Gátan er sem endranær eftir Guðmund Arnfinnsson:
Hún er stór, og hún er smá.
Hún er skeifu framan á.
Stafar henni fnykur frá.
Fram sig teygir út í sjá.
Harpa á Hjarðarfelli svarar:
Ég hef stóra og stutta tá.
Stendur heststá skeifu á.
Stundum tánum fýla er frá.
Fjarða milli skagar tá.
Guðrún Bjarnadóttir leysir gátuna þannig:
Á litlutá stend og stórutá,
og Stjarna með skeifu á tá rétt hjá,
en táfýlan skekkir skyn mitt smá
á Skagatá við úfinn sjá.
Sjálfur skýrir Guðmundur gátuna þannig:
Tá er stór, og tá er smá.
Tá er skeifu framan á.
Tánni stafar fýla frá.
Fram í sjóinn gengur tá.
Þá er limra:
Hárprúð var Gerða á Grjótá,
glaðsinna, lipur og fótfrá,
uns brjáluð og galin
og bandvitlaus talin
Bergþóra af henni hjó tá.
Og síðan ný gáta eftir Guðmund:
Létt nú bæri ljóðastrenginn
laugardagsins morgni á,
vetur þó í garð sé genginn,
í gátuna er vert að spá:
Mikið bannsett bull er þetta.
Birtist þegar rakt er á.
Klessu sá frá kúnni detta.
Klæðnaður er blautur sá.
Sigmar Ingason rataði ekki á rétta lausn en svar hans er skemmtilegt og hefur víða skírskotun í borgarpólitíkinni eins og menn þekkja:
Útrásirnar oft við illa pössum
afrennslið skal síst af öllu tafið,
afurðir úr óteljandi rössum
um þær flæða út í bláa hafið.
Á fimmtudag fyrir rúmri viku sagði Ingólfur Ómar að senn liði að vetri og því gott að ylja sér við kveðskap:
Þó að hret og húmið svart
herji á um vetur.
Láttu ætíð ljósið bjart
lýsa sálartetur.
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is