Sigrún Sturludóttir fæddist á Suðureyri við Súgandafjörð 18. apríl 1929. Hún lést 1. nóvember 2019. Sigrún var dóttir hjónanna Kristeyjar Hallbjörnsdóttur húsmóður og Sturlu Jónssonar oddvita og hreppstjóra á Suðureyri við Súgandafjörð. Systkini Sigrúnar eru Eva, Kristín, Jón og Eðvarð. Sigrún giftist 1949 Þórhalli Halldórssyni verkstjóra og sveitarstjóra, f. 21. október 1918, d. 23. apríl 2015. Foreldrar hans voru Steinunn Jónsdóttir húsmóðir og Halldór Jónsson bóndi á Arngerðareyri við Ísafjörð.
Dætir Sigrúnar og Þórhalls eru: 1) Inga Lára, f. 1949, maki Elvar Bæringsson, f. 1948. Börn a) Sigrún Arna, maki: Steingrímur Þorgeirsson, þau eiga fjögur börn. b) Þóra Björk, maki: Bjarki Jónsson, þau eiga tvö börn. c) Hrafnhildur Ýr, maki: Sigurður Ólafsson, þau eiga eitt barn. 2) Sóley Halla, f. 1953, maki Kristján Pálsson, f. 1944. Börn a) Hallgerður Lind, maki: Magnús Þórarinsson, þau eiga þrjú börn. b) Sigrún, maki: Guðmundur Sigmundsson, þau eiga þrjá syni. Börn Kristjáns og Aðalheiðar Jóhannesdóttur eru a) Arndís, á tvo syni, maki: Ingólfur Ásgeirsson. b) Ólöf, á tvær dætur, maki: Dave Meadows. 3) Auður, f. 1958, maki Siggeir Siggeirsson, f. 1959. Börn a) Sigríður Rún, maki: Hlynur Gylfason, þau eiga þrjá syni. b) Þórhallur. c) Vilhjálmur, maki: Edda Sif Pálsdóttir. 4) Steinunn, f. 1966, maki Einar Þór Einarsson, f. 1962, d. 2014. Börn a) Steinar Þór. b) Fannar Þór. Barn Einars Þórs og Stellu Hafsteinsdóttur a) Ágústa Ósk, maki: Einar Jónsson, þau eiga þrjú börn. Dætur Þórhalls og Ásthildar Pálsdóttur eru: 1) Björg, f. 1949, maki Gunnbjörn Ólafsson, f. 1938. Barn a) Drífa, maki: Guðjón Þorsteinsson, þau eiga eitt barn. Börn Bjargar og Gunnars Garðarssonar a) Ásgeir, maki: María Jensdóttir, þau eiga þrjú börn. b) Kristín Sif, maki: Ólafur Rafnsson, þau eiga þrjú börn. 2) Bryndís, f. 1949, maki Vilbergur Stefánsson, f. 1948. Börn hennar og Bergþórs Hávarðarsonar eru a) Ragnheiður Bergdís, maki: Þórarinn Jakobsson, þau eiga tvö börn. b) Páll Björgvin, maki: Rebeca Aquado Primo, þau eiga eitt barn. c) Kjartan Hávarður, maki: Svanhvít Ingibergsdóttir.
Sigrún stundaði nám við Héraðsskólann á Núpi og við Húsmæðraskólann Ósk á Ísafirði. Sigrún og Þórhallur kynntust á Suðureyri og hófu þar búskap. Á Suðureyri var Sigrún mjög virk í félagsmálum. Hún var í stjórn kvenfélagsins Ársólar og hélt uppi öflugu starfi í barnastúkunni. Eftir að þau hjón fluttu til Reykjavíkur vann hún ýmis störf og síðustu starfsárin var hún kirkjuvörður við Bústaðakirkju. Sigrún var m.a. í stjórn Kvenfélagasambands Íslands, var í orlofsnefnd húsmæðra í Reykjavík og sá um orlofsdvöl þeirra í mörg ár og tók þátt í starfi IOGT. Hún var virk í starfi Framsóknarflokksins.
Sigrún hlaut fjölda viðurkenninga fyrir störf sín að félagsmálum og árið 2006 var hún sæmd heiðursmerki hinnar íslensku fálkaorðu fyrir störf að félagsmálum.
Sigrún verður jarðsungin frá Bústaðakirkju í dag, 8. nóvember 2019, og hefst athöfnin klukkan 11.
Þegar ég hugsa um Rúnu tengdamömmu mína á þessari kveðjustund dettur mér Súgandafjörður fyrst í hug. Rúna elskaði að tala um fjörðinn sinn fyrir vestan, „það er svartalogn núna“, sagði hún gjarnan þegar við horfðum yfir spegilsléttan fjörðinn hennar úr „Afahúsi“ í Selárdal. Við áttum margar ferðirnar vestur til að dytta að „Afahúsi“ og njóta fegurðarinnar svo ég tali ekki um berjatínsluna en hvergi eru aðalbláberin stærri og betri en í Selárdal í Súgandafirði. Við fórum stundum gangandi upp í dalinn og þá vildi Rúna fá mynd af sér með tröllskessunni, „við erum vinir“ sagði hún brosandi.
Rúna var alin upp á miklu rausnarheimili í Súgandafirði sem var í raun hjarta sveitarfélagsins í embættistíð föður hennar, Sturlu Jónssonar, sem var bæði oddviti og hreppstóri Suðureyrarhrepps um áratugaskeið auk þess sem hann var með eigin útveg. Rúna var því alin upp í hringiðu sveitarstjórnarmálanna og var heimili þeirra mjög gestkvæmt og fólk að koma daginn út og inn í hinum ýmsu erindagjörðum.
Vegna veikinda móður sinnar þurfti Rúna að taka mikinn þátt í heimilisstörfunum en hún fór í Húsmæðraskólann á Ísafirði 17 ára gömul. Rúna var lagin í samskiptum við fólk og vildi leysa hvers manns vanda, það var því sóst eftir hennar starfskröftum í mörgum félagasamtökum sem döfnuðu vel undir hennar stjórn.
Þegar Rúna flutti með fjölskylduna til Reykjavíkur varð hún ein af forystukonunum í Kvenfélagasambandi Ísland, Stórstúku Íslands og hjá Framsóknarflokknum í Reykjavík. Það lá því alltaf beint við að mér fannst að hún gæfi kost á sér til forustu í stjórnmálum enda mjög áhugasöm og vinnusöm Framsóknarkona. Það átti þó ekki fyrir henni að liggja þó svo hún skipaði sæti á listum flokksins bæði til borgarstjórnar Reykjavíkur og til Alþingis.
Hún vildi frekar vinna að grasrótarstarfi flokksins og stofnaði m.a. Framsóknarkvenfélög og hjálpaði frambjóðendum flokksins á alla lund. Hún var ein af þeim sem bökuðu kökur fyrir flokkinn „sinn“ og þegar það var hringt þá spurði hún? „Hvað margar? Er það nóg?“ Já, hún bakaði ófáar kökurnar fyrir Framsókn.
Þegar sýnt var frá fundum flokksins þá kom ævinlega brosandi andlit Rúnu á skjáinn. Ég öfundaði Framsóknarflokkinn af því að eiga svona öfluga konu í sínum röðum. Rúna var ötul í störfum sínum fyrir kirkjuna og stjórnaði tómstundastarfi aldraðra. Fyrir störf sín var Rúna sæmd margskonar viðurkenningum, m.a. hinni íslensku fálkaorðu.
Rúna var ágætlega minnug og átti auðvelt með að rifja upp lífið í Súganda á árum áður en hennar sterkustu minningar voru tengdar átthögunum. Var hún ávallt trúr og tryggur Súgfirðingur og formaður Súgfirðingafélagsins í Reykjavík um tíma og heiðursfélagi þess. Rúna hafði yndi af því að prjóna á barnabörnin sín og eiga þau ófáa vettlingana, peysur og húfur sem hún prjónaði listavel.
Ég vil að leiðarlokum þakka Rúnu fyrir hennar miklu og góðu áhrif sem hún hafði á allt mitt líf og fjölskyldu minnar. Guð blessi minningu Sigrúnar Sturludóttur frá Súgandafirði.
Kristján Pálsson.
Þegar ég var 22 ára gömul flutti ég til Reykjavíkur og byrjaði að búa með Bjarka í bílskúr við Ægisíðuna. Við áttum ekki lúxusgræju eins og þvottavél og því kom ég a.m.k. aðra hverja viku, í nokkur ár, í Espigerðið til þess að þvo þvottinn. Síðan komu Ísabella Sól og Jökull Máni í heiminn og ég reyndi að halda því að heimsækja ykkur afa reglulega og alltaf voru krakkarnir glaðir og ánægðir að fara í heimsókn til ömmu og afa-lang. Síðan afi dó þá fannst mér þú allt í einu vera orðin eitthvað svo gömul og þreytt, en það var eitthvað sem mér fannst ekki áður. Kannski var það afi sem hafði þessi yngingaráhrif á þig, en hann var 11 árum eldri en þú, eða að þú varst að vinna með eldri borgurum í Bústaðakirkju og þá talaðir þú um að fara og vera með gamla fólkinu, eins og þú værir ekki ein af því, þó þetta væru oft á tíðum jafnaldrar þínir.
Þú varst bara ein af þessum hörkuduglegu konum sem verða eiginlega aldrei veikar og þegar þú varðst 90 ára þá sagðist þú aldrei hafa aldrei átt von á því að verða níræð því enginn í þinni sveit varð svo gamall þegar þú varst ung. Ég mun sakna þess að sitja með þér og spjalla um lífið og tilveruna eða hlusta á þig tala um hvernig lífið var hjá þér í gamla daga en ég veit að þú varst orðin þreytt og lúin og í stað þess að halda lífinu áfram eins og það var síðustu vikurnar þá er gott að vita að þú hafir fengið að fara á vit feðra þinna og ég veit að afi mun taka vel á móti þér.
Elsku besta amma mín, takk fyrir allt sem þú hefur gert fyrir mig. Ég segi svo við þig eins og afi sagði alltaf við mig, að þú varst bæði einstök og sérstök og þú munt alltaf skipa stóran sess í hjarta mínu.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Hvíl í friði, elsku amma.
Þín
Þóra Björk.
Þú varst okkur amma svo undur góð
og eftirlétst okkur dýran sjóð,
með bænum og blessun þinni.
Í barnsins hjarta var sæði sáð,
er síðan blómgast af Drottins náð,
sá ávöxtur geymist inni.
Við allt viljum þakka amma mín,
indælu og blíðu faðmlög þín,
þú vafðir oss vina armi.
Hjá vanga þínum var frið að fá
þá féllu tárin af votri brá,
við brostum hjá þínum barmi.
Við kveðjum þig elsku amma mín,
í upphæðum blessuð sólin skín,
þar englar þér vaka yfir.
Með kærleika ert þú kvödd í dag,
því komið er undir sólarlag,
en minninga ljós þitt lifir.
Leiddu svo ömmu góði guð
í gleðinnar sælu lífsfögnuð,
við minningu munum geyma.
Sofðu svo amma sætt og rótt,
við segjum af hjarta góða nótt.
Það harma þig allir heima.
(Halldór Jónsson frá Gili)
Elsku besta amma, takk fyrir allt. Fyrir faðmlög, kossa og kærleikann sem þú alltaf sýndir og takk fyrir að þú baðst alltaf Guð að geyma mig og svo seinna meir okkur fjölskylduna. Ég er svo þakklát fyrir að ég og Svanhildur gátum kvatt þig með kossum og faðmlögum, og að ég bað Guð um að geyma þig.
Þín
Hrafnhildur.
Nú er komið að kveðjustund.
Takk fyrir dýrmætar samverustundir og lærdómsríkar.
Við áttum margar ógleymanlegar stundir með handavinnuna okkar – hvort sem það var útsaumur, hekl eða prjónarnir. Þú alltaf svo natin við að hjálpa mér og kenna.
Dásamlegar og notalegar stundir hjá ykkur afa í Espigerðinu ylja manni á þessum erfiðu tímamótum. Heimsóknirnar til þín í Bústaðakirkju og sumarbústaðaferðir vestur í Afahús eða Galtalæk.
Sofðu nú blundinn væra,
blessuð sé sálin þín hrein.
Minningin, milda og tæra,
merluð, minning í stein.
Man ég þig ástkæra meyja,
meðan að ég lifi hér.
Minning sem aldrei skal deyja
samverustundin með þér.
(Bryndís Halldóra Jónsdóttir)
Fyrir hönd litlu drengjanna minna – sem nú eignast einn verndarengil til viðbótar, verndarstjörnu sem skín skærast á himnum og fylgir þeim allt, þakka ég þér hlýhug til þeirra á þeim stutta tíma sem þið fenguð saman.
Það er notalegt að hugsa til þess að nú sért þú á ný með elsku besta afa – hann hefur tekið á móti þér með ylvolga jólaköku og ástarpunga.
Takk fyrir allt – þín verður sárt saknað, elsku amma mín.
Þín yngsta dótturdóttir,
Sigríður Rún
Siggeirsdóttir.
Barnabarnabörnin vildu líka alltaf koma til þeirra, en á heimili langömmu og langafa máttu þau gera það sem þau vildu. Þau máttu leika sér í sjúkrarúminu hans afa og ýta því upp og niður, fá sér ótakmarkað af nammi og kökum og leika sér með allt fíneríið sem amma átti.
Í gegnum tíðina varr amma dugleg að gera ýmsa hluti fyrir barnabörnin og langömmubörnin eins og jólasokka, peysur, útsaumaða púða og ótal pör af vettlingum og sokkum. Aldrei fór maður tómhentur út frá ömmu Rúnu.
Amma passaði vel upp á alla í kringum sig og var einstaklega gjafmild á afmælum og jólum enda voru bestu jólagjafirnar frá langömmu Rúnu þar sem hún var oft búin að pakka mörgum litlum hlutum inn svo það voru margar litlar gjafir að opna sem krakkarnir elskuðu.
Hjálpsemi einkenndi ömmu alla tíð, bæði gagnvart okkur fjölskyldunni sem og öðrum í gegnum hjálparstarf og ýmsar nefndir sem hún sat í. Ef við nefndum það að okkur vantaði sumarvinnu sem unglingar þá greip hún það á lofti og var komin með símann í hönd til að nýta sitt stóra tengslanet til að útvega okkur vinnu. Hún var afskaplega vinmörg og hafði eflaust hjálpað mörgum öðrum í gegnum tíðina eins og hún gerði við okkur.
Við munum eftir ömmu sem dugnaðarforki bæði inni á heimilinu sem utan. Hún vann í Bústaðakirkju þegar við vorum krakkar og virtist stjórna öllu þar, með afa með sér til halds og trausts. Amma vildi vera vel inni í hlutunum jafnvel þegar hún var komin á efri ár, lærði m.a. á facebook til að geta skoðað myndir og fylgst með.
Við systurnar erum ævinlega þakklátar og glaðar að hafa fengið að njóta nærveru ömmu eins lengi og við fengum og yljum okkur nú við minningarnar um allar góðu stundirnar sem við áttum saman. Hvíl í friði elsku amma.
Sigrún og Hallgerður
Kristjánsdætur.
Það er margs að minnast. Samvera frá í vor stendur vissulega upp úr þegar hún fagnaði með eftirminnilegum hætti 90 ára afmælisdegi sínum í faðmi fjölskyldu og vina, en Rúna var mikil félagsvera og naut sín vel innan um fólkið sitt, sem hún ræktaði af alúð og umhyggju.
Hún sýndi mér og mínu fólki ætíð mikla væntumþykju og fyrir það verð ég ætíð þakklát. Það sýndi sig vel þegar hún deildi með mér sögu ömmu minnar í kjölfar veikinda, en ég hafði þá verið greind með sama sjúkdóm og hún. Á þeim tíma var fátt vitað um sjúkdóminn en að sögn Rúnu hafði amma verið með þeim fyrstu hér á landi sem greind voru formlega með hinn svokallaða MS-sjúkdóm. Það var mér því ómetanlegt að fá þarna innsýn í líf og líðan ömmu minnar og fjölskyldunnar frá þessum tíma. Saga sem mögulega hefði aldrei verið skráð ella.
Það kom augljóslega fram í samtölum okkar að óvænt veikindi móður hennar, sem hafði skyndilega misst mátt og tilfinningaskyn í bæði höndum og fótum, setti strik í líf fjölskyldunnar á Aðalgötu 12. Á þessum tíma, árið 1942, var Rúna 13 ára og næstelst systkina sinna og faðir minn yngstur, þá nýorðinn fimm ára. Þau höfðu fram að þeim tíma lifað áhyggjulausu og góðu lífi en stóðu nú allt í einu frammi fyrir alvöru máli eins og hún orðaði það og breyttum kringumstæðum. Rúna tók því snemma mikla ábyrgð og gerði hvað hún gat til að létta undir með föður sínum á þessum óvissutímum en lengi var ekki vitað hvað amaði að móður hennar. Hún sýndi því fljótt hvað í henni bjó og finnst mér þetta erindi úr ljóði föður míns til Rúnu þegar hún var sjötug lýsa henni vel og þeirra einstaka og nána sambandi sem á rætur að rekja til bernskuáranna:
Ég hugsa stundum
til ára áður
er ungur ég var
þá lamaðist móðir,
ok var þá lagt á ungar herðar
en öruggt var skjól
í faðmi þínum.
(Eðvarð Sturluson)
Rúna var ætíð mjög virk í félagsmálum, en hún sat í gegnum árin í stjórnum og nefndum hinna ýmsu félagasamtaka, ýmist sem formaður þeirra eða stjórnarmaður. Hún var alin upp á miklu félagsmálaheimili og án efa fylgdi henni margt bæði úr móður- og föðurgarði sem nýttist henni síðar vel í lífinu.
Orðstír fagur aldrei deyr
óhætt má því skrifa
á söguspjöldum síðar meir,
saga þín mun lifa.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Það er alltaf sárt að kveðja, elsku Inga Lára, Sóley Halla, Auður og Steinunn. Ég sendi ykkur og fjölskyldum ykkar mínar innilegustu samúðarkveðjur. Blessuð sé minning nöfnu minnar Sigrúnar Sturludóttur.
Sigrún Edda Eðvarðsdóttir.
Sigrún var skemmtileg kona. Ákveðin með sterkar skoðanir. Ótrúlega vel tengd við háa sem lága í þjóðfélaginu enda mikil félagsmálakona. Hún starfaði af heilindum og lét aldrei dægurmál breyta sinni stefnu eða lífsskoðun. Hún gekk ekki fram með hávaða eða látum en hún fylgdi sínu eftir með festu og einurð.
Í pólitík var hún einlit og vann af heilindum þar sem annars staðar. Henni féll ekki vel þegar vegið var að hennar fólki og var óhrædd að taka sér stöðu með mönnum og málefnum sem féllu að hennar lífsskoðun.
Í kirkjustarfi var hún heil og trú og hafði mikinn metnað fyrir starfi kirkjunnar sinnar. Hún var ung í anda þegar kom að nýjum stefnum og leiðum og var hvetjandi og styðjandi. Væri henni eitthvað á móti skapi þá fannst það fljótt án þess að orð væri á því haft. Fas hennar og framkoma var með reisn og styrk og öll hennar framganga með þeim hætti að það mátti endalaust læra af henni. Að eiga Sigrúnu sem vin og nána samstarfskonu var sannarlega fjársjóður sem varir, er og verður. Hún gaf af heilindum, vann með heiðarleika, var föst fyrir eins og fjöllin í heimabyggð hennar fyrir vestan. Sigrún var líka glettin og spaugsöm á sinn hátt.
En henni féll ekki vel þegar grínið meiddi einhverja sem henni voru kærir í skoðunum og stefnumálum. Örugglega hefur einhverjum fundist hún vera ákveðin kona og stefnuföst. Allt hennar fas og framganga var með þeim hætti að tekið var eftir.
Með hlýju og þakklæti minnist ég Sigrúnar Sturludóttur og þakka þau forréttindi að hafa fengið að starfa náið með henni að málefnum sem ég veit voru okkur báðum afar kær. Vinátta hennar, leiðsögn og hvatning lifir áfram enda þótt hún kveðji þetta jarðlíf. Trú hennar sagði henni hvað í vændum væri og ég veit að Þórhallur mun taka á móti henni og eiga samleið með henni áfram, því þannig voru þau eitt og verða það ætíð í helgri minningu hugans.
Góðar og þakklátar kveðjur okkar Unnar til fjölskyldu hennar. Guð blessi hana og ykkur öll.
Pálmi Matthíasson.
Á stundum sem þessum koma í hugann þeir samferðamenn sem mest áhrif hafa haft á okkur. Ég átti þess kost að ganga með Sigrúnu dálítinn spöl af leiðinni. Hún var ein þeirra sem alltaf höfðu bætandi áhrif á okkur hin. Hún gat verið kjarnyrt en eiginleiki hennar var að koma auga á aðalatriðin, sjá gegnum þokuna og eiga þátt í að leggja brautina fram á við.
Æðrulaus og jafnhuguð. Glaðvær var hún á góðum stundum, vinföst og mikils metin af öllum sem með henni störfuðu.
En nú er komin nótt. Minning hennar er sterk, gott var að eiga hana að vini.
Fjölskyldu hennar sendi ég samúðarkveðjur. Ég þykist vita að í huga þeirra verður minningin um Sigrúnu Sturludóttur ljós á brautinni framundan.
Guðm. G. Þórarinsson.
Undirrituð var ein þeirra sem nutu úr viskubrunni félagsauðsins og á ég nöfnu minni mikið að þakka. Fyrst og fremst þakka ég vináttu í áratugi. Sigrún var mér líka oft sem besta móðir, sem leiðbeindi með hlýju, dæmum en ákveðni. Það var afar gefandi og ánægjulegt, ung að árum, að fá tækifæri til að sitja við fótskör hennar og annarra í félagi framsóknarkvenna í Reykjavík og nema af þeim vísindi samvinnu, samheldni og félagshyggju.
Það var stórt skref í baráttu fyrir hugsjónum Framsóknarflokksins varðandi jafnrétti og framgang kvenna þegar Landssamband framsóknarkvenna var stofnað árið 1981 í Reykjavík. Sigrún var valin formaður LFK á frægum fundi á Húsavík tveimur árum síðar. Hún hófst strax handa og var bæði sókndjörf og framsækin, enda fór skriða af stað og konur sóttu fram um land allt.
Mikilvægi skemmtana í anda kvöldvöku gleymdi hún ekki, enda nutu hæfileikar Sigrúnar sín einkar vel við undirbúning og stjórn á slíkum samkomum. Sennilega var henni þetta í blóð borið eða heimanmundur frá Súgandafirði. Léttleiki, söngur og leikur, án áfengis. En slíkar heimasmíðaðar skemmtanir efla samkennd og vináttu í öllum félagsskap og styrkja liðsheildina. Þetta vissi Sigrún og kunni líka manna best, enda var hún í mörg ár fengin til að stýra kvöldvökum á vegum Kvenfélagasambands Íslands t.d. í orlofsferðum húsmæðra.
Fyrir borgarstjórnarkosningar 1986 blés ekki byrlega fyrir okkur framsóknarmenn. Forystufólk okkar til margra ára var að kveðja og nýja þurfti því að kalla til. Sigrún Sturludóttir tók að sér að verða kosningastjóri við þessar erfiðu aðstæður og tókst ætlunarverkið að koma borgarfulltrúa í höfn.
Ógleymanleg var ferð okkar tveimur árum síðar til Óslóar á kvennaþing Sameinuðu þjóðanna. Þangað streymdi fjöldi framsóknarkvenna alls staðar af landinu og vorum við galvaskar og kátar, enda búnar að koma konu á þing. Eins og venjulega deildum við nafna herbergi, en margar framsóknarkonur bjuggu saman í skóla fyrir utan borgina og þar ríkti líf og fjör.
Sennilega eru það samt bílferðirnar eftir fundi, sem voru mesta dýrmætið, svona eftir á að hyggja. Þar sem Sigrún hafði ekki bílpróf ók ég henni stundum heim. Það var mikilvægt að geta skeggrætt við hana málefni fundanna og kryfja þau til mergjar en um leið finna leið til öflugri framsóknar.
Hún gaf ekkert eftir í baráttunni þó að árin færðust yfir, hún var t.d. elsti frambjóðandinn við síðustu alþingiskosningar. Árið 2006 var hún sæmd riddarakrossi fyrir félagsstörf og um svipað leyti sæmdi Framsóknarflokkurinn hana jafnréttisverðlaunum á miðstjórnarfundi.
Sigrún átti einstaka, samheldna fjölskyldu og fagurt heimili, það nærði hana og efldi til sóknar við að bæta heim annarra.
Yfir minningu Sigrúnar Sturludóttur ríkir heiðríkja, friður og virðing.
Sigrún Magnúsdóttir.
Sigrún tók virkan þátt í fjölbreyttu félagsstarfi Framsóknarflokksins og gegndi þar fjöldamörgum trúnaðarstörfum. Hún var ein af forvígiskonum um stofnun Landssambands framsóknarkvenna á miklum breytingatímum þegar konur þurftu að berjast fyrir framgangi sínum í stjórnmálunum öðrum fremur. Var hún formaður landssambandsins á árunum 1983-85 og eftir það í stjórn þess til margra ára. Áður hafði Sigrún verið formaður Félags framsóknarkvenna í Reykjavík og tók hún reyndar aftur við formennsku þar síðar.
Henni varð tíðrætt um svokallaðan Húsavíkurfund árið 1983 þar sem framsóknarkonur vöktu sterka athygli á að efla þyrfti hlut kvenna í stjórnmálum innan sem utan flokksins. Okkur, sem yngri erum, er hollt að þekkja hið mikilsverða brautryðjandastarf sem unnið hefur verið og hverjir það voru sem ruddu brautina og eigum við henni mikið að þakka í þeim efnum.
Það er sérstakt við háan aldur að hafa slíkan félagsáhuga sem Sigrún hafði, allt fram á sína síðustu daga, og starfaði hún fyrir flokkinn þrátt fyrir að aldurinn færðist yfir. Hún átti oftast sæti á framboðslistum Framsóknarflokksins, bæði í borgarstjórnarkosningum og í kosningum til Alþingis þar sem hún skipaði 21. sæti framboðslistans árið 2017. Hún var sannarlega ekki aðeins nafn á listunum, heldur tók hún fulla ábyrgð sem því fylgir.
Sigrún var heiðursfélagi Framsóknarfélags Reykjavíkur og hlaut einnig verðskuldaða viðurkenningu fyrir félagsstörf sín þegar forseti Íslands sæmdi hana riddarakrossi hinnar íslensku fálkaorðu fyrir félagsstörf hennar á nýársdag árið 2006.
Framsóknarflokkurinn hefur misst mikla baráttukonu sem ætíð var fylgin sér og hafði einstakan hæfileika til að ná til fólks og til að miðla málum.
Fyrir hönd Framsóknarflokksins vil ég þakka Sigrúnu Sturludóttur fyrir farsælt og óeigingjarnt brautryðjandastarf í þágu Framsóknarflokksins.
Börnum, barnabörnum og öðrum aðstandendum sendi ég innilegar samúðarkveðjur.
Sigurður Ingi
Jóhannsson, formaður
Framsóknarflokksins.
Nú þögn er yfir þinni önd
og þrotinn lífsins kraftur
í samvistum á sæluströnd
við sjáumst bráðum aftur.
(Ingvar N. Pálsson)
Fallin er frá afar merkileg kona, Sigrún Sturludóttir, sem fæddist og ólst upp á Suðureyri við Súgandafjörð. Hún nam við Héraðsskólann á Núpi og Húsmæðraskólann Ósk á Ísafirði. Var kirkjuvörður við Bústaðakirkju og gjaldkeri á Póstgíróstofunni ásamt því að stunda ýmis verslunar- og skrifstofustörf.
Sigrún var mjög virk í félagsmálum. Hún sat í stjórn Félags framsóknarkvenna og stjórn Landssambands framsóknarkvenna, auk þess að gegna hlutverki formanns í báðum.
Þótt flutt væri á mölina sinnti hún sinni heimabyggð vel. Sat í stjórn og var formaður kvenfélagsins Ársólar í Súgandafirði, hún var formaður leikfélagsins á Súgandafirði, sat í stjórn og gegndi formannsembætti Kvenfélags Bústaðasóknar.
Sigrún var einn af klettunum í Framsóknarflokknum. Hún tók alltaf þátt í flokksstarfinu, bæði málefnastarfi flokksins og félagsstarfi. Sjálf man ég fyrst eftir henni í framsóknarvist, hlýrri, fallegri og hjartahreinni konu sem tók eftir smáfólkinu og gaf sér tíma til að sinna því. Allar götur síðan ríkti með okkur vinskapur og virðing mín fyrir henni var djúp. Raunar naut Sigrún virðingar alls síns samferðafólks fyrir óeigingjarnt starf í þágu samfélagsins. Öll hennar vinna gekk út á að bæta samfélagið, ýmist í stjórnmálunum, fyrir heimabyggð eða á vettvangi kirkjunnar. Hún barðist ötullega fyrir jöfnum rétti kynjanna og við sem yngri erum eigum henni, og hennar kynslóð, mikið að þakka fyrir að ryðja brautina með skýrri sýn og hugsjón.
Fágun og heiðarleiki eru fyrstu orðin sem koma upp í hugann til að lýsa Sigrúnu. Við félagar hennar í Framsóknarflokkum þökkum henni kærlega fyrir allt það góða starf sem hún innti af hendi fyrir okkur og samfélagið. Það skiptir máli fyrir fulltrúalýðræðið og framgang þess að grasrótarstarf stjórnmálaflokka blómstri, sé virkt og sveit sjálfboðaliða sé skipuð öflugu fólki. Framsóknarflokkurinn var lánsamur að hafa Sigrúnu Sturludóttur í sínum röðum. Megi minning um merka konu lifa. Ég votta fjölskyldu hennar mína dýpstu samúð.
Lilja D. Alfreðsdóttir, mennta- og menningarmálaráðherra.
Nú þegar leiðir skilur vil ég þakka Sigrúnu hvatningu í minn garð á sínum tíma, hlýhug og fjölmargar góðar stundir í árangursríku málefnastarfi. Fjölskyldu Sigrúnar og vinum votta ég mína innilegustu samúð við fráfall hennar. Guð blessi minningu Sigrúnar.
Siv Friðleifsdóttir.
Til baka
Leita í greinasafni
Prenta grein
