Jón Ólafur Þórðarson

Um þessar mundir eru liðin 66 ár síðan við Jón Ólafur Þórðarson sáumst fyrst í Barnaskólanum á Ísafirði þar sem við hófum samferð okkar um lífið. Við fylgdumst síðar að í gegnum Gagnfræðaskólann á Ísafirði og Menntaskólann á Akureyri, en þaðan urðum við samstúdentar. Eftir það skildi leiðir um stund, en Jón Ólafur fór í lögfræði og varð seinna fulltrúi hjá sýslumanni á Ísafirði og sat um nokkur ár í bæjarstjórn Ísafjarðar fyrir Sjálfstæðisflokkinn.

Jón Ólafur var sérstæður maður; glaðsinna, hreinskiptinn, vafningalaus og talaði alltaf tæpitungulaust; fór sínar eigin leiðir í ýmsum efnum og kom þetta ekki sízt fram í tali hans en við félagar hans nefndum þetta gjarnan Jónsólöfsku, en hann hafði nautn af því að gefa ýmsu því sem daglega kom upp á sín sérstöku nöfn. Hann fór til dæmis ekki til Bandaríkjanna eða Kanada – heldur usu og könudu, tengdasonur hans vann ekki hjá Volkswagen heldur fáví og bjó um skeið í úlfaborg og svo mætti lengi telja. Hann fór að sama skapi ekki með löndum fram í andstöðu eða stuðningi við menn og málefni heldur myndaði hann sér algerlega á eigin spýtur skoðanir og hélt þeim hiklaust fram. Hann var sjálfstæðismaður í bezta skilningi þess orðs og nefndi Moggann alltaf Sossann. Um miðbik ævinnar sáumst við sjaldnar, en hittumst alla ævi öðru hvoru og voru það gleðistundir. Svo var það fyrir nokkrum árum, að ég hafði frumkvæði að því að við sem vorum leikfélagar á Ísafirði í fyrndinni kæmum aftur saman og héldum hópinn á efri árum.

Þeim sið höfum við haldið síðan að hittast alltaf einu sinni í mánuði og skiptast á skoðunum og þá gjarnan leitað uppi fiskstaði og nú um nokkurra ára skeið hefur Messinn á Grandanum verið okkur athvarf. Það er því skarð fyrir skildi og við söknum vinar í stað. Við félagarnir af Messanum, ég, Veturliði Guðnason, Magnús E. Finnsson, Finnur Birgisson, Ólafur Karvel Pálsson og Halldór Guðbjarnason sendum allir hugheilar samúðarkveðjur til Böddu og barna hans, systkina og annarra aðstandenda. Blessuð sé minning okkar gamla félaga.

Tíminn er eins og fugl; fugl sem flýgur hratt; hraðar en hönd á festir og getur ekki stöðvað. Það henti nú í fyrri viku þegar ég fregnaði ótímabært og skyndilegt fráfall vinar míns og æskufélaga, Jóns Ólafs Þórðarsonar.

Við höfum þekkst eins lengi og minni mitt nemur; ólumst upp á Ísafirði og ásamt fleirum fylgdumst við að og hleyptum heimdraganum áfram út í heiminn, með þá öruggu og bjargföstu tilfinningu í brjósti að lífið væri óbreytanlegt að því leyti að allir værum við til staðar áfram hver fyrir annan.

Auðvitað vissum við að óendanleikinn væri tálsýn og við yrðum hrifsaðir einn af öðrum á brott, en það bara náði ekki upp í hugann.

Við vorum bara sömu púkarnir og fyrr og það var tilveran sjálf að hittast mánaðarlega, rifja upp gamlar minningar, karpa um hver hefði gleymt og hver myndi best. Það var liður í tilverunni að hittast og gleðjast.

Tilfinningin er eins og að hluti af manni sjálfum sé horfinn nú þegar ég horfi yfir farinn veg og minnist Nonna og allra uppátækja okkar ungra púka, unglinga með brilljantín í hári og síðar ábyrgðarfullra ungra manna sem festum ráð okkar hver á sinn hátt. Tilfinningin er vond og það er sárt að finna tómið sem hellist yfir um leið og maður áttar sig á að endalokin eru óumflýjanleg.

Það fyrsta sem flögraði um huga minn þegar ég horfði yfir okkar samvistir á okkar umliðnu ævi var ferð okkar fjögurra vina um miðja síðustu öld inn í Djúp.

Við vorum rétt fermdir og höfðum tæplega hleypt heimdraganum áður, í það minnsta ekki einir. Já, við vildum skoða okkur um og fara landleiðina inn í Djúp, tjalda og vera alvöru fullorðnir strákar við ekkert smeykir. Seyðisfjörður var áfangastaðurinn og það var enginn skottúr. Enginn bílvegur var kominn og var því gripið til þess ráðs að aka inn í Súðavík og fá bát til að skutla okkur inn að Eyri í Seyðisfirði.

Við vorum ágætlega haldnir með einn olíulampa sem lýsti vel og eitt lítið varaljós. Leiðin var löng en inni á Kleifum beið bóndi í dyrunum. Einhver okkar hvíslaði eftir að bóndi hafði vísað á gott tjaldstæði í túninu: „Sáuð þið ekki strákar að hann hafði haglabyssuna innan við dyrnar?“ og var ekki laust við smá titring og spennu í röddinni.

Þessi ferð var ævintýri. Við vorum hreinlega í Undralandi bæði í Seyðisfirði og Hestfirði og nutum þess að vera menn með mönnum og bera ábyrgð á sjálfum okkur. Svona eftir á að hyggja þroskuðumst við með ógnarhraða á þessum fjórum dögum.

Það verður skarð fyrir skildi sem ekki verður fyllt næst þegar við félagarnir borðum saman. Allir eigum við eftir að sakna Jóns Ólafs mikið. Þegar við hittumst síðast var svo bjart yfir honum, hann leit vel út og nýlega kominn úr fríi. Það var ekki helgríma sem varði hans ljómandi bros og glampa í augum. Fjarri lagi, en enginn má sköpum renna.

Jón Ólafur var sérstakur karakter og þorði alla tíð að vera hann sjálfur; traustur, heiðarlegur og sannur vinur. Fólkinu hans sem nú syrgir votta ég mína dýpstu samúð.