Hefurðu talað við lækni?

Heima á Kaplaskjólsveginum var klassíska tónlistin hækkuð í botn um leið og inn var komið. Mamma pantaði pizzu sem hún sótti litlu síðar. Ég var lagstur fyrir. Lífvörðurinn lagði sig í stofunni. Þegar mamma kom með pizzuna hófst yfirheyrslan. Hvar var hún keypt? Sástu hver bakaði hana? Sástu hvað þeir settu í hana? Ekki sástu þá útbúa deigið, er það? Nei, ég borða þetta ekki. Tveimur tímum síðar kom borgarlæknir. Mamma undirbjó mig þannig að það væri gott fyrir mig að tala við lækni til að tryggja að ég mundi sofa vel á næstunni. Ég gat fallist á það. Við fórum inn í svefnherbergi og ég bauð honum að setjast á rúmið. Ég spurði hvort hann vildi fá að vita af hverju ég hefði verið óöruggur að undanförnu og illa sofinn? Hann vildi það gjarnan og ég sagði honum hvað á daga mína hefði drifið. Gaf honum stuttu útgáfuna af Geirfinns- og Guðmundarmálum og aðkomu Schütz og stjórnvalda að því. Fundur okkar stóð yfir í um hálfa klukkustund og eftir það fór hann fram og kallaði á lífvörðinn og bað hann að vera hjá mér á meðan hann og mamma töluðu saman. Mamma treysti á hann að meta mig það veikan að ég yrði nauðungarvistaður á geðdeild Landspítalans. Það væri mér klárlega fyrir bestu úr þessu. Hann hafði hins vegar vondar fréttir að færa henni. Það væri enginn grundvöllur til nauðungarvistunar. Þótt hugsun mín væri ekki fullkomlega skýr gæti ég hvorki talist hættulegur sjálfum mér né öðrum. Móðir mín var í öngum sínum og bað hann að endurskoða mat sitt en honum varð ekki haggað. Kvaddi að svo búnu og hélt sína leið. Ég vissi ekki af þessu fyrr en eftir á. Hefði verið allt annað en sáttur við þessa móðurlegu umhyggju þótt ég hafi á henni skilning í dag.

Eitt af því sem ég tók upp á þessa daga var að fara niður á Alþingi og ræða við þingmenn um eignarhald á fjölmiðlum í ljósi þess sem ég hafði reynt á Stöð 2. Taldi að tjáningarfrelsið og opin upplýst umræða væri í mikilli hættu með óbreyttu fyrirkomulagi. Sat í góða stund á kaffistofu þingmanna og rakti raunir mínar, en lét vera að fara djúpt í óupplýstu mannshvörfin og allt sem þeim fylgdi. Fannst sem þeir hlustuðu af athygli þótt umhyggja þeirra væri sennilega frekar vegna þess að þeir skynjuðu að ég gengi ekki á öllum perum og væri augljóslega örþreyttur, undir miklu álagi. Frá þinginu hélt ég sem leið lá upp í stjórnarráð enda þriðjudagur. Vissi að á þriðjudögum hittist ríkisstjórnin þar á reglulegum fundum. Þegar ég kom inn í stjórnarráðið við Lækjartorg var spurt hvort ég ætti pantaðan tíma hjá forsætisráðherra en ég sagði að þess gerðist ekki þörf að þessu sinni. Hann mundi vilja hitta mig í dag vegna þess sem ég hefði að segja honum. Ég var að ræða þetta við starfsmann stjórnarráðsins þegar dyrnar að fundarherberginu opnuðust og ráðherrar ríkisstjórnarinnar gengu út hver á fætur öðrum. Ég skiptist á nokkrum orðum við tvo þeirra, hafði oft hitt þá á starfsferli mínum á Stöð 2 og yfirleitt átt vinsamleg samskipti við ráðherra þótt þeir hefðu á köflum horn í síðu minni, rétt eins og þeir héldu að ég hefði gagnvart þeim. Eitt það sem smæðin gerir að verkum er hin smáa og oft persónulega afstaða þar sem fólki er skipt niður í með og á móti fólk, þar sem allt er svart eða hvítt og sérstaklega hefur þetta átt við um afstöðu stjórnmálamanna til frétta- og blaðamanna. Ég nefndi við þá áhyggjur mínar af tjáningarfrelsinu og eignarhaldinu en heilsaði svo Davíð Oddssyni forsætisráðherra í dyrum skrifstofu hans. Honum hafði verið sagt að brottrekni fréttamaðurinn af Stöð 2 vildi ræða við hann um einhver viðkvæm mál.

Davíð bauð mér inn á skrifstofu til sín. Hann bað mig að koma mér beint að efninu, hann hefði mjög lítinn tíma. Ég sagði honum að við rannsókn mína og samstarfsmanna minna á hinum svokölluðu Geirfinns- og Guðmundarmálum hefði komið í ljós að hrikaleg mannréttindabrot hefðu verið framin á hópi fólks, bæði þeim sem dæmd voru og á fjórmenningunum sem kenndir voru við Klúbbinn en var sleppt. Davíð hlustaði af athygli og ég hélt áfram. Ekki einasta væri málið réttarfarslegt klúður frá upphafi til enda heldur varð það að hápólitísku þjóðaröryggismáli sem einn harðsvíraðasti leynilögregluforingi Þýskalands var fenginn til að hnýta enda á. Davíð var farinn að lyfta brúnum og virtist efast um að ég gæti staðið við allt það sem ég var að segja. Nú er svo komið, Davíð, að ég er eltur á röndum, símar mínir hleraðir, sem og heimili og ég hef þurft að verða mér úti um lífvörð til að vernda frelsi mitt og líf. Og svo kom rúsínan í pylsuendanum: Ég vil gera samning við þig og ríkisstjórnina. Ég er tilbúinn að falla frá dagskrárgerðinni með öllu, skila öllum upptökum og gögnum sem ég hef undir höndum, þar með talið handritsdrögum, að því tilskildu að ríkisstjórnin greiði mér þá upphæð sem dugar mér til að borga skuldir og til framfærslu erlendis næstu árin. Einnig fer ég fram á að ríkisstjórnin útvegi mér einkaþotu sem flytji mig hvert þangað sem ég ákveð sjálfur við brottför frá landinu og hefti í engu för mína. Þar með eruð þið laus við mig og þessi vandræðamál. Ég held að ég hafi aðeins í þetta eina skipti séð Davíð Oddsson forviða. Hefurðu talað við lækni? Ég hafði ekki gert það á þeim tímapunkti. Sagði honum að ég sæi nákvæmlega enga ástæðu til þess. Þér væri nær að hafa áhyggjur af því helsjúka þjóðfélagi sem þú ert í forsæti fyrir en minni heilsu, svaraði ég þungur á brún. Davíð stóð upp og sagði fundinum lokið. Ég kvaddi hann og bað hann að hugsa málið. Honum virtist brugðið. Hvort það var vegna þess að hann var að horfa upp á mann með alvarlegar ranghugmyndir eða vegna þess að hann grunaði að það kynni að vera eitthvert sannleikskorn í því sem þessi hvatvísi fréttamaður væri að segja, var ekki gott að segja, þótt augljóslega væri ég kominn vel yfir strikið. Nokkrum mánuðum síðar var Rannsóknarlögregla ríkisins sem verið hafði til húsa í Auðbrekku í Kópavogi lögð niður eftir tuttugu ára starfsemi og Ríkislögreglustjóraembættið tók við verkefnum hennar í samstarfi við lögregluumdæmin.