Maður sér ekki vel nema með hjartanu

Á miðjum vegg í stofunni heima hjá Valdimari Sverrissyni í Hátúni í Reykjavík hangir ljósmynd eftir Braga Þór Jósefsson sem tekin er í herstöðinni á Miðnesheiði eftir að bandaríski herinn yfirgaf landið. Látlaus mynd en sterk. Sjálfur tengist Valdimar hvorki Miðnesheiði né hernum en téð mynd hefur eigi að síður mikið tilfinningalegt gildi fyrir hann – hún var á síðustu ljósmyndasýningunni sem hann sá áður en hann missti sjónina árið 2015.

„Ég hreifst af sýningunni og langaði strax að eignast þessa mynd,“ útskýrir Valdimar, þar sem við stöndum saman fyrir framan myndina í stofunni. Þetta er merkilegt augnablik því ég finn að hann, blindur maðurinn, sér myndina þrátt fyrir allt betur en ég. Góður ljósmyndari glatar líklega aldrei tilfinningunni. „Skömmu síðar veiktist ég hins vegar og líf mitt tók í framhaldinu miklum breytingum,“ heldur Valdimar áfram. „Þá hætti ég að hugsa um þetta. Það var síðan þegar ég flutti hingað í Hátúnið að ég mundi aftur eftir þessari mynd; þetta var síðasta sýningin sem ég sá og ég mun ekki sjá fleiri í þessu lífi. Þess vegna hringdi ég í Braga og fékk myndina hjá honum. Það er virkilega gaman að hafa hana hérna uppi á vegg; ég sé hana auðvitað ekki lengur en man nákvæmlega hvernig hún er.“

Var orðinn „kexruglaður“

Allt byrjaði það með persónuleikabreytingum, geðsveiflum, sinnuleysi, framtaksleysi, fjarveru frá vinnu, óhóflegum svefni, bjöguðu lyktar- og bragðskyni og versnandi sjón. Þetta var vorið 2015 og Valdimar var farinn að hegða sér mjög undarlega, eiginlega orðinn „kexruglaður“, eins og hann orðar það sjálfur, og varla í húsum hæfur. Alltént gafst sambýliskona hans upp og vísaði honum út af heimilinu, þar sem þau bjuggu ásamt tveimur ungum dætrum sínum, Hildi Önnu og Láru Margréti. Fyrir átti hann uppkomna dóttur frá fyrra sambandi, Valdísi Ingunni hjúkrunarfræðing. „Eftir á að hyggja skil ég afstöðu hennar mjög vel,“ segir Valdimar, þegar við höfum komið okkur makindalega fyrir í stofunni. „Ég var orðinn virkilega erfiður í samskiptum; farinn að öskra og æpa og steyta hnefann af minnsta tilefni á heimilinu, allt áreiti lagðist á sálina á mér. Sambýliskonu minni var því nauðugur einn kostur – að vísa mér út. Hún hafði miklar áhyggjur af mér, hélt að ég væri þunglyndur og hvatti mig eindregið til að fara til læknis.“

Valdimar flutti inn til móður sinnar, Önnu Valdimarsdóttur sálfræðings og rithöfundar, og sama mynstrið hélt áfram. Vinnufélagar hans hjá prentsmiðjunni Prentmeti furðuðu sig á háttalagi Valdimars og tíðri fjarveru úr vinnu og ráðlögðu honum einnig að leita til læknis. „Ég hlustaði ekkert á það enda pældi ég lítið í þessu sjálfur; fannst ekkert ama að mér. Að því kom að fyrrverandi sambýliskona mín tók frumkvæðið og pantaði tíma fyrir mig hjá heimilislækni og ég fór þangað. Ekkert kom hins vegar út úr þeirri heimsókn; til stóð að taka blóðprufu en af einhverjum ástæðum var það ekki hægt. Ég man ekki hvort verkfall var í gangi eða eitthvað annað.“

Seinkaði um sólarhring

Enn seig á ógæfuhliðina. Hringt var í Valdimar að morgni vegna verkefnis í vinnunni og hann kvaðst koma eftir hádegi. Leið nú og beið og hann skilaði sér ekki fyrr en eftir hádegi daginn eftir. Starfsmannastjóri Prentmets kallaði Valdimar í framhaldinu á sinn fund og spurði beint út hvort hann vildi láta reka sig. Hann var þá farinn að sofa reglulega til hádegis og jafnvel lengur. „Nei, þá segi ég frekar upp,“ svaraði Valdimar keikur um hæl. „Þarna var ég orðinn alveg svakalega ruglaður og brúkaði bara munn.“

Sjónin fór líka versnandi; Valdimar var að mestu hættur að geta lesið og farinn að keyra mjög hægt. Þá var farið að leka mikið úr augunum á honum; tær vökvi. Það varð til þess að Valdimar fór í mælingu til vinar síns, Jóhannesar Ingimundarsonar, en hann er optíker. Jóhannes ráðlagði Valdimari strax að fara til augnlæknis og pantaði raunar sjálfur fyrir hann tíma hjá manni í sama húsi. Fékk hann tíma þremur dögum síðar en oftar en ekki er biðin eftir slíkri þjónustu nokkrar vikur.

Valdimar mætti til augnlæknisins sem í ljósi aðstæðna var alls ekki sjálfgefið. Sá síðarnefndi sá þegar í stað að ekki var allt með felldu; útbjó bréf með Valdimari og sendi hann beinustu leið á bráðamóttökuna í Fossvogi.

Eftir að hafa verið skoðaður í bak og fyrir var Valdimar sendur í höfuðskanna og þar kom meinið í ljós – góðkynja æxli á stærð við sítrónu, menignoma á fagmáli. Aron Björnsson, heila- og taugaskurðlæknir, færði Valdimari fréttirnar og hnýtti við að greiningin kæmi svolítið á óvart, mein sem þetta væri algengast hjá eldri konum.

„Tja, þið hafið ekki skoðað mig fyrir neðan mitti!“ svaraði þá sjúklingurinn. Á þeirri stundu stökk lækninum víst ekki bros.

Bæði sjokk og léttir

Valdimar fékk að fara af spítalanum daginn eftir en sterameðferð hófst þegar í stað í því augnamiði að draga úr bólgum og bjúg í kringum æxlið, svo það yrði betur skurðtækt.

„Það var bæði sjokk og léttir að fá greiningu,“ segir Valdimar. „Sjokk vegna þess að það er sláandi að vera með æxli á stærð við sítrónu í höfðinu og léttir vegna þess að búið var að finna hvað amaði að mér.“

Læknar töldu að æxlið hefði vaxið í tíu til fimmtán ár og smám saman farið að hafa áhrif á persónuleika Valdimars og atgervi.

Hann kveðst á köflum hafa verið hátt uppi á sterunum og átt til að bresta í söng af öllu og engu tilefni á sjúkrabeðinum. Ekki síst þegar kvenkyns læknir nokkur kom að vitja um hann. „Doctor Doctor, gimme the news. I got a bad case of lovin' you,“ söng þá Valdimar að hætti Roberts Palmers. „Hún tók þessu bara vel – enda aðstæður þannig,“ rifjar hann upp.

Valdimar fór undir hnífinn 15. júní 2015, þar sem æxlið var fjarlægt. Aðgerðin þótti heppnast vel en læknirinn hafði á orði að hann hefði aldrei lent í eins hörðu höfði. Fyrir vikið tók aðgerðin aðeins lengri tíma en reiknað hafði verið með.

Valdimar var á gjörgæslu í um sólarhring en var þá fluttur á almenna deild, þvert á vilja móður hans og fyrrverandi sambýliskonu. Að þeirra dómi var hann ekki í nokkru standi til þess. Þær voru þó fullvissaðar um að öllu væri óhætt. „Fljótlega eftir að ég kom niður á almenna deild fór eitthvað að gerast; það var eins og höfuðið á mér væri að springa. Ég var því fluttur með hraði aftur upp á gjörgæslu; í minningunni var ég þarna milli svefns og vöku.“

Eftir það sá ég ekki neitt

Valdimar jafnaði sig fljótlega en var illa áttaður. Hann minnist þess að læknirinn hafi gert svokallað „puttapróf“ á honum; haldið tveimur fingrum á lofti og Valdimar stóðst það próf. Hann minnist þess líka að hafa séð klukku á veggnum án þess að muna nákvæmlega hvenær það var. „En eftir það sá ég ekki neitt.“

Valdimar kveðst hafa verið rólegur yfir þessu til að byrja með enda að jafna sig eftir stórt inngrip; sjónin hlyti að „kikka inn“ á hverri stundu. „En sjónin lét ekki sjá sig. Dagarnir liðu án þess að neitt gerðist. Ég man ekki hvað læknirinn sagði við mig á þessum tíma en fljótlega gerði ég mér grein fyrir stöðunni – að sjónin kæmi ekki aftur. Það var mér auðvitað þungbært og allskonar hugsanir bærðust með mér. Ég var lærður ljósmyndari með ung börn og gat ekki orðið blindur. Mín fyrstu viðbrögð voru að leggjast í þunglyndi, harma minn hlut, en fljótlega tók ég ákvörðun um að fara hina leiðina; takast á við þetta með húmornum og jákvæðninni. Það hlyti að gefast betur.“

Valdimar hefur ekki fengið fullnægjandi skýringu á því hvers vegna hann tapaði sjóninni en fyrir liggur að æxlið þrýsti á augnbotnana. „Mér skilst að ekkert bendi til mistaka af neinu tagi í aðgerðinni. Ég veit ekki hvað gerðist og er löngu hættur að velta því fyrir mér. Þetta er búið og gert og lífið heldur áfram.“

Þurfti að læra að ganga á ný

Þegar Valdimar hafði heilsu til var hann fluttur yfir á Grensás í endurhæfingu en fékk bakteríusýkingu þar og þurfti að leggjast aftur inn á spítala. Sýkingin reyndist vera kringum heilann og var Valdimar settur á tvennskonar sýklalyf; stífan kúr beint í æð í átta vikur. Hann fékk raunar ofnæmi fyrir öðru lyfinu og skipta þurfti um. Í varúðarskyni var hann á sýklalyfjum í samtals heilt ár.

Endurhæfingin á Grensási hófst þegar Valdimar var orðinn nægilega góður af sýkingunni. Hann kveðst hafa verið á algjörum núllpunkti. „Ég var eins og sprungin blaðra eftir aðgerðina; það var margra mánaða ferli að koma líkamanum af stað aftur. Ég þurfti meira að segja að læra að ganga upp á nýtt.“

Hann er óendanlega þakklátur fyrir hjálpina sem hann fékk á Grensási og nefnir Grétar Halldórsson, sjúkraþjálfara frá Selfossi, sérstaklega í því sambandi. „Hann kom mér aftur á fætur.“

Eftir um þrjá mánuði á Grensási var Valdimar útskrifaður og flutti þá aftur inn til móður sinnar. Þar dvaldist hann uns hann fékk íbúð í Sjálfsbjargarhúsinu í Hátúni í janúar 2016. „Til að byrja með var ég á annarri hæð í stúdíóíbúð en flutti hingað upp á þriðju hæðina í stærri íbúð í janúar á þessu ári. Ungur maður á uppleið,“ segir hann hlæjandi.

Ég sé fólkið ekki lengur

Fyrir lá að líf Valdimars yrði aldrei eins og áður og strax í endurhæfingunni fór hann að velta fyrir sér hvaða stefnu hann gæti tekið. „Frá því að ég var unglingur hafði mig langað til að vera með uppistand. Steinar Kristjánsson vinur minn tók þátt í uppistandskeppni meðan við vorum í Verzló og ég fann að það var eitthvað sem ég gæti hugsað mér. Lét þó aldrei slag standa; í fyrsta lagi þorði ég ekki að standa fyrir framan allt þetta fólk og í annan stað fannst mér ég ekki vera með nægilega gott efni. Svo liðu árin án þess að neitt gerðist. Það var ekki fyrr en á Grensási sem ég fór að leiða hugann að þessu fyrir alvöru. Hugsaði með mér: Ég sé ekki fólkið lengur og þarf fyrir vikið ekki að hafa áhyggjur af þeim þætti málsins. Eins fannst mér ég vera kominn með býsna gott efni sem að mestu leyti tengdist sjálfum mér og veikindum mínum. Svartur húmor, gæti einhver sagt, en það var einmitt það sem hjálpaði mér mest að stíga þessa öldu.“

Valdimar hafði horft mikið á Seinfeld í sjónvarpinu gegnum árin og sótti hugmyndir og styrk þangað. Eins var Hellisbúinn í flutningi Bjarna Hauks Þórssonar honum innblástur. „Ég sá þá sýningu á sínum tíma, hún var gjörsamlega frábær. Ég man sérstaklega eftir einu atriði, þar sem salurinn hló svo mikið að Bjarni sá bara einn kost í stöðunni; að hlæja með okkur. Það hlýtur að hafa verið frábær tilfinning.“

Ég verð með uppistand!

Meðan Valdimar vann hjá Prentmeti fékk hann útrás fyrir spéþörfina með því að gera myndbönd fyrir árshátíð fyrirtækisins, þannig gat hann bara setið úti í sal meðan spaugið rúllaði. „Vorið 2016 hringdu eigendurnir, Guðmundur Ragnar Guðmundsson og Ingibjörg Steinunn Ingjaldsdóttir, og buðu mér á árshátíð Prentmets og sögðu að skemmtinefndin vildi endilega fá mig í nokkur atriði í myndbandinu. Ég var til dæmis vanur að leika Guðmund Ragnar enda eini maðurinn sem treysti sér í það. Síðan hætti skemmtinefndin við myndbandið sem voru mér talsverð vonbrigði. Það varð til þess að ég hringdi og tilkynnti að ég ætlaði að vera með uppistand á árshátíðinni. Stutt símtal en stórt skref fyrir mig. Þarna var að hrökkva eða stökkva.“

Fyrsta „gigg“ Valdimars sem uppistandara var á árshátíð Prentmets snemma árs 2016 á Hótel Örk í Hveragerði. „Örn Árnason leikari var veislustjóri, þaulvanur maður, og ég fann hvernig stressið magnaðist með hverri mínútu sem leið. Hvað var ég eiginlega búinn að koma mér út í? Jæja, ég var kallaður upp og byrjaði. Fór svo sem þokkalega af stað en fann fljótlega að ég var að verða svakalega þurr í hálsinum. Nú fer röddin að gefa sig, hugsaði ég með mér. Í þeim pælingum klikkaði míkrafónninn – í miðjum brandara. Hann var lagaður í snarhasti og á meðan gleymdi ég því hvað ég var þurr í hálsinum og náði mér bara ágætlega á strik eftir þetta. Bakkaði bara um tvær línur og hélt áfram. Á heildina litið fannst mér þetta ganga ágætlega og viðtökur voru vonum framar. Er ekki sagt að fall sé fararheill?“

Góða kvöldið, Valdimar!

Þetta spurðist út og skömmu síðar var Valdimar beðinn um að vera með uppistand í Sjálfsbjargarhúsinu. Notaði þá megnið af efninu sem hann var með hjá Prentmeti og prjónaði við það um Hátún og veruna þar og kom inn á málefni líðandi stundar. „Ég fann strax að ég var mun afslappaðri þarna, bjó að eldskírninni, og þetta gekk bara ljómandi vel.“

Einn brandarinn snerist um það hvað þjónustan væri góð í Hátúni; það væri morgunmatur, hádegismatur, miðdegiskaffi, kvöldmatur, kvöldkaffi, íbúðin þrifin og fötin þvegin. Þegar Valdimar hélt að þetta yrði ekki betra var hann spurður hvort hann vildi fá næturheimsókn. Það hljómaði fáránlega vel í hans eyrum og svo spenntur varð okkar maður að honum kom ekki dúr á auga fyrstu nóttina sem hann átti að fá næturheimsóknina. Um miðja nótt heyrði hann fótatak á ganginum og dyrnar opnast. Einhver kom inn í íbúðina og mælt var, djúpri karlmannsröddu: „Góða kvöldið, Valdimar!“

Fólk hló og hló að þessu og skyndilega var Valdimar að upplifa sama augnablik og Bjarni Haukur í Hellisbúanum forðum. Ekki var annað í stöðunni en að hlæja með salnum.

Smá skáldaleyfi

Spurður hvort þetta með næturheimsóknina sé sönn saga glottir Valdimar við tönn. „Maður verður nú að taka sér smá skáldaleyfi! Það er vissulega boðið upp á næturheimsóknir hérna en ég hef aldrei fært mér það í nyt.“

Þau hafa verið nokkur síðan, giggin. Eitt það eftirminnilegasta var síðasta vor á endurfundum nemenda sem útskrifuðust úr Valhúsaskóla á Seltjarnarnesi 1983. „Megnið af liðinu var mætt þarna og ég, sem þorði aldrei að gera neitt í gaggó, var þarna með heljarinnar uppistand. Það vakti mikla lukku, þó að ég segi sjálfur frá, og margir komu að máli við mig á eftir og sögðu þetta hafa verið hápunkt kvöldsins. Það var mjög góð tilfinning og yljaði mér um hjartaræturnar.“

Síðan fór Valdimar ennþá lengra út fyrir þægindarammann þegar hann kom fram á „open mic-kvöldi“ á BarAnanas. „Þar ögraði ég mér með tvennum hætti; annars vegar var ég á stað þar sem enginn þekkti mig og hins vegar var uppistandið á ensku. Þetta gekk bara vel og var góð reynsla.“

Það er ekki bara uppistandið, eftir að hann missti sjónina, Valdimar hefur líka látið annan gamlan draum rætast – að syngja opinberlega. „Ég hafði aldrei lært söng og aldrei sungið nema lágt innan um aðra en þegar ég varð fimmtugur í fyrra þá langaði mig að halda almennilega upp á þann áfanga og um leið þá staðreynd að ég hefði lifað veikindi mín af með því að syngja fyrir veislugesti. Ég bar þetta undir móður mína og hún sagði strax já enda þótt hún hefði aldrei heyrt mig syngja. Þrátt fyrir þá trú ákvað ég eigi að síður að panta mér söngtíma til að undirbúa mig sem best.“

– Og hvernig gekk það?

„Það gekk þannig að þegar ég spurði eftir fyrsta tímann hvað hann kostaði þá svaraði söngkennarinn alvarlegur í bragði: Ekkert ef þú lofar að koma aldrei aftur!“

– Nú skrökvarðu!

„Já.“

Hann hlær stríðnislega.

Valdimar tók nokkra söngtíma og fór á flug eftir að söngkennaranum, Sólveigu Unni Ragnarsdóttur hjá Vocalist, hugkvæmdist að hækka Týndu kynslóðina eftir Bjartmar Guðlaugsson upp um áttund. „Þá small þetta.“

Valdimar fékk hljómsveit undir stjórn Davíðs Valdimarssonar vinar síns til að spila undir hjá sér en yfir eitt hundrað manns mætti í fimmtugsafmælið í safnaðarheimili Fríkirkjunnar á Laufásvegi. Afmælisbarnið fór með gamanmál og söng nokkur vel valin lög, meðal annars Sjúddirarí rei eftir Gylfa Ægisson og nokkur Bítlalög, en þeir Paul McCartney eiga sama afmælisdag. Spurður hvernig til hafi tekist svarar Valdimar: „Bara vel, alla vega tæmdist ekki salurinn.“

Kiss á harmónikku

Aðra tónleika hélt Valdimar í afmæli Ingibjargar Steinunnar, vinkonu sinnar, á þessu ári og fékk þá Guðmund Steingrímsson, fyrrverandi alþingismann, til liðs við sig. „Ég heyrði í honum í útvarpinu segja frá því að hann spilaði Kiss-lög á harmónikku og fannst það alveg brilljant. Hringdi í framhaldinu í Guðmund, sem ég þekkti ekki neitt, og hann var alveg til í að spila undir hjá mér í afmælinu hennar Ingu Steinu. Við tókum nokkur Kiss-lög og svo Sjúddirarí rei og það var afmælisgjöf mín til hennar.“

Úr því Valdimar var farinn að gera svona vel með þessum erkismelli Gylfa Ægissonar fór hann að velta fyrir sér að gaman yrði að hitta höfundinn. Tók upp símann og hringdi í Gylfa sem brást ljúfmannlega við. „Fyrst ætlaði ég bara að fá ljósmynd af okkur saman en datt svo í hug að gaman yrði að eiga myndskeið líka; þannig að ég dressaði mig upp eins og fullan sjóara með flösku í brúnum bréfpoka og fékk vin minn til að koma með og taka glensið upp. Gylfi var til í tuskið og ég setti myndskeiðið á Facebook. Viðbrögð voru góð, þannig að ég fór að velta fyrir mér hvort ég ætti ekki að taka upp þráðinn og gera árshátíðarmyndband fyrir Prentmet. Ari Eldjárn átti að vera þar með uppistand og ég fékk hann til að bregða á leik með mér. Bróðir minn tók nokkrar myndir af okkur sem ég skellti á Facebook. Þetta heppnaðist mjög vel og í framhaldinu fékk ég fleiri þekkta Íslendinga til að leika með mér, Kristján Jóhannsson, Bjartmar Guðlaugsson og Kára Stefánsson, svo einhverjir séu nefndir.“

Sérð ekki allt þetta ljóta fólk

Vinur Valdimars kynnti hann fyrir Kára í líkamsræktarstöð og óskaði Valdimar eftir fundi með honum. Kári varð við því og boðaði hann á skrifstofur Íslenskrar erfðagreiningar nokkrum dögum síðar. Tilgangurinn var að fá Kára til að sprella fyrir árshátíðarmyndbandið en þegar á hólminn kom forfallaðist vinur Valdimars sem hafði ætlað að vera á myndavélinni. „Þá var ekki um annað að ræða en að biðja leigubílstjórann, sem skutlaði mér, að hlaupa í skarðið og til allrar hamingju var hann til í það. Kári sagði þetta það minnsta sem hann gæti gert og gerði raunar meira en ég bað hann um. Tjáði mér til að mynda að alla jafna væri það ekki kostur að vera blindur en í þessu tilviki kæmi það sér vel – ég þyrfti þá ekki að sjá allt þetta ljóta fólk sem starfaði hjá Prentmeti.“

Varla þarf að taka fram að gestir lögðust nánast í gólfið úr hlátri þegar þetta atriði var spilað á árshátíðinni.

Það er ekki bara söngur og spé; Valdimar er líka farinn að hreyfa sig meira en hann gerði síðustu árin fyrir veikindin. Hann skokkaði raunar talsvert þegar hann var yngri og tók til að mynda þátt í fjórum 10 km hlaupum seint á tíunda áratugnum. Síðan dró úr því. „Eftir að ég komst aftur á fætur eftir veikindin fór ég að ganga töluvert á hlaupabretti og það þróaðist á þann veg að ég byrjaði aftur að skokka úti eftir langt hlé. Og fyrst ég var byrjaður á því þótti mér upplagt að stefna á Reykjavíkurmaraþonið og núna í sumar hljóp ég 10 kílómetra fyrir Blindrafélagið. Safnaði yfir tvö hundruð þúsund krónum. Jósteinn Einarsson sjúkraþjálfari þjálfaði mig og hljóp með mér. Markið var sett á að ljúka hlaupinu á innan við einum og hálfum tíma og það tókst, tíminn minn var 1.26.42, námundað 1.27. Vel fór á því en númerið mitt í hlaupinu var 15.327. 1 plús 2 plús 7 eru svo 10. Allt skrifað í tölurnar. Eru einhverjar tilviljanir í þessu lífi? Ég stefni ótrauður á að hlaupa aftur á næsta ári og gera ennþá betur.“

Hugsar um kostina, ekki gallana

Já, Valdimar Sverrisson hefur ekki setið auðum höndum eftir að hann varð blindur. Spurður hvers hann sakni mest frá því hann hafði sjónina hallar hann undir flatt og segir: „Ég reyni að hugsa sem minnst um það. Sá tími er liðinn. Sjónin er farin og ég geri mér ekki vonir um að sjá á ný. Auðvitað væri gaman að geta horft aftur á konur og kvikmyndir en ég hugsa samt meira um viðfangsefnin sem blasa við mér í dag. Mér hefur gengið vel að aðlagast nýjum veruleika og kýs að hugsa frekar um kosti en galla þess að vera blindur. Ég meina, það fylgja því allskonar fríðindi að vera blindur. Einu sinni hringdi ég til dæmis í Séð & heyrt og spurði hvort ég ætti ekki rétt á 50% afslætti!“

Engum sögum fer af viðbrögðum hinum megin á línunni.

Menn standa ekki einir í baráttu sem þessari og Valdimar vill nota tækifærið og þakka ættingjum og vinum fyrir aðstoðina gegnum veikindi sín. Nefnir hann foreldra sína sérstaklega í því sambandi, fyrrnefnda Önnu Valdimarsdóttur og Sverri Kristinsson, fasteignasala, bókaútgefanda og listaverkasafnara með meiru, og systkini sín fimm. „Ég gleðst yfir því að vera hérna megin í lífinu og að geta átt dýrmætar stundir með dætrum mínum og vonandi verið þeim góð fyrirmynd.“

Tíminn hefur flogið í Hátúninu og mál til komið að búa sig til brottfarar. Áður en við kveðjumst dregur Valdimar þó fram bók sem hann má til með að sýna mér. Það er Litli prinsinn eftir Saint-Exupéry sem faðir hans gaf út árið 2016 og tileinkaði syni sínum með afar viðeigandi tilvitnun. Vel fer á því að ljúka þessu viðtali á henni: „Maður sér ekki vel nema með hjartanu. Það mikilvægasta er ósýnilegt augunum.“