Elsa Guðmundsdóttir

Lífi Elsu systur minnar verða ekki gerð einföld skil í fáum línum af einum einstaklingi, fyrir það var hún of stór persóna. Elsa, eins og Sigrún stóra systir okkar, fór snemma að heiman út í hinn stóra heim. Af þeim sökum var hún mér nokkuð framandi meðan ég var barn, hún gaf sér þó tíma til að fylgjast með mér og skrifa mér uppörvandi bréf þegar ég var að ströggla í skólanum. Hún hafði innsæi og hæfileika til að sjá eiginleika sem aðrir sáu ekki.

Hún skrifað mér í bréfi þegar ég var 11 ára að ég gæti gert hvaðeina sem ég vildi taka mér fyrir hendur. Elsa var ævintýrasystir mín. Þegar ég varð eldri passaði hún upp á að ég færðist ekki um of á hægri hlið pólitíkurinnar og las mér pistilinn þegar ég ákvað að fara í herskóla í Bandaríkjunum. Þegar ég lenti í New York tók hún þó vel á móti mér og lagði mér línurnar hvernig ég ætti að greiða þjórfé, 20-25% skyldi það vera fyrir góða þjónustu, enda byggðust laun hennar á þjórfé þegar hún var í námi. Seinna urðum við systkinin enn nánari og áttum margar góða stundir þar sem við ræddum fjölskylduna, menn og málefni.

Elsa var víðsýn, vel lesin, fordómalaus og góð fyrirmynd. Það var ekki fyrr en á seinni árum sem hún ræddi veikindi sín við mig og þau áhrif sem þau höfðu á líf hennar frá 16 ára aldri.

Systir mín var hetja sem braust til mennta þrátt fyrir erfiða sambúð með „endómetríósu“. Krabbameinið sem uppgötvaðist þegar við héldum að tími endómetríósunnar væri á enda var bitur endir á lífi hennar.

Ég mun sakna Elsu systur en á síðustu árum höfum við séð á eftir Sigrúnu systur, föður/stjúpa og mömmu. Í gegnum þann tíma var Elsa klettur og uppspretta hlýju og kærleika. Elsa var góður vinur og dóttir, hún var systir mín.

„Vits er þörf þeim er víða ratar“ segir í Hávamálum, og nú er mín kæra vinkona Elsa farin í enn eitt ferðalagið. Við vissum hvert stefndi, en viðskilnaðurinn er jafn ótímabær þrátt fyrir það. Um leið og söknuðurinn gerir vart við sig þakka ég gefandi samræður og óteljandi samverustundir um árabil.

„Hún Elsa okkar“, þessi fíngerða, léttstíga, glæsilega heimskona, sem bar sig eilíflega eins og dansdrottning, verður ekki lengur miðpunktur umræðna í kvöldverðarboðum eða miðdegisverði vinkvenna á laugardögum.

Þessi viljasterka, upplýsta, víðförla og vel lesna kona sem sífellt vakti athygli okkar hinna í hópnum sem fékk viðurnefnið „the feminist mafía“ og höfðum við flestar kynnst innan Kvennalistans á níunda áratugnum.

Nú er það undir okkur sjálfum komið að setja ástand heimsmálanna í efnahagslegt samhengi, koma auga á sjónarhornin sem hún lagði okkur til og gæddu bæði einka- og opinbert líf okkar frekari víðsýni og dýpri skilningi.

Elsa var hámenntaður þróunarfræðingur og vann síðustu árin að rannsóknum og ritun doktorsritgerðar um umhverfismál, sjálfbærni og hagfræði. Það er von mín að leiðbeinandi hennar við Greenwich-háskóla á Englandi sjái sóma sinn í að koma ritgerðinni í höfn – eða einhver á hans vegum.

Rannsóknarvettvangur Elsu hverfðist um efnahagslegan ávinning sjálfbærrar ræktunar í Kosta Ríku, minni annarri fósturjörð, og á þessum tímamótum þakka ég samverustundir sem við áttum þar í landi fyrir þremur árum. Fyrst í „Bláa húsinu“ á Karíbahafsströndinni og síðar við rannsóknarmiðstöðina CATIE í Turrialba-héraði. Hangs í hengirúmum og samræður fram eftir kvöldum við undirspil engisprettna og óþekktra frosktegunda hljómar nú aftur fyrir eyrum mér.

Á þeim tíma undraðist ég þróttleysi Elsu og orkuþurrð, en veit nú að meinið sem varð henni að aldurtila var þá þegar farið að búa um sig í iðrum hennar.

Ég mun að eilífu búa að því sem ég lærði af Elsu og brosi í kampinn yfir uppátækjum samferðaáranna.

Ekki hvað síst kunni ég að meta hvernig hún virti fólk fyrir hvað það var frekar er hvað það gerði eða afrekaði.

Á þessari stundu er hugur minn hjá bróður Elsu og fjölskyldu hans og samferðamanni hennar og sálufélaga, Björgólfi. Megi tíminn sefa sorgina og fylla tómarúmið – einn dag í einu.

Þegar ég var barn bauð Elsa mér á listasýningu á Kjarvalsstöðum. Við gengum inn og fórum inn í listasal hægra megin í byggingunni. Inni í salnum gengum við um og Elsa útskýrði fyrir mér mismunandi hluti tengda listinni og listafólkinu. Það voru fáir inni í salnum og við ræddum saman um verkin og fleira. Í dag man ég lítið eftir listamönnunum og verkunum sem voru á sýningunni. Það sem ég man er þessi stund okkar Elsu saman. Hún sýndi mér áhuga og ég hafði svo innilega gaman af því að kynnast frænku minni betur og eyða tíma með henni.

Elsa var dugleg að kynna mig fyrir heimi listarinnar og í dag hef ég enn áhuga á listasöfnum og listafólki.

Elsa var ævintýrafrænka sem ferðaðist mikið og var ótrúlega klár. Hún hefur verið stór þáttur í því að móta hver ég er í dag. Hún var og er fyrirmynd mín.

Ég mun ávallt muna eftir stundunum okkar saman þar sem við spjölluðum og nutum nærveru hvor annarrar. Ég lærði af henni að ég get gert hvað sem ég vil sama hvað og ég á ekki að sætta mig við neitt minna.

Það var mikil gæfa að fá að alast upp í nágrenni við Möggu og fjölskyldu í Bogahlíðinni. Guðmundur maður hennar var barngóður og hjálpsamur.

Hann var gjarnan að stússast í frímerkjum en þau og steinasafnið í stofunni vöktu forvitni barnsins.

Magga var einstaklega góð kona.

Á unglingsárunum urðum við Magnús Ari, barnabarn Möggu og systursonur Elsu, vinir og ferðafélagar. Um leið skapaðist tækifæri til að kynnast Elsu betur. Hún var konan sem hlustaði á óperur og hafði lifað lífinu.

Ferðalög hennar opnuðu augun fyrir stærri veröld.

Þegar við Magnús Ari snerum heim úr lestarferð til Evrópu sagði Elsa að nú værum við orðnir heimsmenn. Hún sagði það á margræðan hátt, með dálítilli stríðni, sem gerði augnablikið minnisstætt.

Það leyndi sér ekki að Elsa var glæsileg kona. Það var yfir henni glæsileiki og fágun.

Mikill harmur er kveðinn að fjölskyldu hennar. Daginn sem hún lést var eitt ár og einn dagur liðinn frá fráfalli Jóns Steinars Guðmundssonar, sem kvæntur var Sigrúnu, systur Elsu. Bæði kvöddu þau alltof snemma.

„Elsa salsa“ – þannig var þessi álfkynjaða kona fyrst kynnt fyrir mér. Það glóði á rauða hárið og brosið var breitt og geislandi. Og svo var það hlébarðakápan sem gaf til kynna að sú sem hana átti væri ekki bara glæsileg heimskona heldur líka svolítið bóhem. Elsa var hláturmild, víðsýn og fordómalaus og aldrei man ég eftir að af vörum hennar hryti styggðaryrði um menn eða málefni.

Hún bjó til stórkostlegar veislur með framandi réttum og áhugaverðum gestum og aldrei datt botninn úr samræðunum því Elsa var fjölfróð, elskaði að rökræða, fræða, dansa, hlæja. Jafnvel hagfræði (sem ekki var ofarlega á mínu áhugasviði) gat hún útskýrt af lifandi eldmóði þannig að maður taldi sig skilja og var í lok samræðna jafnvel kominn á þá skoðun að hagfræði væri ótrúlega spennandi. Ekki síst umhverfisþróunarfræðin sem Elsa lagði stund á síðustu ár og fjallaði um hagrænt mikilvægi líffræðilegs fjölbreytileika jurta og dýra fyrir mannkynið og heiminn allan.

En Elsa var ekki bara góð að miðla sinni eigin vitneskju og gera mann forvitinn um það sem hún var að sýsla við, heldur var hún ávallt áhugasöm um viðfangsefni og skoðanir annarra. Hún var samræðusnillingur, gáfuð og greinandi, en gat svo snúið öllu efninu upp í grín, sett músíkina í botn og byrjað að dansa. Elsa mín salsa. Og hverjum öðrum hefði dottið í hug að mana vini sína í róðrarkeppni á sexæringi, sumar eftir sumar, og gefast ekki upp fyrr en gullið var í höfn?

Þegar ég horfi í víðsjá tímans og leita að mynd Elsu í árafjöldanum síðan við hittumst fyrst þá er orðið sem kemur fyrst upp í hugann gleði. Hún sýndi okkur vinum sínum gleðina en hélt fyrir sig glímunni við sársauka sjúkdómsins endómetríósu sem hún bar. Elsa ritaði magnaða grein í Kvennablaðið þar sem hún lýsir því hvernig er að lifa með þessum króníska og sársaukafulla sjúkdómi. En hún bar ekki þrautir sínar á torg, dró sig í hlé meðan versti sársaukinn gekk yfir og þegar hún birtist aftur með sitt geislandi bros gat engan grunað hvað hún hafði kvalist.

Á sama hátt bar hún af æðruleysi sjúkdóminn sem tók hana frá okkur, hún var meistari í sársauka.

Elsa ritaði aðra grein um Gyðjurnar í Sevilla, Maríumyndirnar sem kaþólikkar heita á í bænum sínum. Hún hreifst af því að sjá kvenímynd á altarinu í kirkjunum í Sevilla og tók tali konurnar sem þangað komu til bæna og ræddi við þær um Maríutrúna. Maríugyðjurnar eru nefndar eftir einkennandi eiginleikum hverrar og einnar og bera nöfn eins og Sólarfrúin, Friðarfrúin, Englafrúin, Tárafrúin, Hugsvölunarfrúin, Vonarfrúin, Þjáningafrúin. Allar eru þær heilög María og tilbeðnar á eigin forsendum. Elsa heillaðist af þessari Maríutrú sem var mjög í takt við femínískar skoðanir hennar.

Það útskýrir ef til vill hvers vegna hún kaus að vera í Ásatrúarsöfnuðinum þar sem eru gyðjur jafnt og guðir, en er þó fyrst og fremst lýsandi fyrir víðsýni hennar í trúmálum sem öðru.

Með söknuð í hjarta kveð ég Elsu. Samúðarkveðjur sendi ég Björgólfi, ástvini hennar í fjórtán ár, og einnig Guðjóni bróður hennar og hans fjölskyldu.

Elsa Guðmundsdóttir var yndisleg kvenvera, fáum lík. Við kynntumst á námsárum, í miðju alheimsins, Stóra eplinu, atorkusöm, áhyggjulaus og lífsglöð í hjarta East Village, ærslafullra heimkynna okkar þá. Við urðum, mér til happs, mátar við fyrstu kynni.

Elsa var ljúf, skörp, hreinskiptin og glettinn, rökvís og með ríka réttlætiskennd. Hún var brött og áræðin, þótti gaman að geisa fram og beita gáfum sínum og þekkingu. Taka slaginn í gáskafullri umræðu á sviðum þjóðfélagsmála, hagfræði – og allra mögulegra flókinda og mótsagna hinnar mannlegrar tilveru. Hún var nett á fæti og létt í lund og með títt blik í augum. Í aðra röndina harðákveðin, sjálfsörugg og sjarmerandi. Ávallt stutt í dillandi hástemmdan hlátur, tístandi jákvæðni og snjöll lokaorð en var jafnframt í eðli sínu sem viðkvæmt blóm; fíngerð bæði til lundar og líkama og sérlega tilfinninganæm. Sannkölluð dama og öndvegiskona. Íslensk í húð og bylgjandi hár en jafnframt geislandi heimsborgari er dáði svo dátt hinn gjörvalla latneska menningarheim.

Sem slík þeysti hún ótrauð um grundir veraldar. Eftir veru í HÍ sótti hún nám á hæstu stigum á Bretlandi, Hollandi, Spáni og Kosta Ríka. Sárþjáð sýndi hún mikinn kjark og æðruleysi gagnvart skugga langvarandi lasleika er óvæginn fylgdi lífshlaupi hennar. Þrátt fyrir þær hömlur lifði hún í ljósi lífi sínu ríkulega til fulls, efldi glöð dáð sína og hugsjónir, alltaf jafn fróðleiksfús og gefandi. Fór með himinskautum og opnum hug sínar ævintýralegu leiðir og stóð föst á sínu.

Vinahópurinn frá árunum í New York og fleiri góðir, síðar meir, margir úr samfélagi fræða og fjölmenningar er bundust Elsu sterkum vinaböndum munu ávallt minnast tilvistar hennar með mikilli hlýju og kærleik; þeirrar glaðbeittni, göfgi, dugnaði og virðingarríku nærveru sem ætíð fylgdi lífsferli hennar. Fyrir hönd þessa hóps votta ég aðstandendum öllum okkar dýpstu hluttekningu, þá sérstaklega Erlu, hennar rauðhærðu sálarsystur og lífsförunautarins góða, Björgólfs, sem ávallt var henni stoð og stytta. Við óskum enn öll elsku Elsu blessunar á sinni för.

Hver er hún þessi kona sem gengur tíguleg niður á tanga? Við komumst fljótlega að því, við vorum nágrannar og vinir upp frá því. Hittumst svo til daglega árin sem hún Elsa bjó á Ísafirði. Börnin hændust strax að henni, hún kunni að uppfræða með sögum um allt milli himins og jarðar. Elsa tók ógleymanlegar ljósmyndir af ýmsum viðburðum í fjölskyldunni. Hún gætti okkar í blíðu og stríðu, í næmni sinni vissi hún hver við vorum. Í mötuneyti Stjórnsýsluhússins sat hún við borðið hans Gunnars. Þar sátu karlar með sterkar skoðanir sem hún fann sig með, rökræddi og jafnvel ögraði með víðáttumikilli þekkingu og visku. Allri ósvífni svaraði hún með dillandi hlátri.

Elsa var kjarkmikil og fór sínar leiðir, hún réð sig vestur á firði til að stýra atvinnuuppbyggingu fjórðungsins sem þá var í djúpri lægð og afraksturs hennar vinnu gætir enn víða í fjórðungnum. Það var ekkert tiltökumál fyrir Elsu að halda ein, út af fyrir sig, jól í myrkrinu í Þernuvík sambandslaus við umheiminn. Hún fór með Maríubæn áður en hún lagði í Kinnina og horfði á snjóflóðið falla fyrir framan sig. Vinirnir komu, haldin voru ótal matarboð, ljósmyndasýningar og heimsborgaralegt spjall sem tengdi mann við umheiminn. Dans langt fram á nætur, mikil gleði en það fór heldur ekki framhjá okkur að ákveðinn skuggi hvíldi yfir Elsu vegna veikinda hennar. Þegar hún svo hitti lífsförunaut sinn Björgólf lék lífið við hana og þeirra tími saman var gefandi og góður.

Sorg og söknuður hennar nánustu er mikill en minningarnar sterkar. Í hugum okkar tilheyrði Elsa þessum bæ og hélt tryggð við hann til dauðadags.

Fyrir hönd fjölskyldunnar kveð ég stórbrotinn persónuleika og góða manneskju með söknuði. Björgólfi, Guðjóni Inga og fjölskyldu votta ég samúð mína.

Það er erfitt að hugsa til þess að Elsa sé farin og að við munum ekki hittast aftur. Þegar ég hugsa um stundirnar sem við áttum saman gegnum árin þá fyllist hugur minn hlýju því hún hafði svo margt gott að gefa.

Elstu minningarnar eru frá Vestmannaeyjum, þegar hún kom í heimsókn í Hlíðardalinn þar sem fjölskyldan okkar hafði búið um langa tíð. En eftirminnilegasta samveran var heimsókn okkar Jóa með Andra, elsta syni okkar, til New York þar sem hún bjó um árabil. Við vorum á leið til Flórída en ákváðum að millilenda í New York og heilsa upp á Elsu frænku sem var þar í hagfræðinámi.

Hún opnaði bæði hjarta sitt og húsnæði fyrir okkur, en sagði að við þyrftum að gæta að vinkonu hennar Lucy sem bjó með henni. Við komumst að því eftir stutt samtal að Lucy var ekki öll þar sem hún varð séð, þetta var nefnilega mús. Þessar fréttir settu að mér ugg, ekki síst í ljósi þess að engin hurð var á svefnherberginu okkar. Við hlóðum því varnarmúr úr ferðatöskum fyrir hurðaropið og sömdum við Elsu um að setja músagildrur við töskurnar. Við komum með matarpakka frá Möggu frænku, móður Elsu, og það varð að samkomulagi að kindakæfan hennar Möggu yrði besta beitan fyrir músina. Mér varð ekki svefnsamt um nóttina, heyrði alls konar hljóð en samt ekki smellina þegar gildrurnar festu þrjár mýs sem höfðu gert sig heimakomnar í íbúðinni án þess að greiða leigu fyrir. Elsa varð hissa á þessum fjölda gesta en þetta hafði ekki truflað hana mikið enda vön að umgangast menn og málleysingja af jafnmikilli virðingu.

Hún sýndi okkur borgina og sigldi með okkur á Hudson-ánni og við fengum leiðsögn um helstu kennimerki New York borgar frá heimamanni. Hún sagði að við þyrftum ekkert að óttast, horfa bara í augun á fólki og þá myndum við sjá að þetta væri allt gott fólk. Þannig viðhorf hafði hún til lífsins og leitaði að tækifærum til að gera gott og gefa af sér. Þetta var ógleymanlegur tími og gott tækifæri til að kynnast þessari skemmtilegu frænku minni betur.

Síðasta sjómannadag hitti ég þau Björgólf við Hafnarfjarðarhöfn því mig langaði að upplifa stemminguna sem ég var vön frá þessum degi í Vestmannaeyjum þegar ég var barn.

Andri, sem heimsótti hana með okkur til New York, var að sýna björgun á þyrlunni fyrir utan höfnina og svo gekk ég beint í flasið á Elsu. Það var svo gaman að rifja upp gamlar minningar með henni og ekki grunaði mig að hún væri þá þegar komin með þennan alvarlega sjúkdóm sem sigraði hana að lokum.

Ég er þakklát fyrir yndislegar minningar og bið Guð að blessa minningu Elsu frænku og að styrkja Björgólf og ættingja hennar alla.

Í dag er kær vinkona okkar, Elsa Guðmundsdóttir, kvödd í Garðakirkju og er hennar sárt saknað. Minning hennar lifir svo sannarlega með okkur.

Elsa var einstök, heillandi og klár, femínisti og jafnaðarmaður.

Mikil heimskona enda búsett í mörg ár erlendis, bæði vestan og austan ála og í Suður- Ameríku.

Skarpur greinandi og vel lesin enda fær í mörgum tungumálum: Íslensku, ensku, spænsku og sænsku og í tungumáli hagfræðinnar, þróunarfræðinnar og sjálfbærninnar enda áherslurnar í doktorsnáminu á þeim nótum. Hún gerði kröfur til sjálfrar sín og til annarra og þoldi ekki fúsk en kunni að njóta stundarinnar, dansaði listilega salsa, elskaði falleg föt, menningu og listir og síðast en ekki síst fræðin.

Elsu kynntumst við árið 2005 og myndaðist skjótt góð og djúp vinátta á milli okkar og þeirra Björgólfs.

Við hittumst oft enda stutt á milli okkar í Vesturbæ Reykjavíkur og þau héldu eftirminnileg matarboð fyrir nána vini sína. Þau voru góð í því að stefna fólki saman til að spjalla og gleðjast. Elsa og Friðbjörg unnu saman eitt ár og voru síðar saman í nokkur ár í stjórn UNIFEM með öflugum konum sem stóðu meðal annars fyrir umfangsmikilli fjáröflun fyrir félagið árið 2007, þar sem Frímúrarahúsið var tekið undir kvennagyðjukvöldverð sællar minningar.

Elsa fylgdi eftir draumum sínum og bjó yfir forvitnilegum töfrum og andstæðum. Hún var mikill Íslendingur og unni landinu en það féll henni betur að búa erlendis. Henni fannst Ísland hvað fallegast um hávetur og alltof kalt hér á landi á sumrin.

Hún var í ásatrúarsöfnuðinum og sótti gjarna listileg blót þeirra á Þingvöllum en fór með Maríubænir þegar hún þurfti liðsinnis við.

Elsa sýndi oft fádæma styrk og viljafestu en vegna viðvarandi veikinda og verkja þurfti hún oft að draga sig í hlé og jafnvel svo vikum skipti. Það má ætla að þjáningarnar hafi aukið enn frekar á innsæi hennar og næmi, því hún sá meira en margur.

Það var alltaf tilhlökkunarefni að hitta Elsu og ræða við hana um heims- og þróunarmál. Hún var svo greind og henni var svo lagið að finna ný sjónarhorn. Við ræddum til dæmis um náttúrusýn frá ýmsum hliðum og henni tókst ævinlega að bæta við óvæntum en mikilvægum atriðum sem kölluðu á endurskoðun eða mat. Það var með öðrum orðum alltaf gefandi að hitta hana, þegar hún sagði frá náminu í London, rannsóknum sínum í Kosta Ríka, fyrra lífi í New York og í Hollandi, starfinu á Ísafirði, af móðurfólkinu sínu í Vestmannaeyjum og föðurfólkinu í Skjaldabjarnarvík. Hún sagði einstaklega vel frá – var sagnameistari.

Hún tók veikindum af einstakri skapfestu og sagði: Kæru vinir, ég vil lifa sem best og skála sem oftast í kampavíni með ykkur og Björgólfi mínum. Já, „Þökk sé þessu lífi, hve það var mér örlátt,“ eins og Violeta Parra syngur svo fallega.

Við þökkum vináttuna og kærleikann, viðmótið og góðan hug. Við gleymum aldrei þessari dýrmætu vinkonu og sendum innilegar samúðarkveðjur til Björgólfs, Guðjóns Inga, fjölskyldunnar og vina.

Lífsþráður þinn, elsku Elsa, er skreyttur fögrum og blæbrigðaríkum perlum. Ég hitti þig fyrst árið 1993 á Ísafirði og okkur var sagt að við yrðum að hittast og kynnast. Það var góð sögn og gæfurík.

Þú varst ferskur blær, fordómalaus heimskona og bóhem, þú fórst óhefðbundnar leiðir, sjálfstæð, brautryðjandi, falleg, fáguð og glæsileg, álfkona sem skynjaðir og sást það sem okkur flestum er hulið. Fórst þínar eigin leiðir. Engri lík, elsku vinkona.

Hvað segir þú, Elsa, ætlar þú að mæta myrkrinu í Þernuvík alein um jólin? Alveg viss? Já, alveg viss, enda ein af mörgum leiðum þínum.

Þú færðir landamæri og varst bjargvættur hals úr hafi. Heyrðir ákall úr öðrum heimi. Fórst með þínar Maríubænir.

Vináttan spannaði ekki atburði heldur skynjun og virðingu. Þú varst Elsa beib, ferskur andblær, brosandi, klár.

Þú trúðir á okkur, fannst til okkar koma, hvetjandi brosið, hið smáa var hið stóra ... kenndir okkur að halda áfram veginn, kenndir okkur.

Okkar spor voru auðnuspor, þú dansaðir salsa, varst sólin sem umvafði mig snemmsumars þitt síðasta sumar, með þéttu faðmlagi. Þá grét ég lífið og þig og það sem koma skyldi. Þú huggarinn minn.

Hvað er skrifað í skýin? Dýrmætar minningar og myndir um þig, kæra vinkona, heimsborgari, hagfræðingur, hugsuður, bóhem, drottning, dansari, ljósálfur, konan hans Björgólfs.

Um stund í kosmótískum tíma vorum við á sporbaug hvor um aðra, í nálægð og fjarlægð líkt og sólin, tunglið og stjörnurnar.

Það var gott, lærdómsríkt, stundum krefjandi en nærandi ... Það var lífið sem ber að þakka, þetta var okkar salsamúsík og okkar salsaspor.

Kveðja frá At-konum á Vestfjörðum

Það var mikill fengur fyrir rúmum tuttugu og fimm árum þegar við At-konur fengum Elsu Guðmundsdóttur hagfræðing til liðs við okkur sem verkefnastjóra við átaksverkefni í atvinnumálum kvenna. Verkefnið hlaut nafnið Snerpa sem merkir forystuær en At-konur stóðu fyrir verkefninu á Vestfjörðum 1993-1995 í samstarfi við Byggðastofnun. Elsa kom með ferskan vind með sér eftir nám og störf erlendis og nýja hugsun um hvernig mætti valdefla konur með því að hugleiða eigin atvinnurekstur og afla sér þekkingar og menntunar.

Elsa hélt ótrauð um alla Vestfirði og hélt hugarflugsfundi með konum og fékk þær til að skoða drauma og möguleika til að efla sig og samfélagið. Veitti ráðgjöf til frumkvöðlakvenna og sáði fræjum til framtíðar. Ávöxturinn varð að atvinnusköpun kvenna á Vestfjörðum, bæði fyrirtækjum og samvinnuverkefnum í formi handverkshúsa sem spruttu upp um alla Vestfirði sem er ákveðið form reksturs þar sem konur skapa sér hlutastarf af handiðnaði. Við lok átaksverkefnisins leiddi hún undirbúning ráðstefnu en niðurstaða hennar var að það þyrfti að stofna Atvinnuþróunarfélag á Vestfjörðum. Góð ráð frá Elsu voru ómetanleg þegar við At-konur lögðum af stað í næsta verkefni að stofna Atvinnuþróunarfélag Vestfjarða sem hefur verið með starfsemi hér á Vestfjörðum og sinnt frumkvöðlum og fyrirtækjum um tveggja áratuga skeið.

Það brautryðjandastarf sem Elsa vann í atvinnuþróunarmálum og ráðgjöf var afar dýrmætt og viljum við hér við hinstu kveðju þakka fyrir samstarfið, framsýnina og hvatninguna og votta fjölskyldu og ástvinum hennar okkar dýpstu samúð.

F.h. At-kvenna,