Er búið að skipta um þjóðfána?

Ég fylgdist með komu varaforseta Bandaríkjanna þegar hann kom í opinbera heimsókn til landsins á dögunum. Lífið í höfuðborginni tók á sig heldur ógeðfellda mynd, þar sem vopnaðir varðmenn voru á hverju strái og umferðin var meira og minna sett í hnút þar sem þessi höfðingi fór um. Það sem vakti þó meiri athygli mína voru fánarnir sem alls staðar blöktu við hún. Íslenski fáninn var lítt áberandi heldur blasti við fáni hinsegin fólks þ.e. gulur, rauður, grænn, blár og fjólublár. Ég velti fyrir mér hvort búið sé að skipta okkar gamla fána út? Það hlýtur að vera sjálfsögð kurteisi þegar um opinbera heimsókn er að ræða að þjóðfáni okkar sé hafður í öndvegi en ekki einhver marglit dula.

Það má vel vera að þessi varaforseti hafi einhverjar vafasamar skoðanir á hinum ýmsu kynhvötum manna, en er þetta ekki fulllangt gengið í galskapnum? Mér finnst að þessi karl megi bara hafa sínar skoðanir á málum og við Íslendingar, sem teljum okkur vera umburðarlyndastir allra þjóða, verðum bara að una því að aðrir séu okkur ekki sammála.

Hinsegin hvað?

Ég átta mig raunar ekki á á hvaða vegferð við erum. Í nokkur ár hafa verið haldnir svokallaðir hinsegin dagar, þar sem allir fjölmiðlar keppast við að auglýsa göngu þeirra sem eru einverra hluta vegna öðruvísi en aðrir. Götur eru málaðar í regnbogalitum og fólk fer í skrúðgöngur í alls konar skrautlegum fatnaði til að vekja athygli á málstaðnum. Hvaða málstað? Að vera eitthvað öðruvísi en fjöldinn. Þarf þjóðfélagið virkilega að fara á annan endann þótt einhverjir séu öðruvísi en aðrir? Nú í ár þótti ekki nægilegt að hafa einn dag til að vekja athygli á þessu hinsegin heldur þurfti heila viku. Hvers eiga þeir að gjalda sem ekki eru hinsegin? Það virðist enginn áhugi á að vekja athygli á þeim.

Verulega áhyggjufullur

Ég er að verða verulega áhyggjufullur vegna orðræðu sem er í gangi varðandi þessi mál. Börn og unglingar eru mjög viðkvæm gagnvart þessum hlutum og þegar svo er komið að Siggi frændi er einn góðan veðurdag orðinn Anna frænka finnst mér mælirinn vera fullur. Maður fær það einhvern veginn á tilfinninguna að það sé orðið tískufyrirbæri hvort maður er karlkyns, kvenkyns eða jafnvel hvorugkyns. Við Íslendingar höfum miklar áhyggjur af því hve fjölgun þjóðarinnar er lítil og ekki er líklegt að þeir sem ekki vita hvers kyns þeir eru muni bæta mörgum við.