Sumarrós Lillian Eyfjörð Garðarsdóttir

Út um mela og móa

syngur mjúkrödduð lóa

og frá sporléttum spóa

heyrist sprellfjörugt lag.

Þetta var lagið hennar Rósu, að minnsta kosti fannst okkur systkinunum það. Ef það var keðjusöngur þá stjórnaði Rósa.

Mikill samgangur var á milli fjölskyldnanna, sem bjuggu ávallt nálægt hvor annarri og börnin á svipuðum aldri.

Það ríkti gleði í kringum Rósu og Birgi. Þau höfðu lag á að gera sögurnar áheyrilegar. Þau voru bæði miklir sagnaþulir og það var ósjaldan sem Rósa frænka náði athygli okkar með sögum af æskuárunum í Felli, ungmeyjarsögum með vinkonunum, ferðasögum fjölskyldunnar eða af uppátækjum sínum á gamals aldri. Stundum fór hún með frumort ljóð, hló síðan dátt og sagði: „Þetta er nú meiri leirburðurinn hjá mér!“ Við vorum ekki sammála og hvöttum hana til að fara að safna í ljóðabók. Ljóðabók Rósu hefur ekki komið út, en eitt og eitt ljóð eftir frænku rataði í hirslurnar okkar.

Það var mikill gestagangur á heimilinu. Fólk átti erindi við prestinn sinn og prestsheimilið var opið öllum allan sólarhringinn. Birgir gat verið kallaður út hvenær sem var. Hann var ekki bara að „embætta“ heldur var hann sáluhjálpari sem allir höfðu aðgang að. Rósa hans tók virkan þátt og var alltumlykjandi.

Allir alltaf velkomnir. Okkur systkinum fannst að svona hlyti þetta að vera á öllum prestssetrum. Rósa var stöðugt að. Ef hún var ekki að sinna börnunum var hún að elda og baka. Ef hún var ekki að sinna heimilisstörfum inni skreið hún á fjórum fótum um garðinn að hlúa að gróðrinum. Rósa útbjó matar- og kaffisamsæti af stakri snilld. Skonsur og horn, listilega skreyttar smurbrauðstertur og sandkökur. Heimili Rósu og Birgis, Jóhönnu og Bibba var nostursamlegt. Það var fínt og fallegum húsgögnum og hlutum komið haganlega fyrir.

Svo áttu þau sælureiti, fyrst í Vaglaskógi og síðar í Vaðlaheiði. Ósjaldan var safnast þar saman á góðum stundum, farið í leiki, grillað og sagðar sögur, hlegið og safnað ógleymanlegum minningum.

Það var stutt í hláturinn hjá Rósu. Á mannamótum fjölskyldunnar mátti stundum finna hana í eldhúskrók þar sem unga fólkið, a.m.k. stelpurnar, var búið að króa hana af og fá hana til að spá um leyndardómsfulla framtíð.

Henni hafði nefnilega orðið það á að segja frá því þegar hún var unglingur og var með vinkonum sínum að spá í bolla. Eftir það var hún stundum spurð hvort „mætti drekka úr kaffibolla“. Það þýddi að nú væri áhugi fyrir spádómsstund. Ætíð skyldi hún malda svolítið í móinn, hlæja en gefa sig síðan: „Æi, ég kann ekkert að spá.“ Svo mátti sjá bollana á hvolfi í röðum á ofnunum fyrir spádómsstund.

Rósu þótti gaman að mála og málaði undurfallega á bæði nytjahluti og skrautmuni. Eftir að hún flutti suður á Hrafnistu gerði hún fallega leirmuni og málaði á léreft. Hvort sem hún var að móta úr leir eða mála mynd sýndi handverkið hennar oftar en ekki persónulegar upplifanir og minningar.

Rósa hafði alltaf eitthvað gott til málanna að leggja. Það var gaman að ræða við hana, hvort sem var um löngu liðna tíð eða um atburði líðandi stundar. Hún átti auðvelt með og naut þess að ræða málin við fólk og hafði einstaklega hlýja og gefandi nærveru.

Takk Rósa frænka.