Þorvaldur Kristján Sverrisson

Pabba nægði aldrei meðalmennska. Hann þurfti alltaf að fara út fyrir skyldur sínar. Hann var ekki aðeins eiginmaður mömmu. Hann var stoð hennar og styrkur. Hann var ekki aðeins faðir okkar bræðranna. Hann var besti vinur okkar. Hann var ekki aðeins tengdasonur Gerðu ömmu. Hann var henni sem eiginlegur sonur.

Pabba nægði ekki að vera aðeins til staðar fyrir ættingja og vini alltaf þegar á þurfti. Hann var líka til staðar fyrir ókunnugt fólk með tíðum blóðgjöfum í gegnum tíðina. Að vísu þurfti hann að taka út úr blóðbankanum nokkuð oft á síðastliðnum sjö árum, en Blóðbankinn er meðal annars til fyrir fólk í hans stöðu. Ekkert frekar en með aðra óeigingjarna blóðgjafa, þá átti pabbi aldrei eftir að fá þakkir frá blóðþegum fyrir örlæti sitt. En hann vissi það, og var alveg sama.

Pabbi bar ómælda virðingu fyrir starfsfólki Landspítalans, hvort sem það var á Bráðamóttökunni, Gjörgæslunni, Blóð- og krabbameinslækningadeild, Meltingar- og nýrnadeild eða Grensási. Helsti löstur hans sem manneskja var sennilega hvað hann átti erfitt með að biðja starfsfólk Landspítalans um hjálp sem honum var ekki boðin að fyrra bragði. Jafnvel í gegnum erfiðustu veikindin átti hann erfitt með að slíta sig frá samúðinni sem hann hafði með læknunum, hjúkrunarfræðingunum og sjúkraliðunum, sem hann vissi að væru að vinna gífurlega erfitt og oft vanþakklátt starf daginn út og daginn inn. Við sem fylgdum honum alla leið getum sömuleiðis vottað að á Landspítalanum vinnur toppfólk, og stöndum við í þakkarskuld við það.

Þorvaldur Kristján Sverrisson var aldrei kallaður annað en Valdi innan minnar fjölskyldu. Við vorum þremenningar og báðir fæddir sumarið 1954. Tengingarnar voru fleiri. Móðir Valda, Guðmunda Sæunn Kristjánsdóttir, ólst upp á heimili föðurömmu minnar og -afa, þeirra Sigríðar Daníelsdóttur og Magnúsar Guðmundssonar, en Kristín Guðmundsdóttir, systir Magnúsar og móðir Sæju, lést þegar Sæja var á þriðja aldursári. Sæja var því uppeldissystir föður míns, Guðmundar Magnússonar, og voru þau mjög náin. Af öllum þessum ástæðum var mikill samgangur á milli fjölskyldnanna. Við heimsóttum þau í Grindavík og þau okkur í Reykjavík. Eftir að amma Sigríður flutti til okkar á Kleppsveg 84 þegar ég var undir fermingu urðu heimsóknirnar frá Grindavík jafnvel enn tíðari.

Vegna þessara aðstæðna urðum við Valdi á fyrstu árum ævi okkar góðir vinir og leikfélagar og var vettvangurinn ýmist í Grindavík eða í Reykjavík. Reyndar dvaldi ég á unga aldri einhver sumur hjá Heiðu systur ömmu og manni hennar Bjarti á Bjarmalandi í Þórkötlustaðahverfinu í Grindavík og hitti þá líka Valda. Í minningunni er þetta góður tími. Valdi var glaðvær og fjörugur og áttum við vel saman. Ég held reyndar að við höfum verið töluverðir grallarar á þessum tíma. Ömmu Sigríði varð tíðrætt um þegar við hleyptum út úr hænsnakofa í Garðbæ. Hún átti í miklum erfiðleikum með að hlaupa okkur uppi því við vorum sprettharðir en svo litlir að við sáumst hálfilla í háu grasinu.

Þegar ég hélt upp á sextugsafmælið mitt mættu Valdi og Helga og var hann nokkuð sposkur á svip. Það kom í ljós að systkini mín höfðu heimsótt Valda við undirbúning afmælisins og las Snorri bróðir sem var veislustjóri upp úr bréfi sem ég hafði sent Valda en var að vísu með rithönd móður minnar enda hvorugur okkar skrifandi á þessum tíma. Í bréfinu þakka ég honum fyrir bréf og flyt honum svo nokkuð spaugilegar fréttir af mér og fjölskyldunni auk þess sem ég lýsti nokkuð nákvæmlega afmælisgjöfum sem ég hafði þá nýlega fengið. Þetta rifjaði upp fyrir okkur Valda þessa tíma. Þegar við urðum eldri varð sambandið stopulla enda dvaldi ég yfir lengri tímabil erlendis og hjá báðum tóku annir fullorðinsáranna við vinnu og fjölskylduuppbyggingu sinn skerf. Það urðu hins vegar alltaf góðir fundir þegar tilefni leiddu okkur saman.

Síðast þegar ég hitti Valda vissi ég ekki betur en að hann hefði náð bata eftir krabbamein sem sótti hart að honum um hríð. Hann hafði auðvitað látið á sjá við þá raun og var líklega ekki með fulla krafta. Það var samt stutt í léttleikann og brosið. En skjótt skipast veður í lofti og nú er hann allur. Ég kveð góðan vin og frænda og við Elsa vottum Helgu, sonunum og fjölskyldunni allri innilega samúð.

Já, en Valdi er með Helgu! Á þessa leið svaraði sonur okkar, þá ungur að árum, þegar við áttum orðastað við hann og sögðum að við yrðum að taka hann með valdi en sá stutti var ekki alveg tilbúinn að hlýða. Bragð er að þá barnið finnur og börn eru oft skemmtileg þegar þau túlka orð. En það var alveg rétt hjá honum og sagði svo margt, Valdi var auðvitað með Helgu og þau voru einstaklega samhent hjón. Þau ferðuðust mikið og nutu lífsins, í sérstöku uppáhaldi voru sameiginlegar ferðir þeirra til heitari landa, í sól og sumaryl. En nú er Valdi lagður af stað í aðra og lengri ferð sem hann kemur því miður ekki til baka úr. Hans er sárt saknað.

Valdi var sínu fólki allt í senn traustur, góður og greiðvikinn. Það sem hann tók sér fyrir hendur vann hann af krafti, dugnaði og samviskusemi. Hann hugsaði vel um fjölskylduna sína. Aldraða móður sína annaðist hann af einstakri natni. Var hann alla tíð tilbúinn að rétta tengdaforeldrum sínum hjálparhönd, redda alls konar málum, lagfæra, sendast og veita góð ráð.

Valdi var áhugasamur um nærumhverfi sitt og duglegur að fylgjast með þjóðmálaumræðunni enda var hann vel inni í ótrúlegustu málum. Hann sýndi sínu fólki áhuga á því sem það var að gera og naut þess að vera innan um fólk. Hann hafði afdráttarlausar skoðanir um menn og málefni, að kíkja við í kaffi, spjalla og spá í hin ýmsu mál og segja sögur var honum að skapi.

Valdi sýndi ótrúlega sterkan lífsvilja og aðdáunarvert æðruleysi þegar hann tókst á við erfið veikindin sín sem spönnuðu tæpan áratug. Þau tóku sinn toll en aldrei kvartaði hann. Hann reyndi að njóta lífsins með Helgu sinni eins og honum var frekast unnt.

Nú er komið að kveðjustund. Við trúum því að látnir ástvinir taki vel á móti honum. Við minnumst mágs og svila með kæru þakklæti fyrir góðar fjölskyldustundir og velvilja alla tíð í garð barnanna okkar. Við munum sakna Valda. Elsku Helgu, Baldri og Sverri sendum við okkar innilegustu samúðarkveðjur og biðjum Guð að vaka yfir þeim og styrkja á komandi tímum. Megi minningarnar vera ljós á vegi ykkar.

Kær mágur og svili er horfinn á braut alltof snemma. Við áttum samleið með honum í mörg ár bæði í gleði og veikindum hans. Valdi sýndi mikinn styrkleika í veikindum sínum og væri hann spurður um líðan var svarið alltaf ég hef það fínt, þó stöðugt væri eitthvað að bíta í hann. Fjölskylda hans var honum afar hugleikin ásamt því að fylgjast með stórfjölskyldunni. Sjómannslífið var stór þáttur í vinnuferli Valda og kom sjómannafélag hans sérstaklega vel fram við hann eftir að hann veiktist. Við söknum Valda mikið og þökkum fyrir öll árin og biðjum góðan Guð að halda vel utan um Helgu, Baldur og Sverri.

Þú grætur vegna þess sem var gleði þín á sannarlega við þegar við kveðjum kæran vin.

Þorvaldur Sverrisson, Valdi, hefur nú kvatt þessa jarðvist eftir langa og stranga baráttu við meinið illa.

Valdi okkar er að fara héðan langt um aldur fram, rétt 65 ára.

Valdi var með heilbrigðari mönnum, bæði á sál og líkama framan af. Já heilbrigður í sálinni og hafði mjög jákvæð viðhorf allt fram á síðustu daga. Hann hafði lifað með krabbamein í mörg ár en þegar nýrun voru líka farin og hann sá fram á að þurfa að vera bundinn vél það sem eftir var fór verulega að draga af honum.

Valdi var duglegur að hreyfa sig, hjólaði, synti og gekk á meðan heilsan leyfði.

Jákvæður, geðgóður, þægilegur í viðmóti, hjálpsamur, hress og skemmtilegur. Mikill sögumaður. Var stundum að „fara með okkur“ þegar hann var að segja okkur sögur af sjálfum sér, samstarfsfólki sínu og sveitungum.

Valdi var líka einstakur eiginmaður Helgu sinnar, sem hann var svo ánægður með og talaði svo fallega bæði til og um. Veit að hann var þakklátur fyrir að eiga hana alltaf að, enda vart tryggari kona til. Ég er til vitnis um tryggð Helgu við fjölskyldu og vini, enda höfum við verið vinkonur frá 7 ára aldri.

Öll hjón eiga sína sögu um upphaf kynna. Helgu og Valda saga er þannig að þær systur Helga og Peta fóru til Kanarí, um jól 1977. Gerða móðir þeirra þekkti Valda í Grindavíkinni og vissi að hann var líka að fara til Kanarí á sama tíma og bað hann að líta til með stelpunum sínum. Valdi tók Gerðu á orðinu og hefur haldið vel utan um Helgu sína alveg síðan þá.

Við erum nokkrar vinkonurnar sem höfum haldið hópinn allt frá barnæsku og unglingsárum. Hópurinn hefur brallað margt saman í gegnum áratugina. Eftirminnilegar eru ferðirnar á Dönsku dagana í Stykkishólm sem við fórum í nokkuð mörg skipti og gistu flest okkar á tjaldstæðinu. Valdi lét það ekki aftra sér frá að mæta, þó hann væri stundum fárveikur, „við gistum bara á gistiheimili eða hótelinu“ sagði hann og þau Helga mættu.

Ótal fleiri minningar leita á huga minn. Svo oft höfum við verið saman á góðum stundum, vinahópurinn. Svo sem á páskum á Ísafirði, Sólarkaffi Ísfirðinga, Sjómannadaginn í Grindavík, Tenerife og svo ótal margar aðrar stundir og ferðir höfum við átt saman. Alls þessa ber að þakka.

Valdi var líka einstakur faðir, einlæglega áhugasamur um flest það sem synir þeirra hafa tekið sér fyrir hendur í námi og starfi.

Elsku Helga, Baldur, Sverrir og Gerða, missir ykkar er mikill en minningarnar eru margar og flestar vel skrásettar í fjölda myndaalbúma sem elskulegur eiginmaður, faðir og tengdasonur sá um að halda svo vel utan um.

Að lokum vil ég þakka elsku Valda fyrir vináttu og tryggð við mig og mína.

Bestu kveðjur eru hér líka frá æskuvinkonum frá Ísafirði þeim Ásu og Svanfríði, einnig frá Laugarvatnssystrunum og mökum.

Okkur finnst við hæfi að kveðja með þessum orðum, úr lagi sem við höfum sungið svo ótal sinnum.

„Góða ferð, góða ferð, góða ferð. Það er allt og síðan bros.“

Hinsta kveðja