Davíð Hjálmar í Davíðshaga yrkir um „Skólaforðun“:
Skrópið í skóla var forðun,
skömmin mun fylgja mér æ.
Það kallar menntafólk morðun
marhnút þá dró ég úr sæ
en nú lýkur bið eftir borðun;
bjúgu í kvöldmat ég fæ.
Guðmundur Arnfinnsson yrkir á Boðnarmiði:
Séra Fúsi á Felli
á freistinga hálu svelli
oft syndugur féll
og sínum þann skell
kenndi brotlegum belli.
Helgi R. Einarsson yrkir „eina úr sveitinni“:
Aumingja Gutti' er nú geldur,
því greddu var ofurseldur.
Staðfasta stoltið
af stallinum oltið.
Hitt vildi' ann miklu heldur.
Ingólfur Ómar skrifaði í Leirinn í tilefni af sjómannadeginum:
Fyrir hreysti, dug og dáð
drengjum hampa góðum,
í stormi og byljum hildi háð
þeir hafa á ránarslóðum.
Hræðast ekki hættu og nauð
hetjur sóknardjarfar,
út á sjóinn sækja auð,
sannir landsins arfar.
Fía á Sandi var á öðrum nótum: „Við notuðum sjómannadaginn til að skreppa eina ferð á sandinn með kerru. Aflinn var sæmilegur, lítið um bændaplast í dag en þess meira frá sjómönnum svo sem litríkar kúlur og blá plastrifrildi. Það stefnir í ferð í gáminn.“
Þeir er sjóinn sækja fast
í sól og líka í hretum
færa okkur fagurt plast
og fullt af rifnum netum.
Gústi Mar svaraði:
Þó strákar mígi í saltan sjó,
á sænum oft þó busli,
hélt þeir væru hættir þó
að henda í sjóinn rusli.
Fía sagði, að sumt væri reyndar hætt að sjást:
Ekki munu úti á sjó
allir vera að gæta sín.
En eitthvað breytist alltaf þó,
aldrei rekur brennivín,
– lengur, né flöskur undan því.
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is