Þóra Ingvadóttir

Söknuður

Hugur minn hvarflar til bernskuáranna á Skaganum. Minningar um Þóru, æskuvinkonu mínar leita á mig. Vinátta okkar var mér allt. Þóra var traust, hlý og góð. Ég þurfti einungis að sveifla mér á snúrustaurnum, yfir grindverkið og ég var mætt. Stóð í tröppunum og beið meðan Þóra var að drekka. Í minningunni var alltaf heitt kakó og nýbakað rúgbrauð með heimagerðri kæfu á boðstólnum, mmm. Það var ekki til siðs að leika inni í þá daga, við þurftum að finna okkur eitthvað skemmtilegt að gera eða að láta okkur leiðast. Á barnaskólaárunum einsettum við okkur að snerta ávallt ákveðinn ljósastaur á Heiðarbrautinni fyrir skóla, létum okkur hafa það að snúa til baka ef það gleymdist. Þóra var mikil íþróttamanneskja, átti ekki roð í hana þegar hún hljóp eins og hind eftir ánum eða tók á rás í sumarskólanum í Leirárskóla. Við æfðum sund bæði kvölds og morgna, fórum í æfingabúðir og keppnisferðir í góðum félagsskap. Tíminn leið og smám saman fórum við í sínhvora áttina. Á sumrin vann Þóra í Hvalstöðinni og flutti síðan í bæinn og fór í Fóstruskólann. Ég var heimakær og dáðist að hugrekki hennar. Við tókum upp þráðinn á ný þegar ég flutti í bæinn og börnin komu í heiminn. Enn á ný flaug Þóra á vit ævintýranna í Danmörku. Þá misstum við af hvor annarri en áttum fáeinar góðar stundir sem ég geymi í hjarta mér.