Það lá vel á karlinum á Laugaveginum þegar ég hitti hann. Hann hafði skroppið upp í hesthúsabyggðir og séð þar fallega hesta brúna bregða á leik í haustblíðunni. Ég spurði hann hver ætti hrossin. Hann velti vöngum, skaut höfðinu aftur á bak til vinstri eins og hans er vandi og sönglaði:
Mín kerling er lipur og létt.
Á laugardag, það hef ég frétt,
þó komið sé haust
hún kveður við raust
og hestunum hleypir á sprett.
Og tók strikið upp á holtið en gaf sér þó tíma til að skjóta að mér vísukorni:
Ég kann best við brúna hesta, vinur,
þegar þeim hleypi á þeysireið, –
þegar þeir tölta eða renna á skeið.
Vel fer á að rifja hér upp stöku um Hákon Eyjólfsson á Stafnesi. Guðmundur Salómonsson segir frá því í Rauðskinnu hinni nýrri að í gamla daga hafi hann oft séð Hákon á sjó á tólfæringnum sínum (hafði barkaróður), er kallað var. Hann var sjósóknari og aflamaður eins og vísan bendir til:
Völdum róa voghesti
varla óar Hákoni.
Ber úr sjóar botnhvolfi
björg heim nóga að Stafnesi.
Guðmundur segir að gaman hafi verið á sjó í góðu veðri, þegar hafsíld var með fiskigöngu. Þá var súlan á hreyfingu og stakk sér óspart þar sem hún sá síldina ofarlega í sjónum. Kom þá fjör í sjómenn að verða fyrstir í gerið því að oft var þar ör fiskur. Súlan var eins og hagldrífa kringum skipið að stinga sér:
Eins og klettur ofan í dettur sjóinn,
súlan slettir sér á kaf
svo að skvettur kemur af.
Faðir Guðmundar fékk eftir föður sinn Björn Brandsson tveggja manna far, sem vel hafði aflast á og var happasælt. Björn smíðaði það og skírði með þessari vísu:
Veiðibjalla bátur kallist þessi:
Gæfan hallist honum að.
Herrann allra gefi það.
Stefán Þorleifsson á Presthólum orti:
Loksins þá mitt lífið valt
lyktar einu sinni
því fer verr að ei fer allt
illt úr veröldinni.
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is
Til baka
Leita í greinasafni
Prenta grein
