Í mér blundar einhver óþægð

Kristín Heiða Kristinsdóttir

khk@mbl.is

Hrafnhildur Inga Sigurðardóttir segir það hafa mótað sig sem listamálara að alast upp í Fljótshlíðinni. Hún er þakklát fyrir frelsi bernskuáranna í sveitinni. „Frá sex ára aldri var ég send til að sækja og reka kýrnar tvisvar á dag lengst upp í haga.“

Í Fljótshlíðinni þar sem ég bý er mjög sérstök skýjamyndun sem kemur til af því að út frá þrennunni Eyjafjallajökli, Þórsmörk og Markarfljóti myndast daglega einhvers konar hrærigrautur af alla vega skýjum. Stundum er til dæmis eins og geimskip komi siglandi, aðra daga er þykkur bakki sem breikkar eftir því sem nær dregur mínum bæ. Þennan síbreytileika hef ég fyrir augunum daglega heima á Sámsstaðabakka og þar er rosalegt útsýni á Tindfjöllin, Þríhyrning, Þórsmörkina og Eyjafjallajökul,“ segir Hrafnhildur Inga Sigurðardóttir listmálari en sýning á verkum hennar stendur nú yfir í Gallerí Fold. Viðfangsefni verka hennar er skýjafar og sjólag og sækir hún myndefnið á heimaslóðirnar þar sem suðurströndin blasir við henni.

„Himinn og haf eiga vel við mig, mér finnst það tærasta landslagið.“

Doris Day og Sofia Loren

Hrafnhildur segir það hafa mótað sig að alast upp í Fljótshlíðinni og hún sé þakklát fyrir frelsi bernskuáranna í sveitinni.

„Frá sex ára aldri var ég send til að sækja og reka kýrnar tvisvar á dag lengst upp í haga. Þarna var oft þoka og ég man vel eftir því þegar ég villtist eftir að hafa fundið kýrnar sem voru komnar mjög innarlega, alla leið inn fyrir Sléttafell. Þegar ég ætlaði að reka þær til baka heim á leið harðneituðu þær að fara. Þetta var þétt og mikil svartaþoka og ég vissi að við slíkar aðstæður á maður að láta dýrin ráða för, og ég gerði það. Ég hunskaðist á eftir kúnum þótt ég væri viss um að þær væru að fara í vitlausa átt. Auðvitað vissu þær alveg hver hin rétta leið var þótt ekki sæi út úr augum, ég fór fljótlega að þekkja þúfurnar og kindagöturnar og varð guðslifandi fegin að ég hafði leyft þeim að hafa vit fyrir mér,“ segir Hrafnhildur og bætir við að kýrnar hafi verið vinir sínir og sér hafi þótt vænt um þær.

„Ég gaf þeim mín eigin nöfn, utan þeirra kúanafna sem þær höfðu. Mér fannst sumar kýrnar líkjast kvikmyndaleikurum þess tíma, í hópi þeirra sem ég rak í haga voru til dæmis Doris Day og Sofia Loren,“ segir Hrafnhildur og bætir við að hún sé sannfærð um að frelsið úti í náttúrunni á uppeldisárunum og það að hafa verið mikið ein með sjálfri sér hafi haft heilmikil áhrif á sköpunargáfu sína.

„Ég er þó nokkur einfari í eðli mínu og ég hef alltaf unnið ein. Ég rak auglýsingastofu í 15 ár og vann þar ein og ég hef alla tíð málað ein. Ég vil ekki vera á vinnustofu með öðrum, þá gæti ég ekki málað. Ég verð að vera ein,“ segir Hrafnhildur sem ólst upp í stórum systkinahópi, en þau eru sjö systkinin.

„Eftir að við urðum fullorðin spurði ég mömmu hvort við hefðum ekki verið óþekk, með hávaða, læti og fyrirferð, en þá sagðist hún ekki muna eftir neinum látum í systkinahópnum, nema kannski í mér,“ segir Hrafnhildur og hlær og bætir við að þótt hún sé róleg á yfirborðinu sé einhver óþægð í henni undir niðri.

„Þetta kemur fram í málverkunum mínum, í þeim er þó nokkur ólga og læti en það gerist alveg óvart. Ég ákveð ekki þegar ég byrja að mála mynd að hún eigi að vera ofboðslega óróleg, en hún verður það kannski, eða ekki. Þetta kemur bara eins og það vill koma.“

Þetta gerðist fyrir tilviljun

Hrafnhildur segir að á bernskuheimili sínu Vestur-Sámsstöðum hafi verið mikið af listaverkum.

„Það er listrænt fólk í ættinni hennar mömmu, sem var dönsk, systir hennar og mágur voru bæði listamenn og fyrir vikið voru málverk eftir þau á veggjunum heima. Að sjálfsögðu voru þar líka til verk eftir Ólaf Túbals listamann í Múlakoti í Fljótshlíð, hann var til á öllum bæjum í sveitinni. Amma mín danska var lærður ljósmyndari og tvær dætur hennar voru líka lærðir ljósmyndarar. Mamma tók ofboðslega mikið af myndum, sem betur fer, sem geyma dýrmætar minningar,“ segir Hrafnhildur sem hafði alls ekki hugsað sér að verða listamaður, það gerðist fyrir algera tilviljun.

„Þórdís Alda systir mín vélaði mig með sér í inntökupróf í Listaháskólann þegar ég var orðin 35 ára. Þá stóð ég í skilnaði og ákvað að slá til og við komumst báðar inn. Ég varð mjög hissa á því; ég var algerlega óundirbúin og það komust ekki nema sextíu inn af þeim þrjú hundruð sem sóttu um svo ég var harla ánægð. Mig langaði í málun en ég lét skynsemina ráða, ég sá að ég gæti tæplega lifað af því ein með þrjú börn svo ég fór í grafíska hönnun og vann við það næstu 15 árin. Það var mikið álag og ég held að ég hafi lent í því sem nú er kallað kulnun í starfi, ég fékk alveg nóg og hætti í bransanum. Þá fór ég að mála og hef málað síðan.“

Slagurinn gefur mér mest

Hrafnhildur er vinnusöm, hún fer á hverjum degi á vinnustofuna og málar.

„Mér finnst ekki lífsnauðsyn að mála en mér finnst lífsnauðsyn að gera eitthvað, ég get ekki verið aðgerðalaus. Ég er ekki frá því að ég sé ofvirk. Ég mála af þörf fyrir að hafa eitthvað fyrir stafni. Mér finnst svakalega gaman þegar ég er á síðustu metrunum með mynd og sé að hún hefur tekist sérstaklega vel, þá fyllist ég sigurtilfinningu. Sumar myndir eru alveg hræðilega erfiðar, ég streitist við og þær verða verri og verri þangað til ég er við það að gefast upp. En ef ég þrauka og held áfram, þá fæðist hún. Þetta er sérstök tilfinning. Aðrar myndir renna upp eins og ljós frá fyrsta stroki, alveg áreynslulaust. En hinar eru skemmtilegri, þessar erfiðu sem fyrir er haft, slagurinn við þær gefur mér mest,“ segir Hrafnhildur sem sækir nöfnin á verkin sín í veðurlýsingar úr bók Þórðar á Skógum, Veðurfræði Eyfellings. Meðal verka hennar má finna Himinglæfu, Austanrúmbu, Nornaseið og Þokugrubbu.

Sýning Hrafnhildar 987,9 hektóPasköl stendur til og með 9. nóv. en þann síðasta sýningardag, nú á laugardag, ætlar hún að vera með leiðsögn fyrir gesti um sýninguna milli kl. 15 og 16.