Anton Narvaéz

Elsku pabbi minn er nú farinn frá okkur, ég minnist hans með svo miklu þakklæti og hlýhug í hjarta. Ég átti mörg góð tímabil með honum. Minnisstæðast er þegar við unnum saman á Mamma mía í Keflavík og það var þá sem ég virkilega kynntist pabba mínum, ég var nýfermd og fannst svo spennandi að pabbi væri að fara að opna pítsustað, mig langaði að vinna hjá honum og flutti til Keflavíkur. Hann kenndi mér að vinna, allt frá því að smíða, elda og þrífa. Þegar ég var fimm ára opnaði hann El Sombrero, fyrsta staðinn sinn af ellefu. Ég fékk að sópa og hjálpa honum þar líka, stóð uppi á stól og bakaði pítsu.

Pabbi var algjör snillingur í höndunum, að skapa, teikna, elda, smíða, og hann tjáði allt sem hann var með vinnu. Það var hans ástríða og það gat enginn stoppað hann í því og það má segja að hann hafi verið samkvæmur sjálfum sér í því. Ég var ekki alltaf sammála honum, en hann fór sína leið, drifkraftur hans og ástríða leiddu hann áfram og ég ber virðingu fyrir því hversu fylginn sér hann var og ofboðslega kærleiksríkur. Það var stundum erfitt að vinna fyrir hann, því hann vissi nákvæmlega hvernig hann vildi hafa hlutina og maður varð að vinna eins og hann, en vá hvað ég lærði mikið, það þýddi ekkert hálfkák í kringum hann. Við lærðum að vinna saman og það gekk svo vel hjá okkur.

Hann var einstaklega góður alltaf við mig og mína fjölskyldu, börnin mín minnast hans sem svo góðs afa, þótt þau sæju hann ekki oft, en þegar þau hittu hann sleppti hann þeim ekki, sýndi þeim áhuga, talaði við þau og knúsaði. Hann gaf þeim alltaf eitthvað, þótt ekki væri nema 500-kall, hann var svo gjafmildur maður. Hann gaf allt sem hann átti og gat. Ég man þegar hann ætlaði að gefa mér hjól. Það var fyrsta hjólið mitt, ég var um fimm ára. Einn daginn kom hann heim með forljótt og ryðgað hjól og ég sagði „hvað er þetta“, þá sagði hann „hjólið þitt“ og ég fór að hágráta og sagði „nei þetta er svo ljótt“. Hann huggaði mig og sagði: „Pabbi ætlar að laga það og gera það fínt.“ Það liðu ekki margir dagar þar til hann kom með fallegt og „nýtt“ hvítt hjól og ég var svo ánægð, þá hafði hann gert það algjörlega upp og það var svo fallegt. Þetta lýsir pabba svo vel, svona var hann; sá alltaf það fallega í öllu og það var ekkert sem ekki var hægt að laga og gera fínt.

Við áttum fáar en góðar stundir sem snerust um andlegu hliðina, pabbi var ekkert mikið að tala um tilfinningar heldur sagði hann allt með vinnu og verkum. En þær fáu stundir sem við áttum töluðum við um trú og ég deildi með honum minni trú. Honum þótti það gott og sagði eitt sinn ekki alls fyrir löngu: „Ég vil þetta,“ og við báðum saman. Svo bað hann mig oft að biðja fyrir sér eða hinu og þessu. Ég veit að í dag er hann hjá Jesú, hann trúði á Jesú og það gaf honum frið í erfiðum aðstæðum.

Ég kveð pabba minn með miklum söknuði og ég vil láta eitt vers fylgja að lokum:

Drottinn láti sína ásjónu lýsa yfir þig og sé þér náðugur!

Drottinn upplyfti sínu augliti yfir þig og gefi þér frið.

(4. Mós. 6:25-26).

Elska þig að eilífu pabbi minn. Þín dóttir,

Elsku pabbi minn. Takk fyrir allt og takk fyrir að vera þú. Þú varst ekki bara pabbi heldur líka minn besti vinur. Við vorum alltaf saman, unnum saman og bjuggum saman þegar ég var á Íslandi. Hann var svo vel liðinn alls staðar, átti marga góða vini, hann talaði alltaf svo fallega um alla, hann vildi alltaf hjálpa og ráðleggja. Hann gafst aldrei upp.

Ég man svo vel þegar ég var lítill, þá vildi ég alltaf fara með honum allt, t.d. þegar hann var að lengja bátinn Farsæl í Svíþjóð og þegar hann var að laga bílana sína og margt fleira. Hann er og var mín fyrirmynd og ég leit svo upp til hans. Ég lærði svo mikið af honum að það er með ólíkindum.

Þegar við fjölskyldan fluttum til Íslands var ég þrettán ára. Þá stofnaði hann sinn fyrsta veitingastað, EL Sombrero. Þá var sko ekkert elsku mamma; þar byrjaði allt ævintýrið, þar lærði ég mikið af honum varðandi að smíða og nota verkfæri. Ég fylgdist vel með og hlustaði og Sandra systir mín var orðin fær með hjólsög og ég líka. Þegar staðurinn var opnaður fór ég að baka pítsur.

Og frá og með þeim stað var ég með honum á öllum stöðum sem hann opnaði; allt frá því að smíða og innrétta og stundum aðstoðaði ég hann við að hanna. Við vorum svo líkir og hugsuðum oft eins. T.d. á síðasta staðnum sem við vorum að innrétta í Keflavík og ætluðum að eiga saman, Mamma Mía, þar sá ég virkilega hvað við vorum líkir og mér finnst það svo fallegt og skemmtilegt. Oft þegar við vorum komnir heim eftir langan vinnudag, alveg búnir á því oftast, fengum við hugmyndir og töluðum saman um það sem þyrfti að gera. Við gerðum nánast allt saman sjálfir, smíðuðum og innréttuðum. Hann var svo klár, ég var svo montinn af pabba mínum. Hann var sko þúsundþjalasmiður, kunni svo margt, nema eitt; hann vildi ekki koma nálægt rafmagni, það var mitt hlutverk, við vorum eitt.

Og það var svo gaman að vera með honum dags daglega, ekki bara í vinnu. Hann gat verið stríðinn, oft svo orðheppinn og fyndinn, hann fékk mig svo oft til að hlæja og þegar hann kom með það á spænsku þá passaði það svo vel og varð ennþá fyndnara, en spænska var eitt af tungumálunum sex sem hann kunni.

Ég mun sakna hans svo mikið, það er ekki til orð yfir hve mikill söknuðurinn er. Hann verður alltaf, alltaf í hjarta mínu. Ég get skrifað endalaust um okkur, elsku pabbi minn. Þú ert núna kominn á góðan stað og munt hvíla í friði. Elska þig svo mikið elsku pabbi minn.

Þinn sonur,

Langar að minnast Antons, fyrrverandi mannsins míns.

Við kynntumst í Danmörku þá 18 ára gömul, þar bjó og býr systir hans Heda og fjögur börn.

Við Anton komum til Íslands, giftum okkur 1969, mamma hans Elide kom frá Síle í brúðkaupið, bjó með okkur þá í Hafnarfirði. Ég var svo heppin að læra bæði spænskuna og að elda síleskan mat. Mamí, eins og hún var kölluð, var frábær kokkur og yndisleg við börnin okkar; Söndru þá sex mánaða og son okkar Kevin, sem fæddist einu og hálfu ári síðar.

Við flytjum öll svo út til Svíþjóðar 1972. Þar fæðist Natalie 1978, bjuggum þar í 10 ár.

Við flytjum til Íslands 1982. Anton var þá búinn að smíða 40 tonna bát, Farsæl GK162, sem við eignuðumst með pabba og Hafsteini bróður mínum, siglt var til Grindavíkur með alla okkar búslóð.

Anton var þúsundþjalasmiður, lærði strax íslensku.

Eignuðumst síðar pítsustaðinn El Sombrero á Laugavegi 73, sem hann hannaði frá grunni.

Við öll fjölskyldan unnum í að innrétta, lærðum mikið af Antoni ég og börnin, hann var einstaklega hlýr, kurteis og gjafmildur, vorum gift í 20 ár.

Hvíl í friði, elsku vinur, minnist þín með hlýhug.

Kær kveðja,

Það var mér reiðarslag að frétta af andláti Antons.

Það er mér minnisstætt þegar ég hitti hann fyrst. Þá kom hann frá Danmörku með Jónu systur, þau bjuggu við Garðaveg 9 í Hafnarfirði.

Hann tók utan um mig eða eiginlega umfaðmaði mig. Ég varð mjög vandræðalegur því ég átti þessu ekki að venjast. Þótt það væri vandræðalegt þótti mér mjög vænt um þetta og hugsaði að fyrst mér þætti vænt um það hlyti öðrum að þykja það líka. Ég fór að gera þetta við annað fólk; fyrst í litlum mæli en geri þetta mikið í dag. Það kemur varla sá dagur að ég faðmi ekki fólk. Eiginlega á hverjum degi.

Ég man þegar ég kom frá Kanaríeyjum 1976 og var búinn að vera fullur í þrjár vikur og með mikinn móral vegna þess hvernig ég hagaði mér. Ég var eina nóttina inni í stofu og var að reyna að sofna en gat það ekki. Þá bjuggum við á Marargötu 1 í Grindavík. Þá kom hann til mín því þau Jóna voru að fara til Svíþjóðar þar sem þau bjuggu. Hann spurði hvernig ég hefði það og ég sagði að mér liði mjög illa. Hann spurði hvort ég vildi ekki taka mig á því þetta væri ekkert líf. Ég gat ekki svarað honum því ég eiginlega gat ekki hugsað þá. Svo kvaddi hann og sagði: „Ég vona að þú hugsir þín mál og gerir eitthvað í þessu, Ragnar minn.“ Mér þótti mjög vænt um þessa heimsókn því ég vissi að honum var ekki sama um mig. Og það þótti mér vænt um.

Mér líkaði alltaf vel við hann. Við hittumst ekki mjög oft en þegar við hittumst föðmuðum við hvor annan eins og ekkert væri sjálfsagðara.

Ég vona að þú sért hjá Guði og ég bið hann að blessa þig.

Ég hef beðið fyrir þér síðan þú fórst og ætla að halda því áfram.

Þinn vinur og bróðir Jónu,

Elsku fallegi og duglegi pabbi minn. Mikið er sorgin óbærileg, ég trúi ekki að þú sért farinn frá okkur. Þetta gerðist alltof snöggt, varst að leggja lokahöndina á veitingastaðinn ykkar Kevins þegar kallið kom og einmitt þar. Þú gast ekki valið betri stað, það var nefnilega þitt yndi að vinna, þú þekktir ekki annað og þú elskaðir að hanna og innrétta. Þú sagðir við mig að þetta væri síðasti staðurinn sem þú myndir innrétta og opna, þú lofaðir mér því. Ætlaðir að fara að hafa það gott og njóta, sem þú hefðir átt að gera fyrir löngu, elsku pabbi minn, þú nefnilega gast ekki slakað á, það var þín uppáhaldsiðja að gera upp staði eða hús. Þú varst þúsundþjalasmiður og það lék allt í höndunum á þér.

Þú varst búinn að plana ferð til Síle sem þú ætlaðir að fara í ásamt systur þinni. Þú áttir ekki auðvelt líf; misstir föður þinn sjö ára og ólst upp með móður þinni og systur, þú fékkst ekki að upplifa þessa föðurást sem ég og við systkinin fengum. Ég held að vegna þess hafi tengslin á milli þín og Kevins bróður verið svona mikil, þið voruð svo samrýndir og þú vildir svo sannarlega sýna honum þessa föðurást sem þú fékkst ekki að kynnast. 15 ára flytur þú til Danmerkur til systur þinnar, þú fórst þangað í nám og svo kynntust þið mamma sumarið 1966, þú alveg að verða 18 ára. Flytjið svo til Íslands um haustið, giftið ykkur í desember 1969, ég er sex mánaða. Mami amma flytur til okkar og býr hjá okkur og flytur svo með okkur til Svíþjóðar. Ég var svo heppin að alast upp með ömmu því að hún kenndi mér svo margt, spænsku og að elda marga góða rétti frá Síle. Árið 2012 fór ég til Síle og þegar ég steig út úr flugvélinni fékk ég gæsahúð og fann að ég var komin heim, þið amma voruð svo oft að rifja upp góðar minningar um landið. Ég heimsótti fæðingarbæinn þinn Valparaiso og einnig fór ég til Coquimbo þar sem þú ólst upp og ég fór að sjá æskuheimilið þitt, það var magnað að fá að upplifa þetta allt saman. Mikið hefði verið gaman að fá að upplifa það að fara með þér til Síle en því miður varð aldrei úr því. Þú kenndir mér svo margt, eitt verð ég að nefna, það var stærðfræði. Þú varst mikill stærðfræðingur, ég var alltaf með þeim hæstu í stærðfræði. Þegar ég varð stúdent fékk ég þrjár viðurkenningar; fyrir skólasókn, spænsku og stærðfræði. Þú varst svo hreykinn og stoltur yfir þessum viðurkenningum og sérstaklega fyrir stærðfræðina.

Manstu þegar ég gifti mig, þá leiddir þú mig upp að altarinu. Þú varst svo stressaður að þú ætlaðir að strunsa upp að altarinu og ég þurfti að halda fast í þig svo ég dytti nú ekki. Missir okkar er mikill en Kevins þó mestur, samrýndari feðgar voru ekki til og svo sannarlega voruð þið vinirnir saman í lífi, leik og starfi. Við systkinin stöndum saman sem klettar og ætlum að passa hvort annað í kærleik út þetta líf. Þakklæti er mér efst í huga fyrir allt sem þú kenndir mér, pabbi minn, og mun minning þín alltaf lifa í hjarta mér.

Þín dóttir,