Bergur Bergsson

Ég man það eins og það hefði gerst í gær. Ég var að koma úr óperunni eftir ánægjulega stund með vinafólki. Að sýningu lokinni kvöddu þau og drifu sig heim. Ég stóð eftir ein. Fyrsti vetrardagur og ég að fara heim. Var eitthvað ekki alveg sátt við það. Ég lagði af stað heimleiðis en ákvað að koma við hjá vinkonu minni og kanna hvort hún vildi ekki koma með niður í bæ, að finna skemmtilegan stað með lifandi músík, alls óvanar að stunda næturlífið í Reykjavík. Og jú, hún var til.

Við stigum inn á bar, báðar sparibúnar, fullkomlega úr takti við þá menningu og fataval sem viðgekkst þarna inni. Og þá gerðist galdurinn: Fyrsti maðurinn sem ég sá hafði staðið við barborðið og sneri nú sér við. Frakkaklæddur í ljósgráum jakkafötum með fallegt hálsbindi; vindil í annarri hendi og bjórglas í hinni.

Þessi maður var Bergur Bergsson. Hann sveif á okkur og bauð okkur strax upp á bjór. Við þáðum báðar. Og áður en ég vissi var hann búinn að finna okkur sæti á troðfullum barnum og byrjaði að spjalla. Mér datt ekki í hug að þessi maður gæti verið Íslendingur, svona vel klæddur sem hann var, engan veginn í stíl við aðra gesti. Og það hvarflaði ekki heldur að honum að ég væri Íslendingur, svo vel til fara inni á þessum reykmettaða bar. Svo við töluðum við hvort annað á ensku, þar til að við áttuðum okkur á því að við vorum sannarlega samlandar. Þvílíkur skellihlátur! Við dönsuðum saman vetur í garð.

Að Begga stóð traustur og samheldinn systkinahópur. Hann vitnaði oft í systur sínar, þær höfðu ýmsar skoðanir á hinu og þessu sem honum viðkom. Þegar fréttist í fjölskyldunni að hann ætti vinkonu, þá fannst þeim tímabært að hann festi ráð sitt. Hann hafði nú engan sérstakan áhuga á því. En þegar þær fréttu að ég væri orðin veik, þá hvöttu þær hann til að koma heim og leggja mér lið, sem hann vissulega gerði.

Hann var þá staddur í miðju verkefni á Nýfundnalandi í Kanada. Við skrifuðumst á. Þegar hann vissi hvernig komið var, þá hringdi hann í mig, stundi við og sagði: Einn enn. Hann var þá búinn að missa bróður sinn, báða foreldra sína og ein þriggja systra hans hafði greinst með sjúkdóminn.

Hann var ávallt mikill gleðigjafi. Hann hafði unun af að hlusta á góða tónlist og þá gjarnan karlakóra. Páll heitinn bróðir hans var mikill söngmaður og eftirlét honum söngbókina góðu „Tumma Kukka“. Bókin sú var aldrei langt undan þegar gleðskapur hjá Begga var annars vegar og „skávísurnar“ sungnar af hjartans lyst.

Það eru 16 ár frá því við hittumst fyrst. Hann var þátttakandi í lífi mínu um tíu ára skeið. Var hrókur alls fagnaðar bæði með skútufélögunum og í gönguhópnum mínum og yfirleitt hvar sem hann fór. Taugin milli okkar rofnaði aldrei til fulls.

Með Bergi er genginn einstakur maður. Hann var umburðarlyndur, hjálpsamur og vinmargur. Hann reyndist börnum mínum og barnabörnum einstaklega vel. Fyrir það er ég mjög þakklát, ekki síður en þau.

Ég kveð einstakan og góðan dreng með söknuði og sorg í hjarta. Ég votta öðrum aðstandendum mína einlægustu samúð.

Snemma árs 2009 urðum við Bergur Bergsson vinnufélagar eftir nokkurra mínútna viðræður í síma. Við þekktumst ekki fyrir. Sá ráðahagur stóð síðan og reyndist alveg ljómandi. Bergur var samviskusamur og áreiðanlegur samstarfsmaður. Hann bætti okkar litla vinnustað með þekkingu sinni á gangverki véla og ekki síður útsjónarsemi við viðhald og viðgerðir á þeim mælitækjum sem við notum í störfum okkar.

Bergur var ljúfur maður og kátur svo frá bar. Það var sama á hverju gekk. Málum var farsællega lokið þegar Bergur henti gaman að mönnum með öllum sínum góða þunga og lipurð. Hann var umhyggjusamur um okkur samstarfsmenn sína og okkar nánustu.

Fyrir nokkrum árum kenndi Bergur sér meins. Síðastliðin ár var útlit fyrir að hann hefði sigrast á því með góðri hjálp lækna. Það var okkur samstarfsmönnum hans gleðiefni þótt rimman hefði augljóslega tekið sinn toll.

Í haust blasti hins vegar við ný orrusta sem lauk á laugardagskvöldi fyrir viku. Samstarfi okkar Begga lauk hins vegar eins og það hófst með góðu símtali í byrjun árs. Þá var Bergur léttur í lund – ævinlega – þótt honum hafi sjálfsagt verið ljóst hvert stefndi.

Blessuð sé minning Bergs Bergssonar.

Þær eru margar leiftrandi minningarnar sem leita á hugann þegar hugsað er til Bergs Bergssonar, afkomanda Hákarla-Jörundar í Hrísey. Hann tók ungur að árum þátt í að flytja skreið til Nígeríu og glöggt auga og handlagni fleyttu honum upp í bátsmannsstöðu. Síðar aflaði hann sér einkaflugmanns- og fullra vélstjórnarréttinda og bætti við námi í rafmagnsfræði. Sem farsæll starfandi yfirvélstjóri til langs tíma er m.a. hugstætt þegar vélarbilun varð á Faxaflóa og hann endurtengdi rafala aðalvélarinnar og notaði sem rafmótor og komst með hjálp ljósavélanna upp að bryggju í Hafnarfirði. Enn fremur gerðist það í haugasjó á flæmska hattinum, eftir nokkurra daga veiðar, að aðalvélin drap á sér og erlendir samstarfsmenn lögðust með írafári yfir teikningar, en Bergur leitaði í innhverfa íhugun yfir kaffibolla og vindli uppi í matsal. Eitt af því sem skaut upp kollinum var að í síðustu innilegu höfðu verið gerðar lagfæringar á ljósavél. Hann brá nú á það ráð að breyta þar tengingum og endurræsa aðalvélina, sem útlendingunum í írafárinu til mikillar furðu datt í gang og malaði eins og köttur.

Bergur eignaðist snemma hlut í seglskútu og steypti úr plasti aðra með félögum sínum. Með flutningaskipi fékk Bergur skútuna til Akureyrar en á öðru ári sigldum við austur um land og suður, þó Bergur skildi við hópinn í Mjóafirði vegna anna í rafmagnsfræðiprófum: