Kristín Sveiney Bjarnadóttir

Elsku amma mín, Kristín Sveiney Bjarnadóttir er dáin.

Þó það sé mér huggun að vita af henni á betri stað, þá er söknuðurinn mikill. Amma var mér kær vinkona og áttum við margar góðar stundir í gegnum árin. Hjá henni dvaldi ég mikið sem barn og þær stundir gleymast aldrei. Oftar en ekki sofnaði amma á undan mér eftir að hafa sungið fyrir mig gömul lög og vísur í þeim tilgangi að svæfa mig. Tók ég þá af henni gleraugun, slökkti ljósið og hjúfraði mig svo upp að henni, því að af ömmu stafaði mikil hlýja og kærleikur sem ég sótti í alla tíð. Hjá ömmu átti ég mitt skjól. Sem barni kenndi amma mér að fara með Faðir vorið og í hvert sinn sem ég gisti hjá henni fórum við með það saman. Í lokin báðum við svo góðan Guð um að blessa okkar nánasta fólk og að sjálfsögðu hvora aðra. Það reyndist mér því afar erfitt að fara með Faðir vorið í útför hennar.

Amma samdi vísur um allt mögulegt og skrifaði þær í bók sem enginn mátti lesa fyrr en eftir hennar dag. Á fermingardaginn minn gaf hún mér vísu, sem á þeim tíma höfðaði engan veginn til mín. Ég geymdi vísuna á góðum stað og þegar ég les hana í dag þá er það mér mikil ráðgáta hvernig henni datt í hug að semja þessi orð um mig, því vísan er eins og töluð úr mínu hjarta. Eitthvað hefur amma því séð í mér sem ég vissi ekki af sjálf, fyrr en mikið seinna. Þessi vísa mun ávallt eiga sérstakan stað í mínu hjarta.

Amma hafði mjög gaman af kvikmyndum og man ég varla eftir að hafa komið í heimsókn til hennar öðruvísi en að hún hafi legið í sófanum, með Stöð 2 í gangi og Diet-Coke flösku á borðinu. Mér er einnig mjög minnisstæð heilsan hennar, sem alltaf var sú sama: Nei, komdu sæl. Amma var stolt kona og vildi alltaf koma vel fyrir. Hún lagði því mikið upp úr því að vera snyrtilega til höfð og það voru ófá skiptin sem ég tók hana í dekur. Henni leiddist það nú ekki. Þá voru augabrúnirnar litaðar og plokkaðar, hárið blásið eftir hennar óskum og oft fylgdi fótanudd á lúnar lappir. Þegar ég eignaðist mitt fyrsta barn, Lindu Rós þá var amma mikið hjá okkur. Hún kenndi mér að búa til barnamat og hvernig ég ætti að brjóta saman þvott. Það voru góðar stundir sem við áttum saman allar þrjár.

Amma hafði síðastliðin sjö ár dvalið á Grund í Reykjavík og með árunum var amma farin að gleyma. Hún var aftur orðin ung stúlka á Ísafirði undir lokin. Mér er það mikil huggun að hugsa til þess að nú er hún komin aftur heim, heim til foreldra sinna, systkina, dóttur og dótturdóttur.

Elsku amma mín, ég óska þér hvíldar og friðar. Ég þakka þér fyrir alla þá ást og hlýju sem þú gafst mér og dætrum mínum. Þar til við hittumst á ný, þín litla Stína.