Sigríður Jónsdóttir

Okkur langar að minnast elsku ömmu okkar. Amma var ávallt hress, kát og lífsglöð með eindæmum. Hún var mjög óeigingjörn og setti alltaf fólkið í kringum sig í forgang. Við vorum mjög mikið hjá henni sem börn enda stutt að labba yfir til hennar í Raftahlíðina. Þar var stjanað við mann og alltaf gengið úr skugga um að maður fengi nóg að borða: „Viltu ekki meira? Þú ert ekkert búin(n) að borða.“ Þetta heyrði maður sama hversu oft maður var búinn að setja á diskinn. Hún hafði alltaf tíma fyrir okkur og hafði mikinn áhuga á því sem við vorum að gera hverju sinni.

Hún var líka góð fyrirmynd. Þegar hún varð óvænt ekkja á miðjum aldri þá lagði hún ekki árar í bát, heldur gerði ýmsar breytingar á lífi sínu. Hún flutti úr sveitinni, fór út á vinnumarkaðinn og tók bílpróf. Ef amma gat gert allt þetta við þessar erfiðu aðstæður þá getum við brugðist við flestum erfiðleikum sem verða á vegi okkar.

Þótt heilsan hafi hægt á ömmu síðari ár var hún alltaf glöð og hress þegar við barnabörnin komum í heimsókn til hennar. Þrátt fyrir að vera að komast á níræðisaldurinn vildi hún ennþá allt fyrir mann gera.

Hvíl í friði, elsku amma.

Elsku amma. Við trúum því varla að þú sért virkilega farin. Það er undarleg tilhugsun sem erfitt er að sætta sig við en á sama tíma erum við frænkurnar fullar þakklætis í þinn garð því þú skilur svo sannarlega mikið eftir. Viðhorf þitt til lífsins var aðdáunarvert. Jafn einlæg jákvæðni er sjaldgæf en þú varst alltaf brosandi og hlæjandi og þannig sjáum við þig ljóslifandi fyrir okkur. Þennan eiginleika þinn og viðhorf til lífsins munum við reyna að taka okkur til fyrirmyndar og kenna komandi kynslóðum. Það þarf aðeins eina sól til að lýsa upp allan heiminn og þú stóðst þig svo sannarlega vel í því.

Við tvær eyddum miklum tíma með þér í æsku og eigum svo margar yndislegar minningar með þér en það sem stendur helst upp úr er pönnukökuilmurinn úr eldhúsinu, ófáu kökurnar sem þú reyndir ítrekað að koma ofan í okkur þrátt fyrir að við værum pakksaddar og allar sveita- og sundferðirnar.

Sem börn áttuðum við okkur ekki endilega á því hversu ótrúlega þolinmóð þú varst við okkur við þessi tilefni, til dæmis þegar við vorum hræddar við vatnið í sundi og fengum að hanga í hálsinum á þér allan tímann eða þegar við vorum óþolinmóðar í bílnum á leiðinni út í sveit og ýttum á alla takkana og þú sagðir ekki orð. Það er nefnilega merkilegt að hvorug okkar á eina einustu minningu af því að þú hafir nokkurn tímann skammað okkur. Við erum ekki vissar um að það segi mikið um hvernig börn við vorum, frekar um hversu góð og þolinmóð þú varst. Í seinni tíð var alltaf svo gott og notalegt að koma í heimsókn til þín í Raftahlíðina. Dyr þínar voru ávallt opnar og búrið alltaf vel útbúið kökum og góðgæti. Andrúmsloftið heima hjá þér var einstaklega þægilegt, stundum svo þægilegt að maður fékk að leggja sig í rúminu þínu á meðan þú sast við hliðina á í lazy-boy stólnum þínum að horfa á sjónvarpið eða að prjóna, jafnvel hvort tveggja í einu.

Það voru ákveðin viðbrigði þegar þú fórst inn á dvalarheimilið og við gátum ekki lengur heimsótt þig í Raftahlíðina en þegar þú brostir og hlóst þá skipti engu máli hvar við vorum, það var alltaf yndislegt að koma og knúsa þig. Við erum óendanlega þakklátar fyrir að börnin okkar fengu að kynnast þér. Þú varst yndisleg langamma sem barnabarnabörnin elskuðu, þrátt fyrir að þú hafir verið „smá gleymin“, að þeirra sögn.

Ástríkari manneskju en þig var ekki hægt að finna en það hlýjaði manni alltaf um hjartarætur að sjá hvað þú varst alltaf rosalega ástfangin af afa og saknaðir hans mikið, þrátt fyrir að hann hafi kvatt fyrir rúmlega þremur áratugum. Við hefðum svo sannarlega viljað hafa séð ykkur saman en okkur er mjög minnisstæð saga af ykkur tveimur þegar þú varst einhvern tímann hlæjandi eins og vanalega og afi hristi hausinn og sagði „er ekki nóg fyrir þig að hlæja einu sinni á dag?“. Við trúum því að núna séuð þið afi loksins saman á ný og hlæið oft á dag.