Þorvaldur G. Óskarsson

Í dag kveð ég Þorvald tengdaföður minn og á þeim tímamótum er gott að rifja upp genginn veg.

Ég var svo lánsamur að kynnast Eyrúnu á unga aldri og fljótlega eftir það var Ingi Þór kominn í heiminn, og dóttirin aðeins sextán ára, sem var að vísu ekkert einsdæmi á þeim árum. Aldrei reyndu Þorvaldur og Lína að stjórna lífi okkar, við fengum að spjara okkur sjálf.

Þorvaldi féll aldrei verk úr hendi, hann var alltaf eitthvað að brasa. Endalaus verkefni á verkstæðinu og Sleitustaðavirkjunin þurfti mikið viðhald í gegnum árin. Honum óx ekkert í augum og þeir voru ófáir bílarnir, sem margir hefðu úrskurðað ónýta, sem hann gerði eins og nýja. Þegar ég spurði hann hvernig gengi með hitt og þetta sem hann var að lagfæra var svarið oftar en ekki „það versta er búið“ þó svo að hann væri nýbyrjaður á verkinu.

Mig langar að nefna eitt dæmi sem sneri að mér, en það var eftir eina af mörgum törnum okkar við lagfæringu á Sleitustaðavirkjun að hann sagði við mig að hann og Nonni (Jón Sig.) ætluðu að koma með beltavél, jarðýtu og tvo vörubíla út í Tungu í Fljótum, þar sem við Eyrún erum með sumarbústað, og bera ofan í afleggjarann, sem var hálfófær 2 km moldartroðningur. Ég taldi þetta fráleita hugmynd, en þeim frændum varð ekki haggað og mættu þeir með tækin og vorum við tvær langar helgar að bera ofan í slóðann sem var eins og „malbik“ á eftir. Svona var hjálpsemi þeirra frænda á Sleitustöðum.

Félagsstörf áttu mikinn þátt í lífi Þorvaldar og Línu. Þau voru í Lions og sungu saman í Hörpu á Hofsósi og kirkjukór Hólahrepps. Einnig starfaði og söng Þorvaldur í Karlakórnum Heimi og var formaður kórsins í mörg ár. Með kórnum fór hann í margar ferðir bæði innan- og utanlands.

Þau eru ófá handtökin sem við Þorvaldur höfum unnið saman í gegnum áratugina og lærði ég margt af honum, enda hann með eindæmum laghentur maður. Ef eitthvað þurfti að dytta að bílunum okkar Eyrúnar var hann ávallt tilbúinn að aðstoða mig og ekki lá Siggi á liði sínu.

Þorvaldur var ekki skaplaus maður og hafði fastmótaðar skoðanir á flestum málum eins og algengt er með framtakssama menn. Þrátt fyrir það bar aldrei skugga á okkar samband og er ég ákaflega þakklátur fyrir það.

Alveg frá upphafi hefur verið mikill samgangur okkar á milli og oft gistu Ingi og Þórdís í sveitinni. Það er ómetanlegt að börn geti umgengist afa sína og ömmur, sérstaklega þegar þau hafa eitthvað uppbyggilegt að miðla til þeirra.

Ég minnist Þorvaldar með hlýhug og er þakklátur fyrir einlæga vináttu.

Elsku besti afi minn. Orð fá ekki lýst hversu vænt okkur þótti um þig og þú varst alltaf til staðar þegar við þurftum á þér að halda. Það var alltaf gaman að koma í sveitina til ykkar ömmu, þrátt fyrir að þið Siggi væruð meira og minna á verkstæðinu eitthvað að brasa, jafnt virka daga sem um helgar. Amma sá um að hafa matinn og kaffið tilbúið þegar ykkur hentaði að koma, klukkan stjórnaði ekki ykkar vinnutíma, það voru verkin. Oft undraðist ég þolinmæði ömmu, t.d. í eitt skiptið þegar við ætluðum að borða með ykkur kvöldmat og þið Siggi og Yngvi voruð ekki komnir í mat klukkan að verða átta og þolinmæði mín var löngu þrotin, þá sagði amma: „Þórdís mín, við skulum bara koma inn í stofu og spjalla saman, þeir koma bráðum.“

Þeir eru ófáir bílarnir sem þú ert búinn að gera við í gegnum árin og ekki var kastað til hendinni. Þú smíðaðir hús á jeppa, rútur og húsbíla, einnig nokkur hjólhýsi og er eitt þeirra enn í flottu standi eftir tæp fimmtíu ár. Einnig eru ófá dagsverk þín við Sleitustaðavirkjunina, sem þú komst á laggirnar ásamt félögum þínum og vinum þeim Ólafi Jóns og Jóni Sig.

Þú hafðir mikinn áhuga á félagsmálum, starfaðir í Lions og Karlakórnum Heimi þar sem þú varst formaður um árabil. Þú hafðir mikinn metnað fyrir hönd kórsins og vildir koma honum í fremstu röð kóra á Íslandi. Það vantaði ekki stórhuginn; útgáfa á plötum og ferðir til útlanda með kórnum eru gott dæmi þar um.

Þær eru ófáar utanlandsferðirnar ykkar ömmu og minnir mig að þú hafir sagt að löndin sem þið hefðuð heimsótt væru á þriðja tuginn. Einnig ferðuðust þið mikið innanlands, þar sem þið voruð oft í góðra vina hópi. Það var og er gaman að skoða allar myndirnar sem þú varst svo duglegur að taka á ferðalögum ykkar ömmu. Þær ylja okkur um hjartarætur um ókomin ár.

Þið amma voruð ákaflega samrýnd og aldrei varð ég vör við ósætti ykkar á milli. Það sem þurfti að gera, það gerðuð þið saman, jafnt í félagsmálunum og á verkstæðinu, þar sem amma sá jafnvel um að ganga frá bílum að innan o.fl.

Þú hafðir mikinn áhuga á hvernig okkur gengi og nú hin síðari ár hvernig barnabarnabörnin spjöruðu sig. Kristófer Rúnar var þér mjög hjartfólginn og þið áttuð margar góðar stundir saman sem gott er að minnast. Ég er ekki frá því að hann hafi smá verklagni frá þér.

Okkur fjölskyldunni þótti óendanlega vænt um ykkur ömmu og reyndum við að sýna það í verki eins og við gátum og við þurfum ekki að hugsa eftir á að við hefðum átt að.

Ég er mjög þakklát fyrir að hafa verið hjá þér undir lokin ásamt Inga og Yngva. Nú ert þú kominn í Sumarlandið að dansa við fallegustu stelpuna á ballinu, eins og þú sagðir svo oft um ömmu. Elsku afi, þú knúsar Sigga og ömmu frá okkur.

Þín er sárt saknað.

„Kveð ég fagra fjörðinn Skaga.“

Fallinn er frá Þorvaldur G. Óskarsson frá Sleitustöðum í Skagafirði. Þorvaldur söng með Karlakórnum Heimi í þrjá áratugi og veitti kórnum forstöðu nánast allan þann tíma. Hann gekk til liðs við kórinn árið 1971, um það leyti sem kórarnir tveir í Skagafirði, Karlakórinn Feykir og Karlakórinn Heimir, sameinuðust formlega undir merkjum Heimis. Þorvaldur var valinn til formennsku stuttu síðar eða árið 1973 og gegndi þeim starfa óslitið næstu 27 árin af mikilli elju og trúmennsku.

Hann bar hag kórsins mjög fyrir brjósti og var vakinn og sofinn yfir velferð hans. Svo var um þau hjón bæði, Þorvald og Línu. Þær verða trúlega ekki taldar þær stundir sem þau hjón unnu kórnum þann tíma sem Þorvaldur léði honum krafta sína.

Þorvaldur stóð í stafni á þeim tíma þegar kórsöngur almennt átti nokkuð undir högg að sækja. Hann var dugnaðarforkur, ákveðinn og fylginn sér, fastur fyrir þar sem hann taldi þörf á. Þess nutum við Heimismenn. Hann var einnig við stjórnvölinn á mesta uppgangstíma kórsins, um og upp úr 1990, og átti sinn þátt í velgengni hans, sem enn eimir eftir af.

Fyrir rúmum tveimur árum hélt kórinn til vesturstrandar Kanada, í samstarfi við Vesturfararsafnið á Hofsósi, afar vel heppnaða ferð. Þorvaldur átti þess kost að koma með okkur í þessa ferð og naut sín vel í gleði og söng, í félagsskap er hann þekkti svo vel. Þessar samverustundir voru Þorvaldi afar mikils virði og svo er um alla Heimisfélaga sem þátt tóku í þessari ferð.

Við þökkum samfylgdina og vottum aðstandendum innilegustu samúð okkar.

Fyrir hönd Heimisfélaga,

Horfinn er á braut góður vinur og félagi. Kynni okkar Þorvaldar eru búin að vera löng og góð, allt frá því ég var bóndi í Bæ á Höfðaströnd. Ég á honum líka mikið að þakka. Við Áróra, konan mín sáluga, ákváðum að hætta búskap á sínum tíma og flytja suður. Þorvaldur og Lína gátu ekki hugsað sér að missa okkur í burtu og buðu okkur bæði vinnu og húsnæði á Sleitustöðum. Ég hef alltaf sagt að það hafi verið mín guðs náð og gæfa.

Ég vann hjá Þorvaldi í þrjú ár og var það góður og skemmtilegur tími. Alla tíð síðan hef ég mátt koma með bílinn minn til að gera við ef ég hef þurft. Við ferðuðumst mikið saman og minnist ég sérstaklega ferðar sem við hjónin fórum saman á Strandirnar og síðan um Vestfirðina. Svo allar ferðirnar sem við fórum saman með karlakórnum Heimi. Þorvaldur gekk mikið á eftir mér áður en ég lét eftir og hef ég aldrei séð eftir því, þetta var góður tími.

Einnig má minnast skemmtilegra samverustunda í Munaðarnesi þegar Þorvaldur var meðal gesta í sjötugsafmæli mínu. Þar var hann hrókur alls fagnaðar og flutti eftirminnilega ræðu.

Að endingu vil ég þakka Þorvaldi góð kynni og vináttu sem aldrei bar skugga á. Aðstandendum votta ég mína dýpstu samúð.

Hvíl í friði, kæri vinur.