Sigurjóna Haraldsdóttir

Elsku fallega mamma mín – hve heppin ég hef verið í lífinu að eiga einmitt þig sem mömmu. Mamma sem alltaf var svo lífsglöð, umburðarlynd og stríðin og svo ótrúlega sterk og dugleg. Hvern hefði grunað að þú fengir þennan þunga dóm og aðeins sjö vikum síðar værir þú farin? Þrátt fyrir mikla sorg og söknuð er ég svo óumræðilega þakklát fyrir að hafa fengið þessar vikur með þér. Þú svo sterk þrátt fyrir að vera mikið veik, alltaf að reyna að létta öllum lífið og meira að segja á fullu að undirbúa þína stóru ferð sem þú ert nú farin í og kemur ekki til baka úr. Minningarnar þjóta um hugann og tilfinningarnar streyma, tárin fossa úr augunum, þér mun ég aldrei gleyma – þú segir „kjánaprikið mitt þetta verður allt í lagi“. Næmni þín á okkur fjölskylduna þína var svo stórkostleg og þú sparaðir okkur margar hringingarnar því það dugði okkur að hugsa til þín og þá hafðir þú samband. Þú liggjandi á hnjánum í moldinni hlúandi að litlum veikburða plöntum svo þær gætu komist á legg og vaxið upp og orðið að stórkostlegum trjám og runnum. Það sama gerðir þú fyrir alla sem voru svo lánsamir að kynnast þér, hlúðir að, varst til staðar, gladdir og elskaðir. Yndislega brosið þitt, hláturinn og glampandi fallegu augun. Með þér var alltaf gaman að vera. Listfengi þitt var svo yndislegt, að sitja með þér og föndra og mála voru dásamlegar stundir. Þú varst einstök og verður ávallt í hjarta mínu og allt um kring, þú ert hetjan mín.

Það er örugglega ekki algengt að kona sé kölluð höfðingi en þegar ég minnist Jónu, systur minnar, dettur mér enginn annar titill í hug. Jóna var elst okkar alsystkina og mikil fyrirmynd okkar sem yngri erum. Það sýndi hún með dugnaði sinum, atorku og ekki síst sinni léttu lund.

Það er margs að minnast frá uppvaxtarárunum okkar að Laugavegi 158 þar sem við bjuggum ásamt afa okkar og ömmu og fleiri ættingjum. Þetta heimili okkar var reyndar stundum eins og umferðarmiðstöð enda viðkomustaður fjölmargra ættingja og vina. Jóna var þá iðulega fremst í flokki að hjálpa til við móttöku gesta og sýndi þannig snemma berlega þá gestrisni og glaðlegheit sem fylgdu henni æ síðan.

Árið 1959 flutti fjölskylda okkar í Mosgerði í smáíbúðahverfinu. Þá hafði Jóna kynnst eftirlifandi eiginmanni sínum honum Erni og fluttu þau fljótlega annað. Það er mér einstaklega ljúft að minnast þess hversu gott lag Jóna hafði á að fylla heimili okkar gleði og kæti þegar hún kom með Harald sinn nýfæddan i heimsókn þangað. Ég sagði henni síðar að ég hefði þá, sem ungur piltur, ákveðið að reyna að vera gleðigjafi eins og hún, en hún hló bara að fögrum fyrirheitunum.

Það urðu töluverð kaflaskipti i lífi okkar árið 1991 þegar við ákváðum að byggja okkur sumarhús nánast hlið við hlið í Grímsnesinu. Þá endurnýjuðust kynnin og mikil og ánægjuleg samskipti hafa verið alla daga síðan. Þau Jóna og Örn komu oft til okkar Bjarkar og við til þeirra, þar sem grillað var saman og haft gaman. Þau hjón voru einstaklega dugleg og öðrum til fyrirmyndar í gróðursetningu og umhirðu lóðar sinnar svo gaman var að fylgjast með. Við Björk eigum eftir að sakna þess að eiga ekki lengur von á Jónu í heimsókn, gangandi upp veginn með bros á vör. En góð og ljúf minning er huggun harmi gegn.

Kæru Örn, Haraldur og Hallborg, okkar innilegustu samúðarkveðjur til ykkar og fjölskyldna.

Á kveðjustundu langar okkur, bróðurbörn Jónu, að minnast hennar í nokkrum orðum enda var Jóna í sérlegu uppáhaldi hjá okkur systkinum og okkar börnum. Frænkan sem allir vildu hafa nálægt sér enda hlýjan, gleðin og kímnigáfan sem frá henni steðjaði hreinlega mannbætandi.

Fyrir okkur bróðurbörn Jónu var hún ekki aðeins frænka og vinkona heldur fékk hún hálfpartinn ömmuhlutverk þegar móðir þeirra systkina, og amma okkar, féll frá fyrir allt of löngu. Jóna átti hlut í okkar lífi rétt eins og fleiri ættingja, hún var eftirlæti barna okkar og lagði sig fram við að veita þeim öllum athygli, vissi hvað var um að vera í þeirra litla heimi og var óspör á hvatningu og hrós.

Þegar við minnumst Jónu kemur ýmislegt í hugann en ekki síst skarpur húmor hennar og glaðlyndi. Kaldhæðnin var aldrei langt undan og alltaf var stutt í hlátur og grín og þótt Jóna væri góðmennskan uppmáluð var hún ekki viðkvæm og hægt var að grínast með flest.

Fyrir um þremur áratugum reistu systkinin, Jóna og faðir okkar, ásamt fjölskyldum sínum sumarbústaði í Grímsnesinu. Það varð til þess að auka á samgang og gæðastundir þar sem allir komu reglulega saman í sveitinni. Við kíktum í kaffi og kræsingar til Jónu og alltaf gengu börnin okkar að því vísu að fá gott atlæti hjá frænku. Það var reyndar svo að við vorum um tíma farin að takmarka ferðir yngstu krakkanna niður eftir til Jónu og Össa því helst vildu þau fara dag hvern og okkur fannst álagið farið að vera fullmikið á konuna sem auðvitað alltaf tók til allt það besta fyrir börnin, þannig að okkur fannst stundum nóg um fyrirhöfnina.

En þannig var Jóna, ósérhlífin og fórnfús. Hún kvartaði helst aldrei þó svo að síðustu árin hafi reynt á hana líkamlega. Hún sinnti öllum og gaf öllum af sér en það mátti aldrei neitt fyrir henni hafa. Það klikkaði varla að í hvert sinn sem Jóna og Örn komu í grill til okkar í bústaðinn endaði kvöldið með því að Jóna vildi ekki sitja of lengi og reyndi að kveðja, allt of snemma að okkar mati. Hún var kannski þreytt en auðvitað vildi hún alls ekki ganga of langt á gestrisnina, enda sérlega kurteis og vildi lítið láta hafa fyrir sér. En alltaf suðuðum við, nú fullorðið fólk, í henni að vera lengur. Stundum lét hún aðeins eftir okkur, tyllti sér í smástund og við náðum að framlengja kveðjustundinni. Það var einfaldlega alltaf leiðinlegt að sjá á eftir henni, gleðigjafanum og gæðablóðinu. En þegar hún fór skildi hún alltaf eftir sig góða stemmningu og sögur sem svo voru jafnvel rifjaðar upp þegar hún var á bak og burt.

Það er svo sannarlega sárt að sjá á eftir Jónu í hinsta sinn. En nú verður hvorki tautað né raulað. Kveðjustund er upprunnin og engin framlenging í boði í þetta sinn. Því er við hæfi að þakka fyrir viðkynnin, vináttuna og væntumþykjuna sem bætt hefur miklu við okkar tilveru.

Blessuð sé minning einstakrar frænku og vinkonu.

Erni, Haraldi og Höllu vottum við okkar dýpstu samúð.