Elinborg Guðríður Magnúsdóttir, Kópavogstúni 4, Kópavogi, fæddist í Reykjavík 21. desember 1944. Hún lést á Landspítalanum 15. nóvember 2019. Hún var dóttir hjónanna Guðrúnar Lýðsdóttur húsmóður, f. 13. febrúar 1904, d. 11. maí 1973 og Magnúsar Eggertssonar rannsóknaryfirlögregluþjóns í Reykjavík, f. 8. mars 1907, d. 9. desember 2004. Elinborg giftist, 29. ágúst 1964 Jóni M. Magnússyni húsasmíðameistara, f. 19. júlí 1942. Foreldrar hans voru Unnur H. Lárusdóttir húsmóðir, f. 26. september 1916, d. 20. desember 2004, og Magnús K. Jónsson byggingarmeistari, f. 19. febrúar 1910, d. 2.september 2002.

Dætur Elinborgar og Jóns eru:

1) Guðrún Elín, f. 24. mars 1964, dóttir hennar er Arna Björk Helgadóttir, f. 29. nóvember 1997.

2) Edda Björk, f. 21. maí 1968, maki Benedikt Kristjánsson, f. 10. apríl 1974, börn þeirra og stjúpbörn eru Viktor Örn Svavarsson, f. 15. júlí 1994, sambýliskona hans er Anna María Sigurðardóttir, f. 6. maí 1993, og sonur þeirra er Hólmar Örn f. 15. mars 2019. Jón Orri Svavarsson, f. 10. október 2001, og Lilja Benediktsdóttir, f. 6. nóvember 2005.

3) Unnur Arna, f. 3. júlí 1973, maki Gunnar G. Halldórsson, f. 23. júní 1971, börn þeirra eru Aþena Villa, f. 3. febrúar 2000, Kamilla, f. 3. október 2003, og Tumi Fannar, f. 22. mars 2005.

Elinborg lauk stúdentsprófi frá Menntaskólanum í Reykjavík vorið 1964 og prófi frá Kennaraskóli Íslands vorið 1965. Elinborg starfaði lengst af í fyrirtæki þeirra hjóna auk þess sem hún kenndi tvo vetur við Flataskóla í Garðabæ.

Útför Elinborgar fer fram frá Bústaðakirkju í dag, 28. nóvember 2019, klukkan 15.

Hún mamma var engri lík. Einstaklega vel gefin, gríðarlega fylgin sér, ósérhlífin, mikill húmoristi sem tók sig ekki alvarlega og einn mesti dýravinur sem ég hef kynnst. Gutti, hundurinn okkar, átti sérstakt samband við mömmu, hann var með matarást á henni því hún dekstraði við hann og fannst alveg sjálfsagt að hann fengið stól við eldhúsborðið. Í hvert skipti sem hann kom í heimsókn voru honum fyrstum allra boðnar veitingar í formi vatnssopa og parmaskinku. Hún passaði vel og vandlega upp á að allir afgangar væru settir í poka og geymdir handa Gutta. Mamma var eðalkokkur og ég naut þeirra forréttinda að læra við eldhúsborðið á meðan mamma eldaði, þannig lærði ég að elda.

Hún var mjög hörð af sér, það mátti stundum halda að mamma væri búin til úr einhverju öðru efni en við hin. Hún fór í gegnum hverja lyfjameðferðina á fætur annarri án þess að blikna eða hægja á. Hélt ótrauð áfram að stunda golf og ferðast fram á síðasta dag. Algjör nagli.

Mamma var besti vinur, henni sagði ég allt. Hún gerði nú stundum grín að því að það væri ekki enn búin að klippa á naflastrenginn. Ég skreið mjög oft upp í þegar ég var yngri, mikil mömmustelpa. Síðustu dagana okkar saman skreið ég líka upp í og kúrði hjá henni. Ég var hjartaljósið hennar og hún er hjartaljósið mitt.

Mamma var einstaklega blíð kona og kenndi mér mikilvægi þess að eiga náið og gott samband við börnin mín. Krakkarnir mínir dýrkuðu hana og dáðu, betri ömmu og mömmu var ekki hægt að eiga. Ég á mömmu margt að þakka en þakklátust er ég fyrir að hafa fengið að vera dóttir hennar.

Þitt hjarta geymdi gullið dýra og sanna,

að gleðja og hjálpa stærst þín unun var.

Því hlaust þú hylli Guðs og góðra manna

og göfugt líf þitt fagran ávöxt bar.

Ég blessa nafn þitt blítt í sál mér geymi,

og bæn til Guðs mín hjartans kveðja er.

Hann leiði þig í ljóssins friðarheimi,

svo lífið eilíft brosi móti þér.

(Ingibjörg Sigurðardóttir)

Elsku mamma, ég kveð þig í dag með brostnu hjarta.

Þangað til næst,

Þitt hjartaljós

Unnur.

Fallega mamma mín.

Ég sendi þér kæra kveðju,

nú komin er lífsins nótt,

þig umvefji blessun og bænir,

ég bið að þú sofir rótt.

Þó svíði sorg mitt hjarta

þá sælt er að vita af því,

þú laus ert úr veikinda viðjum,

þín veröld er björt á ný.

Ég þakka þau ár sem ég átti,

þá auðnu að hafa þig hér,

og það er svo margs að minnast,

svo margt sem um hug minn fer,

þó þú sért horfinn úr heimi,

ég hitti þig ekki um hríð,

þín minning er ljós sem lifir

og lýsir um ókomna tíð.

(Þórunn Sigurðardóttir)

Elsku mamma, við göntuðumst oft með að þegar þinn tími kæmi yrðirðu kokkur í hundalandi, því ferfætlingar fjölskyldunnar höfðu ávallt mikla matarást á þér. En hvort sem þú ert þar eða í sumarlandinu óska ég þér góðrar ferðar og bið Guð að geyma þig.

Þín

Edda.

Kveðja til móður.

Þú áttir þrek og hafðir verk að vinna

og varst þér sjálfri hlífðarlaus og hörð.

Þú vaktir yfir velferð barna þinna,

þú vildir rækta þeirra ættarjörð.

Frá æsku varstu gædd þeim góða anda,

sem gefur þjóðum ást til sinna landa,

og eykur þeirra afl og trú,

en það er eðli mjúkra móðurhanda

að miðla gjöfum eins og þú.

Ég flyt þér, móðir, þakkir þúsundfaldar,

og þjóðin öll má heyra kvæðið mitt.

Er Íslands bestu mæður verða taldar,

þá mun þar hljóma fagurt nafnið þitt.

Blessuð sé öll þín barátta og vinna,

blessað sé hús þitt, garður feðra minna,

sem geymir lengi gömul spor.

Haf hjartans þakkir, blessun barna þinna,

– og bráðum kemur eilíft vor.

(Davíð Stefánsson)

Hvíldu í friði, elsku mamma, minning þín mun lifa í hjarta okkar.

Guðrún Elín Jónsdóttir.

Elskuleg tengdamóðir mín hefur kvatt þessa jarðvist, allt of snemma, aðeins 74 ára. Elinborgu, eða Boggu eins og hún var oftast kölluð, kynntist ég fyrst fyrir rúmum þrjátíu árum þegar ég og Unnur, dóttir hennar og Nonna, urðum kærustupar.

Strax eftir að heimsóknum mínum til Unnar í foreldrahús fór að fjölga sá ég að hún var búin til af miklum öndvegishjónum. Við frekari kynni fann ég hversu ljúf og góð Bogga var. Alltaf brosandi og innileg í að bjóða mann velkominn í fjölskylduna. Þau hafa átt stóran þátt í lífi okkar síðustu þrjá áratugina enda bjuggum við hjá þeim í hálfan áratug á Huldubraut. Þar var gott að hafa Boggu nálægt þegar eitthvað vantaði í fyrstu eldamennsku okkar á neðri hæðinni. Hvort sem það var eitthvert hráefni eða bara góð ráð lá Bogga ekki á sínu. Ávallt með að lágmarki tvennt eða þrennt til af öllu í ísskápnum eða búrinu.

Maður kom aldrei að tómum kofunum hjá Boggu í eldamennskunni. Hún kynnti mér meðal annars heimsins bestu haframjölsköku, eðal kalkúnafyllingu og himneska sveppasósu svo fátt eitt sé nefnt. Smurt brauð með áleggi hjá Boggu var ávallt eins og það hefði komið beint frá danskri smurbrauðsstofu, alltaf smekklega fram borið og bragðaðist því enn betur.

Bogga var bráðgreind og hægt að fletta upp í henni eins og orðabók, sérstaklega þegar að tungumálum kom. Latínan sem hún hafði lært í MR fjörutíu árum áður var enn á sínum stað og hún var mjög góð í íslensku, sem sannaðist á þeim mikla fjölda krossgátna sem hún leysti um ævina. Hún var mjög fyndin og mikill húmoristi. Alltaf var stutt í glens og grín.

En það var ekki bara ég sem naut góðs af Boggu í eldhúsinu heldur voru það ýmsir ferfætlingar, þeirra eigin og annarra, sem nutu þess sömuleiðis að fá eitthvert góðgæti frá Boggu því hún var mikill dýravinur og var óspör á að dekra við dýrin. Steikti m.a. nautahakk handa Gutta, hvuttanum okkar, þegar hann var í pössun hjá þeim eitt skiptið í nokkrar vikur. Hann hafði verið óduglegur að borða eftir að hann kom til þeirra og fannst henni hann vera nokkuð dapur og það væri því kjörið að gleðja greyið með almennilegum mat, ekki þurrfóðri.

Gutti fussaði því í dágóðan tíma yfir þessu ógeði sem við ætluðum svo að fóðra hann á þegar heim var komið.

Barnabörnin voru í miklum metum hjá Boggu, sem var blíð og góð við þau og sá ávallt til þess að enginn væri svangur eða þyrstur í heimsókn hjá ömmu og afa.

Ég vil þakka Boggu, kærri tengdamóður minni, sem við kveðjum nú í hinsta sinn, fyrir góð kynni og skemmtilegar samverustundir út um víðan völl síðustu þrjá áratugina. Þær verða vel geymdar í hjörtum okkar.

Gunnar G. Halldórsson.

Til elsku hjartans ömmu minnar.

Hjarta mitt er brotið, ég vissi ekki að það væri svona sárt að sakna. Síðustu dagar hafa verið erfiðir. Í hjarta mitt og fjölskylduna alla er höggvið stórt skarð. Skarð sem ekki er hægt að fylla. Ég er svo þakklát fyrir að hafa fengið að vera ömmustelpan þín, ég hefði ekki getað beðið um betri ömmu. Þú hafðir alltaf svo mikla trú á mér og sást mig fyrir þá sem ég er. Þú gerðir mig að stórum hluta að þeirri sem ég er og ég er þakklát fyrir að þú hafir fengið að sjá manneskjuna sem ég hef hægt og rólega orðið.

Ég klæðist pallíettum í dag fyrir þig, það var uppáhaldið okkar, því meira bling því betra.

Ég sakna þín í dag og ég mun sakna þín á morgun sem og alla aðra daga. Hægt og rólega mun ég þó læra að lifa með söknuðinum og leyfa öllum góðu minningunum okkar að ylja mér í hjartanu. Ég veit líka að þú ert alltaf hjá mér, verndarengillinn minn sem fylgir mér á hverjum degi, það er svo gott að vita af þér þarna uppi. Ég bið svo að heilsa Tvisti, ég veit að þið eruð þarna saman í góðu yfirlæti. Ég sakna ykkar og hlakka til að sjá ykkur aftur þegar að því kemur.

Sit hér ein,

hugsa til þín,

langar að þú vitir hve vænt mér þykir um þig,

er það of seint, ertu hér enn,

heyrirðu í mér amma, ertu hér hjá mér?

Án þín við værum ekki við,

ég væri ekki ég,

hvert stefnum við nú, þegar þú ert ekki hér?

En ég tek mér tak, eins og þú hefðir gert,

held ótrauð áfram,

þú ljós í hjarta mér.

Ég veit þú fylgist með,

sendir mér styrk og frið.

Hvetur mig áfram,

heldur í höndina á mér.

Reisir mig við þegar illa fer

og minnir mig á hver ég er.

(Aþena Villa Gunnarsdóttir)

Amma, „alles gute“.

Þín skottólína,

Aþena.

Elsku amma.

Takk fyrir allar góðu minningarnar okkar.

Takk fyrir að hafa alltaf verið blíð, hvetjandi og umhyggjusöm.

Það sem einkenndi stundirnar okkar var hlátur og gleði því þú varst algjör húmoristi.

Þú varst mikill dýravinur og samband þitt við Gutta var einstakt.

Takk fyrir allt elsku amma, þú varst best.

Við biðjum að þér ljóssins englar lýsi

og leiði þig hin kærleiksríka hönd

í nýjum heimi æ þér vörður vísi,

sem vitar inn í himnesk sólarlönd.

Þér sendum bænir upp í hærri heima

og hjartans þakkir öll við færum þér.

Við sálu þína biðjum guð að geyma,

þín göfga minning okkur heilög er

(Guðrún Elísabet Vormsdóttir)

Kamilla og Tumi Fannar.

Elskuleg mágkona mín Elínborg Magnúsdóttir er látin. Mikið sem ég á eftir að sakna hennar.

Nonni bróðir minn og Ellabogga kynntust mjög ung, hann sextán og hún fjórtán, en ég aðeins eins árs. Ellabogga var einstaklega fögur, glæsileg og skemmtileg, með hnyttin svör og ávallt mikil gleði í kringum hana. Ég leit mjög mikið upp til hennar, fannst hún sú fallegasta kona sem ég hafði séð.

Þegar Ellabogga var á tuttugasta ári eignuðust þau fyrstu dóttur sína, Guðrúnu Elínu, eða Gunnellu eins og hún er alltaf kölluð, sem ég var svo heppin að fá að passa. Mér fannst mitt hlutverk yndislegt enda mikill barnaknúsari. Síðan komu englaljósin Edda Björk og Unnur Arna.

Mikið sem ég var ánægð með frænkuskottin mín og elskaði að fá að passa litlu englana á mínum uppvaxtarárum. Þetta varð eiginlega svolítið samvaxið því þegar ég eignast Siggu mína hjálpuðu þau okkur og vorum við alltaf velkomin og tóku þau virkan þátt í uppeldi hennar.

Ellabogga var einstaklega myndarleg bæði í mat og með heimilið og allt handverk sem hún gerði var einstaklega fallegt.

Ellabogga var sem systir mín, ég gat sagt henni allt og mikið sem við skemmtum okkur alltaf vel saman þegar við hittumst.

Það er erfitt að missa ástina í lífi sínu elsku bróðir minn og mikið sem ég, Pjetur og Sigga samhryggjumst þér og þínum elskulegu dætrum og fjölskyldum þeirra.

Ég bið góðan Guð og alla heimsins engla að vaka yfir ykkur og gefa ykkur styrk í sorginni.

Á himnum er kominn yndis fallegur engill, hún Bogga mín. Guð blessi þig hjartagull.

Undir háu hamrabelti

höfði drúpir lítil rós.

Þráir lífsins vængja víddir

vorsins yl og sólarljós.

Ég held ég skynji hug þinn allan

hjartasláttinn rósin mín.

Er kristallstærir daggardropar

drjúpa milt á blöðin þín.

Æsku minnar leiðir lágu

lengi vel um þennan stað,

krjúpa niður kyssa blómið

hversu dýrðlegt fannst mér það.

Finna hjá þér ást og unað

yndislega rósin mín.

Eitt er það sem aldrei gleymist,

aldrei, það er minning þín.

(Guðmundur G. Halldórsson)

Þín einlæg mágkona,

Elsa Magnúsdóttir

og fjölskylda.

Nú kveðjum við hinstu kveðju Elínborgu mágkonu og vinkonu okkar. Eftir langa og hetjulega baráttu varð elsku Ellabogga eins og hún var kölluð að lúta valdi örlaga sinna og hverfa af okkar sjónarsviði. Við finnum fyrir þáttaskilum og auðu rúmi í hjarta okkar. Hún hefur verið okkur yndisleg mágkona og tryggur vinur um langan veg.

Á slíkum stundum er margs að minnast en Ellabogga kom ung inn í fjölskylduna þegar eldri bróðir minn Jón (Nonni) kynnti hana fyrir fjölskyldunni á unglingsaldri. Þá var ég lítil stúlka og man hvað mér fannst hún einstaklega falleg og glæsileg. Hún var auk þess rík af mannkostum, vel gefin, hlý, trygg og heilsteypt í alla staði. Nonni bróðir var einstaklega heppinn að eignast slíkan lífsförunaut og vin í happdrætti lífsins. Þau hafa verið mjög samstiga og dugleg, ferðast mikið og gert flestallt saman, því er missirinn sár.

Árið 2010 byrjuðum við systkinin og Ellabogga saman í golfi. Við ásamt Guðmundi maka mínum fórum í nokkrar golfferðir saman til útlanda og áttum yndislegar stundir. Þau voru frábærir ferðafélagar og vinir. Golfið gaf þeim mikið og það fyllti mann aðdáun að fylgjast með hvað Ellabogga var ósérhlífin og fylgdi Nonna eftir í golfinu þó að hún væri orðin helsjúk, hún kvartaði ekki. Æðruleysi hennar var engu líkt og áföllunum tók hún af stakri ró.

Nú þökkum við kærri mágkonu og vini langa samfylgd, megi birta alheimsins umvefja hennar sál. Elsku Nonni, Gunnella, Edda Björk og Unnur Arna, við vottum ykkur og fjölskyldum ykkar okkar dýpstu samúð. Megi Guð gefa ykkur styrk á þessum erfiðu tímum.

Jónína Ninný

Magnúsdóttir,

Guðmundur Ásgeirsson.

Nú kveð ég æskuvinkonu mína Elínborgu Magnúsdóttur sem ég kallaði reyndar aldrei annað en Elluboggu. Okkar fyrstu kynni voru í MR. Við vorum bekkjarsystur þar og einnig í Stúdentadeild Kennaraskólans alls í fimm viðburðarík og annasöm ár. Auk námsins eignuðumst við báðar okkar fyrstu börn á þessum árum. Ellabogga eignaðist Gunnellu sína í MR og ég Valtý minn í Kennaraskólanum.

Mín fyrsta minning úr Kennaraskólanum var heldur vandræðaleg. Við Ellabogga þurftum að fara á skrifstofu doktors Brodda Jóhannessonar áður en skólaganga okkar hófst til að biðja um nokkurra daga frí. Við vorum nefnilega á leið saman í brúðkaupsferð til Edinborgar, ásamt verðandi eiginmönnum okkar. Okkur fannst að það hlyti að verða skemmtilegra þannig. Brodda, þeim heiðursmanni, stökk ekki bros á vör, en áminnti okkur um að stunda námið af kappi þegar heim væri komið. Við Ellabogga giftum okkur sama dag í sömu kirkjunni. Við vorum eins og tvær óaðskiljanlegar samlokur. Þetta var meira en venjuleg vinátta. Við vorum fremur eins og tvíburar, þótt óskyldar værum. Þrátt fyrir að aðstæður okkar hafi breyst og líf okkar tekið ýmsar beygjur og farið í mismunandi farvegi var nálægð okkar ætíð sú sama og vináttan jafn traust, sama hvað á gekk.

Ég kveð vinkonu mína með miklum söknuði en þó meira af þakklæti fyrir þá gæfu að hafa kynnst henni og bundist órjúfanlegum vináttuböndum. Ég mun sakna hennar. Jóni og dætrunum votta ég innilega samúð mína.

Þórunn Klemenzdóttir.

Ég þakka allt frá okkar fyrstu kynnum

það yrði margt, ef telja skyldi það.

Í lífsins sál það lifir samt í minnum

er letrað skýrt á eitthvert hennar blað.

Ég fann í þínu heita stóra hjarta

þá helstu tryggð og vináttunnar ljós.

Er gerir jafnvel dimma vetur bjarta

úr dufti lætur spretta lífsins rós.

(Margrét Jónsdóttir)

Við þökkum Elínborgu fyrir allar góðu stundirnar sem við áttum saman og sendum Jóni og fjölskyldu okkar innilegustu samúðarkveðjur.

F.h. leikfimisvinkvenna JSB,

Ingunn Ragnarsdóttir.

Leiðir okkar bekkjarsystra og Elínborgar, sem aldrei var kölluð annað en Ellabogga, lágu saman í Menntaskólanum í Reykjavík fyrir tæpum 60 árum. Við vorum í stelpubekk vegna þess að á þessum árum voru kynin aðskilin í MR, sem var vegna sturtuskorts í leikfimishúsi skólans. Í bekknum okkar mynduðust sterk vináttubönd og var margt brallað. Ellabogga var einstaklega glæsileg og skemmtileg stúlka og átti afar auðvelt með námið. Hún var hinn mesti grallari og allra fúsust að taka þátt í alls konar uppátækjum og sprelli. Við vissum snemma að Ellabogga átti kærasta, sem meðal okkar bekkjarsystra gekk undir nafninu Elluboggu-Jón. Eftir stúdentspróf gengu Ellabogga og Jón í hjónaband og stofnuðu sína fjölskyldu. Við hittum Elluboggu af og til í áranna rás og var alltaf jafn gaman að hitta hana. Við fréttum nýlega af veikindum hennar en gerðum okkur ekki grein fyrir því hversu alvarleg þau væru. Okkur varð því mikið um þegar við fréttum af andláti hennar.

Elluboggu þökkum við allar ljúfar stundir og er hennar sárt saknað. Jóni, dætrum og fjölskyldum þeirra sendum við innilegar samúðarkveðjur.

F.h. bekkjarsystra 6. E 1964,

Guðrún Elín Kaaber,

Kristín Waage.