Steingrímur Gíslason

Látinn er kær sveitungi, Steingrímur Gíslason fv. bóndi og hreppstjóri, Torfastöðum, Grafningi.

Þar ólst hann upp í námunda við fagurblátt Sogið og Álftavatn og svanasöng á fallegum vor- og sumarkvöldum með víðáttumikið útsýni yfir tignarlegan fjallahring og nærsveitir.

Mannlífið á hreppnum breytist óneitanlega við fráfall þeirra sem þar hafa markað djúp spor til verka og framfara í áratugi og gert mannlífið litríkt á ýmsa vegu.

Á Torfastöðum ræktaði Steingrímur upp sitt ævistarf ásamt Birnu eiginkonu sinni og börnum með myndarlegu búi.

Hann var léttur í lund og unni sveit sinni mjög.

Steingrímur minntist þess oft þegar þeir ungir að árum, Ólafur Jóhann af næsta bæ, síðar stórskáld, fóru í hinar ýmsu ævintýraferðir um svæðið og í Tungá til veiða.

Í þessum ferðum hefur búskaparáhugi Steingríms væntanlega vaknað sem og áhugi Ólafs Jóhanns að yrkja til náttúrunnar sem og til stangveiða.

Steingrímur varð fyrir þungum áföllum um ævina við missi á eiginkonu sinni, um aldur fram, Birnu Jónsdóttur, og dætrum þeirra, Sigríði Maríu og Kristínu Rósu.

Megi Guð vernda þær og minningu þeirra.

Steingrímur unni börnum sínum mjög og fóstursyni og var aðdáunarvert að heyra hann segja frá lífshlaupi þeirra, krafti og velferð.

Eftir að Birna lést og heilsu Steingríms hrakaði brá hann búi og dvaldi/bjó eftir það á Ljósheimum, Selfossi, þar sem honum líkaði dvölin afar vel.

Steingrímur kom árvisst í áratugi ríðandi til haustleita að Nesjavöllum, þ.e. í fyrri og seinni leit, og gisti þá á bæ ásamt öðrum leitarmönnum smölunardaginn eftir á Mosfellsheiði, Henglafjöllum, Dyrfjöllum og dölunum þar í kring og síðan á syðri Grafningsfjöllum í Selflatarrétt á þriðja degi. Hann var ávallt vel ríðandi og með snyrtilegan búnað til hesta og annars leitarbúnaðar.

Eitt þótti okkur krökkunum stórmerkilegt í farteski Steingríms, tóbaksbaukur sem gerður var úr stórri skotpatrónu frá stríðsárunum.

Um Steingrím væri hægt að skrifa langt ávarp, en þau skrif verða að bíða betri tíma.

Í spjalli mínu við Steingrím á hans efri árum sagði ég gjarnan, að það væru forréttindi að fá að fræðast hjá manni eins og honum um fyrri tíma í Grafningnum sem víðar. Hann sagði þá gjarnan að það gæti vart verið gaman að spjalla við gamla kalla nema þá í hófi og kímdi við, sem sýndi léttleika hans og glettni.

Steingrímur var léttur á fæti þrátt fyrir háan aldur og í síðustu skiptin sem ég heimsótti hann á Ljósheima flaug hann nánast um gangana og var ern í spjalli sem fyrr.

Með hækkandi vorsól og vorboðasöng þar sem bergvatnið hjalar með bökkum Sogsins og Álftavatns kveðjum við kæran sveitunga með virðingu og þökk fyrir góðar samverustundir fyrr og nú.