Ingibjörg Þorsteinsdóttir

Kúrt saman upp í rúmi í Grænuási þar sem þú blíðlega segir alls konar sögur af fuglunum, litlu ungunum, og ævintýrum þeirra.

Kríuunginn, æðarunginn, maríuerlan og stelkurinn, lóan, spóinn og allir hinir. Allir fá þeir að vera með, kríu- og æðarunginn þó að sjálfsögðu í aðalhlutverkum.

Það er þér eðlislægt að segja sögur af fuglunum og umhverfi þeirra, einlæg gleði og hlýja streymir frá þér.

Að lokum lognast ég út af, róandi röddin leiðir mig inn í draumalandið.

Þessi minning er föst í huga mér, þessi minning samofin við minningu mína af þér.

Þetta ert þú, rólegheitin, ljúf og blíð.

– – –

Allar sviðsmyndir framtíðarinnar höfðu þig að geyma.

Ég hélt alltaf að við myndum fá að hafa þig lengur hjá okkur, miklu lengur.

En þrátt fyrir staðreyndina um hverfulleika lífsins þá er mér nú þakklæti efst í huga.

Ég er þakklát fyrir að hafa fengið að eiga þig að, fyrir að hafa fengið að njóta hlýju þinnar.

Þakklát fyrir þau gildi sem þú og afi stóðuð fyrir í verki með samheldni ykkar, kærleika og ást.

Takk fyrir allt,

hinsta kveðja frá nöfnu þinni.

Í örfáum orðum langar mig að minnast systur minnar Ingibjargar Þorsteinsdóttur frá Blikalóni.

Inga systir mín var 16 ára þegar ég fæddist, glæsileg ung dama. Hún var á vertíð í Eyjum og síðar á Húsmæðraskólanum á Varmalandi, þaðan kom hún með alls konar nýjungar í matargerð sem nýttust vel. Einnig nam hún fatasaum, sem kom sér vel, var hún mikil og góð saumakona. Hún hafði líka mikinn áhuga á allri handavinnu alveg frá því að hún var lítil, saumaði hún föt á dúkkurnar sínar. Hún vandaði allt sem hún gerði. Systir mín var alltaf vel til höfð hvort heldur hún var að fara í síld eða á mannamót, var gert grín að því og sagt hún færi ekki út á snúrur nema að púðra sig og varalita.

1960 giftist Inga Jóhanni Kristinssyni frá Nýhöfn, hófu þau búskap á Raufarhöfn og fljótlega byggðu þau sér húsið Hraungerði. Alltaf var gott að koma í Hraungerði í mat eða til að láta sauma á sig flík. Alltaf var hún jafn hlý og góð við mig og mína fjölskyldu. Börnum mínum þótti ekki leiðinlegt að heimsækja „Hraunga og Uggu“ eins og þau kölluðu þau Jóhann og Ingu. Í Hraungerði bjuggu þau þar allt til 1999 er þau fluttu til Hafnarfjarðar.

Á hverju vori leitaði hugurinn heim í Blikalón á æskustöðvarnar, að fylgjast með farfuglunum að koma, heyra álftirnar kvaka á lónunum og ganga um Æðarvarpið merkja við hreiður og taka dún.

Margar ferðir vorum við systur búnar að fara í eyjuna, komast á „Pólinn“ og fá hreina sjávarloftið í lungun, síðan fara heim í bæ og setja glænýjan silung í pott og snæða með kartöflum og smjöri, það fannst okkur best.

Ekki voru haustferðir okkar norður síðri, fara í berjamó, taka upp kartöflur og veiða silung og nú seinni ár að fara á fjórhjólinu út í eyju út á „Pól“ sem var okkar uppáhaldsstaður, við fórum okkar síðustu ferð á „Pólinn“ núna í haust.

Inga systir mín fór aldrei mjög hratt yfir heldur rölti þetta og gaf sér góðan tíma en alltaf komst hún það sem hún ætlaði sér. Man ég þegar þau Jóhann heimsóttu okkur á Hóla í eitt skiptið, langaði hana að fara upp Gvendarskál í Hólabyrðu, er það nokkur fjallganga allt á fótinn frá hlaði á Hólum. Við lögðum af stað með nesti í bakpoka og gengum í Gvendarskál þótt ferðin sæktist seint, segja má um Ingu að „kemst þó hægt fari“.

Allar minningar um Ingu systur mína eru góðar, mun ég sakna hennar mjög mikið. Eitt er víst að það verður tómlegt á varptímanum í Blikalóni í vor.

Kæra systir takk fyrir allar stundirnar sem við áttum saman. Hvíl þú í friði.

Kæru Eiríkur, Margrét og fjölskyldur, við Árni vottum ykkur innilega samúð okkar. Guð geymi ykkur.

Sigga systir.

Inga hans Jóa, eins og við í Miðtúni kölluðum hana, er látin eftir stutta sjúkrahúslegu. Ég náði að kveðja hana með þeim orðum að hún þyrfti ekki að kvíða vistaskiptum, jafn góð manneskja og hún væri, og að Jói og fleiri Sléttungar tækju á móti henni með reyktum Blikalónssilungi og öðru góðgæti. Taldi hún að það gæti orðið skemmtilegt samkvæmi, brosti og bað fyrir kveðjur.

Ég var líklega tíu ára á leið í grasamó með mömmu og ömmu og einhverjum fleirum; vorum á hestum og þær mæðgur drógust aftur úr – viljandi. Ég sömuleiðis og varð ein eyru. Þá heyrði ég ekki betur en að Jóhann – Jói móðurbróður minn – væri orðinn skotinn í Ingu í Blikalóni. Heldur en ekki spennandi leyndarmál og sagði engum. Þau urðu svo kærustupar, giftu sig og stofnuðu heimili í Glaumbæ á Raufarhöfn en byggðu skömmu síðar einbýlishús enda uppgangur mikill á staðnum og næg vinna. Jói stjórnaði vélaverkstæði Síldarverksmiðju ríkisins næstu 50 árin eða svo. Inga var heimavinnandi meðan börnin uxu úr grasi en stundaði einnig aðra vinnu sem til féll, m.a. í nokkur ár í útibúi Landsbankans þar á staðnum.

Oft var komið við hjá Jóa og Ingu og í barnsminni er fallegi nýi buffetskápurinn þeirra – ljós og stíflakkaður með glerhurðum. Mamma og Jói voru systkini og milli þeirra sterkur strengur. Þau skiptust á jólagjöfum, Jói hafði mynd af Helgu systur sinni við rúmið sitt og eftir að amma dó, yfirfærðist mömmunafnið á systur hans í Miðtúni. Jói og Inga komu oft í Miðtún; í berjamó, eða komu með besta silung í heimi eða bara til að líta við og rækta elskulegheit. Mamma og Inga voru báðar húsmæðraskólagengnar – mamma frá Laugum og Inga frá Varmalandi. Báðar einstakar hannyrðakonur og leituðu ráða hvor hjá annarri, skiptust á munstrum og sniðum og öðru slíku sem ég kann ekki að nefna.

Inga og Jói undu hag sínum vel á Raufarhöfn enda skammt á heimaslóðir þeirra beggja; Nýhöfn, vestast á Sléttunni og Blikalón á miðri leið. Þaðan var Þorsteinn faðir Ingu en mamma hennar Margrét frá næsta bæ, Rifi. Blikalón er mikil hlunnindajörð, nefni aðeins mikinn reka, eldrauðan og feitan silung í Lónunum og æðarvarp í stærra lagi.

Síldin hvarf, verksmiðjan rifin og börn og barnabörn búsett syðra: Eiríkur sóknarprestur í Hruna og Margrét ferðamálafræðingur í fullu starfi. Jói og Inga fluttu til Hafnarfjarðar og komu sér þar vel fyrir.

Er vora fór varð Inga friðlaus, vildi norður í miðnætursólina og varpið í Blikalóni, ættaróðalið sem er eins og flestar jarðir Sléttunnar vel við haldið og vinsælt brottfluttum. Þar naut Inga sín og hlóð batteríin; hlúði að hreiðrum, hirti dún og hreinsaði. Í senn yndisleg útivera en jafnframt mikil og oft óþrifaleg vinna.

Við ritun Sléttungu leitaði ég til Ingu, sem þekkti örnefni, mundi sögur og fróðleik sem var að týnast. Hún er fjórði heimildarmaðurinn sem látinn er frá því að ritið kom út.

Miðtúnsfjölskyldan öll vottar Eiríki, Margréti og fjölskyldum þeirra einlæga samúð og Inga er kvödd með þakklæti fyrir frændsemi og vináttu og með óskum um blessun Guðs.