Það er vor í lofti og hagyrðingarnir í sólskinsskapi. Pétur Stefánsson orti á sunnudaginn á Leir:
Nú er bjart og blíðuveður,
blikar sól á vík og ál.
Indælt vorið alla gleður,
unað veitir hverri sál.
Spretta blóm og lauf í lautum,
losnar fólk úr vetrarþrautum.
Blessað vorið hlær í hlíðum,
hvammar skarta fögrum lit.
Völlur grær í vindi þýðum,
veröld baðar sólarglit.
Argur vetur er að baki,
ómar loft af fuglakvaki.
Í tímaritinu Helgafelli var þáttur sem kallaðist „Úr Vísnabókinni, þýtt og endursagt af Magnúsi Ásgeirssyni“. Hér eru sýnishorn. Fyrst er „Grafskrift yfir hundi“:
Ég var hundur húsbóndans á Rein.
Hver á þig, sem skoðar nú minn stein?
Úr gömlu bréfi:
Hvað sem annars er um mig,
engin líður stundin
svo, að ekki sé við þig
sérhver þanki bundinn.
Hitt mér leyndist langa tíð,
ljúfan dyggðaríka,
að þú hugsar ár og síð
um þig sjálfa líka.
Meydómsminning.
– Barnfóstran hét Hanna.
Hún bar mig upp í hlíð.
Þá kom til okkar piltur
og kyssti hana í gríð.
Og Hanna kyssti piltinn.
Ég hugsaði, ein á bala:
„Þetta segi ég mömmu,
þegar ég læri að tala!“
Landráð.
„Af landráðum vex ekki vegsemd!
„Hve verður það sannað?“
„Er landráðin hafa heppnast,
þá heita þau annað“.
Ármann Þorgrímsson er með „smá innlegg í umræðuna um þungunarrof
og hlýnun jarðar“ á Leir:
Veröld illa á vegi stödd og versnar færðin
Mesta vanda málið er
mennirnir að fjölga sér.
Ármann hefur líka sett fram „heimspekilegar hugleiðingar um tilgang lífsins“:
Tilganginn með tilgangsleysi tel ég vera
aðeins til að ergja sig
engu skiptir þetta mig.
Bólu-Hjálmar orti:
Lofsvert er að læsa kjaft
og lukku sléttur vegur,
Satan hefur segulkraft,
syndarann að sér dregur
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is