Arnar Pálmason

Ég man vel hringinguna frá Þorsteini lækni 19. mars 2009: „Sæll Halldór – það er Arnar frændi þinn! Ég var að ómskoða lifrina hans vegna hækkaðra lifrarprófa; þar er dökkur blettur sem á sneiðmynd lítur út eins og æxli.“ Arnar fór svo í umfangsmikla aðgerð hjá Sigurði lifrarskurðlækni; hann kvaðst hafa komist fyrir æxlið, sem væri af mjög sjaldgæfri tegund. „Það er bara heiður að vera einn af þessum fáu,“ sagði þá Arnar. Daginn eftir spurði ég: „Hvernig hefurðu það Arnar minn?“ „Bara fínt, en þú sjálfur?“ Við tók eftirlit og var niðurstaðan alltaf jafn gleðileg þar til 28. mars 2014, að blettur sást uppi í brjóstholi og staðfesti sýnataka dótturæxli. Þegar ég tjáði Arnari að Bjarni brjóstholsskurðlæknir ætlaði að fjarlægja það 5. maí – hann yrði þá opnaður eins og húddlok á bíl – var svarið:

„Þetta hljómar bara spennandi, frændi!“ Aftur náðist allt æxlið burt og ég gat sagt Arnari að hann væri jafn fallegur að innan sem utan. Öðru sinni brostum við breitt og allt leit vel út þar til 21. október 2015 að nokkrir pínulitlir blettir sáust í lungunum. Málið var sent til sérfræðiteymis og Arnar hitti Örvar krabbameinssérfræðing 3. nóvember. Þetta var ekkert venjulegt viðtal – heldur eins og tveir vinir að hittast eftir langa fjarveru.

Arnar sagðist hafa þau forréttindi að vera með mjög fágætt æxli – að öðru leyti liði sér vel. Niðurstaðan var að bíða og sjá hvað komandi rannsóknir leiddu í ljós. Leitað var álits Kristbjarnar röntgensérfræðings á að brenna hnútana og 28. apríl 2016 var ráðist í fyrri aðgerðina af tveimur. Arnar fylgdist með á skjánum: „Þvílík tækni, frændi, ég fann ekki neitt!“ Við eftirlit 20. janúar 2017 var ákveðið að byrja með lyf. Arnar var með eindæmum jákvæður að prófa eitt lyfið eftir annað: „Mér finnst sjálfsagt að auka á þekkingu vísindanna fyrir verkun þeirra og aukaverkunum, það munar um þessa vitneskju í framtíðinni!“ Líkami hans hafnaði fljótt þeim lyfjum sem talin voru bezt hverju sinni. Tekin var hvíld 26. júní 2018 og tíminn látinn hafa sinn gang. Þann 29. ágúst fékk Arnar háan hita og verk í olnbogann. Sýkingu var hleypt út og ekki mátti tæpara standa, því á næstu mínútum fékk hann sýklasótt og sjokk. Eftir gjörgæslumeðferð reif hann sig á fætur; „Þetta stóð tæpt, frændi!“ Þann 7. júní sl. var kominn mikill vökvi í vinstra brjóstholið sem búið var að tappa af áður – nú var sett slanga til að skapa sírennsli. Í kjölfar hennar kom svæsin sýking í brjóstholið með fjölkerfabilun sem ekki varð við ráðið og lagði hann að velli.

Það sem einkenndi Arnar í þessi 10 ár var einstakt æðruleysi hans yfir veikindum sínum og sú hugsjón að miðla af reynslu sinni til vísindanna sem kæmi öðrum til góða. Hann talaði í lausnum um vandamál, bar meiri umhyggju fyrir öðrum en sjálfum sér og uppörvaði þá sem í kringum hann voru. Ég kveð kæran frænda með djúpum söknuði og þakklæti fyrir allt sem hann kenndi okkur – megi viðhorf hans verða okkur að leiðarljósi. Við María og fjölskylda vottum Kristínu, sonum, foreldrum og ættingjum innilegustu samúð.

Ég var svo heppin að kynnast Arnari fyrir nokkrum árum. Með okkur tókst vinátta sem er mér svo ómetanlega dýrmæt. Arnar var einstakur maður, ég á ekki til orð sem lýsa honum því hann var svo miklu meira en orðin ná yfir. Við áttum ófá samtöl þar sem við ræddum um bernskuna, flugvélar, ferðir, tónlist og allt á milli himins og jarðar. Við gleymdum okkur oft í samræðunum og stundum heyrðum við sagt, jæja, þá vissum við að það var mál tilkomið að hætta. Ég varðveiti allar þær stundir í hjarta mínu.

Arnari var margt til lista lagt, þar á meðal að baka. Ég man þegar ég heimsótti hann í desember, þá var hann að baka marsípankökur, ég hugsaði með mér, það er ekkert sem hann getur ekki gert. Þannig var það, það lék allt í höndunum á honum.

Umhyggja Arnars fyrir öðrum var aðdáunarverð. Ef hann vissi að hann gæti lagt hönd á plóginn var hann mættur og ef hann gat gert hlutina í dag frestaði hann þeim ekki til morguns.

Arnar kenndi mér margt þrátt fyrir ungan aldur. Fyrir það verð ég honum ævinlega þakklát.