Sveinn Kjartan Hjartarson

Lítill, ljúfur, dúnmjúkur og hlýr kemur á hverjum morgni í hálft ár í ömmuból. Ég anda að mér hvítvoðungsilminum, renni fingri um fíngerða nasavængi og silkimjúkan vanga og hamingja umlykur okkur tvö. Við kúrum undir hlýrri sænginni og amma strýkur með vísifingri mjúka blettinn milli augnabrúna. Þetta nýja hlutverk, ömmuhlutverkið, bætir nýrri vídd í lífið. Þegar afi og Jói frændi eru farnir út í daginn förum við á fætur og hjölum saman.

Við látum renna í rassabað og drengurinn buslar í eldhúsvaskinum hennar ömmu.

Silkiþráðurinn á milli ömmunnar og drengsins verður sterkari með hverju ári. Inn í veröldina okkar kemur systir sem kann ekki að segja r. Stóri bróðir er óþreytandi við að þylja fyrir hana rómverskur riddari. „Lára, sjáðu tunguna í mér þegar ég segi rass.“ Jass segir litla systir þangað til hún fer í r-skólann og enginn er glaðari en stóri bróðir þegar errin fara að rúlla. Í sumarbyrjun koma þau til afa og ömmu og syngja sínum tæru og hreinu barnsröddum söngva sem þau hafa lært í skólanum. Allir dagar eru bjartir langir sumardagar, við förum í kvöldgöngur og miðnætursund og síðan eru lestrarstundir fyrir svefninn. Saman ferðumst við um ævintýraheima, við kveikjum varðelda, berjumst við illþýði og alltaf sigrar það góða.

Eitt sumarið er Gleðilímonaði sf. stofnað. Keyptar eru 47 sítrónur og kíló af sykri og svo er kreist og blandað. Flöskur þvegnar og límmiðar teiknaðir. Drengurinn er sölumaður góður. Allt selst. Ágóðinn rennur í ferðasjóð fjögurra frækinna. Ferðaklúbburinn tvær Lárur og tveir Sveinar leggja land undir fót sumar hvert. Síðasta vikan í júní frátekin fyrir jónsmessuævintýri, sögur og skoðunarferðir. Við förum út og suður, hingað og þangað, upp og niður. Við njótum þess sem landið geymir, músareyru, blágresi, hvannir, fossa, flúðir og fjöll. Þar fer drengurinn fremstur í flokki, óþreytandi í göngum og næmur fyrir litbrigðum náttúrunnar. Náttúrubarnið mitt. Síðustu ferðina förum við á Hesteyri og þar gengur drengurinn yfir í Aðalvík og blæs ekki úr nös.

Þetta vor finnur amma að eitthvað er að brjótast um í drengnum. Augun eru ekki lengur jafn tær, gullna hárið mattast og stundum er eins og mara hvíli á herðunum. Við ræðum málin og reynum að finna lausnir en óveðursskýin hrannast upp. Það sést ekki lengur til sólar. Vanlíðanin verður að skugga sem hleypir birtunni ekki að. Í launsátri bíða sölumenn dauðans með gylliboð um betri líðan. Og drengurinn bjarti er auðveld bráð. Þessir drýsildjöflar gleypa hann með húð og hári. Hann streitist á móti og reynir og reynir. En fjöreggið hans er viðkvæmt og að lokum brotnar það.

Svei ykkur grimmu tröll sem hendið af léttúð á milli ykkar fjöreggjum ungmenna. Svei ykkur sem virðið ekki lífið. Megið þið hvergi þrífast.

En við þig, drenginn minn bjarta og fagra, segi ég farðu vel hvert sem þú ferð. Og út í kosmósið sendi ég þakklæti fyrir að hafa fengið að hafa þig hjá mér í næstum 18 ár. Vertu sæll, ljúfur.

Þú áttir svo mikið að gefa okkur, lýstir upp ævikvöldið okkar ömmu.

Manstu „buskaferðirnar“ sem við „afgarnir“ fórum í þegar við áttum heima í Svíþjóð? Við tókum næsta strætó, fórum eitthvert út í buskann og urðum stundum strandaglópar.

Minningabrotin eru endalaus, en við amma ætlum að kveðja þig, elsku Svenni, með ljóði eftir langafa þinn Hjört Gíslason.

Sorgarauður

Við eigum margt, sem aldrei, aldrei deyr

þótt okkur brygðist fjögralaufa-smárinn.

Að sorg er auður, sannast vita þeir,

er sjá hið liðna bezt í gegnum tárin.

Og jafnvel þótt við mættum brjóta blað

og byrja að nýju ævi vora að skrifa,

þá myndi oss á svipstund sannast það,

að sorgin gistir þá er fegurst lifa.

Og löngu fyrr en okkur órar flest,

við erum þrotin, horfin viðnámsárin,

en kvíðum, – þó að garði beri gest,

sem græðir mein og þerrar sorgartárin.

Við frænkurnar höfum alltaf verið miklar og nánar vinkonur. Þess vegna var sérstaklega skemmtilegt þegar við urðum allar barnshafandi og eignuðumst strákana okkar með stuttu millibili.

Frændurnir voru ekki gamlir þegar Eurovision var kynnt fyrir þeim. Það er jú eitt af áhugamálum fjölskyldunnar. Heimsóknirnar til Svíþjóðar standa upp úr og nokkrar skemmtilegar minningar koma upp í hugann, þá sérstaklega uppáhaldslag frændanna með hinum sænska Eric Saade, „Manboy“. Þá keyrðum við frænkur um hálfa Svíþjóð að finna rauða leðurjakka til að klæða þá í, til að geta verið eins og hann. Þá var sko gaman, sungið og dansað.

Strákarnir okkar voru að mörgu leyti mjög ólíkir þrátt fyrir að vera allir ljóshærðir og bláeygðir. Gunnar Hrafn og Húni Páll algjörir boltastrákar en Sveinn Kjartan listhneigður, þekkti himingeiminn allan og gat farið með pláneturnar í stafrófsröð afturábak. Þeir dáðu og virtu hæfileika hver annars.

Tíminn leið og þrátt fyrir mismunandi áhugamál og að þeir hafi farið í hver í sinn skólann var vinskapurinn aldrei langt undan og alltaf hlökkuðu þeir til að hittast.

Gamlárskvöldi eyddum við saman á hverju ári, með mat frá öðrum heimsálfum, tilheyrandi skemmtiatriðum og sprengjum.

Ferð okkar allra saman vestur að Berserkseyri fyrir rétt tæpum mánuði reyndist okkur dýrmætari en okkur grunaði þá. Við frænkurnar fórum á undan með yngstu frændsystkinin og eldri komu saman keyrandi daginn eftir. Strákarnir fóru saman á „buggy“-bílum um sveitina, skelltu sér í gufu í sjávarmálinu, syntu í Seljafirðinum og ræddu allt milli himins og jarðar. Eldri og yngri saman að njóta. Við frænkurnar horfðum út á fjörðinn og vorum svo innilega ánægðar og þakklátar að þau ættu þessa stund. Ekki óraði okkur fyrir að þetta yrði í síðasta skiptið sem við hittumst öll saman.

Minningar um góðan frænda, son, bróður, vin og barnabarn munu ylja okkur áfram og styrkja okkur í sorginni. Við tökum undir orð Láru Lilju systur hans, um að hún ætli að lifa áfram fyrir þau bæði, halda áfram og vera hamingjusöm – það ætlum við líka að gera.

Elsku Snjóka, Hjörtur og systkini Sveins Kjartans, nú stöndum við saman sem aldrei fyrr og förum saman í gegnum þennan ólgusjó. Við þökkum góðar og dýrmætar stundir og hlýjar minningar.

Við sjáumst í Nangijala, elsku frændi. Takk fyrir allt og allt.