Erna Ó. Óskarsdóttir

Minning um móður.

Það er auðvelt að skrifa minningu um móður okkar bræðra. Margar minningar geymast í hjarta okkar um ókomna tíð. Minningin er sterk um sjálfstæða konu með sterkan útgeislandi persónuleika og mikla hæfileika á ýmsum sviðum. Sjálfstæði mömmu sést vel á að 19 ára fór hún ein til Þýskalands og Englands og dvaldi í heilt ár, heimsótti ættingja og fór í skóla. Mikinn listrænan áhuga hennar nýtti hún til að ýta undir okkar listsköpun allt frá unga aldri, þannig lifir hennar list í okkur. Mamma var húsmæðraskólagengin og matarást heimilisfólksins á henni hefur alla tíð verið mikil og var matreiðsla hennar í hæstu gæðum. Ungir fengum við bræður að hræra í pottum og með jákvæðni hennar og kunnáttu vorum við allir farnir að búa til mat áður en við vissum af af hjartans lyst. Skipulag, hreinlæti og vinnulag mömmu í eldhúsinu var til mikillar fyrirmyndar og lærðum við bræður allir af. Grænir fingur mömmu lifa áfram í okkur bræðrum, en gróður og blóm voru hennar yndi og garðurinn á Löngubrekku samsafn úr náttúru Íslands þar sem á ferðalögum pabba og mömmu voru ávallt teknir græðlingar af fallegum blómum. Mamma varð snemma hugfangin af blómi blómanna sem er rósin og hóf að rækta eðalrósir í gróðurhúsi sem pabbi setti upp heima. Mamma var félagi í rósaræktunarklúbbi garðyrkjufélagsins um árabil og öðlaðist þekkingu og næmni í rósarækt. Fegurð rósanna er einstök og margbreytileg, ræktun á þeim krefst hæfileika og þekkingar sem ekki er öllum gefið. Mamma smitaði okkur af ræktunaráhuga sínum og nú höfum við tekið við keflinu og báðir höfum við bræður gróðurhús hvor í sínu landinu. Þannig lifir hluti af móður okkar áfram og mun gera um ókomin ár.

Aldrei meira en nú í lokin kom fram sterkur persónuleiki mömmu okkar, aldrei kvartaði hún sjálf um eigið ástand þrátt fyrir margvíslega sjúkdóma. Hún hafði mestar áhyggjur af pabba og var ávallt á leið heim til hans. Hún ætlaði heim á jólum og gerði það að lokum. Ávallt kvaddi hún okkur bræður mína og pabba á spítalanum með brosi án þess að kvarta og kyssti á báða vanga, þakkaði fyrir komuna og vinkaði þegar við stóðum í dyrum sjúkrastofunnar.

Þar sem pabbi og mamma ólust upp í Vestmannaeyjum fram að búskap og fjölskyldur þeirra beggja samofnar sögu Vestmannaeyja, minntust þau Eyja ávallt með hlýhug og virðingu. Okkur langar að enda þessi minningarorð um móður okkar með tilvitnun í eftirmála sem lýsir vel að okkar mati persónugerð og lífssýn mömmu úr bókinni „Bergið klifið“ eftir Hlöðver Johnsen. Það var sóknarpresturinn Þorsteinn Lúther Jónsson sem lýsti lífi frumbyggja í eyjum „útvegsbænda“ árið 1967 í Bliki; „Í kyrrð og rósemi vinnur það óhjákvæmilega öll sín störf, en heiðarleiki og trúmennska í smámunum er höfuðprýði þess. Þannig ber það hita og þunga dagsins, sem hinn trausti og innsti kjarni þjóðarsálarinnar, væntir sér hvorki hróss né útnefningar af neinu tæi og hverfur síðan jafn hljóðlega til feðra sinna eins og það kom inn í þennan heim. Samt hefur það unnið sér ógleymanlegan sigursveig í hugum þeirra sem voru svo hamingjusamir að fá að kynnast því og njóta manngæðanna, sem það átti í svo ríkum mæli. Og þótt ekki fari háværar sögur af þessu fólki, á það engu síður stórslegna og merkilega sögu, sem kallar á okkur til frásagnar.“

Megi minning um ástkæra móður okkar lifa.

Elsku kæra mamma. Núna ert þú farin frá okkur og komin heim í Guðs ríki! Við trúum því sem Jesús Kristur sagði: Þeir sem á mig trúa munu ekki deyja heldur öðlast eilíft líf, með mér hjá mér.

Það fyrsta sem kemur upp í huga minn er besta mamma í heimi. Þú varst svo ótrúlega góð og hjálpsöm, dugleg og flink, alveg sama hvað þú gerðir, og svo fjölhæf og fljót og það var alltaf gaman að vera með þér. Þú kenndir mér alltaf eitthvað nýtt sem hefur nýst mér og fylgt mér alla ævi.

Það er af svo ótrúlega mörgu að taka. Einu sinni þegar við strákarnir þínir vorum að komast á táningsaldurinn kallaðir þú á okkur á þinn fund og sagðir: „Elsku drengirnir mínir, nú er ég með hugmynd um það að á sunnudögum eldið þið og gangið frá eftir matinn,“ en þá vorum við vön að borða saman sunnudagsmat sem oftast var lambalæri, hryggur eða kótelettur í raspi og brúnaðar kartöflur og svo eitthvað gott í eftirrétt. Hún vildi að við lærðum að búa til mat og ganga frá öllu eftir matinn, bjarga okkur sjálfir. Hún mamma var alltaf með okkur og kenndi okkur og hrósaði okkur á eftir með kossum og faðmlagi. Nú get ég sagt með hreinni samvisku að ég og bræður mínir erum allir flinkir að laga mat og sjaldan neinn sem kvartar. Takk elsku mamma.

Þú varst ótrúlega fjölhæf elsku mamma, saumaðir, prjónaðir, heklaðir og málaðir.

Ég man þegar Bítlarnir urðu frægir og tískan og músíkin þeirra fór um allan heim, líka í Kópavoginn. Þá kom ég til þín og bað þig um hjálp. Ég var með mikið krullað hár sem passaði ekki alveg við tískuna þá! Þú lánaðir mér nælonsokk og ég bleytti hárið með vatni og smeygði sokknum yfir höfuðið og hárið og svaf með hann um nóttina, daginn eftir var ég með þetta líka fína „bítlahár“, svona leystir þú þetta vandamál mitt! Takk mamma. Þú saumaðir líka á mig útvíðar „bítlabuxur“ og gerðir mig svakalega glaðan og fínan. Takk mamma.

Elsku mamma, þú hafðir sannarlega græna fingur, rósirnar þínar sem blómstra allt árið svo ótrúlega stórar og fallegar að orð geta ekki lýst því. Blóm, grænmeti, tómatar og jarðarber; allt blómstraði í höndunum þínum. Takk mamma mín. Það er með mörgum tárum og ótrúlegum söknuði sem ég kveð þig.

Takk, elsku mamma, fyrir allt og allt.

Þinn sonur,

„Þegar ég sá Ernu fyrst var ég tíu ára og nýflutt í nágrennið, ég gat ekki annað en tekið eftir þessari glæsilegu konu sem gekk svo rösklega, seinna lærði ég að það var hennar stíll og hún gekk alltaf rösklega. Seinna varð hún tengdamóðir mín og urðum við strax góðar vinkonur. Hún sagði við mig að hún ætti þrjá yndislega syni en hana hafi alltaf langað í dóttur og þar sem hún fékk enga þá gæti ég verið dóttirin sem hún aldrei fékk og reyndist hún mér sem móðir alla tíð. Hún var frábær kokkur og eldaði góðan mat enda ástríða hennar. Maturinn varð að vera fallega borinn fram og vera góður. Hún var húsmæðraskólagengin, mjög praktískt nám. Hún saumaði og prjónaði öll föt á fjölskylduna fyrstu árin og síðar á ömmubörnin þegar þau komu. Ég naut leiðsagnar hennar bæði með að elda og sauma, hún kunni allt og kenndi mér t.d. að setja rennilás á buxur og ýmislegt um frágang og snið. Hún leiðbeindi alltaf á fallegan hátt eins og t.d. einu sinni þegar ég var að prjóna peysu og var langt komin með bolinn þá sýndi hún mér í hvernig skapi ég var á meðan ég prjónaði þar sem lykkjurnar voru mislausar og hlógum við báðar af þessu, ég rakti upp bolinn og varð að aga mig betur við tilraun tvö. Þegar Ágúst var að byrja á öðru ári í læknisfræði fæddist dóttir okkar og var með eyrnabólgu fyrstu mánuðina og svaf illa. Hann var að lesa frá morgni til kvölds og var því ekki hægt að láta hann vaka með henni. Þá buðust þau til að skiptast á að vaka með henni á móti mér til að ég gæti fengið svefn. Alltaf svo óeigingjörn þegar kom að barnabörnunum sem fengu sérstakan sess og alltaf sett í fyrsta sætið. Hún naut þess að fá að umgangast þau og leit á það sem forréttindi sem allir nutu góðs af. Nú hafa líka barnabarnabörnin einnig fengið að njóta kærleika og umhyggju á Löngubrekkunni og sækja þau í að fara þangað. Þar er alltaf til eitthvað sem þeim þykir gott og sækjast þau í rólegheitin.

Erna gerði garðinn sinn fallegan eins og skrúðgarð og sagði hún mér að það væri hennar hugleiðsla að róta í moldinni og hlúa að fallegum blómum og runnum. Enda hafa allir notið þess að vera í garðinum hennar því umhyggjan skilaði sér til okkar sem vellíðan í fallegu umhverfi. Rósaræktin var stór hluti af Ernu og litla gróðurhúsið sérlega fallegt fullt af stórum fallegum rósum. Erna var mikill lestrarhestur og hafði þann eiginleika að geta lesið mjög hratt þar sem hún strauk fingri niður síðuna og var hún komin með innihaldið á augnabliki. Þannig las hún sumar bækur sem henni þótti ekki mikið varið í og kallaði það að hafa farið yfir á hundavaði. Mörgum árum seinna sá ég að þetta var kennt í hraðlestrarskólum.

Undanfarin ár hafa verið Ernu erfið vegna veikinda en hugurinn alltaf jafn skapandi og lifandi en þrekið ekki mikið, með þolinmæði og æðruleysi lét hún hverri stund nægja sína þjáningu og gerði það sem hún gat á skapinu einu saman án þess að kvarta.

Mig langar til að þakka Ernu fyrir allt sem hún hefur gert fyrir mig og gefið mér af óeigingjörnu örlæti. Guð geymi þig.

Þín tengdadóttir,

Elsku amma mín. Það er svo sárt að kveðja. Hlýja mjúka faðmlagið þitt, allir aukakossarnir þegar við kvöddumst, öll blíðu orðin þín. Í kringum þig var alltaf svo mikil ást. Það var ást í öllu sem þú gerðir, hvort sem það var að hugsa um okkur, heimilið, afa eða rósirnar þínar og garðinn ykkar. Þú gafst alltaf svo mikið af þér. Nærvera þín var svo mjúk og þægileg að þegar ég kom í heimsókn vildi maður helst ekki fara aftur.

Elsku amma. Ég sakna þín.

Þú hafðir svo góðan húmor fyrir sjálfri þér og það var svo gaman að heyra sögur af þér ungri. Eins og þegar þið Sirrý áttuð að fara að læra á píanó, en það gekk svo illa að þér var vísað út úr tímanum áður en hann var hálfnaður og ekki hleypt inn meir. Eða sögur af kjólunum sem þú hannaðir og þú leist út eins og kvikmyndastjarna. Það var svo gaman að tala við þig um bækur, það varst ábyggilega þú sem kveiktir áhuga minn á bókmenntum. Þú ýttir að mér bókum úr þinni barnæsku sem ég gleypti í mig og hafði unun af að lesa og lifa mig inn í gamla tíma.

Elsku amma mín, ó, hvað ég sakna þín.

Þú elskaðir mig svo mikið og ég fann það alltaf svo vel. Þú elskaðir börnin mín svo mikið og þau drógust að þér. Þú kemur ávallt til með að lifa í okkur í gegnum kærleika og umhyggjuna sem þú kenndir okkur að endurkasta út í heiminn. Mikið vorum við fjölskyldan lánsöm að fá að eiga þig og njóta þess að alast upp hjá þér og í kringum þig. Takk fyrir allt, elsku amma.

Þín