Svanfríður Sverrisdóttir

Hvar sem lítið kærleikskorn

kann að festa rætur

Þar fer engin út í horn

einmana og grætur

(Höf. ók.)

Blessuð sé minning þín, elsku Svanfríður.

Eftir umhleypingatíð ákvað Vetur konungur að sáldra mjöll á frístundahúsabyggðina í Hraunborgum, nóttina sem vinkona okkar og nágranni í sveitinni, Svanfríður Sverrisdóttir, kvaddi þetta tilverustig. Um morguninn var stillt veður, alhvít jörð og sólin hellti geislum sínum á Grímsnesið. Draumaveðrið hennar Svönu. Það var skrýtin tilfinning að horfa yfir Hofsvíkina vitandi að Svana kæmi ekki aftur. Hún, sem átti svo margt eftir og margt á prjónunum – hún sem með lífskrafti sínum gaf nærsamfélaginu ástæðu til að aðhafast og halda áfram – lifa lífinu lifandi.

Sumarið 2011 sáum við mann stika um á lóðinni hinum megin við götuna. Við vorum þau einu sem höfðu fest kaup á lóð í Hofsvíkinni og lék okkur því forvitni á að vita hver væri þarna kominn og var honum því umsvifalaust boðið inn í fellihýsið í kaffi. Þetta reyndist vera Jón Ásgeir Eyjólfsson úr Keflavík og sagði hann okkur að það væri nú ekki hann sem væri að kaupa þessa lóð heldur væri það konan hans, hún Svanfríður. Þetta voru fyrstu kynni okkar af Jóni Ásgeiri og stuttu seinna fengum við að hitta Svanfríði konu hans. Ekki leið á löngu þar til þau fluttu í Hofsvíkina og bjuggu þar í litlu hjólhýsi. Þarna eyddum við nokkrum sumrum saman sitt hvorum megin við götuna, þau í hjólhýsinu og við í fellihýsinu. Síðan risu húsin okkar hægt og rólega og fluttum við inn í þau hálfkláruð. Samskipti okkar þróuðust í góða og trygga vináttu. Svanfríður, eða Svana eins og við kölluðum hana, var vinmörg og mikil fjölskyldukona og sóttu barnabörnin í að fá að dvelja hjá ömmu og afa. Hún var afar dugleg og kraftmikil kona, henni féll aldrei verk úr hendi. Hún prjónaði, málaði, gróðursetti og sultaði. Peysurnar á barnabörnin og synina sex urðu til á færibandi. Hún var ákaflega listræn, bjó til stórar styttur úr fjörugrjóti sem hún gæddi lífi með málningu. Gömul húsgögn voru pússuð, máluð eða lökkuð. Svo ekki sé talað um öll fallegu málverkin sem liggja eftir hana.

Svana var mjög skipulögð, allir hlutir voru í röð og reglu og áttu sinn stað á heimilinu. Henni tókst að gera allt svo fallegt í kringum sig, hvort sem það var í hjólhýsinu, fortjaldinu eða húsinu þeirra sem þau voru nýlega flutt inn í. Við gátum setið og spjallað um liti og form eða þröskulda og hurðir svo dæmi sé tekið, skoðað blöð og látið okkur dreyma. En oft sátum við bara yfir kaffibolla og spáðum í menn og málefni. Betri nágranna en Svönu og Jón er vart hægt að hugsa sér.

Svana sýndi ótrúlegt æðruleysi í veikindum sínum, kvartaði aldrei, sagði þegar spurt var að henni liði bara mjög vel. Núna síðast fyrir tveimur mánuðum dreif hún sig á námskeið í listmálun. Hún sýndi fádæma kraft og dugnað og við vorum farin að trúa því að kraftaverk yrði, hún myndi sigra vágestinn.

Það er erfitt að átta sig á að þessum kafla er lokið. Svana okkar er farin inn í ljósið, inn í eilífðina, þangað sem við öll förum að lokum. Svönu verður sárt saknað í Hofsvíkinni af þeim sem þar búa. Elsku Jón, synir og barnabörn, megi minningin um yndislega konu, móður og ömmu styrkja ykkur og styðja í gegnum sorgina. Elsku Svana okkar, takk fyrir allt.

„Það eru takmörk fyrir því hvað líkaminn þolir mikinn krabba“ var það sem ástvinir Svanfríðar fengu að heyra á dánarbeði hennar. Hún hafði tekið slaginn við þessa óværu, var svo vongóð um að hafa betur. Nú var komið nýtt meinvarp og hún varð að láta í minni pokann eftir níu mánaða baráttu. Enn eina meðgönguna.

Við kynntumst þeim hjónum Svönsu og Nonna rétt eftir að við fluttum til Keflavíkur 1985. Strax tókst með okkur góð vinátta, sem aldrei bar skugga á. Farið var í margar sumarbústaðaferðir og ófáar útilegur. Þau voru ekki mörg tjaldstæðin, sem við heimsóttum ekki á Suðurlandinu og var alltaf stuð, söngur og gleði í þessum ferðum. Svansa var höfðingi heim að sækja, ávallt með heitt á könnunni og með því þegar maður leit inn. Sérstaklega minnumst við hvað það var gott að fara yfir í tjaldvagninn þeirra, þegar maður vaknaði misvel á sig kominn eftir skemmtun næturinnar, og fá sér tíu.

Fljótlega stofnuðu konurnar saumaklúbbinn Carmen ásamt fleirum og starfar hann enn með miklum blóma og þurfa þær vinkonurnar nú að kveðja aðra vinkonuna á stuttum tíma.

Svansa og Nonni voru gæfusöm saman í lífinu, eignuðust sex mannvænlega stráka, sem allir hafa staðið sig vel í lífinu og var hún afar stolt af hópnum sínum, svo og öllum barnabörnunum. Hún var ekki að stressa sig yfir hlutunum og þó að stundum hafi verið erfitt að ná endum saman reddaðist þetta alltaf.

Svansa var mikil handavinnukona, málaði í frístundum og tók þátt í nokkrum samsýningum. Það var fátt sem Svansa gat ekki gert, enda stórt heimili að hugsa um.

Fyrir nokkrum árum festu þau kaup á sumarbústaðalóð rétt hjá okkur í Hraunborgunum og eftir að hún veiktist var settur auka kraftur í að klára bústaðinn, enda ætluðu þau að setjast þar að og njóta efri áranna. Við heimsóttum þau rétt fyrir jólin og var bústaðurinn orðinn mjög Svönsu-legur, töluvert eftir, en hlýr og notalegur. Við drukkum saman kaffi og spjölluðum. Út um gluggann blasti Ingólfsfjallið við í vestri og Heklan í austri. Maður fann að þarna leið henni vel, þarna hefði hún viljað vera aðeins lengur.

Elsku Nonni, missir þinn er mikill, enda voruð þið sem eitt í öllu sem þið tókuð ykkur fyrir hendur. Við vonum að guð styrki þig, strákana ykkar og fjölskyldur í að takast á við þennan mikla missi.

Guð blessi Svanfríði Sverrisdóttur.

Þú varst yndisleg, góðhjörtuð og traust manneskja. Elsku Svansa, söknuðurinn er mikill og ég trúi því ekki enn að þú sért farin. Þú tókst á við erfið veikindi af miklum styrk og þrautseigju. Nonni stóð eins og klettur við hlið þér ásamt fjölskyldunni þinni.

Ég á eftir að sakna þess að hitta þig ekki uppi í bústað, tala við þig og heyra röddina þína.

Elsku Nonni, synir og fjölskylda, innilegar samúðarkveðjur og megi minning um yndislegu Svönsu lifa í hjörtum okkar um ókomna tíð.

Kæra vinkona.

Ég kveð þig með sorg og söknuði og þakka þér fyrir allar góðu stundirnar sem við áttum saman.

Svanfríður var fædd og uppalin á Akureyri og þar lágu leiðir okkar saman í Barnaskóla Akureyrar. Það var mikið brallað, hlegið og spjallað.

Tíminn leið og við urðum ungar stúlkur og fullar af bjartsýni ... og þá birtist Nonni, fallegur og góður drengur, ástin hennar Svönsu og framtíðin. Saman eiga þau sex syni og mörg barnabörn, stóra og sterka fjölskyldu.

Svönsu var margt til lista lagt, hvort sem það var olíumálverk, keramik eða prjónaskapur. Við brúðkaup mitt bakaði hún tertur í metravís og ekki var hún að velta fyrir sér álaginu við baksturinn ... ekki orð.

Ekki vantaði dugnaðinn og eljusemina hjá þeim hjónum. Saman voru þau að leggja lokahönd á fallegt hús í Grímsnesinu og var yndislegt að koma til þeirra í nóvemberlok.

Gestrisni í hávegum, kræsingar á borði og útsýnið stórbrotið. Það fór ekki framhjá okkur að vinkona mín var ekki lík sjálfri sér að öllu leyti. Hún var orðin sárveik, en naut stundarinnar með okkur, hló og spjallaði.

Elsku Svanfríður, þú ert sú fjórða af vinkonum mínum frá Akureyri sem kveður þessa jarðvist.

Samúðarkveðjur til Nonna, drengjanna og fjölskyldu.

Góða ferð.