Það verður seint fullþakkað hvað íslenskir kvikmyndagerðarmenn og -leikarar leggja á sig til að skemmta okkur með góðum framhaldsþáttum.
Þarna standa þeir úti í öllum veðrum og komið haust og taka upp í gríð og erg og fara jafnvel til fjalls í þoku og slagviðri, ef því er að skipta.
Þeir eru að vísu vel búnir í úlpum og mörgum treyjum, og þó að úlpurnar séu opnar sýnir það bara hvað þeir eru hraustir og falla vel inn í landslagið.
Þegar svo er búið að gera þættina og mæla með bestu græjum að allt sé í lagi og farið að sýna vekjast hjáróma raddir um að ekki heyrist nógu vel.
Þetta er vanþakklæti. Tal í kvikmynd á að vera „eðlilegt“. Ef einhver heyrir ekki orðaskil, þá setji sá texatvarpið á.
Sjálfsagt er ekki lögð sama áhersla á framsögn nú og þegar menn túlkuðu einvörðungu á sviði, en ef um allt þrýtur mætti kenna nýjum leikurum að tóna. Það hefur kirkjan gert um aldir og reynst vel til að flytja hljóð lengri leið en milli sessunauta.
Sunnlendingur.
Til baka
Leita í greinasafni
Prenta grein
