar voru endalaus tækifæri fyrir krakka að sinna hugðarefnum sínum. Við kepptum í íþróttum, fórum í litlu sundlaugina í Alþýðuskólanum, óðum ána, fórum í kríuvarpið í Torfdalnum að safna eggjum, í Hólamóana að tína ber og stofnuðum hin og þessi félög sem lifðu yfirleitt ekki lengi.

Einhverju sinni var stofnað skátafélag, það lognaðist út af um leið og það var stofnað, enda vissi enginn út á hvað skátastarf gekk. Haukur var góður félagi, skemmtilegur, óáreitinn og glaðlyndur. Það leiddist engum þegar hann var með í hópnum.

Við börnin á bæjunum lærðum að bera virðingu fyrir náttúrunni. Virðing fyrir gögnum hennar og gæðum og áhugi foreldra okkar á allri ræktun hefur gengið í arf. Þar hefur Haukur ekki legið á liði sínu og farið í spor foreldra sinna, Unnar og Tryggva, og haldið áfram ræktunarstarfi heima á Laugabóli af elju og myndarskap studdur af Hjördísi og börnum þeirra.

Hauki var margt vel gefið og naut sín sem bóndi. Hann var áhugamaður um fólk og fræði, fróðleiksfús eins og fólkið hans. Hann var afar barngóður og börn löðuðust að honum. Börnin mín hlökkuðu alltaf til að fara í Laugaból á sumrin og þeim var sannarlega vel tekið. Óttar sonur minn átti því láni að fagna að Haukur réð hann í kaupavinnu aðeins 13 ára gamlan, sumrin urðu þrjú.

Nú hefur frændi minn kvatt, ég er þakklát fyrir að hann var hér.

Hjördísi, börnum þeirra Hauks og fjölskyldum þeirra votta ég samúð mína.

Svana.