Þetta er svo geggjað gaman

Árni Matthíasson

arnim@mbl.is

Fyrir stuttu kom út barnabókin Eyðieyjan, urr, öskur, fótur og fit eftir Hildi Loftsdóttur. Þetta er fyrsta bók Hildar, sem hefur meðal annars starfað sem blaðamaður í fjölda ára og er sem stendur verkefnastjóri hjá Geðhjálp.

– Hvers vegna varð barnabók fyrir valinu?

„Einu sinni dreymdi mig svo að Guðrún Helgadóttir gengi í áttina til mín, tæki í höndina á mér, horfði fast í augun á mér og kinkaði kolli. Ég túlkaði það sem svo að ég ætti að verða barnabókarithöfundur. Þetta var reyndar fyrir svona 25 árum, en jæja, nú er fyrsta bókin komin. Það eru líka nógu margir að skrifa fyrir fullorðna. Á Íslandi vantar auðvitað fleiri barnabækur og íslenska barnabókarithöfunda og ég er mjög glöð að vera orðin einn af þeim.“

– Aðalpersónur bókarinnar eru systurnar Ásta og Kata. Hvaðan koma þær?

„Femínískir barnabókmenntafræðingar hafa lengi kallað eftir því að stúlkur séu aðalpersónur í barnabókum; gerendur sem treysta á eigin útsjónarsemi, og mér fannst sjálfsagt að verða við því. Ég skrifaði ritgerð um hlutverk stúlkna í Artúrssögninni og fór að máta það við hlutverk stúlkna í íslenskum þjóðsögum og sagnaheimum, sem ég hef mikinn áhuga á. Mér finnst hlutverk stelpna í öllum frásögnum bæði fyrr og nú mjög skemmtilegar pælingar. En mér finnst samt líka mjög mikilvægt að hafa stráka og að kynin hjálpist að.

Sumir segja að maður eigi að skrifa um það sem maður þekkir. Ég hef sjálf verið stelpa og þekki systradínamík vel. Ég á systur, aðalsögupersónurnar Ásta og Kata heita eftir tvíburadætrum bróður míns sem ég var mikið með, og síðast en ekki síst á ég tvær dætur sem eru í raun karakterslega, og ekki síst sambandslega séð, fyrirmyndir stúlknanna í bókinni. Mjög hressar týpur.“

– Hvenær hófstu handa og hvað tók verkið langan tíma?

„Ég byrjaði að skrifa árið 2014, var þá í Háskólanum á Akureyri og tók þá kúrs í læsi og barnabókmenntum. Þá ákvað ég að leggja mitt af mörkum og fór loksins að skrifa. Þetta hefur svo komið í gusum, en fyrir tveimur árum ákvað ég að taka mér þann tíma sem þurfti.

– Í bókinni blandar þú snyrtilega saman íslenska álfatrú, þjóðsagnaóvættir og tímaflakk, segðu mér aðeins frá því.

„Það varð eiginlega þannig óvart. Ég hef lengi ætlað að skrifa um pabba minn, en hann er fyrirmyndin að afa Jökli. Hann bjó um tíma sem barn í Hrappsey á Breiðafirði, þ.e.a.s. á „Eyðieyjunni“ og margt af því sem gerist í bókinni er sannsögulegt. Við hlið hússins er stór hóll sem pabbi ímyndaði sér að væri álfhóll og að hann ætti vinkonu þar. Þaðan kom hugmyndin að tengja álfheima inn í þessa bók. Hjá þeim í Hrappsey bjó til dæmis vinnukona sem ég læt vera Hildi álfadrottningu. Þannig að þegar ég fór að skrifa um pabba, komu ekki bara álfar heldur ýmsar furðuverur úr gömlum bókum og tróðu sér inn í bókina mína.“

– Það er léttur andi yfir bókinni en líka í henni dramatísk augnablik, eins og til að mynda óbermið Þrándur og örlög Bjarts. Finnst þér mikilvægt að tvinna þetta saman?

„Ekki spurning. Börn vilja víst helst lesa sögur sem eru húmorískar, spennandi og með persónum sem þau tengja auðveldlega við. Ég reyndi að hafa það í huga við skrifin, enda er leikurinn til þess gerður að þau vilji lesa bókina. Þótt stemningin sé frekar létt yfir höfuð, verða auðvitað að vera átök í bókinni, og sum þeirra eru átakanlegri en önnur. Jafnvel svo að sumum þykir nóg um, sem skýrir kannski undirtitil bókarinnar. Þannig að það er oft stutt á milli hláturs og gráts á Eyðieyjunni.“

– Síðustu setningar bókarinnar benda eindregið til framhalds, ertu byrjuð á næstu bók?

„Já og nei. Þegar ég kom með þessa bók til Önnu og Tómasar hjá bókaútgáfunni Sögum var ég strax beðin um að skrifa tvær bækur í viðbót, sem ég var meira en til í. Ég á í fórum mínum hálfkláraða bók sem einnig gerist mestmegnis í íslenskum sagnaheimi og ætla að bjóða Ástu mína og Kötu velkomnar inn í þá bók þar sem ný ævintýri bíða þeirra. Ég hlakka mikið til að takast á við að skrifa þá bók, og helst hið allra fyrsta. Þetta er svo geggjað gaman allt saman!“