Sólveig Elísabet Segler Guðbjörnsdóttir fæddist í Trier í Þýskalandi 16. september 1994. Hún lést í Reykjavík 8. ágúst 2019.

Foreldrar hennar eru Guðbjörn Guðbjörnsson, f. 3. júní 1962, og Johanna Segler, f. 22. desember 1971. Systkini hennar eru Anna-Lena Johanna Segler Guðbjörnsdóttir, f. 26. desember 1990, Lilja Viktoría Segler Guðbjörnsdóttir, f. 3. október 1992, Helena Freyja Segler Marísdóttir, f. 10. febrúar 2004, Marís Freyr Segler Marísson, f. 2. júlí 2005, Jakob Þór Segler Marísson, f. 5. mars 2008, og Emil Týr Segler Marísson, f. 5. mars 2008.

Elísabet útskrifaðist úr grunnskóla á Selfossi og stundaði nám við Menntaskólann í Hamrahlíð og síðar listnám við Fjölbrautaskólann í Breiðholti og Myndlistaskóla Reykjavíkur. Hún lærði einnig söng við Söngskóla Sigurðar Demetz. Elísabet vann sem þjónn á ýmsum veitingastöðum og var síðar leiðbeinandi á leikskóla.

Útför hennar fer fram frá Bessastaðakirkju í dag, 16. ágúst 2019, klukkan 13.

Kveðjustundir varpa upp minningabrotum í huganum. Minningarnar um fallegu Elísabetu frænku mína eru margar enda hef ég þekkt hana frá fæðingu.

Hvort heldur það eru minningarnar frá síðasta sumri þegar við hittum hana með unnustanum á kaffihúsi í miðbænum, með bros á vör, eða leitað lengra aftur í tímann, þá gleymist ekki eitt í fari Elísabetar: fegurð hennar og glæsileiki.

Lítil fjölskyldusaga er samt kannski minningin sem stendur upp úr. Við heimsóttum þau fjölskylduna í Bayreuth þar sem bróðir minn, pabbi Elísabetar, var við störf við óperuhátíðina. Við hjónin og Glói sonur okkar gistum nokkrar nætur og frændsystkinin léku sér saman alla daga. Glói lét ekki á sig fá þótt sú yngsta, Elísabet, væri stundum nokkuð harðhent við hann og tæki jafnvel upp á að slá til hans með plastskóflu. Glói okkar, sem var vanur að vera sinn eigin herra enda einbirni, var friðsamur mjög og lét fjörið í valkyrjunum frænkum sínum ekki á sig fá. Hann stóðst þessa eldraun ágætlega og á síðasta degi kom Jóhanna, mamma systranna, við í leikfangabúð og keypti gjöf að skilnaði fyrir Glóa. Gjöfin var lítil allsber dúkka í litlu bláu baðkari. Það skipti engum togum að drengurinn tók miklu ástfóstri við dúkkuna, svo miklu að hann skildi hana aldrei við sig. Hann nefndi hana Elísabetu í höfuðið á harðhentu frænkunni í Bayreuth. Þar sem við vorum að flytja til Frakklands og hann að hefja leikskólagöngu sína þar varð dúkkan Elísabet stoð hans og stytta næstu árin. Móðir hans saumaði á hana fallegan kjól og pabbi föndraði skó úr bleiku plasti svo velsæmis yrði gætt þegar leið á leikskólagönguna.

Dúkkan Elísabet er enn til í fórum okkar en við kveðjum hins vegar í dag nöfnu hennar Elísabetu Segler Guðbjörnsdóttur. Sú Elísabet var listræn og fögur og sannarlega mikið í hana spunnið. Og þó að hún næði að höndla hamingjuna í lífi sínu inn á milli varð margt til að varpa skugga á hennar líf. Veikindi og áföll einkenndu hennar stuttu ævi og ekki er hægt að neita því að sum okkar horfast í augu við fleiri áföll en nokkur ætti að þola. Það á við um Elísabetu sjálfa, Guðbjörn föður hennar og móðurina Jóhönnu sem og systkinin hennar öll sem nú sameinast í harmi sínum. Hjá ykkur, elsku fólk, er hugur okkar fjölskyldunnar í dag þegar við kveðjum yndislega frænku okkar. Megið þið finna frið í harmi ykkar og sorg.

Gunnar Guðbjörnsson.

Elsku Elísabet okkar er fallin frá allt of ung. Hennar verður ætíð minnst sem litlu frænku. Við sem stóðum henni nærri vitum að hún var viðkvæm og listræn með frjótt ímyndunarafl. Grænu augun, smitandi hláturinn og fallega breiða brosið hreyfði við okkur öllum. Það var aldrei lognmolla í kringum Elísabetu. Hún var hugfangin af Frakklandi og langaði að búa þar og mennta sig á sviði lista og menningar.

Þó að lífshlaup hennar hafi verið stutt þurfti hún að heyja margar erfiðar orrustur en við vonum að Elísabet hafi nú öðlast frið og sálarró.

Okkur svíður í hjartað og eigum ekki til orð til að lýsa tilfinningum okkar síðustu daga. Sorgin er erfið en minning um fallega og vel gefna stúlku lifir í hjörtum okkar. Elísabet mun alltaf eiga stóran stað í hjarta okkar.

Foreldrar hennar, Guðbjörn og Johanna, ásamt systkinum, hafa misst mikið og vottum við þeim innilega samúð í sorg þeirra.

Þó allir hljóti að fara þessa ferð

að finna andans björtu heimakynni,

þá streymir um hugann minninganna mergð

er mætur vinur kveður hinsta sinni.

(Vilhjálmur S. V. Sigurjónsson)

Hvíldu í friði, við elskum þig.

Valgerður Júlíusdóttir,

Jens Guðbjörnsson, Viktoría Jensdóttir, Stuart Maxwell, Vilhjálmur Hinrik Maxwell, Hendrik Finlay Maxwell, Guðbjörn Jensson, Rebekka Sigrún Lynch.

Kæra Elísabet. Mann skortir orð til að lýsa því hversu sorglegt það er að þú skulir hafa kvatt þennan heim svona ung. Ég minnist þín úr barnaafmælum og úr ærslaleikjum í fjölskylduboðum, en síðar sem unglings sem leitaði að fótfestu og rödd í tilverunni. Þér var svo sannarlega ekki gefið auðvelt hlutskipti að glíma við erfiðan sjúkdóm ofan á andstreymið sem fylgdi lífshlaupi þínu. Þú gast skrifað og ortir ljóð. Ég fylgdist með því sem þú birtir. Það bar þess merki hversu bráðþroska þú varst, næmi þínu, hversu ákaflega þú upplifðir óréttlæti og grimmd og afdráttarleysi þess sem mætir samtíma sínum af stríðsgleði. Mikið vildi ég óska þess að ég hefði kynnst þér betur sem fullorðinni manneskju og séð þig þroska frekar þá hæfileika sem þú hafðir. Hvíldu í friði, kæra frænka. Þú lifir áfram í minningu okkar.

Sigurjón Bergþór Daðason.

Elsku Elísabet. Ég sakna þín svo mikið og ég trúi ekki að þú sért farin. Allt minnir mig á þig og ekkert linar sársaukann. Ég gleymi mér í augnablik og næ kannski að brosa en svo man ég að þú ert ekki lengur í þessum heimi og allt verður aftur grátt. Þú varst litir, þú varst skartgripir, glingur og ilmvatn heimsins. Mér dettur ekkert í hug nema hláturinn þinn og brosið þitt, einlæga gleðin þín yfir litlum skrítnum hlutum og hvernig þú sturtaðir öllu málningardótinu þínu á gólfið þegar þú varst að leita að einum varalit. Endalausar minningar renna í gegnum hugann minn án þess að ég hafi neina stjórn á þeim.

Þegar við kynntumst í Sögu 103 í MH, ég kastaði skutlu á borðið þitt sem á stóð „viltu sitja hjá mér?“. Þú brostir og færðir þig. Þegar við fengum okkur fyrsta tattúið okkar, hjartalínurit á handlegginn sem tengdist ef við settum hendurnar saman. Fyrsta skiptið sem við fluttum úr foreldrahúsum, í pínulitla kompu á Laugavegi. Þú gerðir þá íbúð jafn ótrúlega skrautlega og þig sjálfa og allt í kringum þig. Þegar flæddi í íbúðinni á Laugaveginum og við óðum fram og til baka til að bjarga fötum og bókum. Öll skiptin sem við gistum saman og það eina sem þurfti var tveggja lítra pepsi max, camel blár og að hafa hvora aðra. Þegar þú sagðir mér að þú værir með MS og við féllumst í faðma. Þegar þú spilaðir Lay Lady Lay 15 sinnum í röð. Þegar við uppgötvuðum lagið Heartstopper með Emilíönu Torrini og fannst það hafa verið samið um okkur tvær. Þegar þú komst til Seyðisfjarðar að heimsækja mig. Þegar við fórum til New York og gistum í íbúðinni hjá Susan Sarandon. Þegar ég var að vinna á Kaffifélaginu og þú komst á hverjum degi hoppandi og skoppandi, missandi allt úr veskinu þínu. Alltaf eins og drottning og sýndir mér það sem þú varst að skrifa. Allt leit út fyrir að við myndum saman verða listakonur, þú rithöfundur, ég sviðslistakona.

Þegar dómsmálið fór af stað og við biðum inni í Héraðsdómi. Þegar málið var fellt niður og þú misstir trúna á réttlætið og ég líka. Öll skiptin sem þú sagðir mér að þú ætlaðir í jóga og að vinna í þér, nýtt upphaf. Ég var alltaf jafn sannfærð og þú. Nú fer allt að ganga vel, Beta er að koma aftur.

Þegar þú gafst mér afmælisgjöfina, það var í síðasta skiptið sem við hittumst. Þú varst svo glöð og sýndir mér kertastjakann. Einlægi fögnuðurinn í augunum þínum var svo fallegur þegar við kveiktum á kertinu að ég gat ekki annað en dáðst að fegurðinni, gleðinni, þér og þinni mögnuðu tilveru.

Síðustu skipti sem þú hefur hringt í mig hef ég fengið smá hnút í magann og verið óviss hvort þú bærir góðar eða slæmar fréttir eða hvernig þú værir fyrirkölluð. Núna gæfi ég allt fyrir símtal, hvað sem það kynni að fela í sér. Mig langar svo mikið að heyra þig segja „Æj, Brylla mín“ og mig langar svo mikið að þú vitir hvað ég elska þig ótrúlega mikið, hef alltaf gert, mun alltaf gera. Ég á endalausar minningar um þig og þú ert samofin öllu í lífi mínu, góðu og slæmu. Þú ert besta vinkona mín og handarfarið þitt er á hjartanu mínu að eilífu.

Brynhildur Karlsdóttir.

Það er þungur biti að kyngja að þurfa að kveðja svona unga manneskju. Ég vildi að ég hefði hitt þig oftar á síðustu árum, elsku Elísabet. Þú og þið fjölskyldan urðuð mér sem önnur fjölskylda þegar þið fluttuð á Eyrarbakka og við Lilja systir þín urðum bestu vinkonur og ég varð hálfgerður heimalningur hjá ykkur. Mikið sem ég er ánægð að mamma ykkar hafi ákveðið að flytja þangað, í litla krúttlega húsið á Eyrargötunni. Allar yndislegu minningarnar sem urðu til þar, í helgarferðum sem ég fór með í til pabba ykkar og þegar þið fluttuð síðan á Selfoss. Þær eru svo dýrmætar núna. Þér var ekki alltaf skemmt yfir látunum í okkur Lilju og öðrum uppátækjum okkar á unglingsárunum og það var ósjaldan sem fauk í þig. Það var aldrei langt í dramatíkina hjá þér, sem gerði þig að svo litríkum og skemmtilegum karakter. Þér var alveg sama þó að ég væri eldri en þú, þú lést mig alveg heyra það ef þér fannst ég pirrandi. Það var svo lýsandi fyrir þig, ákveðin og frökk. Svo rann þér fljótt reiðin og við gátum hlegið og spjallað um hitt og þetta. Þú varst nefnilega líka svo yndislega hlý, góð og fyndin. Það fyrsta sem kemur einmitt í hugann þegar ég hugsa til þín er hláturinn þinn. Það var ekki annað hægt en að hlæja þegar þú byrjaðir. Þú hlóst svo innilega.

Núna undanfarið hafði ég þó séð þig minna en áður. Ég fylgdist með þér úr fjarska og fékk að heyra það helsta sem var að frétta frá systur þinni. Svo fékkstu stundum að koma með henni þegar hún var að fara að hitta mig og stelpurnar og það var alltaf eins og ég hefði hitt þig síðast í gær. Þess á milli varð mér oft hugsað til þín og hvernig þú hefðir það. Það var svo yndislegt þegar maður heyrði góðar fréttir eða sá þig setja eitthvað á Facebook um að hlutirnir gengu vel.

Eins og þegar þú fluttir til Frakklands og virtist njóta lífsins eða bara þegar þú gerðir eitthvað sem veitti þér gleði eins og t.d. eitthvað sem tengdist listinni. Þú varst nefnilega svo listræn og hæfileikarík.

En svo gat lífið reynst þér erfitt. Þegar sjúkdómurinn var erfiður viðureignar og áföll urðu á vegi þínum.

Lífið getur verið sorglegt og óskiljanlegt. En það getur líka verið fullt af gleði og hamingju. Gleði og hamingju sem ég vona að umlyki fjölskyldu þína við fallegar minningar um þig nú á þessum erfiðu tímum og í framtíðinni. Minningar um fallegu skellibjölluna sem hló svo hátt og smitandi.

Elsku Lilja mín og fjölskylda, hugur minn er hjá ykkur á þessum erfiðu tímum. Megi fallegar minningar um einstaka systur og dóttur ylja ykkur um ókomna tíð.

Guðrún Telma

Þorkelsdóttir.