Svala Markúsdóttir

Tárin renna

sorgin snertir hjartað mitt

lítið tré fellir laufin

eitt og eitt

uns þau hverfa ofan í jörðina

og koma ekki upp aftur.

Ég sé þig í huga mér

og dagurinn hverfur út í buskann

og eilífðin sjálf stoppar.

Ég kveð þig

með söknuð í hjarta og tár á hvarmi.

Eins og hörpustrengur er hjarta mitt

þegar ég hugsa um brosið þitt

eins og fallegur dagur sem kemur

og fer

mun stjarnan þín lýsa upp hjá mér

þetta er kveðjan mín

til þín

elsku besta mamma mín.

(Solla Magg)

Þín dóttir

Elsku Svala systir okkar er látin eftir stutta baráttu við krabbamein. Það er skarð fyrir skildi í okkar þétta systrahópi, hennar verður sárt saknað. Svala var sú fjórða í okkar sjö systra hópi. Miðjan er farin. Við systur höfum alltaf verið mjög nánar og gert margt saman. Áður fyrr fórum við saman í systraferðir þar sem fjölskyldur okkar eyddu saman góðri helgi. Svala og Leifur ákváðu oft hvert farið yrði. Leifur mágur okkar var skemmtilegur og fyndinn og hann fann upp á því að kalla ferðir okkar „Leitina að ættaróðalinu, Syðri-Freðmundastaðamýri“. þessi staður er ekki til, en við höfum síðan kallað hópinn okkar „Systurnar frá Syðri-Freðmundastaðamýri“. Svala er núna komin á áfangastað og bíður eftir okkur og gerir allt tilbúið á ættaróðalinu. Hún var mjög skipulögð og alltaf með allt á hreinu. Frábærar minningar eru tengdar þessum ferðum okkar og við og börnin okkar áttum oft okkar bestu stundir á þessum ferðalögum.

Í seinni tíð höfum við systur hist vikulega, alltaf á föstudögum. Komið saman, borðað saman, gert handavinnu og spjallað og skeggrætt um allt og ekkert. Þessi nána samvera okkar hefur gert það að verkum að við systur höfum ekki haft mikla þörf fyrir að tilheyra einhverjum félagsskap eða eiga vini eða vinkonur utan systrahópsins. Það er að sumu leyti gott en að öðru leyti slæmt. Við eigum samt allar eina eða tvær góðar vinkonur sem gjarnan hafa þá verið meðteknar í systrahópinn. Við erum afar þakklátar fyrir Svölu systur okkar. Hún var oft rödd skynseminnar í okkar hópi, þó að hún gæti alveg tekið þátt í glensi og gamni. Svala hafði mjög kaldhæðinn húmor og kom það berlega í ljós í þessari baráttu hennar við krabbameinið. Hún vissi að henni mundi ekki batna og þetta mundi bara enda á einn veg. En hún var svo fullkomlega æðrulaus að það var aðdáunarvert. Hún sagði bara: „Jæja, ég fer þá ekkert að byrja á því að horfa á einhverja framhaldsþætti, það tekur því ekki!“

Lífið fór ekkert neinum sérstökum silkihönskum um elsku systur okkar. Hún fékk sinn skerf af áföllum í lífinu. Stærsta áfallið var það þegar hún missti elstu dóttur sína Ragnhildi í bílslysi aðeins fjögurra mánaða gamla. Hún jafnaði sig aldrei fyllilega á þeim missi. Svo missti hún eiginmann sinn Leif Jónsson fyrir sjö árum úr illvígu heilakrabbameini. Hún stóð eins og klettur við hlið hans í veikindunum og var alltaf jafn æðrulaus. Hennar aðferð til að komast af, var að sætta sig við að þessu yrði ekki breytt og það mundi ekki bæta neitt úr skák ef hún missti sig í einhverju drama.

Þú átt aðdáun okkar allra, elsku systir, þú ert fyrirmynd okkar í því hvernig taka skuli á erfiðum hlutum í lífinu. Við erum allar óskaplega sorgmæddar yfir því að hafa misst þig. Við sem fórum alltaf ósjálfrátt í aldursröð við hin ýmsu tækifæri. Það verður erfitt að venjast því að það vanti þig í röðina okkar. Við vonum að þú sért nú á betri stað með Leifi þínum og Ragnhildi. Blessuð sé minning þín.

Systurnar frá Syðri-Freðmundastaðamýri,

Elskuleg Svala móðursystir mín, falleg og mikil sómakona hefur nú kvatt þennan heim. Fyrir mér var Svala alger klettur sem ávallt var hægt að treysta á, en hún og Leifur Jónsson heitinn, eiginmaður hennar, voru mér alltaf mikil stoð og stytta og í miklu uppáhaldi hjá mér.

Þegar ég var bara lítil stúlka þótti mér alltaf svo ólýsanlega gaman að vera hjá þeim og var alltaf leyfilegt að skellibjallast um og knúsa og hlæja. Ég hafði mikið dálæti á þeim hjónum og þar var alltaf til nóg af mat, gleði og hlýju, hvað annað þarf maður.

Eftir að ég varð fullorðin þá fórum við í allnokkrar systraferðir og var Leifur þar mikilvægur skemmtikraftur með gítarinn og Svala alltaf með allt til alls því hún hugsaði einhvern veginn alltaf fyrir öllu. Afar tryggur vinskapur hefur síðan skapast milli mín og dóttur hennar, Sonju, og lofaði ég að passa upp á hana síðustu daga Svölu.

Umhyggja þeirra var alltaf augljós gagnvart mér og kunni ég ávallt að meta það. Þegar hallaði undan fæti hjá mér þá voru þau t.d. snör í snúningum til þess að redda mér sófasetti sem þau áttu því Svala sagði að þau þyrftu nú hvort eð er að fara að skipta um sófasett, alltaf svo hugulsöm og úrræðagóð. Gaman var að koma með börnin til þeirra því þá var tekinn upp gítar og glamrað fyrir krakkana og öllum leið eins og þau væru hjartanlega velkomin.

Svala var einstaklega jarðbundin og skipulögð og aldrei var maður í vafa um hvar maður hefði hana. Húmor hennar var kolsvartur og gat maður endalaust hlegið að því sem vall upp úr henni, síðast aðeins tveimur dögum áður en hún kvaddi þennan heim.

Því miður veiktist hún elsku Svala en tók veikindum sínum með miklu æðruleysi og dáðist ég að henni alveg til endaloka.

Nú þegar endalokin eru komin sitjum við eftir með sárt ennið og syrgjum elsku Svölu. Takk fyrir allt.

Svala mín, hvíl í friði og hvar sem þú nú ert vona ég að Leifur og Ragnhildur umvefji þig í ástarfaðmi sínum. Kannski eruð þið saman í Dúfnahólum 10, hver veit?

Ykkar verður sárt saknað.

Með ást og virðingu,

Fyrir um 10 árum settist kona við tölvuna á skrifborðinu á móti mér í litlu einingunni á Sólvangsvegi 3. Það var hún Svala. Þann dag hófst vinskapur okkar sem alltaf varð betri og sterkari. Síðan þá höfum við verið saman að mestu leyti átta klukkustundir á sólarhring fyrir utan fríin okkar. Okkur líkaði þetta það vel að þegar við þurftum að flytja búferlum í vinnunni urðu skrifborðin okkar að snúa eins, við þurftum að halda áfram að sjá hvor aðra. Síðan eru rúm sjö ár og ennþá snúa borðin eins og okkur fannst það alltaf jafn gott. Það var því mikið áfall þegar Svala veiktist fyrr á árinu og átti ekki afturkvæmt til okkar.

Ýmislegt var líkt með okkur, við áttum mörg systkini, elskuðum ketti, nutum þess að prjóna og síðast en alls ekki síst báðar með mikla ferðabakteríu. Við höfðum gaman af því að fylgjast með undirbúningi ferðalaga hjá hvor annarri og svo auðvitað fengum við allar ferðasögurnar.

Við áttum virkilega gott samstarf og vináttu. Við gátum oft samnýtt krafta okkar í vinnunni ef eitthvað kom upp á sem við vorum ekki alveg að ráða við. Það var auðvitað sjaldgæft, sérstaklega hjá Svölu sem var mikil fagmanneskja og kunni svo margt annað líka. Margar stundir áttum við saman þar sem við gátum látið ýmislegt frá okkur, ekki síst það sem við vildum ekki að færi lengra. Það voru góðar stundir.

Elsku besta Svala. Ástarþakkir fyrir frábært samstarf, allt spjallið, það sem þú kenndir mér, ekki síst þennan síðasta mánuð og mest af öllu fyrir að vera góður vinur. Þú ert, varst og verður ein sú allra besta.